Κρατάς μυστικό;

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Προ καιρού διάβασα για πρώτη φορά βιβλίο του συγγραφέα κυρίου Γιάννη Φιλιππίδη καί έμεινα πολύ ικανοποιημένη. Εξέφρασα,τότε,την επιθυμία να διάβασω κι άλλο μυθιστόρημά του. Να 'μαι,λοιπόν,σήμερα εδώ,νωρίτερα από ό,τι υπολόγιζα καί να σας παρουσιάζω το βιβλίο του ''Κρατάς μυστικό;'',μένοντας για δεύτερη φορά συγκινημένη.
   Υπάρχουν μυστικά που προστατεύουν ζωές κι άλλα που τις καταστρέφουν... Οξύμωρο; Ναι,αλλά αληθινό καί συμβαίνει τριγύρω μας. Aκόμη κι εμείς,υπάρχουν στιγμές στην καθημερινότητά μας,που κάνουμε αυτήν την επιλογή για να μην στεναχωρηθεί κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο. Το θέμα είναι,αν είναι δική μας ανάγκη να εθελοτυφλούμε,ή,μας έχει επιβληθεί από την ίδια την κοινωνία...
  Ο πόθος για επιβίωση,για ένα καλύτερο μέλλον καί η απογνώση οδηγούν τον άνθρωπο πολλές φορές να κάνει πράγματα που σε αντίθετη των περιπτώσεων δεν θα τα έπραττε. Ευσταθεί αυτό,ή,απλά τείνουμε να δικαιολογήσουμε τις πράξεις καί τις σκέψεις μας με αυτόν τον τρόπο; Για μένα ως ένα σημείο αυτό δύναται να εξηγήσει αρκετά,σε καμία περίπτωση όμως όλα...
  Ο συγγραφέας κύριος Γιάννης Φιλιππίδης για μία ακόμη φορά δίνει στο αναγνωστικό κοινό ένα κοινωνικό μυθιστόρημα άκρως φορτισμένο συναισθηματικά,με αποτέλεσμα όσοι/ες το διαβάσουν να μην βγούν ''αλώβητοι'' στο τέλος του. Αυτό κατά την άποψή μου είναι σημαντικό να το πετυχαίνει ένα βιβλίο. Πρέπει όλοι κι όλες να προσλαμβάνουμε πράγματα μέσα από τις ιστορίες τους. Να παραδειγματιζόμαστε καί να γινόμαστε καλύτεροι. Να μάθουμε να αγαπάμε καί να αποδεχόμαστε τους γύρω μας καί τον εαυτό μας.
  Στο βιβλίο του ''Κρατάς μυστικό;'' ο συγγραφέας επιχειρεί καί διεισδύει απόλυτα μέσα στον γυναικείο ψυχισμό. Αγγίζει λεπτές χορδές καί μοιάζει σαν άλλος βιρτουόζος βιολιστής που χειρίζεται τις χορδές του βιολιού με το δοξάρι,αποτυπώνοντας πάνω στο χαρτί μύχιες σκέψεις καί συναισθήματα δύο γυναικών(μητέρας καί κόρης) με διαφορετικά βιώματα καί χαρακτήρα. Η παράλληλη εξιστόρηση των γεγονότων μέσω αυτών των δύο γυναικών έρχεται καί κουμπώνει όλη την πλοκή. Η μία συμπληρώνει την άλλη καί φανερώνει γεγονότα που δεν γνωρίζαμε καί βοηθάει στην ομαλή πορεία της υπόθεσης.
   Η λυρικότητα που διακατέχει την γραφή του κύριου Φιλιππίδη φαντάζει σαν ένα αστείρευτο πηγάδι,το οποίο δεν έχει πάτο καί αναδύει ιστορίες λιτές καί συνάμα περίτεχνες που δεν επιτρέπουν σε κάποιο να μην τις αγαπήσει. Να μην νιώσει αυτήν την πληθώρα των συναισθημάτων που βιώνουν οι ήρωες καί εντέλει να ταυτιστεί μαζί τους. Να τους νιώσει,να τους συμπονέσει,να τους συμπαρασταθεί,να τους δικαιολογήσει,να τους μισήσει. Γιατί όλα αυτά είναι μέσα στην ζωή μας.
  Δεν αντιλέγω,ωραία τα βιβλία με τα ιδανικά τέλη. Χρειάζονται,για να μην πω,ότι επιβάλλεται να τα διαβάζουμε για να ξεφεύγουμε από την σκληρή πραγματικότητα αλλά όταν πρόκειται για κοινωνικά μυθιστορήματα,πρέπει να εκφράζουν απόλυτα τις συνθήκες της αληθινής ζωής. Με τις ομορφιές της καί τα άσχημά της. Με την αγάπη καί τον έρωτα αλλά καί τον πόνο. Με την υγεία καί την ασθένεια. Κι όλα αυτά δοσμένα σε ρεαλιστικές διαστάσεις,χωρίς γραφικότητες,ή,τάσεις εντυπωσιαμού με άσκοπη χρήση ''βροντερών'' εκφράσεων.
   Κάπου εδώ θα κλείσω την κριτική μου,προτρέποντας εσάς που δεν έχει τύχει ακόμη να διαβάσετε το βιβλίο,να το αναζητήσετε. Θα σας ανταμείψει η ανάγνωσή του.
                                                          Καλές σας αναγνώσεις!

                                                                   ΠΕΡΙΛΗΨΗ

«Μια ύπαιθρο λαχτάρησα. Κάμπο ατελείωτο. ν' αρπάξω ένα σοφό άλογο, να δραπετεύσω ως τη δύση του ήλιου. Να σφίγγω τα γόνατά μου στη ράχη του, να μου επιτρέπει να το οδηγώ. Να φύγω με ταχύτητα μεγάλη, ώσπου να γίνω κουκκίδα σ' ένα τεράστιο πλάνο σινεμασκόπ, αυτό ναι. Να μη με ξαναδεί ποτέ κανείς από κοντά. Να φεύγω, να χαλαρώνω και να επιτρέψω στο μυαλό μου να σκέφτεται. Να μη φοβάται και να αφήσει πια ελεύθερα τα μάτια μου. Χιλιάδες μίλια πιο χαμηλά απ' τον Θεό. Ή μια ανάσα μόνο μακριά Του».

Όταν στα δώδεκα της χρόνια η Άννα, αποφασίζει να κλέψει για πρώτη φορά, από φόβο πως θα ξεπέσουν αυτή κι η μάνα Αλεξάνδρα σε ιδρύματα, αδυνατεί να εκτιμήσει πόσες επιπλοκές θα προκαλέσει μια ζωή, που στήνεται στα ψέματα. Δώδεκα χρόνια αργότερα, εκείνο το άφοβο κορίτσι δείχνει να 'χει στοιχειώσει τα πιο απλά και τα πιο παράτολμά του όνειρα. Για κείνη, και τη φιλότιμη Αλεξάνδρα, που ζει ανυποψίαστη μια φτωχή ζωή, τα αμέτρητα κρυμμένα χρήματα δε δείχνουν ικανά να παίξουν κάποιο ρόλο. Αποφασισμένες να ζήσουν όπως ονειρεύτηκαν, θα χρειαστεί να χαρτογραφήσουν πολλές φορές απ' την αρχή το μέλλον, για όσα θέλησαν και δε συνέβησαν στην ώρα τους. Πλάι τους, ο επιπόλαιος κι άπιστος Αντώνης, ο γοητευτικός και φιλαλήθης Μάρκος, η επαναστάτρια Ελευθερία και το από μηχανής δαιμόνιο της ζωής τους, η Λαμπρινή. Η γυναίκα που 'χει απορρίψει πρώτη τον εαυτό της και μια νύχτα θα χαθεί εξαφανίζοντας όλα τα έμβια ίχνη της. Ένα απροσδόκητο παιχνίδι αισθημάτων για έξι κύριους παίχτες, που διαχειρίζονται την έννοια του μοιραίου.


Είν' όμως προτιμότερο κάποιες αλήθειες, να παραμένουνε καλά κρυμμένες.

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ