H εξομολόγηση & Η Παναγία της φωτιάς

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

''H εξομολόγηση'' καί ''Η Παναγία της φωτιάς'' από τον συγγραφέα κύριο Σπύρο Πετρουλάκη.

Τί να πώ εγώ τώρα για αυτά τα δύο βιβλία??? Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να τα περιγράψουν... Από τη μία μεριά ειναι ''Η Εξομολόγηση'' για εμένα ενά βιβλίο ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ(όσον αφορά πάντα το είδος του). Αυτό τα λέει όλα!!! Ένα βιβλίο που ''μιλάει'' από μόνο του.... Ο λιτός του τίτλος μαζί με το εξώφυλλο είναι ό,τι πιο ταιριαστό χωρίς να χάνει καθόλου η ιστορία που αποτυπώνεται στις σελίδες του... Μία ιστορία που κάλλιστα θα μπορούσε να θυμίζει αρχαία τραγωδία με κύρια χαρακτηριστικά της την ύβρι,τη νέμεση και την κάθαρση... Από την άλλη μεριά είναι η ''Η Παναγία της φωτιάς'' που δεν χάνει καθόλου σε αξία αλλά έρχεται να μας δώσει πληροφορίες σχετικά με τους άλλους ήρωες της ιστορίας που μάθαμε στην εξομολόγηση. Εμένα μου άρεσε εξίσου όσο το πρώτο βιβλίο. Νομίζω ότι ήταν το καλύτερο τέλος της ιστορίας που άρχισε στην εξομολόγηση. Δεν πρέπει να παραλείψω το γεγονός ότι μου λύθηκαν κάποιες απορίες που μου είχαν μείνει αναπάντητες από το πρώτο βιβλίο. Για μένα η ολοκληρωτική κάθαρση- λύτρωση τόσο των ηρώων όσο καί των αναγνωστών(αν μπορεί να θεωρηθεί πιθανό κάτι τέτοιο) έρχεται με αυτό το δεύτερο βιβλίο. Αν λοιπόν είστε(ή όχι) λάτρεις των ιστοριών που βασίζονται σε αληθινά γεγονότα θα τα λατρέψετε... Εγώ σίγουρα θα ''επιστρέψω'' πολλές φορές στο μέλλον σε αυτά... 

Σύνοψη του βιβλίου "Η εξομολόγηση"

Η Ελένη, ως παιδί, ζει μια ευτυχισμένη και φαινομενικά άνετη ζωή στην Κωνσταντινούπολη του 1928.
Χάνοντας, όμως, τους γονείς της από ατύχημα, όλα ανατρέπονται.
Μακριά από τον αδελφό της, αντιμετωπίζει μόνη τη σκληρότητα του συγγενικού της περιβάλλοντος.
Ως αντικείμενο συναλλαγής, καταλήγει στην Ήπειρο, ανάμεσα σε σκληρούς ανθρώπους της ελληνικής υπαίθρου.
Πέφτει χαμηλά, αλλά ξανασηκώνεται.
Όταν ο έρωτας έρθει, είναι ήδη πολύ αργά για εκείνη...

Κόνιτσα, σήμερα.
«Έχω κάνει πολλές αμαρτίες, παιδί μου…»
Η γερόντισσα Μαρκέλλα δεν έχει βγει από το μοναστήρι της Παναγιάς Βρεφοκρατούσας τα τελευταία εβδομήντα τρία χρόνια, δεμένη από ένα βαρύ τάμα.
Τώρα, τις τελευταίες ώρες της ζωής της, ζητά συγχώρεση για να σταθεί αμόλυντη στην Κρίση Του Πλάστη.
Να εξομολογηθεί.
Ο πατέρας Θεόφιλος καλείται εσπευσμένα στα βουνά της Πίνδου να τελέσει το μυστήριο της εξομολόγησης…

Το παρελθόν μπορεί να αποτρέψει το μέλλον;
Η δύναμη της πίστης έχει την ισχύ να γεννήσει ελπίδα;
Ο έρωτας αλλάζει το πεπρωμένο;

Μια ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, που καλεί τον αναγνώστη να αποδώσει δικαιοσύνη, να πάρει θέση, να δικαιώσει ή να καταδικάσει πράξεις που σημαδεύουν τις ζωές των ανθρώπων.

Σύνοψη του βιβλίου "Η Παναγιά της Φωτιάς"

Θεσπρωτία, 30 Οκτώβρη 1940
Οι οβίδες σφύριζαν με μανία πάνω από τα κεφάλια τους και εκείνοι, τρομοκρατημένοι, δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. […]
Η Μάρω, πανιασμένη από τη φωτιά της κόλασης που ξετρύπωνε από τα μαύρα σύννεφα του ουρανού, κρατούσε σφιχτά τον Κωνσταντή στην αγκαλιά της.
Είχε κουρνιάσει σαν το πουλάκι κάτω από ένα δέντρο και προσπαθούσε να προφυλάξει τον εαυτό της και το κατατρομαγμένο παιδί.
Του χάιδευε τα μαλλιά μέσα από την κάπα του και του ψιθύριζε απαλά: «Σ’ αγαπώ, Κωνσταντή μου, σ’ αγαπώ, παιδί μου. Μη φοβάσαι».
Όμως στο μυαλό της ερχόταν και τρύπωνε ο τρόμος· ο τρόμος και η αδικία.
Σκέφτηκε ότι αυτή την ώρα η Ελένη θα είχε σηκωθεί από το κρεβάτι, πετώντας τα σκεπάσματά της. Θα έβγαινε έξω και θα αντίκριζε ένα έρημο και άδειο χωριό. «Της άξιζε!» είπε φωναχτά, δίχως να τη νοιάζει που την άκουγε το παιδί της.
Ωστόσο, μέσα της γνώριζε ότι αυτό που είχαν κάνει στη δύσμοιρη γυναίκα ισοδυναμούσε με θάνατο, ψυχικό και σωματικό.
Ήταν από τις λίγες φορές που η Μάρω επικαλούνταν τη βοήθεια του Θεού: «Θεέ μου, κάνε να μην πέσει το κακό πάνω στο κεφάλι μου.
Δεν έφταιγα μόνον εγώ» παρακάλεσε και στην προσευχή της προσπαθούσε να δικαιολογήσει τον εαυτό της – και τις πράξεις της.

Το ψηφιδωτό της Εξομολόγησης αποκαλύπτεται και καθηλώνει…

ΕΚΔΟΣΕΙΣ:ΜΙΝΩΑΣ