Φέρουμε ευθύνη όλοι μας

φωτογράφος : Tim Marshall

Γράφει η συγγραφέας κυρία Άντα Αντρέου

Φέρουμε ευθύνη όλοι μας

Στο σημερινό άρθρο το θέμα θα ήταν διαφορετικό,ωστόσο,η κρίσιμη αυτή περίοδος δεν μπορούσε να μην αγγίξει τις ηθικές μου. Καιρός,λοιπόν,να κάνουμε ένα απολογισμό και να ανοίξουμε τα μάτια. Να δούμε περά από τον εγωϊσμό και την περηφάνια μας.

Ζούμε μια πανδημία σχεδόν όμοια με μια απλή ίωση που,όμως,μας φέρνει αντιμέτωπους με φόβους, ερωτήματα και με την ίδια την αμφισβήτηση της ασφάλειάς μας.

Τί μας έφερε,τελικά,μέχρι εδώ;

Γιατί βρεθήκαμε μέσα στην δίνη της πρώτης ιατρικής κρίσης μετά από χρόνια, χρόνια σαν την περίοδο της χολέρας, της φυματίωσης και της λέπρας; Δυστυχώς οι καιροί άλλαξαν. Τώρα η καραντίνα δεν είναι ένα απομονωμένο,κλειστό μέρος αλλά τα ίδια μας τα σπίτια.

Μήπως,άραγε,θα ήταν καλό να στρέψουμε το βλέμμα λίγο πίσω στο κοντινό παρελθόν και να αντιμετωπίσουμε τις ανθρώπινες εγκληματικές πράξεις που έχουμε διαπράξει ενάντια στον πλανήτη και να καταλάβουμε για ποιον λόγο ζούμε αυτό που συμβαίνει σήμερα;

Γιατί επιτρέψαμε στο χρήμα να καταστρέψει την χλωρίδα και την πανίδα του πλανήτη;

Γιατί επιτρέψαμε στην εξουσία να φερθεί στο ανθρώπινο είδος σαν υποχείριο μηχανισμό;

Γιατί μας είναι δύσκολο να πούμε ένα ευχαριστώ και ένα παρακαλώ;

Γιατί μας είναι δύσκολο να πούμε όσα νιώθουμε;

Γιατί φοβόμαστε να είμαστε ευγενικοί;

Γιατί  φοβόμαστε να είμαστε οι εαυτοί μας;

Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ και όχι ρομπότ που καταστρέφουν ότι βρουν γύρω τους;

Ο πλανήτης έχει φτάσει σε ένα σημείο που χρειάζεται ανάσα κι δεν υπάρχει διαθέσιμη. Του την στερήσαμε με τις πράξεις μας. Οι πράξεις μας έχουν αυτό το αντίκτυπο. Μια πανδημία που η απλότητα της μας κάνει να φαινόμαστε αδύναμοι πέφτοντας στα γόνατα μπροστά της.

Διότι,αγαπητέ άνθρωπε,ξεχνάς!

Ξεχνάς!

Ξεχνάς πως η αλαζονεία σου δεν δύναται να σώσει τα πάντα. Και η απάντηση έρχεται με τον κορωνοϊό. Εμφανισιακά παρουσιάζεται με συμπτώματα κοινά,αλλά,σε σοκάρει με την δύναμη και τον τρόμο που εξαπλώνεται. Σε αναγκάζει να θυμηθείς όσα ξέχασες. Την αγάπη για τον συνάνθρωπο σου, την ασφάλεια σου, την ευγένεια, τον σεβασμό, την ανθρωπιά που έθαψες πίσω από το στρες της καθημερινότητας και την συνειδητοποίηση πως ούτε η ίδια σου η ζωή δεν είναι δεδομένη. Τίποτα δεν παρέχεται δωρεάν σε αυτή την ζωή. Όλα έχουν το αντίτιμο τους. Και εσύ,αγαπητέ άνθρωπε,ξέχασες τις λέξεις αυτές εξαιτίας του εγωϊσμού σου. Ξέχασες να εκτιμάς τα απλά και τόσο αυτονόητα πράγματα.

Ξέχασες,άνθρωπε!

Γιατί το να μπεις στο νοσοκομείο το έκανες συνήθεια.

Τις ιατρικές εξετάσεις τις θεωρείς ακόμα μια κουραστική διαδικασία που πρέπει να επαναλάβεις κάθε τρεις μήνες.

Αντί να βοηθήσεις ένα φτωχό,κάτι ανούσιο,προτιμάς να πεις «Ας βοηθήσει τον εαυτό του μόνος του» πείθοντας τον εαυτό σου πως δεν φταις.

Γιατί τη βία στα ζώα το θεωρείς διασκέδαση.

Ξέχασες,άνθρωπε! 

Ξέχασες πως κάθε ζωή έχει σημασία, είτε ανθρώπινη,είτε ζώου.

Ξέχασες πως στο σπίτι που μεγάλωσες μένουν δυο ηλικιωμένοι,που σε ανέθρεψαν για να κάνεις εσύ τα όνειρά σου πραγματικότητα.

Ξέχασες τις ηθικές σου, τα χαρίσματα που έβαλε στην ψυχή σου αυτός που σε δημιούργησε, πες τον θεό, πες τον συμπάν, πες τον όπως θες.

Ξέχασες πως είναι να αγαπάς,άνθρωπε!

Αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημά μας.

Μας δίνεται κάθε μορφής αγάπη και εμείς την απαρνιόμαστε.

Η λεπτή γραμμή τρεμοπαίζει. Είναι η ευκαιρία μας για να γίνουμε καλύτεροι. Ας μην την χάσουμε. Συνειδητοποιήστε, αντιληφθείτε, δείτε μέσα στην ψυχή σας. Αναλογίστε τις πράξεις σας και μην παραμείνετε ίδιοι.

                               Πάρτε δύναμη από την ελπίδα και ανατρέψτε το σήμερα.


Επιμέλεια κειμένου: Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)