Μέχρι το τέρμα

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Πολύ συχνά τα ερωτευμένα ζευγάρια δίνουν όρκους αιώνιας αγάπης καί φράσεις του τύπου ''θα μείνουμε μαζί για πάντα'',ή,''θα φτάσουμε μαζί μέχρι το τέρμα'' ειπώνονται από τα χείλη τους ως επισφράγιση των όσων αισθάνονται. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που δεν πιστεύω στον έρωτα,αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όντως δεν μπορεί να γεννηθεί στις ψυχές των ανθρώπων καί να διατηρηθεί ακμαίος μέχρι τη δύση της ζωής τους. Καί για να μην ακουστώ αφοριστική κι απόλυτη,η ίδια η ζωή καί οι άνθρωποι με έχουν κάνει ώστε να έχω αυτήν την άποψη. Ναι,καλά ακούσατε. Η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη,όσο είμαστε κι εμείς. Όπως αλλάζουμε εμείς,αλλάζει κι εκείνη καί μαζί της τα όποια δεδομένα. Οπότε αφήνω σε εκείνη να με οδηγήσει καί να αναιρέσει,ή,να επιβεβαιώσει αυτήν μου την άποψη. Καί το λέω με πάσα ειλικρίνεια καί χωρίς να νιώθω φόβο μήπως βγω λάθος...

  Η σημερινή μου πρόταση για εσάς είναι το βιβλίο ''Μέχρι το τέρμα'' της ανερχόμενης καί με εμφανείς δυνατότητες εξέλιξης συγγραφέως Αγγελικής Λερίου,που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο. Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο της συγγραφέως καί με χαροποίησε ιδιαίτερα η προσέγγισή της γύρω από τα θέματα που θίγονται μέσα στην υπόθεση. Με σεβασμό,προσοχή καί λεπτούς χειρισμούς μας προσφέρει ένα αισθηματικό/κοινωνικό μυθιστόρημα που ούτε γραφικό μπορεί να θεωρηθεί,αλλά ούτε αναμενόμενο. Είναι αρκετά παραπάνω απ'όσα αρχικά μπορούμε να φανταστούμε καί βάζω καί τον εαυτό μου μέσα σε αυτό. Κι εγώ το συνειδητοποίησα διαβάζοντας το βιβλίο.

   Η συγγραφέας επιλέγει ως τίτλο του βιβλίου της την φράση ''Μέχρι το τέρμα''. Μία φράση καθημερινή καί γνώριμη σαν άκουσμα,αφού λίγο έως πολύ όλοι κι όλες την έχουμε χρησιμοποιήσει στη ζωή μας. Για μένα αυτή η φράση,-μπορεί να είμαι σωστή,μπορεί καί λάθος-,ίσως να επιδέχεται παραπάνω από μία ερμηνείες. Μας προσ(σ)καλεί να πορευτούμε μαζί μέχρι το τέλος της ζωης; Συνοδοιπόροι με κοινό παρανομαστή την αγάπη που τρέφουμε αναμεταξύ μας; Ή να φτάσουμε στο τέλος της διαδρομής που οδηγεί ένας δρόμος,ή,ένας αγώνας τρεξίματος; Μόνο που η ζωή δεν είναι αγώνας βάσει της κυριολεκτικής σημασίας του όρου. Ναι,τρέχουμε να προλάβουμε καί να πετύχουμε όσα θέλουμε. Καταπονούμε τον εαυτό μας. Φτάνουμε στα όρια μας καί ξεπερνάμε,ή καί όχι,διάφορα εμπόδια με μόνη μας ανταμοιβή ένα μετάλλιο. Ένα μετάλλιο που δεν είναι χρυσό,αργυρό,ή,χάλκινο,αλλά έχει ακόμα πιο βαρύνουσα σημασία καί αξία.

   "Η Μελίνα στα είκοσι πέντε της παθιάζεται με το τρέξιμο και αποφασίζει να γίνει μαραθωνοδρόμος. Σε μια προπόνηση συναντά τον Διονύση και ο έρωτάς τους είναι κεραυνοβόλος. Η ζωή όμως τους δείχνει το σκληρό της πρόσωπο και δοκιμάζει τις αντοχές τους. Θα καταφέρουν να αποδείξουν πως η αληθινή αγάπη κρατάει για πάντα την ώρα που πολλοί πιστεύουν πως το «για πάντα» αποτελεί απλώς μια λεκτική απάτη; Μέχρι πού μπορεί να φτάσει μια μεγάλη αγάπη; Μέχρι το τέρμα, αλλά ίσως και πέρα από αυτό…" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Διαβάζοντας το βιβλίο ένιωθα πως η ψυχή καί η σκέψη μου γέμισαν από μία γλυκόπικρη,μα συνάμα ελπιδοφόρα γεύση,όπως άλλωστε είναι καί η ίδια η ζωή μας. Η συγγραφέας δεν χρησιμοποιεί πολλά πρόσωπα μέσα στην ιστορία της καί επικεντρώνεται στην κεντρική ηρωϊδα καί κατ'επέκταση στον κεντρικό άνδρα πρωταγωνιστή που μιλά μέσα από τις πράξεις του,με μόνη μου ένσταση πως θα ήθελα να ακούσω λίγο καί την δική του οπτική. Η συγγραφέας,λοιπόν,αναλαμβάνει να μπει στον ρόλο της βασικής πρωταγωνίστριας καί να μιλήσει εξ αυτής. Αυτή η πρωτοπρόσωπη αφήγηση,ο γρήγορος καί σφιχτοδεμένος ρυθμός στην αλληλουχία των γεγονότων σε συνδυασμό με την χαριτωμένη συστολή της συγγραφέως βοηθούν να έχουμε στα χέρια μας ένα αρκετά καλογραμμένο καί εύληπτο κείμενο. Παράλληλα,η αληθοφάνεια που χαρακτηρίζει τα πρόσωπα προσδίδει μία επιπλέον οικειότητα πάνω τους που μας κάνει να αναπτύξουμε συναισθήματα για εκείνα,αλλά καί να δούμε κομμάτια του δικού μας εαυτού πάνω τους. 

   Εν κατακλείδι,μιλάμε για ένα πολυεπίπεδο μυθιστόρημα που θα μας μιλήσει για θέματα που είτε μας απασχολούν καθημερινά όπως είναι ο έρωτας,η φιλία,ο αθλητισμός,αλλά καί για εκείνα που δύσκολα θα περάσουν από τη σκέψη μας μέχρι τη στιγμή που θα βρεθούμε σε αυτήν την θέση είτε εμείς,είτε κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο,όπως είναι η ασθένεια,ο θάνατος καί η δωρεά οργάνων. Καί θέλω να σταθώ στα δύο τελευταία. Καί περισσότερο στην προσφορά στον συνάνθρωπο,ακόμη κι όταν πεθαίνουμε. Γιατί για μένα η δωρεά οργάνων είναι ένα από τα υπέρτατα δώρα που μπορεί να χαρίσει ένας άνθρωπος σε έναν άλλον. Ναι,χάνεται μια ζωή που δεν αναπληρώνεται με τίποτα,αλλά αυτή η θυσία δεν πάει χαμένη,όταν θα υπάρξουν άνθρωποι που θα τους δοθεί μία ακόμη ευκαιρία να ζήσουν... Γιατί η ζωή δεν έχει μόνο άσπρο,ή,μαύρο,αλλά πολλές εκφάνσεις.

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΛΕΡΙΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ