Τα χειρόγραφα της Πεντάμορφης

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Είναι γνωστή σε όλους κι όλες η αγάπη που τρέφω για τα κλασικά παραμύθια, για το πώς αρέσκομαι να πειράζω (εντός κι εκτός εισαγωγικών) τις ιστορίες τους, να ψάχνω ό,τι υπάρχει καλά κρυμμένο πίσω από την όποια ''επιφάνεια'' σαν άλλους χαμένους θησαυρούς, καθώς θεωρώ πως υποβόσκει ένα μεγαλύτερο κομμάτι αλήθειας απ'αυτήν που πιστεύουμε μέσα σε αυτά. Όταν, λοιπόν, πρωτοδιάβασα το βιβλίο ''Η εκδίκηση της Ωραίας Κοιμωμένης'' του συγγραφέα Κλέαρχου Σταματουλάκη, ήξερα ότι ταίριαζε ο τρόπος σκέψης μας -αναφορικά τουλάχιστον με τα εν λόγω παραμύθια- και είχα εκφράσει την επιθυμία να διαβάσω μελλοντικά κι άλλα έργα του. Η ευχή μου πραγματοποιήθηκε και να που σήμερα σας μιλώ για το νέο του μυθιστόρημα, με τίτλο ''Τα χειρόγραφα της Πεντάμορφης'', το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αδράχτι. 

Τί έχουμε, λοιπόν, εδώ; Αρχικά να σας πω ότι μιλάμε για ένα μυθιστόρημα που -όπως και το προηγούμενο του συγγραφέα- ανήκει στο είδος της φαντασίας. Μία φαντασία, όμως, μέσω της οποίας θίγονται κοινωνικοί προβληματισμοί. Και για να σας προλάβω, προτού κάνουν την εμφάνισή τους οι συνηθισμένες ''ταμπέλες'' που παίρνουν φόρα και έχουν τα ανάλογα αποτελέσματα, ναι, γίνεται βιβλία φαντασίας να έχουν ουσία. Μη σας πω ότι λένε μεγαλύτερες αλήθειες και μιλούν με πιο ορθό τρόπο για πράγματα που μας προβληματίζουν σε σχέση με τα δήθεν σοβαροφανή! 

''Είμαι η Πεντάμορφη. Βασίλισσα, συγγραφέας, απατεώνας. Γιατί πώς λέγεσαι όταν κοροϊδεύεις όλο το βασίλειο, τις φίλες και την οικογένειά σου; Εκτός από ψεύτρα, λέμε τώρα. Γιατί δεν είπα μόνο ψέματα, έφτιαξα μια ολόκληρη περσόνα για να γράφω τα εμετικά ρομάντζα που αναγκάστηκα να γράφω. Την απόπειρα δολοφονίας της ανταγωνίστριάς μου δεν θα την αναφέρω καν. Ήμουν τύφλα κι έτσι κι αλλιώς απέτυχε, οπότε τι να συζητάμε τώρα; Φυσικά δεν μου έφταναν όλα αυτά, ήρθε κι ένα μπλοκάρισμα αγκαζέ με έναν παροξυσμό και με οδήγησαν στην πλήρη νευρική κατάπτωση. Πήρα των ομματιών και τις φίλες μου και τραβήξαμε για ξένα μέρη, εξωτικά, προς αναζήτηση της Αφηγήτριας. Για να ξεμπλέξει το κουβάρι μέσα στο μυαλό μου. Κάπως τα κατάφερε, αλλά όχι με τον τρόπο που περίμενα. Γιατί αλλιώς τα περιμένεις κι αλλιώς έρχονται…" (Από το οπισθόφυλλο)

Όπως έχει πει ο συγγραφέας, το βιβλίο ''Τα χειρόγραφα της Πεντάμορφης'' είναι ένα spin off του βιβλίου ''Η εκδίκηση της Ωραίας Κοιμωμένης'' (εύχομαι να βγουν και για τις υπόλοιπες ηρωϊδες), μα εμένα θα μου επιτρέψετε να θεωρώ ότι δεν είναι μόνο αυτό. Πέραν της εμφανέστατης και καλοδεχούμενης εξέλιξης στην πένα του συγγραφέα, με αποτέλεσμα ένα βιβλίο πιο μεγάλο σε έκταση, πιο πλούσιο από άποψη πλοκής και χαρακτήρες ακόμη πιο ολοκληρωμένους σε σχέση με το προηγούμενο, το βιβλίο είναι πλημμυρισμένο από μηνύματα με πολλούς αποδέκτες. 

Ο δημιουργός έχει ένα δυνατό ''όπλο'' στη συγγραφική του φαρέτρα και αυτό δεν είναι άλλο από την ιδιότητά του ως ψυχολόγος. Αυτό τον βοηθά, ώστε όχι μόνο να ''παίξει'' με την ψυχολογία των κεντρικών προσώπων της ιστορίας, μα κυρίως να αναδείξει/αποτυπώσει πάνω τους διάφορα στοιχεία της ανθρώπινης σκέψης και ψυχής. Οπότε, μη σας κάνει εντύπωση, την ώρα που θα διαβάζετε το βιβλίο, να συνειδητοποιήσετε ότι μοιράζεστε πολλά περισσότερα απ΄όσα νομίζετε με τα εν λόγω πρόσωπα. Κι αυτό, διότι οι ιστορίες γράφονται από τους ανθρώπους. Όχι από πλάσματα της φαντασίας κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να νιώθουμε/νιώθετε μία κάποια οικειότητα μαζί τους...

Αυτό είναι το ένα κομμάτι που προκύπτει από την ουσία της υπόθεσης. Το άλλο αφορά τους προβληματισμούς (αν θυμάστε σας προϊδέασα παραπάνω) γύρω από πιο προσωπικά -ίσως και κοινωνικά- επίπεδα. Τί θέλω να πω; Ο δημιουργός μας μιλά για όλες τις σκέψεις που αφορούν το τί θέλουμε πραγματικά από τη ζωή μας, το πώς να το εκφράσουμε στους γύρω μας, τον φόβο που ίσως να μας κρατά πίσω, τις ''μάσκες'' που φοράμε και τις διαφορετικές ταυτότητες που φέρουμε για να κρυφτούμε και να μην εκτεθούμε και πληγωθούμε, όπως και τον τρόπο που οι άλλοι άνθρωποι στέκονται μπροστά σε αυτά. 

Μα και πάλι δε στέκεται μόνο εκεί. Αποφασίζει να μιλήσει στους/στις δημιουργούς και να τους/τις κάνει να σκεφτούν το τί είναι αυτό που τους/τις οδήγησε στο να ασκούν μία τέχνη. Πιο συγκεκριμένα, οι συγγραφείς πού βρίσκουν την έμπνευση; Γράφουν για να ικανοποιήσουν τον εαυτό τους, ή, το αναγνωστικό κοινό; Γράφουν εξαιτίας της αγάπης τους για τη συγγραφή, ή, απλώς το κάνουν διότι είναι καλοί/ες στο γραπτό λόγο; Γράφουν συνεχώς διότι το απαιτεί το αναγνωστικό κοινό; Κι αν έχουν νιώσει κάποια κούραση και έλλειψη ιδεών, τότε τί γίνεται; Βρίσκουν, άραγε, τον εαυτό τους (οι συγγραφείς) πάνω στα πρόσωπα των ιστοριών τους; Τους/τις ντύνουν με δικά τους χαρακτηριστικά; Ζουν τα απωθημένα τους μέσω των εκάστοτε βιβλίων τους; Κάποιο απ'αυτά, ή, όλα μαζί; Ή κάτι άλλο;

Είναι γεγονός ότι μετά από καιρό ένιωσα την ανάγκη να σας πω, ή πιο σωστά, να γράψω πολλά για ένα βιβλίο που διάβασα και πάλι δε θα ήταν αρκετά, μα κάπου εδώ θα ολοκληρώσω τις σκέψεις μου, διότι δεν επιθυμώ να σας κουράσω. Αξίζει, όμως, να κρατήσετε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα βιβλίο ορθά δομημένο, ευνόητο, χιουμοριστικό κι ανάλαφρο -δίχως να γίνεται γελοίο- το οποίο πετυχαίνει το στόχο του, χαρίζοντάς μας μία όμορφη αναγνωστική εμπειρία με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εγώ δηλώνω ανυπόμονη για να διαβάσω και τις ιστορίες και των λοιπών ηρωϊδων. Ακούει ο συγγραφέας;

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αδράχτι.