ΣΕ ΒΑΘΙΑ ΝΕΡΑ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Η ανθρωπιά είναι ταυτόσημη έννοια με την λέξη άνθρωπος. Είναι αλληλένδετες η μία με την άλλη. Αν χαθεί η μία εκ των δύο,αυτόματα χάνεται καί η άλλη. Για να μπορούμε να λεγόμαστε άνθρωποι,θα πρέπει να φερόμαστε κι ανάλογα,κι όχι απλά να φέρουμε τον τίτλο αυτό. Πότε χάθηκε η ανθρωπιά μας; Γιατί επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να φέρονται τόσο παράλογα; Έμεινε τελικά κάτι που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τα άγρια θηρία,ή,είναι μία χαμένη μάχη; Θα πρέπει να φτάσουμε στο τέλος της ζωής μας για να την αναζητήσουμε;
  Ο συγγραφέας κύριος Γιώργος Πολυράκης μέσα από το νέο του βιβλίο με τίτλο ''ΣΕ ΒΑΘΙΑ ΝΕΡΑ'' προσφέρει στο αναγνωστικό κοινό ένα σπαρακτικό,κοινωνικό μυθιστόρημα βασισμένο σε αληθινή ιστορία. Μια ιστορία που απασχόλησε τους κατοίκους της Αυστραλίας σε μεγάλο βαθμό,με αποτέλεσμα η ίδια η κυβέρνηση να βγεί να ζητήσει συγγνώμη από τα θύματα αυτής της ιστορίας.
  Για μένα ήταν η πρώτη φορά που συστήθηκα με την πένα του συγγραφέα καί δηλώνω εντυπωσιασμένη. Για τους περισσότερους/ες δεν νομίζω ότι χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις σχετικά με την γραφή του,αφού έχει στο ενεργητικό του πολλά αξιόλογα έργα,τα οποία έχουν πολυδιαβαστεί.
  Ο συγγραφέας είναι δεινός χρήστης της γλώσσας καί καταφέρνει ένα επιτυχημένο πάντρεμα μεταξύ της κρητικής ντοπιολαλιάς με την απλή,καθημερινή,σύγχρονη γλώσσα. Αυτός ο διαχωρισμός ανάμεσα στους γλωσσικούς ιδιωματισμούς καί του νεότερου λόγου βοηθούν ώστε να καθιστούν ξεκάθαρες οι διαφορές ανάμεσα στους τόπους που εξελίσσεται η πλοκή αλλά καί μεταξύ των ηρώων του μυθιστορήματος. Οι εικόνες ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας,βλέπουμε τα ήθη καί έθιμα κάθε τόπου,καθώς καί την εξέλιξη των χαρακτήρων με την πάροδο των ετών. Κάποιοι προχωρούν μπροστά καί προσαρμόζονται στις όποιες αλλαγές,ενώ κάποιοι άλλοι στυλώνουν τα πόδια τους στην γη καί εμμένουν στις αρχικές του πεποιθήσεις ακλόνητοι.
   Σε μία εποχή που η μετανάστευση σε μία ξένη χώρα,ακόμη κι ήπειρο,έδειχνε μονόδρομος για να μπορέσουν οι άνθρωποι να ζήσουν μία καλύτερη ζωή,η ηρωίδα μας θα κάνει ένα ταξίδι με προορισμό,χωρίς η ίδια να το γνωρίζει,την δυστυχία. Οι δυσκολίες θα ξεκινήσουν από την στιγμή που θα μπεί στο καράβι καί θα συνεχιστούν για πολύ καιρό στην νέα της πατρίδα έως ότου βρεί την γαλήνη που αναζητά. Εδώ,ταιριάζει η φράση που λένε ότι η ζωή αργά,ή,γρήγορα,έστω καί στο τέλος θα σε ανταμείψει για όλα τα δεινά που μπορεί να σε έχουν βρεί.
  Η ηρωίδα του βιβλίου θα πέσει μέσα σε βαθιά νερά καί θα πρέπει να κολυμπήσει για να επιβιώσει. Πρέπει να μαζέψει τις όποιες δυνάμεις της έχουν απομείνει καί να κοιτάξει το μέλλον με αισιοδοξία. Η σκιαγράφηση του χαρακτήρα της,όσο καί των λοιπών προσώπων που θα γνωρίσουμε μέσα στις σελίδες του βιβλίου γίνεται με τρόπο περίτεχνο καί πολυεπίπεδο από τον συγγραφέα. Δεν μένει μόνο στα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά αλλά προσαρμόζει την σκέψη καί τις πράξεις τους ανάλογα με τα βιώματά τους την δεδομένη στιγμή.
   Ο συγγραφέας μέσα από την υπόθεση του βιβλίου αναδεικνύει καί καταδικάζει δύο πολύ ειδεχθή-κατά την άποψή μου-εγκλήματα που έτυχε να διαπραχθούν στην Αυστραλία τις δεκαετίες του 1950-1970. Την αρπαγή βρεφών με σκοπό την παράνομη υιοθεσία τους έναντι αμοιβής καί τον βιασμό γυναικών από τους ίδιους τους γιατρούς κατά την διάρκεια της ιερότερης στιγμής,αυτής της γέννας... Εκμεταλλευόμενοι την άσχημη θέση αυτών των δύστυχων μεταναστατριών,που ούτε παντρεμένες ήταν,ούτε συγγενείς είχαν αλλά ούτε καί τα μέσα να αποδείξουν τα όσα τους συνέβησαν,συνέχιζαν ακάθεκτοι αυτές τις ποινικά κολάσιμες πράξεις.
  Συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να δώσω άφεση αμαρτιών σε όποιον/α αποφάσισε,έστω καί μετά από χρόνια,να αποκαλύψει τα όσα είχαν διετελεστεί. Ό,τι έγινε,έγινε καί δεν ξεγράφει. Η ψυχική οδύνη καί ο πόνος που βίωσαν εκείνες οι γυναίκες δεν μπορεί να διαγραφεί όσα χρόνια κι αν πέρασαν. Όσον αφορά,επίσης,κι εκείνα τα ζευγάρια που υιοθέτησαν εκείνα τα παιδιά είναι κι αυτοί με την σειρά τους συνεργοί σε αυτό το έγκλημα σε μικρότερο βαθμό.
   Τα μηνύματα της ιστορίας του βιβλίου πολλά με ακόμη περισσότερους αποδέκτες. Με λόγο αιχμηρό,καυστικό καί δηκτικό ο συγγραφέας αποτυπώνει στο χαρτί την σκληρή αλήθεια. Χωρίς ωραιοποιήσεις,ή,τάσεις απλού εντυπωσιαμού. Μας χτυπάει σαν δυνατή γροθιά που αφήνει ανεξίτηλο το σημάδι της πάνω στην ψυχή μας.
  Το πρόβλημα στέκει απογυμνωμένο μπροστά μας για να το δούμε κατάματα καί να συνειδητοποιήσουμε ότι δίπλα μας κυκλοφορούν κτήνη με ανθρώπινη μορφή. Σκοπός είναι να τους αποτρέψουμε να ξανακάνουν τα ίδια. Πώς; Με το να βρούμε πάλι την ανθρωπιά μας καί να νοιαστούμε για τον συνάνθρωπο. Να αγκαλιάσουμε τους γύρω μας. Να τους φροντίσουμε καί να τους παρέχουμε την βοήθεια που χρειάζονται χωρίς να ζητάμε ανταλλάγματα.
  Διαβάζοντας το βιβλίο ένιωσα πολλά συναισθήματα. Από την αδερφική αγάπη,την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον,τον αβάσταχτο πόνο μπροστά στην δυστυχία έως καί την πολυπόθητη λύτρωση. Δεν σας το κρύβω ότι ο κόμπος στο στομάχι μου ήταν παρών πολλές στιγμές αλλά λύθηκε σαν άλλος γόργιος δεσμός,μόλις οι ήρωες έσπασαν τα δεσμά τους καί έζησαν την ευτυχία. Αισθάνθηκα σαν να έφυγε με ένα μαγικό τρόπο από πάνω μου ένα τεράστιο βάρος που με εμπόδιζε να ανασάνω.
  Θα μπορούσα να σας μιλάω με τις ώρες για το βιβλίο κι όλα όσα εισέπραξα από την επαφή μου μαζί του αλλά κάπου εδώ θα κλείσω την κριτική μου,προτρέποντάς σας να το αναζητήσετε καί να το διαβάσετε.
                                                            Καλές σας αναγνώσεις!

                                                                  ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η Μαρίνα μεγαλώνει στα Σφακιά, το μοναδικό κορίτσι μιας οικογένειας που παλεύει να επιβιώσει. Έχει πείσμα και η αγάπη της για το βιολί τής δίνει θάρρος να κυνηγήσει τα όνειρά της. Όταν ο μεγαλύτερος αδελφός της, που έχει μεταναστεύσει στην Αυστραλία, την προσκαλεί κοντά του, δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αφήσει πίσω την πατρίδα της ξεκινώντας ένα ταξίδι στο άγνωστο. Ένα ταξίδι που θα εξελιχθεί σε γολγοθά, σημαδεύοντάς τη για πάντα.


Η ιστορία της Μαρίνας βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, και συγκεκριμένα στο σκάνδαλο των παράνομων υιοθεσιών που αποκαλύφθηκε πριν από κάποια χρόνια στην Αυστραλία, με θύματα χιλιάδες γυναίκες των οποίων τα παιδιά απάχθηκαν και δόθηκαν για υιοθεσία αμέσως μετά τη γέννησή τους. Ο πρωθυπουργός της Βικτόρια, Τεντ Μπέιλιου, αναγκάστηκε να ζητήσει συγγνώμη από τα θύματα, ενώ η γερουσιαστής Κλερ Μουρ είπε ότι «τώρα μπορούμε να μιλήσουμε για μια φρικιαστική περίοδο της ιστορίας μας, που κράτησε πάνω από τρεις δεκαετίες, και να μην προσποιούμαστε πλέον ότι δε συνέβη».

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΛΥΡΑΚΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΨΥΧΟΓΙΟΣ