Έσσεται Ήμαρ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Θα έρθει η μέρα που...

...Συμπληρώστε την άνωθεν φράση με ό,τι εσείς επιθυμείτε. 

Όχι, δε σας βάζω κάτι το δύσκολο. 

Άλλωστε, πόσες φορές κατά τη διάρκεια της ζωής σας δεν έχετε αναφωνήσει με στόμφο ''Θα έρθει η μέρα που... π.χ. θα έχω όλα όσα επιθυμώ. Φήμη, λεφτά, εξουσία, κ.λπ''; 

Όχι, δεν έχω καμία πρόθεση να σας κουνήσω το δάχτυλο επιδεικτικά, ούτε φυσικά και να σας κρίνω! Αλίμονο! Μακρυά από μένα αυτά! 

Απλώς όλοι κι όλες -συμπεριλαμβανομένης και εμού της ιδίας- συχνά λέμε αυτήν τη φράση θεωρώντας ότι ο χρόνος (μας) πάνω στη γη και γενικότερα όλου του πλανήτη είναι άπλετος και δεν έχει τελειωμό, οπότε όσο κι αν αναβάλουμε κάτι, ή, το θεωρούμε ως δεδομένο, στην πραγματικότητα δεν ισχύει κάτι τέτοιο. 

Και ξέρετε τί είναι το πιο οξύμωρο; Ότι πρέπει να μας συμβεί κάτι -κατά βάσει τραγικό, επώδυνο και δύσκολο- για να αντιληφθούμε το πόσο ανούσια είναι κάποια πράγματα για τα οποία μπορεί να ματαιοπονούμε και να ελπίζουμε, ενώ έχουμε πράγματι δίπλα μας ό,τι έχει αληθινή αξία και σημασία και εκεί οφείλουμε να εστιάζουμε την προσοχή και την αγάπη μας...

Δεν ξέρω σε τι οφείλεται αυτή η υπερβολική φλυαρία που με έχει πιάσει τώρα τελευταία και προβαίνω σε τόσο μεγάλους προλόγους, αναφορικά με τα βιβλία που διάβασα και σας παρουσιάζω, μα αλήθεια σας λέω ότι αν δεν μοιραστώ μαζί σας αυτές μου τις σκέψεις, θα νιώθω ότι κάτι σας έχω -άθελά μου- αποκρύψει... Ναι, ξέρω ακούγομαι υπερβολική, αλλά αυτό ισχύει. Διάβασα και σας μιλώ για το βιβλίο ''Έσσεται Ήμαρ'' της συγγραφέως Γιώτας Καλαμαρά, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βοοkstagram και ανήκει στο είδος της φαντασίας που τόσο πολύ αγαπώ!

''Η ζωή επάνω στη Γη κυλάει όπως πάντα. Οι άνθρωποι σε κάθε γωνιά του πλανήτη ζουν αμέριμνοι και συνεχίζουν να κάνουν όνειρα. Ο Πάρης στο Σαμονί σκέφτεται την αγαπημένη του που κάνει διακοπές στο Τόκυο με τη φίλη της, ο Κιτζάνι περπατά στους δρόμους του Παρισιού, ο Μπομπ μελετά την πυραμίδα του Χέοπα, ο Μάρσαλ εκτελεί την τελευταία του μάχιμη υπηρεσία. Κανείς δεν ξέρει ότι η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Εκρήξεις ηφαιστείων, φωτιές, σεισμοί, τσουνάμι, βροχή αστεροειδών. Ταυτόχρονα. Παντού. Μέσα σε μια στιγμή η Γη θα αλλάξει για πάντα. Θα επιβιώσει η ανθρωπότητα από τα φονικά φαινόμενα και τις βιβλικές καταστροφές; Και αν τα καταφέρει, πόσο ίδιοι θα παραμείνουν αυτοί που θα επιζήσουν;" (Από το οπισθόφυλλο)

Η συγγραφέας μέσα από την παρούσα ιστορία καταφέρνει και συνδυάζει αρμονικά την πραγματικότητα με τη φαντασία μέσα σε ένα πλαίσιο οικείο και άκρως πειστικό. Βρήκα ευρηματική την κίνησή της να αναπτύξει την εξέλιξη της υπόθεσης μέσα σε ένα παγκόσμιο πλαίσιο (αν κρίνουμε από την ποικιλία των μερών που θα λάβουν χώρα τα γεγονότα), ενώ ταυτόχρονα να υπάρχει μία ιδιαίτερη σύνδεση μεταξύ των κεντρικών προσώπων, αναδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο την άποψη ότι όλοι κι όλες μπορούμε να μοιραζόμαστε παρόμοιες σκέψεις και συναισθήματα μπροστά σε καταστάσεις με ολέθρια αποτελέσματα τόσο για τον πλανήτη, όσο και για την ανθρωπότητα... Άραγε, η συνειδητοποίηση μίας τέτοιας αλήθειας, τί αντίκτυπο θα είχε πάνω μας;

Αμεσότητα λόγου, συνεχής δράση, περιπέτεια, έντονα συναισθήματα και ένα δυνατό κοινωνικό μήνυμα που υποβόσκει μέσα στην ουσία της πλοκής είναι μερικά από τα θετικά στοιχεία του βιβλίου που το θεωρώ καλογραμμένο και ευανάγνωστο. Ένα βιβλίο που μου άφησε όμορφες εντυπώσεις και σας προτείνω να αναζητήσετε κι εσείς.

Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstagram.