Ο χορός του θανάτου

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Η περίοδος του μεσαίωνα θεωρείται μία από τις αντικειμενικά πιο σκοτεινές εποχές στην ανθρώπινη ιστορία. Με τον σκοταδισμό να επικρατεί καί πολλά από τα κακώς κείμενα να παίρνουν σάρκα κι οστά πάνω στα πρόσωπα ανθρώπων που μπορεί να κατείχαν την εξουσία,ή,όποια άλλη μορφή δύναμης,η ανθρωπότητα έζησε πολύ άσχημα γεγονότα που ως ένα βαθμό ίσως καί να καθόρισαν την μετέπειτα πορεία της. Παρ'ολ'αυτά,ο μεσαίωνας κατά ένα μαγικό κι ανεξήγητο τρόπο ελκύει την ανθρώπινη φαντασία καί πολλοί δημιουργοί ακόμη κι βιβλιόφιλοι/ες αναζητούν την έμπνευση σε αυτόν. Μήπως αυτό να οφείλεται στο πέπλο μυστηρίου που τον τυλίγει καί στο ομιχλώδες σκηνικό που δεν μας επιτρέπει να δούμε βαθειά μέσα του; Εγώ δεν έχω κρύψει ποτέ πως γοητεύομαι από την επιρροή που άσκησε ο μεσαίωνας πάνω στην αρχιτεκτονική,την ενδυμασία της τότε περιόδου αλλά καί την πρωταρχική εκδοχή κάποιων παραμυθιών που γνωρίζουμε μέχρι τις μέρες μας. Για μένα,μάλιστα,υπήρξε πηγή από την οποία έλαβα χρήσιμες γνώσεις για μία εργασία στο πανεπιστήμιο ούσα τότε φοιτήτρια.

   Η ανερχόμενη καί πολλά υποσχόμενη -κατ'εμέ- συγγραφέας κυρία Βίκυ Βέλβετ έκανε την παρθενική της εμφάνιση στον χώρο της λογοτεχνίας στην χώρα μας με το πρώτο της μυθιστόρημα φαντασίας με τίτλο ''Ο χορός του θανάτου'' που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Ένα μυθιστόρημα που δένει αρμονικά την φαντασία με το αίσθημα του τρόμου κι υπόσχεται να μας παρασύρει σε ένα χορό όχι χαράς καί διασκέδασης αλλά θανάτου... Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα πάντα με δελεάζουν ανάλογοι τίτλοι βιβλίων καί με προδιαθέτουν για δυνατές συγκινήσεις. Το ζήτημα,όμως,είναι αν θα με έπειθε καί η ιστορία του. Τί έπρεπε να κάνω; Μα να πιάσω τους ήρωες από το χέρι καί να τους αφήσω να με οδηγήσουν σε αυτόν τον ξέφρενο ρυθμό...

   Όσο περισσότερο διαβάζω,τόσο περισσότερη σημασία δίνω στις λεπτομέρειες απ'ό,τι συνήθιζα παλαιότερα. Για μένα -όπως έχω ξαναπεί- η ανάγνωση ενός βιβλίου καί η ''βύθιση'' στην ιστορία του ξεκινά από τον τίτλο καί το εξώφυλλό του. Αυτό,βέβαια,δεν είναι απαραίτητο να ισχύει για όλους τους/τις αναγνώστες/στριες αφού ο καθένας καί η καθεμία έχουμε διαφορετικό τρόπο σκέψης καί προτιμήσεις. 

   ''Ο χορός του θανάτου'' ο τίτλος του βιβλίου κι αμέσως η σκέψη μου προέβη σε έναν συνειρμό. Είθισται οι περισσότεροι χοροί να χορεύονται σε κυκλικό σχήμα. Αλυσίδες από ανθρώπους που πιάνονται χέρι-χέρι καί δημιουργούν κύκλους. Κύκλους που θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με τους κύκλους της ζωής. Κύκλοι που ξεκινούν με τη γέννηση καί κλείνουν με τον θάνατο ενός ανθρώπου. Για σκεφτείτε το λίγο. Πάνω σε αυτούς τους κύκλους αποτυπώνεται όλη η πορεία ζωής ενός ανθρώπου. Εμπειρίες,σκέψεις,πάθη,λάθη καί μυστικά σε έναν αέναο χορό με μουσική υπόκρουση που κάθε φορά προσαρμόζεται στις όποιες καταστάσεις. Από ένα γλυκό νανούρισμα έως μία δυναμική μπαλάντα καί ένα τραγικό βαλς.

   ''Ισπανία, τέλη του Μεσαίωνα. Ο χορός του θανάτου, ένας χορός που στόχο έχει την εξοικείωση των ανθρώπων με την ιδέα του θανάτου, χορεύεται ως μέρος των εορταστικών εκδηλώσεων για την ημέρα της Χάρτας των Προνομίων. Μόνο που κανείς δεν φαντάζεται ότι ο χορός, αντί να γίνει μέρος μιας συμβολικής παράστασης, σηματοδοτεί έναν ολόκληρο κύκλο τελετουργικών δολοφονιών. Η Ελβίρα, μια νεαρή γυναίκα του χωριού, αρχίζει σταδιακά να αντιλαμβάνεται πως ο θάνατος στήνει τον χορό του γύρω από το δικό της όνομα, ενώ μια σειρά από απειλητικές επιστολές φέρνουν στην επιφάνεια αίμα, απώλειες και τρομαχτικά μυστικά που το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να αντέξει… Μια γέννηση που ανατρέπει τις ισορροπίες. Ένας χορός που δεν είναι εξορκισμός αλλά ξόρκι κακού… Κλάμα μωρού και γέλιο σκοτεινών θεών. Θα μπορέσει η Ελβίρα να σπάσει τον κύκλο του αίματος;'' (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Είναι αντικειμενικά δύσκολο όταν μιλάμε για ένα πρωτόλειο δείγμα γραφής αρκετά μεγάλο σε όγκο (700+ σελίδες) να είναι καλογραμμένο καί σωστά δομημένο. Από μεριάς μου οφείλω ένα μπράβο στην συγγραφέα που κατάφερε καί μας πρόσφερε ένα κατανοητό κι άκρως ευκολοδιάβαστο βιβλίο που δεν κούραζε αλλά οι σελίδες του κυλούσαν γρήγορα σαν τα νερά ενός ποταμού που οδεύουν προς την ανοικτή θάλασσα. Μου άρεσε ο απλός καί καθαρός της λόγος που άλλοτε ήταν πιο εύθυμος καί χιουμοριστικός κι άλλοτε πιο σοβαρός. Ταίριαζε απόλυτα με την ψυχολογία της κύριας πρωταγωνίστριας κι αφηγήτριας της ιστορίας. Δεν υπήρχαν ''κοιλιές'',ούτε μονότονες επαναλήψεις που θα δρούσαν αρνητικά. Ευτυχώς,οι περιγραφές ήταν τόσο παραστατικές καί ρεαλιστικές που βοηθούν να έχουμε στα χέρια μας ένα κείμενο ''ζωντανό''.

   Αυτή δε η πρωτοπρόσωπη αφήγηση μας επιτρέπει να προβούμε σε μία άρτια ψυχογράφηση τόσο της πρωταγωνίστριας όσο καί των λοιπών προσώπων που θα παρελάσουν μέσα από τα δικά της μάτια,με όση αντικειμενικότητα μπορεί να γίνει. Αλλά ναι,πιστεύω πως κρατήθηκαν οι ισορροπίες καί έχουμε μία σαφή εικόνα. Προσωπικά δεν βρήκα κάποιο ''ψεγάδι'' πάνω στους ήρωες που θα επιθυμούσα να το αλλάξω. Όλοι κι όλες φέρουν τα χαρακτηριστικά με τα οποία θα τους/τις ''έντυνα'' κι εγώ. Έχοντας πάντα κατά νού το φύλο,την ιδιότητα,την ηλικία καί την θέση/τον ρόλο  τους μέσα στην υπόθεση.

   Έρωτας,ένοχα οικογενειακά μυστικά του παρελθόντος,τύψεις μα καί ελπίδα για διαφύλαξη του παρόντος καί αποκατάσταση του μέλλοντος των ηρώων θα μπλεχθούν σε ένα γαϊτανάκι της μοίρας όπου η αγωνία,η δράση,η περιπέτεια,η φαντασία καί οι ανατροπές θα καιροφυλαχθούν στο γύρισμα της κάθε σελίδας που με την σειρά του μας οδηγεί στο μεγάλο φινάλε. Ένα φινάλε όπου θα μάθουμε αν θα δοθούν,ή όχι,οι οριστικές απαντήσεις. Ένα φινάλε που μου άρεσε πολύ! Εσείς θα τολμήσετε να χορέψετε μαζί με τους ήρωες τον χορό του θανάτου;

                                                            Καλά σας αναγνώσματα!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΒΙΚΥ ΒΕΛΒΕΤ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ