Η ΠΕΝΘΕΡΑ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Εδώ καί πολλά χρόνια τoν όρο ''πεθερά'' τον ακολουθούν πολλά επίθετα,διόλου κολακευτικά μπορώ να πώ,τα οποία προσδίδουν στην λέξη μία κατά κόρον αρνητική σημασία. Γι'αυτόν άλλωστε τον λόγο,έχουνε γραφτεί βιβλία,έχουν γυριστεί κινηματογραφικές ταινίες καί τηλεοπτικές σειρές που τις ''υμνούν'' τοποθετώντας τες κυρίως στον ρόλο του θύτη. Για να είμαι ειλικρινής,πάντα είχα την απορία γιατί δεν ακούμε να κακοχαρακτηρίζουν τους πεθερούς καί στο στόχαστρο να μπαίνουν μόνο οι πεθερές. Ίσως γιατί έχουμε να κάνουμε με γυναίκες που ανταγωνίζονται για μία θέση στην καρδιά ενός άνδρα. Συγγνώμη,αλλά το θεωρώ γελοίο. Δεν μπορεί να συγκριθεί η αγάπη μίας μάνας προς το παιδί της καί το αντίστροφο,με την αγάπη ανάμεσα σε ένα ζευγάρι. Πρέπει να υπάρχει σεβασμός απέναντι καί στα δύο είδη σχέσης καί όχι αντιπαραθέσεις,
  Η συγγραφέας κυρία Μαρία Παναγοπούλου επανέρχεται δυναμικά με το νέο της μυθιστόρημα,με τίτλο ''Η πενθερά'',που συνδυάζει το αισθηματικό-κοινωνικό κομμάτι με το αστυνομικό. Ένα βιβλίο που στο πρώτο άκουσμα του τίτλου παραξενεύτηκα καί ήμουν κάπως επιφυλακτική καί περίεργη την ίδια στιγμή,για το τι μπορεί να εσωκλείει μέσα στον τίτλο του. ''Μήπως η λέξη πενθερά προέρχεται από την ένωση των όρων πένθος και έρως και υποδηλώνει τον θάνατο του έρωτα;'' αναγράφεται στις πρώτες σελίδες του βιβλίου κι αμέσως παίρνει ο αναγνώστης μία γεύση του τι θα συναντήσει μέσα στην ιστορία του.
  Συμφωνώ πως υπάρχει μεγάλο ποσοστό πεθερών που κάνουν τον βίο αβίωτο στις νύφες -κυρίως- αλλά καί στους γαμπρούς τους,χωρίς να υπάρχει κάποια προφανής εξήγηση. Υπάρχουν,βέβαια,κι εκείνες που βλέπουν καί συμπεριφέρονται στους συντρόφους των παιδιών τους σαν να είναι κι εκείνοι/ες παιδιά τους. Για μένα η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση.
  Όσον αφορά αυτό που λένε ότι οι πεθερές πολλές φορές ευθύνονται για την άσχημη κατάληξη ενός γάμου,πάλι θα προτιμήσω να ακολουθήσω την μέση οδό. Θεωρώ ότι μεγάλο μερίδιο ευθύνης το φέρουμε κι εμείς οι ίδιοι/ες. Εμείς επιτρέπουμε στους τρίτους,όποιοι/ες κι αν είναι αυτοί/ες,να εισχωρήσουν,να επηρεάσουν καί να καταστρέψουν την σχέση μας. Εμείς απλόχερα τους έχουμε δώσει αυτό το δικαίωμα. Εάν δεν θέλουμε να μας συμβεί κάτι ανάλογο,θα πρέπει εξ αρχής να κάνουμε σαφή στους άλλους/ες τα όριά μας καί το μέχρι που τους/τις αφήνουμε να παρέμβουν. Κακά τα ψέματα,αν μία σχέση δεν έχει γερά θεμέλια εξ αρχής,είναι πολύ εύκολο να φθαρεί. Ούτε τα παιδιά,ούτε η σεξουαλική έλξη,ούτε τα κοινά χρόνια πορείας μπορούν να κρατήσουν ζωντανό έναν γάμο καί το ενδιαφέρον ανάμεσα στο ανδρόγυνο,αν δεν υπάρχει πραγματική αγάπη.
  Η ιστορία του βιβλίου θα μπορούσε να βασίζεται σε αληθινά γεγονότα μίας παλαιότερης εποχής. Περιέχει όλα εκείνα τα συστατικά που συναντούσαμε περίπου τριάντα χρόνια πίσω,στην επαρχία. Τότε που οι παλαιές πεθερές δεν είχαν σκοπό να συμβιβαστούν με την νέα εποχή καί να αποτινάξουν από πάνω τους πεποιθήσεις καί ήθη που σήμερα,πλέον,δεν τα συναντάμε. Πάνω εκεί στηρίζεται η συγγραφέας καί τις σκιαγραφεί με το ανάλογο καί ταιριαστό τρόπο. Φαίνεται αυτό άλλωστε καί από την χρήση των τοπικών ιδιωματισμών στην γλώσσα των δύο πεθερών,καθώς καί εθίμων των τόπων τους,που προδίδουν την καταγωγή τους.
  Το βιβλίο,όπως προανέφερα,έχει μέσα στις σελίδες του ένα αισθηματικό κομμάτι,το οποίο εστιάζει στο θέμα των προσωπικών σχέσεων των ζευγαριών,ένα κοινωνικό κομμάτι,το οποίο φυσικά αφορά την θέση της πεθεράς καί την σχέση της με την νύφη της καί μερικά ψήγματα αστυνομικής λογοτεχνίας που σχετίζονται με το ποιος/α ήθελε να βλάψει τις δύο πεθερές.
  Ο λόγος της συγγραφέως σε άλλα σημεία είναι κωμικός καί σε άλλα ωμός,σκληρός καί καυστικός όσο πρέπει. Τα κεφάλαια είναι μικρά καί μεστά. Το λεξιλόγιο άφθονο καί οι εικόνες πολλές καί γλαφυρές. Κάθε φορά προσαρμόζεται στον χαρακτήρα,ο οποίος αφηγείται τα γεγονότα καί αποκαλύπτει ταυτόχρονα σκέψεις κι ένοχα μυστικά του. Κύρια χαρακτηριστικά του βιβλίου είναι η γρήγορη ροή των γεγονότων,οι ανατροπές που καταφέρνουν να διατηρήσουν αμείωτο το ενδιάφερον καί την προσοχή του αναγνώστη από την αρχή έως καί το τέλος.
  Διαβάζοντας το βιβλίο,αυτόματα σκέφτηκα ότι οι σχέσεις επιβάλλουν να είμαστε αντικειμενικοί καί να βάζουμε στην άκρη τον εγωϊσμό μας. Πρέπει να βρούμε καί να διατηρούμε τις ισορροπίες,χωρίς κόντρες,ή,ίντριγκες. Αλλιώς,στο τέλος όλοι/ες θα βγούν χαμένοι/ες. Εγώ σας προτρέπω να το αναζητήσετε το βιβλίο. Εμένα μου κράτησε πολύ καλή παρέα.
                                                             Καλές σας αναγνώσεις!

                                                                  ΠΕΡΙΛΗΨΗ

«Τι διαφορά έχει η πενθερά από την πεθερά»;
«Καμία!»
«Τότε προς τι αυτό το παραπανίσιο νι;»
«Δεν ξέρω. Κατά μία εκδοχή, η λέξη προέρχεται από τη σύνθεση των όρων πένθος και έρως και υποδηλώνει τον θάνατο του έρωτα».
«Μεγαλειώδες! Πενθερά: ο θάνατος του έρωτα!»

Δύο ηλικιωμένες γυναίκες δέχονται δολοφονική επίθεση την ίδια μέρα και ώρα, σε δύο διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας. Άγνωστες μεταξύ τους, τις ενώνει ένα αόρατο νήμα: είναι πεθερές που αντιπαθούν τις νύφες τους.
Η Αγορίτσα, μια σκληρή Μανιάτισσα από το Οίτυλο, βλέπει τα όνειρά της να γκρεμίζονται όταν ο γιος της, ο δικηγόρος Σαράντος Πιερόγιαννης, παντρεύεται με μια χειρουργό, αφοσιωμένη στην καριέρα της.
Η Μόσχω, μια καλοκάγαθη Πόντια από την Καλαμαριά, ζει κάτω από την ίδια στέγη με τον μοναχογιό της, τον οδηγό νταλίκας Ηρακλή Τερκενλεκίδη, και την καλλονή σύζυγό του.

Δύο πεθερές, που κάποιοι τις θέλουν νεκρές. Δύο νύφες, που εύχονται να είχαν ορφανούς συζύγους. Δύο γιοι, που συνθλίβονται στις συμπληγάδες της μητρικής αγάπης και του έρωτα. Οικογενειακές συνωμοσίες και μιαρά μυστικά. Άγραφοι νόμοι κι αγδίκιωτα αισθήματα. Κι ένας γρίφος-φωτιά: η πεθερά σκότωσε τον έρωτα ή ο έρωτας την πεθερά;


Ένα κοινωνικό-αστυνομικό μυθιστόρημα που επιχειρεί να ρίξει φως σε ένα διαχρονικό στερεότυπο της ελληνικής κοινωνίας: υπάρχουν πεθερές-αράχνες ή πρόκειται για ένα άλλοθι των ζευγαριών που δεν καταφέρνουν να κατακτήσουν το «για πάντα»;
 
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΨΥΧΟΓΙΟΣ