Το Δέντρο της Αγάπης

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους ήταν,είναι καί θα είναι η πηγή της ζωής καί η κινητήριος δύναμη πολλών πραγμάτων. Πόσοι δεν έχουν επιχειρήσει μέσα στα χρόνια να μιλήσουν για εκείνη; Για μένα ένας από τους ιδανικότερους τρόπους για να την προσεγγίσει κάποιος/α μέσω της λογοτεχνίας είναι η ποίηση. Η αγάπη καί η ποίηση συμβαδίζουν καί αλληλοσυμπληρώνει η μία την άλλη. Η αγάπη είναι εκείνη που δίνει ζωή καί η ποίηση η μητέρα της λογοτεχνίας.
  Η αγάπη όση ομορφιά κι ευτυχία κι αν μας προσφέρει,άλλη τόση δυστυχία καί πόνο μας προκαλεί η απώλειά της. Είναι δεδομένο ότι οι σχέσεις χρειάζονται δύο ανθρώπους να νοιάζονται καί να ''πολεμούν'' γι'αυτές. Δεν μπορεί να σταθούν μόνο από την προσπάθεια καί το ενδιαφέρον του ενός εκ των δύο. Ό,τι ωραίο γεννάται από εκείνες θέλει συνεχή φροντίδα όπως ένα μικρό μωρό. Είναι τόσο πολύτιμες κι εύθραυστες που εύκολα μαραίνονται σαν τα λουλούδια που δεν τα περιποιείται κανείς.
  Η σημερινή μου βιβλιοπρόταση για εσάς αφορά ένα ενδιαφέρον κι ιδιαίτερο βιβλίο που ανήκει στο είδος της ποίησης. Μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε ένα μακροσκελές ποίημα,με ελεύθερο στίχο που μοιάζει σαν καλπασμός αλόγου εξαιτίας της έντασης καί των συναισθημάτων που εκπέμπουν καθ'όλη την διάρκεια της ανάγνωσης. Το λεξιλόγιο αν καί είναι απλό,στοχεύει σαν βέλος καί πετυχαίνει τον στόχο του,που δεν είναι άλλος από τις ψυχές των αναγνωστών.
  Το βιβλίο τιτλοφορείται ''Το Δέντρο της Αγάπης'' καί ο συγγραφέας του είναι ο κύριος Γιώργος Θ. Κασαπίδης. Το κοσμεί δε μία πολύ παραστατική καί σχεδόν ρεαλιστική εικονογράφηση,η οποία συμβάλλει με την σειρά της ώστε ο αναγνώστης να ταυτιστεί σε μεγαλύτερο βαθμό με τους ήρωες του ποιήματος καί να του γίνει πιο οικείο το νόημά του.
  Το ποίημα διαπραγματεύεται,μέσω μίας καθημερινής ιστορίας,το ζήτημα των σχέσεων στην σύγχρονη κοινωνία καί τα εμπόδια που ξεπροβάλλουν καί δεν τις αφήνουν να αναπτυχθούν καί να ευδοκιμήσουν όπως τους πρέπει. Στον εγωϊσμό που κυριαρχεί καί δεν επιτρέπει στην αγάπη να νικήσει. Συνετό λοιπόν θα είναι να βάλουμε στην άκρη το ''εγώ'' μας καί να δουλέψουμε το ''εμείς''. Μόνο τότε θα έχουμε στα χέρια μας την πραγματική ευτυχία.
  Ακόμη κι αν δεν έχετε διαβάσει ποτέ ποίηση,ή,δεν είναι το είδος βιβλίων που επιλέγετε,εγώ σας παροτρύνω να το αναζητήσετε αυτό το βιβλίο. Είμαι σίγουρη ότι θα σας ικανοποιήσει στον ίδιο βαθμό που συνέβη καί σε μένα.
                                                          Καλά σας αναγνώσματα!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ Θ. ΚΑΣΑΠΙΔΗΣ

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ: AΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΣΑΚΩΝΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΠΡΟΤΥΠΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΗ

                                                                            ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Κι αν ήτανε, μία φορά κι έναν καιρό, Εκείνη και Εκείνος
Κι αν έμοιασε η ζωή τους -έστω για λίγο- παραμύθι
Κι αν έγινε η αγάπη τους, δέντρο ψηλό στου ήλιου τα μάτια
Κι Εκείνη το πότιζε, το χάιδευε…
Κι Εκείνος το σκάλιζε, το φίλαε…
Κι αν ήμασταν, εγώ κι εσύ, στη θέση τους
Αν ήταν, μια Εύα κι ένας Αδάμ
Και τα ίδια χέρια παύανε ν’ αγαπούνε
Παύανε τα χείλη να φιλάνε
Παύαν να τραγουδάνε
Πόσο καιρό αλήθεια, ‘κείνο το Δέντρο της Αγάπης, θ’ άντεχε;

Χίλια και δυο πουλιά δακρύζουν, κλαίνε τώρα…