Ζώνη 5

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

«Καλώς ήρθατε στη ΖΩΝΗ ΠΕΝΤΕ.

Εδώ απαγορεύΟΝται η θλίψη και κάθε της έκφραση.

Εδώ απαγορεύΟΝται το δάκρυ και το μαύρο χρώμα.

Εδώ απαγορεύΟΝται ο πόνος και η μνήμη του».

   Η απάντηση σε αυτό το καλωσόρισμα θα έπρεπε να είναι ένθερμη καί να συνοδεύεται από μεγάλη δόση χαράς καί αγαλλίασης εκ μέρους μας,εφόσον μας υπόσχεται μία ζωή απαλλαγμένη από όσα μας πονούν. Έτσι δεν είναι; Ή μήπως,πίσω από αυτό το ''τυράκι'' στην θέση του δολώματος,κρύβεται μία μεγάλη παγίδα που περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να μας πιάσει σαν άλλα ποντίκια στην φάκα; Δεν ξέρω για εσάς,αλλά έχω μάθει να μην παρασύρομαι από μεγάλα λόγια καί υποσχέσεις. Κάποιοι/ες ίσως να με χαρακτηρίσουν ως παθητικά απαισιόδοξη,αλλά εγώ θεωρώ τον εαυτό μου ρεαλίστρια. Ναι,αγαπώ τα παραμύθια,αλλά ω του θαύματος!,δεν πίστεψα ποτέ πραγματικά σε αυτά... Αφήστε,που όσο περισσότερο εστιάζω την προσοχή μου σε αυτό το άχρωμο,άψυχο καί σχεδόν απάνθρωπο καλωσόρισμα,η ματιά μου δεν μπορεί να ξεστρατίσει από τον τρόπο με τον οποίο τονίζεται,-εσκεμμένα θέλω να πιστεύω-,η λέξη ''ον'' με κεφαλαία γράμματα μέσα στην λέξη ''απαγορεύονται''... 

Σαν να απαγορεύεται ουσιαστικά η ανθρώπινη ύπαρξη κι όσα εκείνη συνεπάγεται. 

Σαν να καταπατείται. 

Σαν να εκδιώκεται. 

Σαν να προορίζεται προς ολική εξαφάνιση,σε περίπτωση που δεν συμμορφωθεί με τους όποιους νέους κανόνες...

  Πόσα βήματα χωρίζουν την ουτοπία από την δυστοπία; 

  Πώς μπορεί αυτή η πρόθεση ''δυσ'' μπροστά στην λέξη,όχι μόνο να αλλάζει άρδην το όνομά της,αλλά να μεταμορφώνει τον εφιάλτη σε σκληρή κι επώδυνη πραγματικότητα; 

Διότι,αν το καλοσκεφτούμε,ζούμε σε ένα αληθινό δυστοπικό περιβάλλον,όπου μοιάζουν να καταλύονται τα όποια ανθρώπινα δικαιώματα καί να έχουμε μία ψευδαίσθηση ελευθερίας... 

  Κάθε βιβλίο της συγγραφέως Ειρήνης Βαρδάκη είναι καί μία ξεχωριστή αναγνωστική εμπειρία. Πρωτοπόρος καί μετρ στο ερωτικό-ψυχολογικό θρίλερ στην χώρα μας,κάθε φορά η πένα της χαράσσει ανεξίτηλα σημάδια στην σκέψη μου καί με κάνει να ανυπομονώ σαν μικρό παιδί για το επόμενο έργο της. Ξέρετε,για μένα είναι σημαντικό ο/η εκάστοτε συγγραφέας να παίρνει τον χρόνο του/της καί να μας προσφέρει νέο βιβλίο,όταν θα νιώσει έτοιμος/η. Η συγγραφέας Ειρήνη Βαρδάκη νομίζω πως ένιωσε την ανάγκη να ξανασυστηθεί στο αναγνωστικό κοινό μέσα από το καινούργιο της βιβλίο,με τίτλο ''Ζώνη 5'',το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μίνωας. 

   Τί είναι αυτό που κάνει το παρόν βιβλίο να διαφέρει από τα προηγούμενά της; Αρχικά,μιλάμε για το είδος στο οποίο ανήκει που δεν είναι άλλο από το δυστοπικό μυθιστόρημα. Ναι,καλά διαβάσατε. Άν καί περιμέναμε ένα βιβλίο στο είδος που την μάθαμε καί την αγαπήσαμε,η συγγραφέας πήρε το ρίσκο καί μας πρόσφερε κάτι εξολοκλήρου διαφορετικό. Δίχως να στρέφει την πλάτη καί να απαρνείται το είδος που την ανέδειξε,η συγγραφέας κάνει ένα τολμηρό βήμα,σαν άλλη κίνηση ματ,καί ρίχνεται στα βαθειά παρασύροντάς μας μαζί της σε μία δελεαστική αναγνωστική ''δίνη''. Πολλοί/ες θα πουν πως αυτό είναι κάπως παράτολμο από μεριά της συγγραφέως καί θα αναρωτηθούν το γιατί να προβεί σε αυτήν την κίνηση,ενώ όλοι κι όλες συμφωνούμε πως όταν είσαι από τους/τις καλύτερους/ες στο είδος που υπηρετείς,δεν κάνεις ανάλογες κινήσεις. Για μένα ήταν σαν να ξεκλείδωσε ένα ακόμη κομμάτι της σκέψης καί της πένας της συγγραφέως. Αφήστε που το θεωρώ σεβαστό κι αποδεκτό να δοκιμάσει τις ''αντοχές'' της γραφής της,με δεδομένο πως ξέρει να πατά γερά στα πόδια της καί δεν ακροβατεί από είδος σε είδος,απλά καί μόνο για να δει που θα καταλήξει. Ίσως να ήθελε να πει πολλά που δεν θα μπορούσαν να ειπωθούν αλλιώς... Άλλωστε,η ίδια γνωρίζει καλύτερα για να μας απαντήσει.

  Εξοικειωμένη καί πλήρως παραδομένη άνευ όρων στην δυναμική,κοφτερή κι οξυδερκή πένα της συγγραφέως ήμουν εξ αρχής βέβαιη πως θα διάβαζα ένα πραγματικά καλό βιβλίο που θα αντιπροσώπευε επάξια το είδος στο οποίο ανήκει. Ναι,οι μεγάλες προσδοκίες αν δεν εκπληρωθούν,επιφέρουν καί μεγάλες απογοητεύσεις,να όμως που για ακόμη μία φορά επαληθεύτηκαν πανηγυρικά,κάνοντάς με να αναρωτηθώ μέχρι που μπορεί να φτάσει καί το πως λειτουργούν τα γρανάζια του μυαλού της συγγραφέως. 

  "Η ιστορία της γυναίκας που πέρασε στη ΖΩΝΗ ΠΕΝΤΕ για να ανταμώσει ξανά το παιδί της. Η μόνη της αποστολή είναι να μη δακρύσει, να μη λυγίσει ό,τι κι αν αντικρίσουν τα μάτια της.

Και ίσως να τα καταφέρει… Αρκεί να πάψει να ψιθυρίζει τα βράδια πως άλλο βασανιστήριο δεν γνώρισε πέρα από κείνο της φωνής του." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Κι επιστρέφω στον αρχικό μου προβληματισμό. Σε ποιον βαθμό είμαστε ελεύθεροι/ες να ζήσουμε με τον τρόπο που θέλουμε; Να εκφραστούμε ανάλογα; Να γίνουμε αποδεκτοί/ες από τους/τις γύρω μας; Nα μην μας βάλουν στο περιθώριο καί να μην γίνουμε αντικείμενο χλεύης; Πώς ο σύγχρονος τρόπος ζωής βοηθά να γεννηθούν καί να παρεισφρήσουν στην ζωή μας ολοκληρωτικά καθεστώτα καί να σαρώσουν τα πάντα γύρω μας,καταπαντώντας καί καταργώντας ηθικούς φραγμούς καί ανθρώπινα δικαιώματα; Σε ένα ανάλογο κλίμα,η βασική μας ηρωϊδα μαζί με τον γιο της καί μερικούς καίριους δευτεραγωνιστές θα παλέψουν ενάντια σε όλους κι όλα,για να αποδείξουν την αξία της μητρικής αγάπης,την δύναμη της πίστης καί της ανιδιοτελούς φιλίας που ξεπερνούν όλα τα εμπόδια με κάθε κόστος. Ακόμη κι αν χρειαστεί να θυσιάσουν την ίδια τους την ζωή. Ένα βιβλίο,που ακόμη κι αν δεν έχετε διαβάσει κατά το παρελθόν κάποιο προγενέστερο της συγγραφέως,αξίζει να το διαβάσετε.

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΕΙΡΗΝΗ ΒΑΡΔΑΚΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΜΙΝΩΑΣ