Αριστερό πέταγμα

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Η αγάπη δεν πονάει,δεν πληγώνει καί δεν βγάζει τον κακό μας εαυτό προς τα έξω... Τουλάχιστον,έτσι πρέπει να συμβαίνει. Αν,όμως,ισχύουν όλα τα παραπάνω στην ζωή ενός ανθρώπου καί πιο συγκεκριμένα στην ζωή μίας γυναίκας από τα πρώτα χρόνια του βίου της,πώς πρέπει να αντιδράσει καί τί στάση να κρατήσει;
   Η συγγραφέας κυρία Τζίνα Ψάρρη στο μυθιστόρημά της με τίτλο ''Αριστερό πέταγμα'' έρχεται να μας δώσει,όπως αναφέρει καί το οπισθόφυλλο,την συγκλονιστική συνέχεια του πρώτου της βιβλίου με τίτλο ''Μέχρι το πέμπτο σκαλοπάτι''. Μην έχοντας διαβάσει το πρώτο βιβλίο,ξεκίνησα διστακτικά την ανάγνωση αυτού. Τελικά κατέληξα γοητευμένη τόσο από το περιεχόμενό του,όσο κι από την γραφή της συγγραφέως. Δεν εντόπισα κάποιο κενό στην ιστορία που θα με εμπόδιζε στην κατανόησή του. Το βρήκα ολοκληρωμένο καί μεστό από την αρχή έως το τέλος.
   Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση των γεγονότων από την κύρια πρωταγωνίστρια,όχι μόνο ενισχύει σε ένταση το βιβλίο,αλλά λειτουργεί σαν μία λυτρωτική εξομολόγηση τόσο για την ίδια,όσο καί για τους υπόλοιπους ήρωες. Γνωρίζοντας την ζωή,από μικρή ηλικία,με τις ομορφιές καί τις δυσκολίες της,μέσα από κάθε σχέση που θα συνάψει με τον εκάστοτε σύντροφό της,θα έχει σκοπό να νιώσει εμπιστοσύνη καί ταυτόχρονα να βρεί μία σταθερότητα κι την ασφάλεια που αναζητά. Τί είναι αυτό που την οδηγεί να κάνει λάθος στην επιλογή συντρόφων; Η έλλειψη αυτοπεποίθησης,ή,ο τρόπος που μεγάλωσε; Τί την κρατάει δεμένη σε αρρωστημένες σχέσεις; Γιατί ανέχεται πολλά καί δεν κάνει προσπάθειες να ξεφύγει,ενώ,έχει πλήρη συναίσθηση του τι συμβαίνει; Έχω την πεποίθηση ότι πολλές αναγνώστριες εκεί έξω θα την συμπονέσουν καί θα την νιώσουν,πιθανώς λόγω κοινών βιωμάτων.
   Το βιβλίο είναι καλογραμμένο με αδιάκοπο λόγο καί σφιχτοδεμένη πλοκή,που δεν κουράζει καθόλου τον αναγνώστη καί δεν επιτρέπει σε τίποτα να του αποσπάσει την προσοχή. Όλα τα κεφάλαια είναι μικρά σε έκταση καί στην αρχή τους κοσμούνται από στίχους της ποιήτριας κυρίας Αμαλίας Τσακνιά. Αυτό συμβάλλει,δε,στην ενίσχυση της λυρικότητας που αποπνέει όλο το κείμενο ένεκα της πένας της συγγραφέως.
   Ένιωθα,συνεχώς,σαν να βρισκόμουν μέσα στην δίνη ενός χειμάρρου αποτελούμενο όχι από νερό αλλά από λέξεις που ξεπηδούσαν ορμητικά καί με αιχμαλώτιζαν πρόταση την πρόταση. Όμοια καί τα συναισθήματα που ένιωθε η ηρωίδα μας καί φάνταζαν σαν παλιρροιακά κύματα που προσπαθούσαν να την καταπιάνουν καί να την παρασύρουν μέσα στην άβυσσο. Τα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι ο έρωτας,ο πόνος καί η απελπισία. Η λύτρωση που τόσο επιθυμεί θα έρθει κάποια στιγμή,ή,θα την αναμένει μάταια εφ'όρου ζωής;
  Το άφθονο λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί η συγγραφέας για να αποτυπώσει την πλοκή πάνω στο χαρτί,για μένα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από μόνο του ως ένα ''όπλο'' στα χέρια της. Ένα ''όπλο'' που σκοπό έχει να δείξει τις καταστάσεις ως έχουν. Απογυμνωμένες από ωραίες λέξεις κι εκφράσεις. Να καταγράψει το πραγματικό τους πρόσωπο καί να τις καταδικάσει. Θα χαράξει σημάδια πάνω στην σκέψη μας καί θα μας ταρακουνήσει σαν ισχυρός σεισμός.
   To μυθιστόρημα αν καί ανήκει στην κατηγορία των κοινωνικών βιβλίων,ενέχει ψήγματα αισθηματικής καί αστυνομικής λογοτεχνίας. Η συγγραφέας κυρία Τζίνα Ψάρρη με αρκετά ευφυή τρόπο μας παραπλανά καί παρ'όλο που από την αρχή της υπόθεσης γνωρίζουμε ότι γίνεται μία ''δολοφονία'',δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ποιος είναι το θύμα κι αν τελικά ο ''θύτης'' τιμωρείται. Ποιός είναι περισσότερο ένοχος; Ο θύτης,ή,το θύμα; Μην περιμένετε να σας πω. Τις απαντήσεις θα τις βρείτε διαβάζοντας το βιβλίο.
   Ύστερα από την ανάγνωση αυτού του βιβλίου,μελλοντικά θα αναζητήσω να διαβάσω κι άλλα έργα της συγγραφέως. Αν δεν το έχετε διαβάσει ακόμη,αξίζει να το κάνετε άμεσα.
                                                            Καλές σας αναγνώσεις!

                                                                 ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Σύμφωνα με τους ιερείς της αρχαίας Ρώμης, το πέταγμα των πουλιών από τα αριστερά προς τα δεξιά ήταν κακός οιωνός.

Ένα αριστερό πέταγμα από την πρώτη κιόλας σελίδα, η ζωή της Χριστίνας. Ομολογεί στην κόρη της τον φόνο που διέπραξε και αφήνει στα χέρια της τη συνέχεια της ζωής τους, την αποκάλυψη ή όχι του τέλειου εγκλήματος. Ιστός αράχνης τα γεγονότα που διηγείται, αιχμαλωτίζουν μέσα τους έναν ποταμό αλήθειες, μια θάλασσα ενόχους.

Με λέξεις-λεπίδες, κατακρεουργεί τα ίδια της τα συναισθήματα αλλά και όλων εκείνων των ανθρώπων που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αναπόδραστη δολοφονία την ανεξιχνίαστη, παραδεχόμενη πως, αν και πάσχει από εκ γενετής προσήλωση, κατάφερε να δραπετεύσει ακριβώς τη στιγμή που η μοιραία αρρώστια θα σκότωνε την ίδια.

Η συγκλονιστική συνέχεια του πρώτου βιβλίου της συγγραφέως «Μέχρι το πέμπτο σκαλοπάτι», στην οποία ο καθένας θα αναγνωρίσει κομμάτια της ψυχής του. Γιατί, όπως η κεντρική ηρωίδα αναφέρει, «στην αλλοπρόσαλλη πορεία του καθενός από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας, ρίχτηκε μια ζαριά από έναν θεό χωρίς όνομα, ο οποίος μάλλον ήθελε να διασκεδάσει την ανία του».


Με γραφή λυρικά ερωτική και ταυτόχρονα σκοτεινά οργισμένη, διαβάζεται σαν αστυνομικό μυθιστόρημα ενώ δεν είναι, αναζητώντας τον νεκρό και όχι τον δολοφόνο.
 
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΤΖΙΝΑ ΨΑΡΡΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ