Η Αφροδίτη, η Θέμις και τα εγκλήματα

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

    Νέος μήνας,νέα βιβλία που λαχταρούν να έρθει η σειρά τους να διαβαστούν... Ξεκινάω,λοιπόν,με ένα βιβλίο που έφτασε πρόσφατα στα χέρια μου καί για να είμαι ειλικρινής απέναντί σας,βλέποντάς το για πρώτη φορά δεν μου έκανε εκείνο το ''κλικ'' αλλά δεν δίστασα στιγμή να το διαβάσω. Ο λόγος για το βιβλίο ''Η Αφροδίτη,η Θέμις καί τα εγκλήματα'' της συγγραφέως κυρίας Πόλυς Μοσχοπούλου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως. Άλλωστε,πόσες φορές έχουμε ''ξεγελαστεί'' από ένα εξώφυλλο βιβλίου κι εντέλει οι ελπίδες μας -ότι επρόκειτο για ένα εξίσου αρεστό σε εμάς βιβλίο- αποδείχθηκαν φρούδες ενώ υπήρξαν άλλα που η ουσία του βιβλίου ήταν πολύ μεγαλύτερη κι ενδιαφέρουσα απ'ότι η εικόνα που το κοσμούσε; Για να λύσω αυτό το ''μυστήριο'' καί να καταλήξω σε ένα ασφαλές κι όχι επιπόλαιο,επιφανειακό συμπέρασμα,έπρεπε να διαβάσω το βιβλίο... Όπερ καί εγένετο. 

   ''Η Αφροδίτη,η Θέμις καί τα εγκλήματα'' όπως προείπα ο τίτλος του βιβλίου κι αμέσως έσπευσα να λύσω αυτόν τον γρίφο που κρυβόταν πίσω από αυτόν. Ξεκινήσα με το να αναμοχλεύω από την μνήμη μου τις ιδιότητες με τις οποίες συσχετίζονταν οι δύο θεές της αρχαιότητας. Η Αφροδίτη ήταν η θεά του έρωτα,της ομορφιάς κλπ. Η Θέμις -αν καί τυφλή- ήταν η θεά της ηθικής τάξης καί της δικαιοσύνης. Τα εγκλήματα είναι απολύτως φυσικό να ταιριάζουν με την Θέμιδα. Η Αφροδίτη όμως; Άν καί φαίνεται κάπως παράδοξη η εμφάνισή της εδώ,όλοι κι όλες γνωρίζουμε εγκλήματα πάθους κι αλόγιστου έρωτα. Μήπως,τελικά,δεν είναι τόσο απλό καί υπάρχει κάτι παραπάνω από το προφανές;

  Η ιδιαιτερότητα του βιβλίου δεν έγκειται μόνο στο γεγονός πως συνδυάζει η συγγραφέας το αστυνομικό με το κοινωνικό στοιχείο αλλά πως μέσα του περιέχονται μία αστυνομική νουβέλα καί εννέα αυτοτελή βιωματικά αφηγήματα. Η συγγραφέας με αυτόν τον τρόπο ''κοινωνεί'' στο αναγνωστικό κοινό πολλά μηνύματα που θα πρέπει να ενεργοποιήσουν την κριτική ικανότητα καί σκέψη. Δεν προσφέρει αναμασημένη τροφή,μα δίνει τα πράγματα από μία άλλη οπτική μεριά που ίσως να μην είχαμε σκεφτεί έως τώρα.

    ''Μία πλούσια χήρα βιομήχανου βρίσκεται δολοφονημένη στην πολυτελή της βίλα όπου δεσπόζουν μεγάλης αξίας έργα τέχνης. Οι έρευνες της αστυνομίας καταλήγουν σε αδιέξοδο και η υπόθεση μπαίνει στο αρχείο. Έως ότου, δεκαπέντε χρόνια μετά, άλλο ένα πρόσωπο δολοφονείται στην ίδια βίλα και ο φάκελος της παλιάς υπόθεσης ανοίγει εκ νέου.'' (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Ανοίγοντας το βιβλίο θα ξεκινήσουμε με την ανάγνωση της αστυνομικής νουβέλας. Εδώ μιλάμε για καθαρόαιμο αστυνομικό κείμενο που θα μπορούσε να λάβει καί μεγαλύτερη έκταση. Η συγγραφέας αποτυπώνει πάνω στο χαρτί μία ιστορία που αναπτύσσεται σε δύο χρόνους με τους ίδιους πρωταγωνιστές καί κοινό χαρακτηριστικό τις ανθρώπινες αδυναμίες που δεν είναι άλλες από την αλαζονεία,την φιλαργυρία,την ανηθικότητα καί τον εγωϊσμό. Μέχρι πού είναι ικανός να φτάσει ένας άνθρωπος για να αποκτήσει όσα θέλει; Πόσους ηθικούς φραγμούς δύναται να ''καταπατήσει'' απλά καί μόνο για ίδιον όφελος; Μία μικρή αλλά τόσο περιεκτική νουβέλα που μπορώ να πώ ότι με γοήτευσε η πένα της συγγραφέως καί ο τρόπος που χειρίζεται την γλώσσα καί τα εκφραστικά μέσα.

    Κι αφού ολοκληρώνουμε την ανάγνωση της νουβέλας,περνάμε στα λοιπά αφηγήματα. Αφηγήματα κοινωνικού πάντα χαρακτήρα που κι αυτά από μεριάς τους έχουν κάτι να μας διδάξουν. Είτε θέλουμε να το αποδεχθούμε,είτε όχι,η λογική πάντα θα συνδέεται με το συναίσθημα καί το παρόν με το παρελθόν. Όσο αταίριαστα κι αντιφατικά κι αν μοιάζουν,το ένα αλληλοσυμπληρώνει το άλλο. Εννέα αφηγήματα,εννέα διαφορετικά μηνύματα με τελικούς αποδέκτες καί την συγγραφέα αλλά κι όλους/ες εμάς που θα επιλέξουμε να διαβάσουμε το βιβλίο. Από τους σωστούς επαγγελματίες που τιμούν τον όρκο που έχουν δώσει για προσφορά στον συνάνθρωπο,την παρουσία της φιλοσοφίας στη ζωή μας,την επιθυμία να ζούμε όπως μας αξίζει,την καταπάτηση των ηθών καί των συμβόλων με το πέρασμα των ετών,το πως η θρησκεία ορίζει τον λαό,την λανθασμένη χρήση της γλώσσας έως καί την επέλαση της τεχνολογίας στη ζωή μας καί ότι στο χέρι μας επαφίεται το πως θα μας επηρεάσει ή όχι,τα εκ γενετής ένστικτα που ορίζουν τις πράξεις μας καί τέλος,την ματαιότητα καί την ασχήμια του πολέμου. 

   Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου είχε πλέον αντιστραφεί η αρχική μου σκέψη. Το βρήκα εξαιρετικά καλογραμμένο καί προσεγμένο στις λεπτομέρειες. Μου άρεσε πολύ γιατί έχουμε να κάνουμε με ένα βαθειά ουσιαστικό κι ευανάγνωστο κείμενο που μένει καιρό νωπό στην μνήμη μας. Τώρα,όσον αφορά τον τίτλο καί το εξώφυλλό του,αντιλήφθηκα για ποιον λόγο επιλέχθηκαν μα θα μου επιτρέψετε αυτό να μην σας το φανερώσω. Είναι κάτι που πρέπει να το ανακαλύψετε μόνοι/ες σας όταν το διαβάσετε. Ναι,μπορώ να σας πώ με απόλυτη σιγουριά ότι αξίζει να το αναζητήσετε. 

                                                              Καλά σας αναγνώσματα!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΠΟΛΥ ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΛΥΚΟΦΩΣ