Τα κόκκινα παπούτσια

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Τίτλος: Τα κόκκινα παπούτσια

Άραγε,τί μπορεί να συμβολίζει ένα ζευγάρι παπουτσιών με αυτό το χρώμα;

Ας είμαστε ειλικρινείς καί ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Καλώς,ή,κακώς,υπάρχει μία αρνητική προκατάληψη απέναντι στο εν λόγω χρώμα. Λες καί τα χρώματα ορίζουν τις πράξεις ορθές,ή,λανθασμένες καί όχι οι συμπεριφορές των ανθρώπων. Αλλά,δυστυχώς,έτσι είναι η ζωή. Ή μάλλον... Λάθος είναι η ανθρώπινη σκέψη καί όλες οι απαρχαιωμένες,επικίνδυνες καί αδικαιολόγητες πεποιθήσεις που μας κρατούν δέσμιους/ες μέσα στις κοινωνίες όπου ζούμε. Ή πάλι,ίσως καί να συμφέρει κάποια μερίδα ανθρώπων να σκέφτονται αναλόγως,ώστε να δικαιολογούν αργότερα τις δικές τους πράξεις ρίχνοντας το ανάθεμα αλλού...

Στην πένα,λοιπόν,η συγγραφέας Μαρίνα Ξένου-Κασσιανού,που χάρη στην μικρή από άποψη όγκου,αλλά πλούσια από άποψη νοημάτων νουβέλα της,θα μιλήσει για όλα όσα μας καταπιέζουν ως κοινωνία καί πιο συγκεκριμένα για τον αγώνα που δίνουν καθημερινά οι γυναίκες για να κατακτήσουν την θέση τους μέσα σε αυτήν,αλλά καί τα δικαιώματα που τους αναλογούν. Όχι! Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Μα καί τίποτα απ'όσα έχουν γίνει,δεν έχει πάει χαμένο. Απλά χρειάζεται ακόμη αρκετός δρόμος....

"Η Μαρία, μία πολύ όμορφη γυναίκα, βίωσε τις ιδεοληψίες, τα στερεότυπα και τους άγραφους νόμους ενός χωριού της Ελλάδας, στο οποίο γεννήθηκε την δεκαετία του ’50. Εγκλωβίστηκε και φυλακίστηκε πολύ νέα, με ψαλιδισμένα φτερά και εγκατάλειψη ονείρων για σπουδές, χάνοντας κυριολεκτικά τον εαυτό της, μέσα σε έναν κακό γάμο, απέναντι σε έναν αδιάφορο, αυταρχικό και βίαιο σύζυγο. Χήρεψε πολύ νέα και βρέθηκε απέναντι σε συμπολίτες προκατειλημμένους, ιδεοληπτικούς και εχθρικούς που την στόχευσαν, αναγκάζοντάς την, για να επιβιώσει, να απομονωθεί και να χάσει κάθε ενδιαφέρον που αφορούσε τον εαυτό της ως «γυναίκα», καταλήγοντας αυτοβούλως σε ένα άφυλο και πρόωρα γηρασμένο ον. Μόνο φως και κίνητρο ζωής γι’ αυτήν ήταν ο μοναχογυιός της, ο Κωνσταντής, μέσα από την ζωή του οποίου ζούσε και η ίδια. Ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια, δώρο του πατέρα της στα 16 της χρόνια, που δεν τόλμησε να φορέσει τότε, επηρεασμένη από τα εμμέσως πλην σαφώς, απαξιωτικά και αποτρεπτικά σχόλια της μάνας της για την κακή εικόνα που θα παρουσίαζε με αυτά στον κοινωνικό περίγυρο του χωριού, τα φόρεσε με καμάρι στα 42 της, με αφορμή την εμφάνιση του πατέρα της σε ένα όνειρο-παραίσθηση. Αυτά τα παπούτσια, αποτέλεσαν κίνητρο, να «περπατήσει», ελεύθερη πια και ο εαυτός της, σε μια νέα πραγματική ζωή, την δική της ζωή…" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Η Μαρία δεν είναι μόνο η πρωταγωνίστρια του βιβλίου,αλλά στο πρόσωπό της συγκεντρώνονται όλες οι γυναίκες που δεν έχουν πάψει να διεκδικούν όλα όσα τους αξίζουν,αλλά κι εκείνες που για πολλούς λόγους υποτάχθηκαν σε όσα άλλοι όρισαν για εκείνες. Που μπορεί να ονειρεύτηκαν,αλλά δεν τα κατάφεραν. Όμως,πλέον,μπορούν να αισθανθούν αγαλλίαση καί χαρά για όσες το πέτυχαν. Τα κόκκινα παπούτσια της γίνονται το μέσο που θα την οδηγήσουν,μεταφορικά καί κυριολεκτικά,προς την ελευθερία. Θα σπάσουν τα δεσμά της καταπίεσης,της πατριαρχίας καί άλλων ''αποστημάτων'' που πονούν καί αμαυρώνουν τις ζωές μας... Τα κόκκινα παπούτσια θα γίνουν η πυξίδα,τα όνειρα,οι επιθυμίες καί πολλά ακόμα. Ας φορέσουμε,λοιπόν,τα κόκκινα παπούτσια με σθένος καί αυτοπεποίθηση καί ας ατενίσουμε το μέλλον με αισιοδοξία. 

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση!

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΕΛΚΥΣΤΗΣ