Γυναίκες Θάλασσες

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

''Γυναίκες θάλασσες''-Σίσσυ Θεοφανοπούλου

Το συγκεκριμένο το βιβλίο το αγόρασα όχι εξαιτίας των καλών κριτικών που διάβασα γι'αυτό καί πιστέψτε με διάβασα πάρα πολλές οι οποίες όντως ισχύουν αλλά εξαιτιάς του τίτλου του!!! Ένας τίτλος άκρως ταιριαστός!!! Εγώ λοιπόν δε θα σας πώ για την εξαιρετική γραφή,την υπέροχη πλοκή καί το πόσο αρμονικά δένονται οι ιστορίες των ηρώων(όντως ισχύουν αυτά) αλλά για τρία πράγματα που έμειναν εμένα... Όπως λέει καί η ίδια η συγγραφέας η αλήθεια είναι πως θα υπάρξουν πολλές γυναίκες εκεί έξω που θα το διαβάσουν καί θα συναντήσουν ένα κομμάτι του εαυτού τους στις ζωές των ηρωίδων. Επιπλέον θα συμφωνήσω πως αυτοί οι τρεις πρόλογοι θα διαβαστούν ξανά!!!! Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι καί το πυρ,η γυνή καί η θάλασσα είναι γυναίκες καί εξαρτάται από το τι θα τους "βγάλει" ο καθένας με αποτέλεσμα το αν θα είναι επικίνδυνες ή αν θα επικρατεί νηνεμία!!!!! Γι'αυτό καί μπορούν να αντέχουν καί να ξεπερνάνε τα εμπόδια και τις κακοτοπιές!!!

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ένας παλιός θρύλος θέλει τις γυναίκες να είναι θάλασσες...

Χίος, 1979. Η Θάλεια Μελισσινού, ένα φτωχό κορίτσι, θα φέρει σε λίγους μήνες στον κόσμο τον νόθο καρπό του έρωτά της με τον γνωστό στους κοσμικούς κύκλους της Αθήνας Ορέστη Αγοριανό. Εκείνος δε θα το μάθει ποτέ.

Εκείνη θα μεγαλώσει το παιδί με στερήσεις και αγώνα, έχοντας όμως έναν φύλακα-άγγελο στο πλευρό της.

Νίσυρος, 2012. Ο Ποσειδώνας Μελισσινός, πετυχημένος αρχιτέκτονας, θα γνωρίσει την Αφροδίτη, μια γυναίκα που συνδέεται καταλυτικά με το παρελθόν του.

Σύρος, 2013. Ο εισαγγελέας Αργύρης Θέμελης, ερωτευμένος με την Κατερίνα, μια παντρεμένη αλλά κακοποιημένη γυναίκα, θα αναλάβει να ρίξει φως σ’ ένα διπλό έγκλημα που έγινε στη Νίσυρο πριν από περίπου ενάμιση χρόνο…

Τρία νησιά, τρεις γυναίκες, τρία καλά κρυμμένα μυστικά… του έρωτα, του μίσους και της μοίρας…

Ένα μυθιστόρημα με συνεχείς ανατροπές, που εξελίσσεται ανάμεσα στο άρωμα μαστίχας της Μυροβόλου Χίου της δεκαετίας του εβδομήντα, στον πελαγίσιο αέρα της Νισύρου μιας ολόκληρης τεσσαρακονταετίας και στα πλακόστρωτα καλντερίμια της Άνω Σύρας του σήμερα.

«Η μάνα μου ξέρετε τι μου έλεγε παλιά; Ότι εμείς οι γυναίκες είμαστε θάλασσες! Μάνες, κόρες, σύζυγοι, αδερφές… κλείνουμε μέσα μας πότε αντάρες και πότε νηνεμίες. Μπορεί ν’ αντέξουμε ολόκληρα ναυάγια, αλλά ταραζόμαστε σαν πέσει έστω ένα βότσαλο μέσα στα νερά μας…»

H Θάλεια, η Αφροδίτη και η Κατερίνα αγάπησαν αλλά κι αγαπήθηκαν έντονα, ορμητικά...

Πίστεψαν, προδόθηκαν, λυτρώθηκαν και στο τέλος αναστήθηκαν... συνειδητοποιώντας ότι η αληθινή αγάπη είναι βαθιά, πολύ βαθιά, ριζώνει, ξεπερνά πάθη και λάθη και δεν ξεψυχά ποτέ… σαν την ανάσα της θάλασσας…

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: