Πάντα η Αλεξάνδρεια

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ

Τίτλος: Πάντα η Αλεξάνδρεια

Συγγραφέας: Δημήτρης Στεφανάκης

Το περασμένο καλοκαίρι σας μίλησα για το βιβλίο του συγγραφέα Δημήτρη Στεφανάκη, με τίτλο ''Μέρες Αλεξάνδρειας''. Λίγους μήνες μετά, έρχεται η συνέχεια της ιστορίας μέσα από το μυθιστόρημα, με τίτλο ''Πάντα η Αλεξάνδρεια'' (και τα δύο κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο). Κι όπως σας είπα στην αρχή της φετινής χρονιάς, έχει έρθει η στιγμή να ''κλείσουν'' οριστικά κάποιοι κύκλοι. Έτσι και με το παρόν μυθιστόρημα, θεωρώ ότι μπαίνει μία τελεία στην ιστορία που μας αφηγείται τόσο γλαφυρά ο συγγραφέας μέσα από τα παρόντα έργα του. Να μην ξεχάσω να σας πω ότι το βιβλίο θα μπορούσε να διαβαστεί κι ως αυτόνομο, μα το προτείνω σε όσους/ες έχουν διαβάσει και το προηγούμενο. 

''Το καλοκαίρι του 1961 η Αλεξάνδρεια δεν είναι πια η πόλη της ακμής αλλά το τοπίο μιας αντιπαράθεσης με την Ιστορία. Μετά τον αδόκητο χαμό του πατέρα της και την απώλεια της οικογενειακής περιουσίας η Δάφνη Χάραμη ατενίζει τον ορίζοντα της φυγής από την Αίγυπτο του Νάσερ, νιώθοντας πως θα αφήσει πίσω της ένα πολύτιμο κομμάτι ζωής. Από έναν κόσμο που βυθίζεται στα βαθιά νερά του χρόνου ο Δημήτρης Στεφανάκης διασώζει τη φωτεινή αίσθηση για τη ζωή." (Από το οπισθόφυλλο)

Για να είμαι ειλικρινής, ως αναγνώστρια, δε με ενδιαφέρουν πλέον βιβλία με ανάλογη θεματική (όπως πολιτικά, εποχής, κοινωνικά, ίσως και τόσα ιστορικά), μα όταν έφτασε το παρόν βιβλίο στα χέρια μου, επέλεξα να το διαβάσω περισσότερο διότι είχα μείνει ικανοποιημένη από την ευγλωττία του δημιουργού και του ιδιαίτερου, προσωπικού του τρόπου που χειρίζεται τις λέξεις και τους δίνει ουσία και βαθύτερο νόημα και υπόσταση, παρά για να μάθω μία πιθανή συνέχεια της προηγούμενης ιστορίας. Δεν ήταν αυτό το ζητούμενο για μένα τη δεδομένη στιγμή.

''Η Δάφνη αισθάνθηκε τα γεγονότα να έρχονται καταπάνω της και από τη μια στιγμή στην άλλη η πραγματικότητα που ήξερε αναιρέθηκε με βίαιο τρόπο. Δεν υπήρχε πια Κωστής Χάραμης και η ίδια δεν ήταν η κόρη του μεγιστάνα των αιγυπτιακών τσιγάρων. Η έπαυλη της οδού Αββασιδών που αναγνώριζε για σπίτι της έγινε ένα ξένο οίκημα στο οποίο δεν της επιτρεπόταν πια να πατήσει το πόδι της. Η ίδια η Αλεξάνδρεια έγινε ξένη και αφιλόξενη, μια πόλη σκιών και ψιθύρων." (Απόσπασμα από το βιβλίο)

Η κεντρική πρωταγωνίστρια γίνεται τα αυτιά και τα μάτια μας μπροστά σε ένα περίτεχνο υφαντό, που πάνω του απεικονίζεται ένα μεγάλο κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας μέσα σε καίρια γεωστρατηγικά, πολιτικά, οικονομικά, αλλά και κοινωνικά πλαίσια. Και ξέρετε τί συνειδητοποίησα για ακόμη μία φορά; Πώς ο χρόνος και η ιστορία, μετά από ένα εύλογο πέρασμα κάποιων ετών σε συνδυασμό με την όποια ''συναισθηματική απόσταση'' μπορούν να κρίνουν και να καταλήξουν σε ένα ασφαλές -ίσως και κοινώς αποδεκτό ( ; )- συμπέρασμα... Ναι, διάβασα και άκουσα με σεβασμό και προσοχή όλα όσα θέλησε ο συγγραφέας να μας πει χάρη στην παρούσα ιστορία. Κράτησα εικόνες και συναισθήματα και ένιωσα μία ολοκλήρωση αναφορικά με το εν λόγω λογοτεχνικό είδος. Καιρός, λοιπόν, να πάω παρακάτω...

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Διαβάστε τις σκέψεις μου για το πρώτο βιβλίο ''Μέρες Αλεξάνδρειας" εδώ: https://www.dominicamat.gr/2024/09/blog-post_25.html