Δρόμος η ζωή, ταράτσες τα όνειρά μας

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Λένε πως αντιλαμβάνεσαι αρκετά πράγματα σχετικά με τον χαρακτήρα καί τον τρόπο σκέψης ενός ανθρώπου από τα λεγόμενά του καί δη από αυτά που γράφει. Τον συγγραφέα Τόλη Αναγνωστόπουλο τον γνωρίζω όχι από το συγγραφικό του έργο,-αν κι έχω ακούσει μόνο τα καλύτερα από άλλους αναγνώστες γι'αυτό-,αλλά από τις απόψεις/κριτικές του για τα βιβλία που διαβάζει καί συχνά ''πέφτουν'' μπροστά μου. Καί τολμώ να πω πως ο σεβασμός,η ειλικρίνεια καί η διεισδυτική του ματιά σε συνδυασμό με την ευγλωττία του τόσο προς τον/την εκάστοτε δημιουργό,αλλά καί στο σύνολο του αναγνωστικού κοινού μου είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον. Καί να που σήμερα μου δόθηκε η ευκαιρία να κρυφοκοιτάξω μέσα στα μύχια της ψυχής καί του μυαλού του χάρη στην ανάγνωση του τρίτου,κατά σειρά,βιβλίου με τίτλο ''Δρόμος η ζωή, ταράτσες τα όνειρά μας" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή. Ένα εναλλακτικό μα ουσιώδες κοινωνικό μυθιστόρημα. Ένα road trip με σκοπό την αυτογνωσία,την αυτοεκτίμηση,την αποδοχή του εαυτού μας,αλλά καί των λοιπών γύρω μας....

    Πιάνοντας,λοιπόν,το βιβλίο στα χέρια μου το βλέμμα μου πλανήθηκε σε αυτό το άπλετο σκηνικό που ξετυλιγόταν μπροστά στα μάτια μου καί απεικονίζεται στην εικόνα του εξωφύλλου. Ένιωθα σαν να άκουγα το θελκτικό τραγούδι μίας σειρήνας που με παρέσυρε στον κόσμο της. Δεν είχε σημασία αν ήμουν στην θέση της οδηγού,της συνοδηγού,ή,απλώς έτυχε να βρίσκομαι εκεί ως δια μαγείας τη δεδομένη στιγμή. Κι αφού αφέθηκα για κάμποση ώρα σε αυτό,σειρά είχε ο τίτλος του βιβλίου. Όπως έχω ξαναπεί,για μένα η ανάγνωση ξεκινά πάντα από εκεί. 

   ''Δρόμος η ζωή,ταράτσες τα όνειρά μας'',λοιπόν,κι εγώ προσπαθώ να βρω τι μπορεί να υπάρχει πίσω απ'αυτόν. Ως προς το πρώτο μέρος,όλοι κι όλες συμφωνούμε ότι η ζωή μας μπορεί να παραλληλιστεί σαν ένας δρόμος που μας οδηγεί κάπου. Μόνο που δεν είναι πάντα στρωμένος με ροδοπέταλα,αλλά είναι δύσβατος,κακοτράχαλος καί αρκετές φορές μας πληγώνει. Καί πάλι,δεν αξίζει όλη η διαδρομή για να αποκτήσουμε όσα επιθυμούμε; Κι όμως εγώ επιλέγω να σταθώ στο δεύτερο μέρος όπου τα όνειρα που κάνουμε παρομοιάζονται με ταράτσες. Άραγε,τί υπονοεί ο συγγραφέας με αυτό; Μήπως αναφέρεται στην συνήθεια πολλών ανθρώπων να επιλέγουν να απομονώνονται κάποια βράδια στις ταράτσες των σπιτιών τους με συντροφιά τους ήχους καί τα φώτα των πόλεων με απώτερο σκοπό να συνομιλήσουν με τον εαυτό τους,να ονειρευτούν καί να αισθάνονται πως τίποτα δεν μπορεί να περιορίσει/εμποδίσει αυτήν την αίσθηση ελευθερίας; Σαν οι ταράτσες να κάνουν τις ευχές τους να εισακουστούν πιο εύκολα από τον ουρανό;

   "Μέχρι πού θα έφτανες για τη φιλία; Μπορείς να βάλεις τον κολλητό σου σε μια ξεσκέπαστη Mercedes Benz 250 CE του ’67  για ένα ταξίδι ζωής; Θα μπορούσες να του πραγματοποιήσεις ένα όνειρο ετών, ξεπληρώνοντας όσα έκανε εκείνος για σένα χωρίς ποτέ να ζητά αντάλλαγμα; Βασίλης και Πάρης. Μια φιλία τόσο δυνατή, που τους κρατά πάντα μαζί, αν και ακολουθούν ξεχωριστές διαδρομές. Ο ένας μπάρμαν, ο άλλος ανώτερο στέλεχος σε επιχειρήσεις, απολαμβάνουν τις συναντήσεις τους σε ταράτσες, δώματα και μπαράκια. Η Βάλια θα μπει στη ζωή τους, με τα δικά της προβλήματα και τη δική της δυναμική. Ένα road trip θα ξεκινήσει για τρεις ανθρώπους με διαφορετικά «θέλω», αλλά με έναν κοινό σκοπό. Πληγωμένοι, είτε ψυχικά είτε σωματικά, θα στηρίξουν ο ένας τον άλλον για να βρουν όλοι μαζί μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Ο συγγραφέας μέσα από την υπόθεση του βιβλίου θα μιλήσει,όχι μόνο για αρκετά από τα κακώς κείμενα της εποχής μας,αλλά για την αξία καί τη δύναμη της αληθινής φιλίας που μπορεί να υπάρξει τόσο ανάμεσα σε δύο άνδρες,αλλά κι ανάμεσα σε μία γυναίκα καί έναν άνδρα χωρίς να υποβόσκει κάτι. Εστιάζει δε στις εκ διαμέτρου αντίθετες προσωπικότητες των ηρώων καί της ηρωϊδας του,που σε μία πρώτη ματιά φαντάζει απίθανο να είχαν ποτέ κάτι κοινό,πόσο μάλλον να ενώνονταν με δεσμούς φιλίας. Αυτή η αντίθεση του ''φαίνεσθαι'' καί του ''είναι'' σε συνδυασμό με τους χαρακτήρες των προσώπων του κειμένου,που ως αντιήρωες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν,βοηθά να τα διακρίνει μία αληθοφάνεια που είναι επιθυμητή για να ταυτιστούμε μαζί τους. Να περάσουμε από τα ίδια στάδια. Να φτάσουμε στα άκρα κι εντέλει να έχουμε ανακαλύψει την ομορφιά της ζωής καί την πολυπόθητη λύτρωση.

    Διαβάζοντας το βιβλίο αγάπησα την εναλλαγή μεταξύ των προσώπων που έπαιρναν τον λόγο κι αφηγούνταν όλα τα γεγονότα. Εκεί που τελείωνε ο ένας,ξεκινούσε η άλλη καί ούτω καθεξής κι όλο αυτό,αντί να κουράζει,ή,να μπερδεύει,να έχει ως αποτέλεσμα ένα βιβλίο μεστό καί καλογραμμένο από την πρώτη έως καί την τελευταία σελίδα. Σαν αυτά τα πρόσωπα να αλληλοσυμπληρώνονταν καί να μας παρείχαν μία ολοκληρωμένη εικόνα. Ο ακατάπαυστος λόγος του συγγραφέα ενισχύεται από τον λυρισμό που εκπέμπουν οι στίχοι των τραγουδιών που εμπεριέχονται μέσα στις σελίδες του βιβλίου,τις περιγραφές των σκηνών κι από τα πληθώρα συναισθήματα που γεννιούνται αβίαστα καί διαρκούν για ώρες μετά το κλείσιμο του βιβλίου. Ένα βιβλίο που αξίζει να αναζητήσετε καί να διαβάσετε!

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΤΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΠΝΟΗ