ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ και άλλες ιστορίες

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που λένε ότι το σύμπαν αφουγκράζεται και μας ''στέλνει'' ό,τι έχουμε ανάγκη τη δεδομένη στιγμή, μα θα αρχίσω να το πιστεύω, καθότι σε αυτήν την πιο δύσκολη περίοδο που βρίσκομαι αναφορικά με τη σχέση μου με τα βιβλία, έχω στο πλευρό μου ανέλπιστους συμμάχους. Συμμάχους βιβλία που με έχουν κάνει να συνεχίσω να προσπαθώ να διατηρήσω την αγάπη μου για την ανάγνωση, ανεξαρτήτως του αν εντέλει βρήκα αρεστό, ή, όχι το εκάστοτε βιβλίο. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο, όπως αποδεικνύεται και για πρώτη φορά στην πολύχρονη εμπειρία μου, ως αναγνώστρια, δε με απασχολεί το τελικό αποτέλεσμα... Και για να μην παρεξηγηθώ, αυτό είναι μία γενικότερη παρατήρηση -για το τελευταίο χρονικό διάστημα- κι όχι ειδικότερη με συγκεκριμένα βιβλία. 

Ένα βιβλίο που διάβασα και με παρέσυρε σε βαθμό που δεν το περίμενα, ήταν το νέο μυθιστόρημα του συγγραφέα Τάκη Γκόντη, με τίτλο ''ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ και άλλες ιστορίες", το οποίο κυκλοφόρησε, προσφάτως, από τις εκδόσεις Κέδρος. Μία συλλογή τεσσάρων ξεχωριστών και αυτοτελών ιστοριών με κοινό παρονομαστή τη διερεύνηση των μύχιων κι αφανέρωτων πτυχών της ανθρώπινης ψυχής και σκέψης κάτω από ένα αλλιώτικο πρίσμα μέσα πάντα στα πλαίσια της μυθοπλασίας που αντιγράφει την αληθινή ζωή...

Ο συγγραφέας δεν περιαυτολογεί ούτε προσπαθεί να δείξει την όποια ανωτερότητα του ιδίου, ή, των προσώπων των ιστοριών του μέσα από το παρόν έργο. Όχι, δεν έχει τέτοιο σκοπό. Η απλότητα της φυσικότητας και η έμφυτη δυναμική του λόγου του αποδεικνύεται από τον τίτλο, κιόλας, με τον οποίο επιλέγει να ''κοσμήσει'' το βιβλίο του. Δεν ψάχνει κάτι το εξεζητημένο, ή, το τόσο ιντριγκαδόρικο που θα λειτουργήσει σαν άλλη ''σπαζοκεφαλιά'' για το αναγνωστικό κοινό. Δεν το θεωρώ ως σπόιλερ αυτό που θα σας αποκαλύψω, μα το βιβλίο μοιράζεται τον ίδιο τίτλο με την πρώτη ιστορία που θα διαβάσουμε μέσα στις σελίδες του. Άλλωστε, το λέει κι από μόνος του. ''Κόκκινος κορυδαλλός και άλλες ιστορίες''. Ούτε αινίγματα ούτε κρυφά μηνύματα ούτε οτιδήποτε άλλο. Απλά, λιτά και κατανοητά. Αφήνει (ο συγγραφέας) στις ιστορίες και στα πρόσωπα που θα πρωταγωνιστήσουν μέσα σε εκείνες να πουν τα υπόλοιπα...

''Ένας βαθιά θρησκευόμενος νέος, ο οποίος έχασε στη διάρκεια της Κατοχής τους γονείς του, προκειμένου να μην πάρει μέρος στον Εμφύλιο αποφάσισε να κλειστεί σε μοναστήρι. Δυόμισι χρόνια αργότερα επισκέπτεται το κατεστραμμένο χωριό του. Μέσα στα ερείπια θα βρει τρία ορφανά, παιδιά ανταρτών, τα οποία παίρνει στην προστασία του.

Μια νέα γυναίκα ταξιδεύει νύχτα με τρένο και γνωρίζει τον πιο μυστηριώδη άντρα του μέλλοντος κόσμου.

Ένας κτηνοτρόφος αποφασίζει να πουλήσει το κοπάδι του για να εξαγοράσει την ελευθερία μιας ανήλικης προσφυγοπούλας την οποία σκοπεύει να παντρευτεί.

Ένα οκτάχρονο παιδί κάνει την πρώτη του απόπειρα ως κυνηγός." (Από το οπισθόφυλλο)

Τί κοινό, λοιπόν, μπορεί να έχουν όλα αυτά τα πρόσωπα πέραν του γεγονότος ότι οι ιστορίες τους βρέθηκαν να ''συγκατοικούν'' κάτω από μία κοινή στέγη, δηλαδή ένα βιβλίο; Αρχικά, να πω ότι ο συγγραφέας τους/τις έχει ''ντύσει'' με όλα τα θετικά κι αρνητικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης. Είναι άνθρωποι όμοιοι/ες με εμάς. Με τα ίδια πάθη, λάθη, όνειρα, εμπειρίες και βιώματα ζωής, που έχουν επηρεαστεί, με τον έναν, ή, τον άλλον τρόπο, από τα μονοπάτια και τις αποφάσεις που έπρεπε να διαλέξουν ακουσίως, ή, εκουσίως... Παράλληλα, ο συγγραφέας φροντίζει -ανεξαρτήτως του όγκου της κάθε ιστορίας- να υπάρχει μία αρχή, μέση και τέλος που δεν αφήνει περιθώρια να κάνουμε υποθέσεις, ή, να σκεφτούμε ότι μπορεί κάτι να λείπει. Είναι τόσο άρτιες όσο ρεαλιστικά είναι τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που θα ζήσουν μέσα σε όλη τη μη αρτιότητά τους...

Αγάπησα την τρωτότητα των προσώπων, τη γλαφυρότητα στην πένα του συγγραφέα, το πόσο ρεαλιστής και ονειροπόλος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος μπροστά σε ό,τι τον απασχολεί και κυρίως την ανάγκη του να γίνει πραγματικότητα το ό,τι επιθυμεί. Το πώς μπορεί να πιστέψει στο άγνωστο, αλλά ταυτόχρονα να το λατρεύει, ή, να το μισεί. Άραγε, τί είναι αυτό που ψάχνουμε όλοι κι όλες σε αυτή τη ζωή; Τί προσδοκάμε από τη συναναστροφή μας με τους άλλους ανθρώπους; Αυτά και άλλα πολλά φέρνει στην επιφάνεια ο συγγραφέας με έναν τρόπο αβίαστο και σχεδόν αιρετικά εξομολογητικό που μας κάνει να δούμε έξω από τα όποια ''κουτάκια'' μέσα στα οποία έχουμε τοποθετήσει τα πάντα στο μυαλό μας... Ένα βιβλίο που το διάβασα με μεγάλη προσήλωση και δεν αντιλήφθηκα το πότε το είχα ολοκληρώσει. Ένα βιβλίο ενδιαφέρον που σας προτρέπω να αναζητήσετε κι εσείς.

Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.