Ο ήχος της απώλειας

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ

Πόσα συναισθήματα, σκέψεις, θύμησες, άσχημα και όμορφα γεγονότα δεν τα έχουμε συνδέσει -έστω κι υποσυνείδητα- με διάφορους ήχους;

Άραγε, αν σας έλεγα ότι ακόμα και η απώλεια (κι όποια μορφή εκείνη φέρει) έχει ένα δικό της ήχο, πώς θα σας ακουγόταν αυτό ως συνθήκη;

Μπορεί η απώλεια, ή, πιο συγκεκριμένα το ''κενό'' που αφήνει πίσω της να μπορεί να παρομοιαστεί/ταυτιστεί με έναν άηχο ήχο, μα τόσο εκκωφαντικό που θα διαπερνά και θα ''σκίζει'' την κάθε σιωπή;

Κι αν σας έλεγα ότι θεωρώ κάτι τέτοιο εφικτό, πώς θα με αποκαλούσατε;

Yπερβολική, ονειροπόλα, ή, αιθεροβάμων;

Ή μήπως θα σας έβαζα στη διαδικασία να το δείτε μέσα από μία άλλη οπτική;

Μεγάλος ο πρόλογός μου και έχω ξεχάσει να σας ''συστήσω'' το βιβλίο για το οποίο σας μιλάω σήμερα. Άν κι έχω αποφασίσει να μην παρουσιάζω, πλέον, τόσες ποιητικές συλλογές στο blog, πιστεύω ότι μία εξαίρεση σε αυτόν τον άτυπο κανόνα που έχω θέσει στον εαυτό μου, δεν είναι κακό να συμβαίνει κάποιες φορές. Ο λόγος, λοιπόν, για τη νέα ποιητική συλλογή του ποιητή Ν.Γ. Λυκομήτρου, με τίτλο ''Ο ήχος της απώλειας'' (εξ ου και οι άνωθεν σκέψεις μου), η οποία κυκλοφόρησε, προσφάτως, από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Με μία αμεσότητα λόγου που συγκινεί και παρασύρει, βρίσκω σχεδόν απίθανο το να μη βρει κάποιος/α αναγνώστης/στρια ένα κομμάτι του εαυτού του/της μέσα στα εν λόγω ποιήματα. Ένα κοινό, ή, παρόμοιο βίωμα που σχετίζεται με την απώλεια και το πώς αυτή επηρέασε το θυμικό και τη σκέψη του/της σε μικρότερο, ή, μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του/της...

Από το οπισθόφυλλο:

Οι νοικοκυρές αγοράζουν ψευδαισθήσεις

από τα ράφια των σουπερμάρκετ.

Αναζητούν λίγη τρυφερότητα, λίγη ασφάλεια

και λίγη ειλικρίνεια

πίσω από τα ψυγεία με τα γαλακτοκομικά.

Σφιχταγκαλιάζουν τα προϊόντα

λαχταρώντας το χάδι που τους έλειψε

και ανταλλάσσουν βλέμματα

με τους καλοντυμένους εργένηδες

που κρατούν μικρά καλάθια στα χέρια.

Θρηνούν για τα χρόνια που πέρασαν