#Προδημοσίευση: Κόκκινος Μαχητής: Ήρωας (Συγγραφέας: Μηνάς Τσαμπάνης - Εκδόσεις Μαραθιά)

Προδημοσίευση πρώτων κεφαλαίων βιβλίου ''Κόκκινος Μαχητής: Ήρωας"

Συγγραφέας: Μηνάς Τσαμπάνης

Εκδόσεις Μαραθιά

Τοποθεσία: Ηλιακό Σύστημα.

Δορυφορικό Σύστημα του Πλούτωνα.

Η τροχιά αυτού του μικρού πλανητοειδούς δεν ενοχλούσε κανένα ουράνιο σώμα. Δεν ενοχλούσε ούτε και τα αμέτρητα θραύσματα που συγκροτούσαν εκείνη τη μεγάλη ζώνη αστεροειδών που περικύκλωνε περιφερικά το πλανητικό σύστημα στο οποίο άνηκαν, άσχετα αν σε αστρονομική κλίμακα ήταν σχεδόν γειτονικά. Ήταν φαινομενικά ένας περιπλανώμενος βραχώδης ταξιδευτής χωρίς να αναδύει κάποιο επιστημονικό ενδιαφέρον.

Μια πιο προσεκτική ματιά όμως θα αποκάλυπτε τη λεπτομέρεια που θα έκανε τη διαφορά. Θα

ανακάλυπτε ότι στα εξωσφαιρικά σύνορα της εξαιρετικά αραιής ατμόσφαιράς που κύκλωνε αυτό το

πλανητοειδές διεξαγόταν ένας αδυσώπητος πόλεμος. Μια άγρια και ανελέητη μάχη ανάμεσα σε δύο

αντιπάλους. Ο ένας επιζητούσε μόνο να ασκήσει το αναφαίρετο δικαίωμα του να επιβιώσει, ο άλλος

καθοδηγούταν από περίεργα και ομιχλώδη ένστικτα που δε σύναυδαν με τη λογική.

Κανένας εκ των δύο δε έδειχνε τη διάθεση να οπισθοχωρήσει. Δυστυχώς όμως η ζυγαριά έδειχνε

επώδυνα τον νικητή.

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Κεφάλαιο 1.

Οι εκρήξεις στην εξωτερική επιφάνεια της ατράκτου διαδεχόταν η μια την άλλη χωρίς σταματημό. Οι

οπές που είχαν προκληθεί ρουφούσαν την ατμόσφαιρα από το εσωτερικό και το αποσυμπίεζε.

Ήταν πια μια χαμένη μάχη. Θα έλεγε κανείς ότι η μάχη είχε ήδη κριθεί από τη στιγμή που

ξεκίνησε να υφίσταται. Ήταν προφανές ότι το πολεμικό σκάφος των Αννουνάκι ήταν άρτια εξοπλισμένο.

Ήταν ένας κυνηγός που διψούσε για θύματα και σίγουρα ήταν ικανός ώστε να τα εξασφαλίσει στη

διάθεσή του. Το Δελτανιανό Εξερευνητικό Αστρόπλοιο Αιωνιότητα, το καμάρι ενός νεκρού πολιτισμού, που μετρούσε ήδη αρκετές κακοτοπιές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μέχρι τις παρυφές αυτής της πλανητικής γειτονιάς, δεν μπορούσε εξ ορισμού να αντιταθεί .

-.-

Τα βήματά τους ήταν αγωνιώδη, μαρτυρούσαν την επιθυμία τους για επιβίωση. Ένας άντρας, γύρω στα σαράντα και ένα αγόρι, κάπου στα τέλη της προεφηβικής του ηλικίας κατευθύνονταν σε ένα συγκεκριμένο προορισμό.

‘’Ντέησερ; Που πηγαίνουμε;’’ κλαψούρισε το νεαρό αγόρι κοιτάζοντας τον διάδρομο που ήταν

στολισμένος από φλογισμένες κονσόλες που ξερνούσαν σπίθες.

Ο άντρας δεν απάντησε. Η αναπνοή του ήταν γρήγορη και διακεκομμένη. Το αγωνιώδες βλέμμα

του έψαχνε δεξιά και αριστερά για να εντοπίσει κάποια λειτουργική κονσόλα. Ένα ισχνό μειδίαμα

διαγράφτηκε στα σκισμένα χείλια του όταν αντίκρισε μια εντοιχισμένη οθόνη και ένα πληκτρολόγιο στο βάθος του διαδρόμου. Με γρήγορες κινήσεις έφτασαν εκεί.

Αφού απελευθέρωσε το χέρι του αγοριού, τα δάκτυλά του άρχισαν να πατάνε κουμπιά με όση

ψυχραιμία είχε στη διάθεσή του.

Μια σειρά από πράσινα γράμματα εμφανίστηκε στην οθόνη...

ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΕΣ ΖΗΜΙΕΣ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ. ΑΝΑΦΕΡΕΤΕΤΑΙ

ΜΟΛΥΝΣΗ ΤΩΝ ΚΕΝΤΡΙΚΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ ΚΑΤΑ 80%.

‘’Κατάρα!’’ φώναξε αγανακτισμένος την ίδια ώρα που σκούπιζε τον ιδρώτα του που έσταζε

σταγδήν στα μάτια.

‘’Ντέησερ;’’ ψιθύρισε φοβισμένα το αγόρι. ‘’Τι συμβαίνει;’’

‘’Τα μολυσμένα νανορομπότ έχουν θέσει σε αχρηστία σχεδόν ολόκληρο το σκάφος. Δεν... Δεν

μπορώ να σταματήσω την πορεία που έχουν προγραμματίσει στη μήτρα πλοήγησης’’ απάντησε ο

Ντέησερ όσο πιο ψύχραιμα μπορούσε. ‘’Και αυτοί οι μπάσταρδοι κατάστρεψαν τον Κινητήρα Ιόντων και τους αντιστασιακούς πυραυλικούς ωθητήρες!’’

‘’Και τώρα;’’

‘’Και τώρα... Δεν... Για μια στιγμή!’’

Άρχισε να πληκτρολογεί μια νέα εντολή.

ΑΝΑΦΟΡΑ ΜΗ ΠΡΟΣΒΕΒΛΗΜΕΝΩΝ ΚΕΝΤΡΙΚΩΝ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ.

Μια νέα έκρηξη από σπίθες στο βάθος του διαδρόμου, από εκεί που μόλις είχαν περάσει

νωρίτερα τράβηξε τη προσοχή του παιδιού, μακριά από την οθόνη.

Το βλέμμα του Ντέησερ όμως παρέμεινε καρφωμένο εκεί. Σύντομα όμως πάγωσε όταν αντίκρισε

μια συγκεκριμένη φράση. Ήξερε πολύ καλά τι σήμαινε αυτό που διάβαζε. Σήκωσε το κεφάλι του και

κοίταζε πότε δεξιά και πότε αριστερά. Ρουθούνισε και μετά σκούπισε τα γένια του που ήταν γεμάτα σκόνη και κάρβουνο.

‘’Χηίκς;’’ φώναξε με σπαστή φωνή, σαν να προσπαθούσε να συγκρατηθεί.

‘’Ναι, Ντέησερ;’’ αποκρίθηκε το αγόρι αμέσως, γυρνώντας το πρόσωπό του προς τη μεριά του

Ντέησερ. Αντίκρισε τη πλάτη του. Τα χέρια του έμοιαζαν νευρικά και τα δάκτυλά του χτυπούσαν ελαφρά το μέταλλο που κύκλωνε το πληκτρολόγιο.

‘’Ντέησερ;’’

‘’Ξέρω... Ξέρω τι πρέπει να κάνω’’.

‘’Ήμουν σίγουρος ότι θα έβρισκες τη λύση!’’ χασκογέλασε. ‘’Τι θα κάνουμε λοιπόν;’’

Το κεφάλι του άντρα γύρισε μια ιδέα, αποκαλύπτοντας την άκρη του αριστερού του ματιού. Ήταν

υγρή, έμοιαζε σαν να είχε ξεμυτίσει ένα δάκρυ.

‘’Έλα... Πάμε!’’ του είπε προστακτικά.

‘’Που θα πάμε;’’

‘’Πάμε στον κεντρικό διάδρομο εκτόξευσης’’.

‘’Μα εκεί είναι το...’’

‘’Ξέρω πολύ καλά τι υπάρχει εκεί! Έλα, πρέπει να βιαστούμε’’.

-.-

Ο Χηίκς στάθηκε ακίνητος στην αρχή του διαδρόμου που ξεκινούσε από τη θύρα στην οποία βρισκόταν και απλωνόταν σε μια άλλη εντοιχισμένη θύρα στο κύτος ενός τεράστιου σκάφους. Το σκάφος έμοιαζε σαν ένα μεγάλο αερόοχημα με φτερά και με τέσσερις προωθητήρες στο οπίσθιο τμήμα. Έμοιαζε να είναι σταθμευμένο σε έναν εξίσου τεράστιο διάδρομο.

Κοίταζε την εντυπωσιακή κατασκευή. Ήταν η πρώτη φορά που αντίκριζε αυτό το σκάφος, αν και

ήξερε για την ύπαρξή του εδώ και αρκετό καιρό.

‘’Ντέησερ, γιατί ήρθαμε εδώ; Γιατί ήρθαμε στη Φωτεινή Ελπίδα;’’

‘’Πόσες φορές σου έχω ζητήσει να μη υποβάλλεις ερωτήσεις στις οποίες γνωρίζεις ήδη τις

απαντήσεις;’’ είπε ο Ντέησερ προσπερνώντας τον βιαστικά και χωρίς να του ρίξει ούτε μια ματιά.

‘’Θα εγκαταλείψουμε την Αιωνιότητα;’’

‘’Ναι, μικρέ μου. Αυτό, όπως βλέπεις, είναι πια είναι ένα αμετάκλητο γεγονός’’.

Αφού έκοψε το δάκτυλο του, έσταξε μια σταγόνα αίματος στην ειδική πύλη εισαγωγής. Η μεταλλική φωνή του υπολογιστή ακούστηκε.

ΓΕΝΕΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ. ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΗΚΕ ΩΣ ΝΤΕΗΣΕΡ ΧΟΛΣΟΙ. ΑΝΟΙΓΜΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΠΛΑΓΙΑΣ ΘΥΡΑΣ.

Η κεντρική θύρα άνοιξε αποκαλύπτοντας το εσωτερικό του σκάφους. Το σκοτάδι που ελλόχευε

στο βάθος του διαδρόμου μετά από τη θύρα ήταν καθηλωτικό.

Ο Ντέησερ μπήκε μέσα, προχώρησε στο βάθος. Κατευθύνθηκε στη κονσόλα που βρισκόταν στο

τέλος του διαδρόμου, σε έναν τοίχο. Στα δεξιά ξεκινούσε ένας νέος διάδρομος. Αφού πάτησε κάποια

κουμπιά, ολόκληρος ο θάλαμος αλλά και το εξωτερικό κύτος του σκάφους, στολίστηκε από κάθε λογής φώτα. Η Φωτεινή Ελπίδα μόλις είχε αποκτήσει ‘’ζωή’’.

Μετά πληκτρολόγησε βιαστικά μια νέα εντολή. Ήταν ένα δικό του εγχείρημα, μια προσωπική,

ίσως και εγωιστική σε κάποια σημεία, πινελιά στη Φωτεινή Ελπίδα.

ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟΥ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΔΟΚΤΩΡ- ΕΝΑΡΞΗ ΧΡΟΝΟΛΟΓΗΜΑΤΟΣ ΣΕ...

Μετά από κάποια λεπτά, η μορφή του Ντεήσερ ξεπρόβαλε από τη θύρα και έκανε νόημα στον

Χηίκς να πλησιάσει. Εκείνος υπάκουσε πρόθυμα.

‘’Ντέησερ... Θα επιβιβαστούμε στη Φωτεινή Ελπίδα... Μετά υποθέτω ότι θα κατευθυνθούμε προς

το Καταδρομικό των Αννουνάκι για να σώσουμε την Ντάνα και τον Φηίν. Σωστά τα λέω;’’

Ο Ντέησερ έμεινε στήλη άλατος για λίγα λεπτά. Από μέσα του ένιωθε μεγάλη αηδία για τον εαυτό

του. Για λίγα λεπτά... Ίσως για κλάσματα των δευτερολέπτων, η πραγματική έγνοιά του, αυτή της

επιβίωσης είχε υπερισχύσει σε τέτοιο βαθμό που είχε ξεχάσει και την Ντάνα και τον Φηίν.

Όμως, αν το καλοσκεφτόταν κανείς, τι θα μπορούσε να κάνει; Σε αυτή τη φάση, οι επιλογές του

ήταν πρακτικά μηδαμινές. Ο λογισμός του ήταν τόσο θολωμένος, δεν μπορούσε να καταστρώσει ένα σχέδιο που θα αφορούσε τη διάσωσή τους. Αν έστρεφε απλά τη Φωτεινή Ελπίδα εναντίον αυτού του τεράστιου κολοσσού που ισοπέδωσε την Αιωνιότητα, θα ήταν το ίδιο και το αυτό σαν να υπέγραφε την θανατική τους καταδίκη.

‘’Πέρασε μέσα! Και κάνε γρήγορα’’, του είπε με ενοχικό ύφος. Ο Χηίκς ξεκίνησε να περπατάει και

να πορεύεται προς το εσωτερικό του σκάφους. Η πορεία του όμως σταμάτησε απότομα όταν αντίκρισε τον Ντεήσερ να βγαίνει έξω από το σκάφος.

‘’Χηίκς...’’, του είπε. Η φωνή του ήταν ποτισμένη από μια πρωτόγνωρη χροιά. Ήταν τόσο διαφορετική που το μικρό αγόρι κοντοστάθηκε.

‘’Τι συμβαίνει;’’ τον ρώτησε.

‘’Ξέρεις τι έκανα στη κονσόλα του διαδρόμου πριν έρθουμε εδώ; Εκτός από το διαγνωστικό;’’

‘’Όχι! Τι έκανες;’’

‘’Ρώτησα τον υπολογιστή πόσα κεντρικά συστήματα έμειναν ανέπαφα από τα μολυσμένα νανορομπότ. Αυτά που σώθηκαν πριν ο Γκοίρ καταφέρει να σταματήσει την εξάπλωσή τους’’, ένας στεναγμός παρεβλήθη, ‘’ο Μέγας Πλάστης Ον να φωτίσει το δρόμο του προς το Βασίλειό Του’’.

‘’Πόσα σώθηκαν;’’

Ο Ντεήσερ κοίταξε το αγόρι κατάματα. Το βλέμμα του ήταν ντυμένο από πίκρα. Από την πίκρα

ενός επικείμενου και επώδυνου χωρισμού.

‘’Ο Γκοίρ κατάφερε να σώσει τέσσερα κεντρικά συστήματα. Το ένα ήταν ο ίδιος ο κεντρικός

υπολογιστής διαχείρισης εσωτερικών ζητημάτων επιπέδου 1, το δεύτερο ήταν το πρωτόκολλο

διατήρησης και προστασίας ζωής. Το τρίτο αφορά την εκτόξευση της Φωτεινής Ελπίδας. Το τέταρτο

όμως... Το τέταρτο...’’

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Κεφάλαιο 2.

Ο Ντέησερ, αργά αλλά με σταθερά βήματα πλησίασε τον Χηίκς ενώ έβγαινε από τη θύρα εισόδου της Φωτεινής Ελπίδας. Ο χώρος τρανταζόταν συνεχώς από τις εκρήξεις που λάμβαναν χώρα έξω.

Το αγόρι ήταν πελαγωμένο, προσπαθούσε να συλλέξει όση ψυχραιμία ήταν δυνατόν υπό τις

τρέχουσες συνθήκες.

‘’Ποιό... Ποιο ήταν το τέταρτο σύστημα;’’ ρώτησε εκ νέου.

‘’Χηίκς... Μπες μέσα!’’ ήταν η απάντηση που του δόθηκε.

Το αγόρι όμως δεν υπάκουσε. Ήταν η πρώτη φορά που έδειχνε ανυπακοή. Ήταν κάτι απρόσμενο

αλλά από μια άποψη, ήταν και αναμενόμενο. Ο Ντέησερ περίμενε ότι ο μικρός δεν θα υπάκουε, ήξερε ότι κάπου είχε πάει το μυαλό του όταν του είπε τα γεγονότα και δεν ήταν δύσκολο να τα τοποθετήσει σε μια σειρά έτσι ώστε να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα.

Έβαλε το ένα το χέρι μέσα στη τσέπη. Όταν το έβγαλε, κρατούσε ένα αναισθητικό ακτινοπίστολο.

Έστρεψε τη κάνη εναντίον του μικρού αγοριού.

‘’Να πάρει και να σηκώσει, μικρέ! Δεν... Δεν θέλω να το κάνω αυτό’’ .

Οι πρώτοι λυγμοί άρχισαν να γίνονται αντιληπτοί.

‘’Ντέησερ... ‘’ είπε το αγόρι, έτοιμο να δακρύσει και εκείνο.

‘’Μπες μέσα στο διασωστικό σκάφος. Είναι προγραμματισμένο να εκτοξευθεί σε λίγα λεπτά. Και

εσύ θα είσαι μέσα σε αυτό, είτε ξύπνιος, είτε αναίσθητος’’.

‘’Τουλάχιστον, έλα μαζί μου!’’

‘’Δεν μπορώ να το κάνω αυτό’’, αποκάλυψε η σπαστή φωνή του άντρα, ‘’δεν υπάρχει τρόπος για

να εμποδίσω την Αιωνιότητα να φτάσει τον τρίτο πλανήτη αυτού του συστήματος, να απελευθερώσει τα προγραμματισμένα νανορομπότ και να σκοτώσει τον υπάρχοντα πληθυσμό για να επιτρέψει σε αυτά τα τέρατα έτσι να τον διεκδικήσουν. Αυτό το σκάφος δεν κατασκευάστηκε για να μετατραπεί σε ένα όπλο μαζικής καταστροφής. Δεν θα το επιτρέψω αυτό’’.

Το αγόρι άρχισε να κοιτάει με ένα σπαραξικάρδιο βλέμμα. Οι υποψίες του για το τέταρτο σύστημα

τώρα ήταν μια τραγική βεβαιότητα

‘’Ντέησερ... Μη... Μη με αφήνεις μόνο μου!’’

Ο Ντέησερ δε κατάφερε να κρατηθεί. Άρχισε να κλαίει. Ήταν η πρώτη φορά που έκλαψε από τότε

που κράτησε τη μητέρα του στα χέρια του και κοίταξε την αγάπη της να φέγγει στα μάτια της για τελευταία φορά. Η ίδια αγάπη που έφεγγε δυνατά και στα δικά του μάτια.

‘’Θυμάσαι τι μου είπε η μητέρα μου όταν πέθαινε στα χέρια μου εκείνη τη βραδιά;’’

Το αγόρι κατεύνασε.

‘’Θα σου πω... Θα σου πω ακριβώς τα ίδια!’’

Ένα αναφιλητό ακούστηκε.

‘’Όσο χτυπάει η καρδιά σου, όσο θα αναπνέεις και όσο θα πράττεις αυτό θα σου ζητήσω ως

τελευταία χάρη... Δεν... Δεν θα είσαι ποτέ μόνος σου, θα ζω μέσω εσού!’’

‘’Ναι... Ξέρω τι θα μου ζητήσεις!’’ είπε ο Χηίκς με τα δύο του μάτια βουτηγμένα στα δάκρυα.

‘’Θέλω... Θέλω να είσαι καλύτερος άνθρωπος!’’

Μια λευκή ριπή ήπιας έντασης ξεπήδησε από τη κάνη του όπλου και χτύπησε τον Χηίκς. Εκείνος

σωριάστηκε στο μεταλλικό δάπεδο. Ο Ντέησερ, ρουθούνισε και σκούπισε τα δάκρυα. Πέταξε μακριά τη σιχαμένη συσκευή και έτρεξε κοντά στο έκπτωτο κορμί. Το σήκωσε και μπήκε μέσα στο διασωστικό σκάφος.

Αφού μπήκε μέσα στο θάλαμο διοίκησης, τοποθέτησε το αγόρι στη θέση του πιλότου, τον έδεσε

με τη ζώνη ασφαλείας και μετά γύρισε στη κονσόλα ελέγχου που βρισκόταν μπροστά.

‘’Υπολογιστή, άμεση εκτόξευση του Δελτανιανού Διασωστικού Αστρόπλοιου Φωτεινή Ελπίδα μετά

το πέρας ενός λεπτού. Αιτία, επικείμενη καταστροφή μητρικού σκάφους, κατεύθυνση, πέμπτος πλανήτης του παρόντος πλανητικού συστήματος. Χρήση κινητήρα Ενδοδιαστήματος, μέγιστη ισχύ και ενεργοποίηση προκάλυψης. Άμεση ενεργοποίηση Πρωτοκόλλου Προσέγγισης και προγράμματος Δόκτωρ στη πρώτη επαφή με τεχνολογικό εξοπλισμό προερχόμενο από τον τρίτο πλανήτη. Φωνητική εξουσιοδότηση Ντέησερ Χολσόι και διασταύρωση του γενετικού υλικού που χρησιμοποιήθηκε για το άνοιγμα της κεντρικής θύρας’’, φώναξε αποφασιστικά.

ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ ΓΕΝΕΤΙΚΟΥ ΥΛΙΚΟΥ ΕΠΙΤΥΧΗΣ. ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΕΠΙΤΥΧΗΣ. ΕΚΤΟΞΕΥΣΗ

ΔΙΑΣΩΣΤΙΚΟΥ ΣΚΑΦΟΥΣ ΣΕ ΜΕΙΟΝ 59 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ.

Μετά, πορεύθηκε στο Εργαστήριο Ιατρικής. Μπήκε μέσα, άνοιξε τον θάλαμο Συντήρησης και

τοποθέτησε ένα φιαλίδιο που είχε κρυμμένο στη τσέπη του παντελονιού στην ειδική υποδοχή και το

έκλεισε.

‘’Μακάρι να χρησιμοποιηθούν σωστά!’’ ψιθύρισε και άρχισε να τρέχει. Έξω από το εργαστήριο,

έξω από το σκάφος, όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Τα δευτερόλεπτα που είχε στη διάθεσή του, ήταν

λιγοστά.

Όταν βγήκε έξω, η θύρα έκλεισε και σφράγισε το σκάφος . Ο Ντέησερ ήξερε ότι η διαδικασία είχε

πια δρομολογηθεί, ήξερε ότι μετά από αυτό, δεν θα ξαναέβλεπε τον γιό του.

Ήξερε επίσης τι ακριβώς έπρεπε να κάνει μετά.

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Κεφάλαιο 3.

Ο Θάλαμος Διοίκησης είχε μετατραπεί σε ένα ερείπιο γεμάτο από στραπατσαρισμένες λαμαρίνες και καταστραμμένες κονσόλες που άχνιζαν μαύρους ατμούς ενώ κάποιες πύρινες γλώσσες ξεπετάγονταν από τα καλωδιωμένα σωθικά τους.

Τα μάτια του ήταν ακόμα υγρά. Οι λόγοι για αυτό ήταν αρκετοί... Μια ο επώδυνος χωρισμός που

έλαβε χώρα πριν από αρκετά λεπτά νωρίτερα, μια και το γεγονός ότι το καμάρι του Δέλτα Πρωτεύοντα απείχε μόλις ένα βήμα από το να μετατραπεί σε ένα όπλο που θα σκορπούσε το θάνατο σε έναν νεοσύστατο πολιτισμό που μόλις τώρα ξεκινούσε τα πρώτα του βήματα στο ευρύτερο κοσμικό σκηνικό.

Τώρα έπρεπε να χρησιμοποιήσει τη μόνη λύση που είχε στη διάθεσή του για να αποτρέψει αυτό

το επαίσχυντο έγκλημα. Το τέταρτο λειτουργικό σύστημα που είχε σωθεί από το διαβρωτικό πέρασμα των μολυσμένων νανορομπότ ήταν το κλειδί σε αυτή την επιχείρηση σωτηρίας.

Κατάφερε και εντόπισε μια ανέπαφη κονσόλα, χωμένη κάπου σε μια γωνία, απέναντί από το

σημείο εισόδου. Περπάτησε κουρασμένος προς τη καρέκλα που βρισκόταν ακριβώς μπροστά από την κονσόλα. Πάτησε το κουμπί ενεργοποίησης φωταγωγώντας ολόκληρο το πληκτρολόγιο. Πληκτρολόγησε μια συγκεκριμένη ακολουθία εντολών. Η οθόνη εμφάνισε μια εικόνα που τρεμόπαιζε.

Αφού σκούπισε τα μάτια του σε μια προσπάθεια να διώξει αυτή την αναθεματισμένη θολούρα,

πλησίασε προς την οθόνη. Ένιωσε για λίγο τη καρδιά του να σταματά, ένιωσε μια έλξη τόσο δυνατή.

‘’Μεγάλε Πλάστη Ον... Αυτό το γαλάζιο, αυτό το λευκό... Είναι... Είναι τόσο όμορφα!’’ ψιθύρισε

συγκινημένος από την εικόνα της γαλάζιας και λευκής σφαίρας που κοντράριζε το άψυχο και χωρίς

ιδιαίτερες λεπτομέρειες μαύρο κενό.

Ο λογισμός του έφυγε. Έκανε ένα ταξίδι, έκανε μια επιστροφή. Ξαφνικά βρέθηκε πίσω στον Δέλτα

Πρωτεύοντα, στο παρελθόν χρόνια πριν το Ολοκαύτωμα. Κοίταξε τα χέρια του. Δεν ένιωσε καμιά απορία όταν αντίκρισε το βελούδινο παιδικό δέρμα στις παλάμες του και όχι το ρογιασμένο και καψαλισμένο ταλαιπωρημένο δέρμα των τελευταίων ετών.

Κατέβασε τις παλάμες. Ένα λοφάκι, φτιαγμένο από χώμα και μικρές πέτρες πήρε θέση στο

οπτικό του κάδρο. Μετά άκουσε το στόμα του να εκστομίζει μια ερώτηση. Μια ερώτηση που ποτέ δεν είχε καταφέρει να σβήσει από τη μνήμη του όλα αυτά τα χρόνια που ακολούθησαν...

‘’Μητέρα; Τι είναι αυτό;’’

‘’Αυτή είναι μια φωλιά μικρών εδαφοσκαφτήρων αρθροπόδων. Κοίτα πόσο ψηλή είναι! Θα πρέπει

να την έχτιζαν για πολύ καιρό, πολύ πιθανόν για κάποιες εβδομάδες!’’

Γύρισε το κεφάλι του. Κοίταξε την γυναίκα που του χάρισε απλόχερα αυτή την απάντηση.

Αναγνώρισε τα ξανθιά μαλλιά της, αναγνώρισε αυτό το γλυκό χαμόγελο που ο μόνος λόγος ύπαρξης του ήταν να χαρίζει τρυφερότητα και αγάπη.

Μετά πλησίασε το λοφάκι. Τα σταθερά βήματα δήλωναν με εξαιρετική καθαρότητα τις προθέσεις

του. Άπλωσε το χέρι του, πλησίασε την αμμώδη επιφάνεια. Όταν μόλις λίγα εκατοστά πριν το χέρι αγγίξει τη φωλιά, η φωνή της γυναίκας επέβαλε ένα στοπ.

‘’Σταμάτα Ντέησερ... Τι νομίζεις ότι κάνεις εκεί;’’

‘’Ήθελα να... Ήθελα να ανοίξω μια τρύπα. Ήθελα να δω πως είναι το εσωτερικό’’.

‘’Γιατί να κάνεις κάτι τέτοιο; Γιατί θέλεις να επιδείξεις μια τέτοια τερατώδη έλλειψη σεβασμού;’’

‘’Μα... Εγώ δεν ήθελα να...’’

‘’Ήθελες’’ τον διόρθωσε, ‘’αυτή είναι η αλήθεια, αυτό μαρτυράει η κίνησή σου. Παρασυρόμενος

από το γεγονός ότι κατασκευάστηκε από μια φαινομενικά κατώτερη μορφή ζωής. Αυτό, εντούτοις δε

σημαίνει ότι έχεις το δικαίωμα να επιβάλεις τη θέλησή σου ενάντια στη δική τους, να εισβάλεις στις ζωές τους θέτοντας έτσι σε κίνδυνο να καταστρέψεις αυτό έχτισαν με τόσο μόχθο, με τόση

αποφασιστικότητα’’.

Το χέρι έμεινε ακίνητο, σε απόσταση μόλις ενός εκατοστού. Τα λόγια που μόλις άκουσε

εκστομίσθηκαν με ηρεμία, με τρυφερότητα. Παρόλα αυτά όμως, τον χτύπησαν κατευθείαν στη καρδιά.

Ίσως γιατί ήταν ποτισμένα με πικρή αλήθεια.

Η μελωδική φωνή συνέχισε όμως.

‘’Ο πατέρας σου, ο Μέγας Πλάστης Ον να φωτίζει το μονοπάτι του, σου άφησε παρακαταθήκη’’

του είπε ενώ μια ιδέα θλίψης έσταξε από τη φωνή της μαζί με ένα αναστεναγμό. ‘’Θυμάσαι ποια ήταν αυτή;’’

‘’Ναι... Θυμάμαι... Μου ζήτησε να είμαι... Καλός Άνθρωπος’’.

‘’Ξέρεις τι κάνουν οι καλοί άνθρωποι;’’

‘’Πες μου μητέρα... Τι κάνουν;’’

‘’Σέβονται, προστατεύουν... Και αποδίδουν δικαιοσύνη!’’

Η ανάμνηση άρχισε να ξεθωριάζει και το γλυκό της πρόσωπο να χάνεται στο αποπνικτικό μαύρο

σκοτάδι. Τα μάτια του είχαν θολώσει, σήκωσε το χέρι και τα σκούπισε. Όταν η όρασή του επανήλθε,

αντίκριζε την κυανόλευκη σφαίρα στην οθόνη του υπολογιστή. Ένα υγρό πέρασμα έκοψε στη μέση το καψαλισμένο του μάγουλο.

‘’Ναι, μητέρα! Ξέρω... Ξέρω τι πρέπει να κάνω...’’

Σκούπισε τα δάκρυά του, πήρε μια αναπνοή, πήρε και λίγο κουράγιο από αυτή την όμορφη

αναλαμπή και πλησίασε στο πληκτρολόγιο. Έκοψε το δάκτυλό του και έσταξε μια σταγόνα αίματος στην ειδική υποδοχή, δίπλα από το πληκτρολόγιο. Μετά, πάτησε ένα κουμπί. Μια φράση εμφανίστηκε στην οθόνη σαν αποτέλεσμα.

ΓΕΝΕΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΕΠΙΤΥΧΗΣ- ΔΡ ΝΤΕΗΣΕΡ ΧΟΛΣΟΙ. ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΦΩΝΗΤΙΚΗΣ ΛΗΨΗΣ ΕΝΤΟΛΩΝ.

Ο Ντέησερ πήρε μια ακόμα μια αναπνοή. Έπρεπε να οπλιστεί με αποφασιστικότητα, με κουράγιο.

Μετά από αυτή τη ενέργεια, δεν θα υπήρχε η πιθανότητα επιστροφής.

‘’Υπολογιστή... Ενεργοποίηση Χειροκίνητης Ακολουθίας Αυτοκαταστροφής!’’

Η ΑΚΟΛΟΥΘΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΑΠΑΙΤΕΙ ΧΡΗΣΗ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ... ΑΝΑΜΕΝΩ ΛΗΨΗ

ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ ΑΠΟ ΧΑΡΤ ΛΕΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΓΚΟΙΡ ΤΕΗΝΑΝ ΛΕΗΣΟΥΣ.

Αυτό που ζητούσε ο υπολογιστής ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθεί. Ο Γκοίρ είχε σκοτωθεί

όταν ξεκίνησε αυτή η εφιαλτική τρέλα. Η Χάρτ μαζί με την Ντάνα και τον Φηίν... είχαν απαχθεί. Έκλεισε τα μάτια του, βουτηγμένος στις τύψεις. Τι να τους επιφύλασσε η μοίρα στα χέρια αυτών των τεράτων;

Όμως δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο, σε λίγα μόλις λεπτά το σκάφος θα ξεκινούσε το φονικό

ταξίδι προς το τρίτο πλανήτη. Αυτό σήμαινε ότι αν έπρεπε κάτι να γίνει, θα έπρεπε να γίνει άμεσα.

Ευτυχώς, υπήρχε λύση για τη παράκαμψη αυτού του προβλήματος. Ο Ντέησερ ήταν γνώστης

των προσωπικών κωδικών και των δύο οπότε μπορούσε να τους πληκτρολογήσει. Η πριγκίπισσα είχε υποψιαστεί ότι θα μπορούσε κάποια στιγμή, κάποιος από τους τρεις τους να πάθει κάτι και αποφάσισε να μοιραστούν τους προσωπικούς κωδικούς. Αυτή η πρόνοια τώρα αποδεικνύονταν σωτήρια.

Πληκτρολόγησε γρήγορα αλλά σταθερά τους κωδικούς. Το σύστημα τους αποδέχθηκε και το

αίτημα υπεβλήθη σε επεξεργασία. Πολύ σύντομα μια νέα φράση εμφανίστηκε στην οθόνη.

ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΤΗΚΕ ΕΠΙΤΥΧΩΣ. ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΣΕ ΑΝΑΜΟΝΗ.

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΝΑΜΕΝΕΙ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ ΤΕΛΙΚΟΥ ΚΩΔΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑΡΞΗ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗΣ ΜΕΤΡΗΣΗΣ.

Ο Ντέησερ κοίταξε την φράση που κάλυπτε την οθόνη. Τα μάτια του για μια ακόμα φορά θόλωσαν

και άρχισε να βαριανασαίνει. Σαν αποτέλεσμα, ο δισταγμός ακινητοποίησε το χέρι του ακριβώς επάνω από το πληκτρολόγιο. Από αυτό το σημείο και μετά δεν υπήρχε πια η πιθανότητα επιστροφής.

Σαν θνητός, σαν άνθρωπος άρχισε να φοβάται. Ο θάνατος και το άγνωστο καραδοκούσαν στη

γωνία. Αυτό το άγνωστο ήταν διαφορετικό από το άγνωστο που είχε κληθεί να αντιμετωπίσει τόσα χρόνια τώρα όντας ταξιδιώτης του διαστήματος. Αυτό το άγνωστο ήταν η απόλυτη έκφραση της θνητότητας του.

Η αντανάκλαση της γαλαζοπράσινης σφαίρας με τις λευκές πινελιές που ακόμα στόλιζε την οθόνη

του υπολογιστή, έκλεψε τη προσοχή του και έδιωξε τους δισταγμούς που του επέβαλε η ανθρώπινη

υπόσταση του. Θυμήθηκε την φωλιά που είχε αποπειραθεί να χαλάσει όταν ήταν παιδί. Θυμήθηκε τα λόγια του πατέρα του που του είχε ψιθυρίσει λίγο πριν εκείνος εκπνεύσει στο κρεβάτι του νοσοκομείου...

Να είσαι καλύτερος άνθρωπος.

Ναι, θα γινόταν ένας καλύτερος άνθρωπος κάνοντας πράξη και τη παρακαταθήκη της μητέρας

του... Να σέβεσαι και να προστατεύεις...

Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι πραγματικά ένιωθε σεβασμό για την ομορφιά αυτού του κόσμου, για τη

ποικιλία της ζωής και των πολιτισμών που πιθανόν να φιλοξενούσε σε όλες τις γωνιές του, σε κάθε

εκατοστό της επιφάνειας του, είτε ήταν καλυμμένο με θάλασσα είτε ήταν στεριά.

Τώρα έμενε το δεύτερο μισό της παρακαταθήκης...

Τώρα έπρεπε να προστατεύσει αυτό το εύθραυστο κόσμο. Έπρεπε να προστατεύσει και τη

κουλτούρα της δικής του πατρίδας εμποδίζοντας τη μετατροπή της Αιωνιότητας από έναν φάρο ύστατης ελπίδας σε μια βόμβα θανάτου. Ο μόνος τρόπος για να το κάνει ήταν η καταστροφή του πλοίου. Και ο μόνος τρόπος για να επιτύχει τη καταστροφή του πλοίου ήταν η χειροκίνητη ακολουθία αυτοκαταστροφής. Και με αυτή τη πράξη, θα τιμούσε και τη τρίτη παρακαταθήκη, θα απέδιδε δικαιοσύνη.

Κινούμενα από τον αποφασισμένο λογισμό του, τα δάκτυλά του πληκτρολόγησαν τη λέξη του

κωδικού. Στη συνέχεια, πληκτρολόγησε και τον χρόνο για την αντίστροφη μέτρηση και κλείδωσε

πατώντας το κουμπί της Επιβεβαίωσης. Η φράση που εμφανίστηκε μετά σφράγισε τον επίλογο της

σύντομης ζωής του...

Η ΧΕΙΡΟΚΙΝΗΤΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΕΤΕΘΗ ΣΕ ΙΣΧΥ. ΕΧΕΤΕ ΤΡΙΑΝΤΑ

ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΙΒΑΣΤΕΙΤΕ ΣΤΟ ΠΛΗΣΙΕΣΤΕΡΟ ΔΙΑΣΩΣΤΙΚΟ ΣΚΑΦΟΣ.

Ο Ντέησερ χαμογέλασε και ξάπλωσε τη πλάτη του στη καρέκλα. Δεν είχε τη παραμικρή διάθεση

να πάει πουθενά ακόμα και να είχε στη διάθεσή του κάποια δίοδο διαφυγής. Ήταν πολύ κουρασμένος.

Ήθελε να ξεκουραστεί. Ήθελε οι τελευταίες στιγμές του να είναι ήρεμες.

Έριξε μια τελευταία ματιά στο χρονόμετρο που απεικονιζόταν με μεγάλους κόκκινους αριθμούς.

‘’Μητέρα... Πατέρα... Έκανα αυτό που μου ζητήσατε.’’ Ψέλλισε με σπασμένη φωνή και έκλεισε

σφιχτά τα μάτια.

*Τα πνευματικά δικαιώματα τόσο της εικόνας του εξωφύλλου όσο και του άνωθεν αποσπάσματος ΔΕΝ ανήκουν στο blog, αλλά αποκλειστικά στο συγγραφέα και στον εκδοτικό οίκο.

**Το απόσπασμα δημοσιεύεται κατόπιν συνεννόησης και συναίνεσης του συγγραφέα.