Πόσο θα ζήσεις ακόμα γιαγιά;

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Πρώτη μου γνωριμία σήμερα με την γραφή της συγγραφέως κυρίας Άλκης Ζέη μέσα από το νέο της βιβλίο με τίτλο "Πόσο θα ζήσεις ακόμα γιαγιά;". Ένα βιβλίο με πολύ ωραία,καθαρή καί γρήγορη γραφή που κάνει το βιβλίο της προσιτό καί ευανάγνωστο. Εδώ έχουμε την ιδιαιτερότητα να έχουμε ένα βιβλίο το οποίο να χωρίζεται σε δύο μέρη,το ένα αυτοβιογραφικό καί το άλλο να βασίζεται στην μυθοπλασία. Αυτό το στοιχείο του ήταν η αιτία που με έκανε να μου αρέσει αρκετά. Έπειτα αφού είχα διαβάσει το πρώτο μέρος καί έφτασα στο δεύτερο σκέφτηκα ότι αυτές οι ιστορίες που περιγράφονται μέσα θα μπορούσαν κάλλιστα να στηρίζονται καί στην πραγματική ζωή της συγγραφέως. Όσο για τον τίτλο του αν καί φαίνεται παράξενος αρχικά,γίνεται σαφές μετά σε εμάς ότι αυτή η ερώτηση των εγγονιών της ήταν η αφορμή για την συγγραφή αυτού του βιβλίου γι'αυτό καί η χρήση αυτού του τίτλου. Η συγγραφέας ήθελε να καταγράψει όσα είχε ζήσει καί νιώσει,όσο θεωρεί ότι έχει ακόμα τη διάθεση να τα γράψει. Επίσης μου άρεσαν πολύ τα μικρά αυτόνομα κεφάλαια του πρώτου μέρους. Ένα όμως γεγονός που ίσως να μην γίνει τόσο αγαπητό από τους αναγνώστες είναι η χρήση ιστοριών παλαιότερων βιβλίων της γιατί μπορεί να το θεωρήσουν σαν επανάληψη. Εγώ από την άλλη μεριά επειδή δεν έχω ξαναδιαβάσει κάποιο άλλο βιβλίο της,δεν με πείραξε αυτό το στοιχείο,αντιθέτως με έκανε να γνωρίσω έστω κι έτσι κι άλλες της ιστορίες. Σίγουρα αυτό το βιβλίο είναι μία αρκετά καλή αφορμή για να γνωρίσετε όσοι καί όσες δεν έχετε διαβάσει ποτέ βιβλία της συγκεκριμένης συγγραφέως. Καλές σας αναγνώσεις! 

Παρουσίαση

- Σου έφερα την εφημερίδα.
Ανοίγω τα μάτια. Με πήρε, φαίνεται, ο ύπνος κάτω από τη γλυσίνα. Από πάνω μου στέκει ένα ψηλό πανέμορφο παλικάρι. Έχει ένα μικρό μούσι και πράσινα μάτια. Μοιάζει σαν να βγήκε από μυθιστόρημα του Σταντάλ. Είναι ο εγγονός μου ο Αντουάν. Πότε μεγάλωσε τόσο;
- Απόψε έχει πανσέληνο, λέει.
Κοιτάζω την εφημερίδα. Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017. Τρομάζω. Πώς έφτασα ως εδώ. Είχα υποσχεθεί στα παιδιά δεκατρία χρόνια. Αν και μου φαινότανε πάρα πολλά... τότε. Ποιος μου χάρισε γενναιόδωρα άλλα τέσσερα κι ίσως απομένουν και κάποια ρέστα ακόμα; 
Κοιτάζω γύρω. Στην άλλη άκρη, κάτω από τη γλυσίνα που ξαναζωντάνεψε όλα αυτά τα χρόνια, στην αυλή του σπιτιού μας στις Μηλιές στο Πήλιο, ένα όμορφο κορίτσι με ξανθά σγουρά μαλλιά και πράσινα μάτια γράφει στον υπολογιστή. Τα λεπτά δάχτυλά της πετάνε σαν φτερά πεταλούδας. Πού εγώ - χτυπώ αργά αργά κάθε γράμμα και πολλές φορές το διπλανό απ' αυτό που πρέπει. Είναι η εγγονή μου, η Άννα. 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ:ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ