ΛΎΠΗ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ

Τίτλος: ΛΎΠΗ

   Ξανασυναντώ τον ποιητή Θεόδωρο Π. Ζαφειρίου μετά από καιρό καί νιώθω σαν να μην έχει περάσει ούτε μία μέρα μεταξύ της ανάγνωσης της προηγούμενης ποιητικής του συλλογής,με τίτλο ''Λείπει'' καί στην τελευταία,με τίτλο ''Λύπη''. Δεν ξέρω αν έγινε τυχαία,ή,εσκεμμένα,αλλά αυτές οι δύο ομόηχες καί αντίθετες προς το καθεαυτό νόημά τους λέξεις,στα αυτιά μου ηχούν ως μία...

 Άλλωστε,όταν λείπει από την ζωή μας ένα πολύ αγαπημένο μας πρόσωπο,δεν αισθανόμαστε λύπη; 

 Λύπη γιατί έχει φύγει αυτό το άτομο από την ζωή,ή,γιατί δεν τον/την έχουμε πλέον δίπλα μας καί δεν μπορούμε να αποδεχθούμε το ''κενό'' που έχει δημιουργηθεί από την απουσία του/της; Δηλαδή,αισθανόμαστε λύπη εξαιτίας της μοναξιάς; 

Λύπη ένεκα εγωϊσμού;

   Ο ποιητής για μία ακόμη φορά επιλέγει έναν τίτλο δωρικό,αλλά πλούσιο από άποψη συναισθήματος. ''Λύπη''.

 Ένα εκ των πιο δυνατών καί καθοριστικών για την ζωή μας συναισθημάτων που μόνο η ποίηση δύναται να της δώσει υπόσταση,σάρκα καί οστά. Να αποδώσει στον ύψιστο βαθμό καί με ακρίβεια τα πάντα που σχετίζονται με εκείνη. 'Ενα συναίσθημα,που σε συνδυασμό με το πένθος,βιώνεται με διαφορετικό τρόπο από τον καθένα καί την καθεμία ξεχωριστά.

Στην ερώτηση αν υπάρχει ένας ενδεδειγμένος τρόπος εκδήλωσης,ή,αντιμετώπισης αυτού,η απάντηση είναι ''όχι''... Δεν θα σταματήσω ποτέ να υποστηρίζω πως η η λύπη καί κατ'επέκταση το πένθος είναι κάτι πολύ προσωπικό,που δεν χωρά σε συγκεκριμένα μέτρα καί σταθμά...

   Ο ποιητής θαρρώ πως μέσα από την παρούσα ποιητική συλλογή αποδίδει έναν αλλιώτικο φόρο τιμής στην λύπη. Με λόγο που υπερβαίνει τις όποιες νόρμες καί με μία δική του δυναμική μετουσιώνει σε λέξεις καί κατ'επέκταση σε ποιήματα όλες τις σκέψεις του... 

Ποιήματα πλήρη από εικόνες,συναισθήματα,βιώματα καί πολλά ακόμα... 

Ποιήματα που ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας,καθιστώντας μας κομμάτι αυτών... 

Ποιήματα που αφηγούνται καίριες στιγμές της ζωής...

   Δεν ξέρω αν αλλάζει τόσο πολύ ο τρόπος σκέψης καί η στάση μας προς το πένθος,καθώς μεγαλώνουμε,ή,αν φταίει το γεγονός πως σταδιακά ο δανεικός μας χρόνος πάνω στην γη μοιάζει όλο καί να λιγοστεύει... 

Καί αυτό ίσως να μας φοβίζει...

'Η να μας κάνει να αισθανόμαστε χαρά πως θα ξαναβρεθούμε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα...

Εγώ,πάλι,προσπαθώ να βρω μία ικανοποιητική απάντηση. Αλλά μέχρι τότε,επιλέγω να κρατήσω ζωντανή όλη αυτήν την αίσθηση από την επαφή μου με την ποιητική συλλογή που για δεύτερη φορά μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις.

Αναζητήστε την. Καλή ανάγνωση!

Περιγραφή:

Λέγεται συχνά, κυρίως στην ηλικία εκείνη, που είθισται, με τα μέτρα ασφαλώς του καθενός μας, ν’ αποκαλείται και παράταση, κατά το γνωστό απόφθεγμα του Μανόλη Αναγνωστάκη στο «ΥΓ.» του (1983), ότι η ζωή είναι μικρή. Μεγάλη είναι πίσω μας «η θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων». Αλλά και μπροστά μας, αντίθετα με την αισιόδοξη καβαφική εικόνα, ένας άγνωστος αριθμός κεριών, που δεν έχουν ανάψει ακόμα, αμφίβολο κι εάν ανάψουν ποτέ για μας, και τι θα φωτίσουν, πάνω από ένα λεύκωμα κεκοιμημένων με όσες σελίδες μένουν λευκές. Και οι γεμάτες ήδη με φωτογραφίες μνήμης, παγωμένες μορφές σε εικαζόμενη ευτυχία, να εκλύουν εξ αντανακλάσεως νοσταλγία, θλίψη, πένθος.

Είτε το περί ου ο λόγος λεύκωμα φυλάσσεται σε κάποιο συρτάρι, είτε ανήκει στο μυαλό μας, δεν παύει να αποτελεί, θέλουμε δεν θέλουμε, αναπόσπαστο στοιχείο της ζώσας ζωής μας και μαρτυρία της παρελθούσης, καθ’ ον τρόπο το φως πεθαμένων άστρων επαληθεύει διά της αφίξεώς του στην όρασή μας, όχι μόνον εκείνων των άστρων, αλλά και τη δική του πλέον αυτόνομη ύπαρξη.

Έτσι και το φως των κεκοιμημένων μας μεταλαμπαδεύεται στου καθενός μας τη λευκή σελίδα, καθώς το Άγιο Φως από κερί σε κερί τη νύχτα της Αναστάσεως, αλλά κατ’ αντίθεση προς τη Θεία Ανάσταση, την ώρα της ανθρώπινης κοίμησής μας. Το συμπαγές αυτό φως διαχέει λύπη.

ΠΟΙΗΤΗΣ: ΘΕΟΔΩΡΟΣ Π. ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: Andy's publishers