ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Ένας λαός που ξεχνά την ιστορία καί τα ιδανικά του είναι καταδικασμένος. Δυστυχώς,έχει αποδειχθεί ότι η επανάληψη των σοβαρών λαθών,που έχουν προηγηθεί κατά το παρελθόν καί συνεχίζουν να επαναλαμβάνονται μέχρι καί σήμερα,μπορεί να αποβεί μοιραία καί με πολύ άσχημο αποτέλεσμα. Η κρίση είναι ένα διαχρονικό ζήτημα που ταλανίζει για πολλά χρόνια την χώρα μας. Μήπως η πηγή από την οποία πηγάζει είναι πιο παλιά από όσο νομίζουμε; Υπάρχει τελικά λύση στο πρόβλημα,ή,είμαστε αιωνίως καταδικασμένοι;
  Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Γράφημα το νέο ιστορικό μυθιστόρημα του συγγραφέα κυρίου Βύρωνα Αθανίτη,με τίτλο ''ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ''. Ένα βιβλίο επιβλητικό από το πρώτο άκουσμα του τίτλου του καί το πρώτο βλέμμα μας πάνω στο εξώφυλλό του. Ένα βιβλίο που σε εισάγει απευθείας στην υπόθεσή του καί δεν χρειάζεται καν να διαβάσει κάποιος/α την περίληψη του οπισφύλλου,αφού το εξώφυλλο καί ο τίτλος του δίνουν στους αναγνώστες τα βασικά στοιχεία. Προφανώς κι αναφέρεται στον μαρμαρωμένο βασιλιά,ή,αλλιώς γνωστό ως Κωνσταντίνο Παλαιολόγο,τον τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου καί το σπαθί του.
  Δεν ξέρω κατά πόσο ευσταθεί,ή όχι,ο μύθος που ακολουθεί τον Παλαιολόγο,πως θα έρθει εκείνη η ώρα που θα ξεμαρμαρώσει καί θα πάρει πάλι πίσω την Πόλη καί την Αγιά Σοφιά,μα είναι ένα παραμύθι που έδινε καί δίνει ελπίδες (φρούδες ή μη,αυτό δεν θα το κρίνω εγώ) σε πολύ κόσμο. Αυτή,άλλωστε,είναι καί η ουσία,κατά κάποιον τρόπο,των θρύλων. Να διδάσκουν καί να δίνουν ελπίδα. Δεν αντιλέγω. Ωραίοι οι θρύλοι,μα δεν ορίζω την ζωή μου καί τις πράξεις μου βάσει αυτών. Άν θέλετε να αλλάξει η ζωή σας προς το καλύτερο,συνετό θα είναι να μαθαίνετε από τα λάθη του παρελθόντος. Να μελετάτε τι πήγε στραβά καί να το διορθώνετε μελλοντικά.
 Τώρα όσον αφορά την υπόθεση του βιβλίου,βρήκα έξυπνη την κίνηση του συγγραφέα να συνδέσει την άλωση της Πόλης καί κάποια γεγονότα που ακολούθησαν αυτής με την σημερινή δύσκολη κατάσταση που βρέθηκε η χώρα μας εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Ο τρόπος που συνδέεται το παρελθόν με το παρόν είναι απόλυτα ομαλός καί δεν ενοχλεί τον αναγνώστη. Αντιθέτως,κάνει μία βουτιά στην θάλασσα της ιστορίας καί γυρίζει πίσω στον χρόνο καί να μαθαίνει άγνωστες πτυχές αυτής.
  Η αναζήτηση του σπαθιού του αυτοκράτορα καί η παρακαταθήκη του μεγάλου μυστικού,από γενιά σε γενιά,μοιάζει σαν την αναζήτηση του Αγίου Δισκοπότηρου. Μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει μία αλληγορία πίσω από αυτό,τουλάχιστον εγώ σωστά,ή,λάθος έτσι το εκλαμβάνω. Σαν να είναι το κίνητρο για να ανάψει πάλι η φλόγα που μας κινητοποιεί όλους κι όλες καί θέτουμε πιο υψηλούς στόχους καί κορυφές για να κατακτήσουμε.
  Ο συγγραφέας είναι φανερό πως έκανε αρκετή κι ενδελεχή έρευνα πρίν την συγγραφή αυτού του βιβλίου κι αυτό αποτυπώνεται πάνω στις σελίδες του. Ο λόγος του είναι συνεχόμενος καί γεμάτος από περιγραφικές εικόνες κι άφθονο λεξιλόγιο. Δεν είναι μονότονος,ή,κουραστικός. Ευτυχώς,δεν δείχνει τάσεις βερμπαλισμού κι ούτε χρησιμοποιεί περιττές επαναλήψεις. Μάλιστα,στο τέλος του βιβλίου θα βρούν οι αναγνώστες την ενδεικτική βιβλιογραφία κι άλλες πηγές για έρευνα,καθώς καί περαιτέρω πληροφορίες σχετικά με το ''Χρονικό του Μιχαήλ''.
  Για να μην σας κουράσω παραπάνω,σας παραθέτω την περίληψη που κοσμεί το οπισθόφυλλο του βιβλίου: ''“Έβγαλα το δαμασκηνό σπαθί από το θηκάρι και το κράτησα με σεβασμό στα χέρια μου. Η ταλαιπωρημένη αλλά γεμάτη συμπόνια μορφή του βασιλιά όπως είχε χαραχτεί στη μνήμη μου την τελευταία νύχτα της Πόλης, τρεμόπαιξε μπροστά μου σαν απόκοσμη οπτασία…
Τύλιξα το σπαθί με πορφυρό ύφασμα και το απόθεσα στο μπρούτζινο κουτί. Ασφάλισα τα κλείστρα του και το κατέβασα με προσοχή στον λάκκο, μαζί με τα δάκρυά μου που κυλούσαν πάνω του…. Κατόπιν αρχίνισα να φτυαρίζω, ώσπου όλο το χώμα επέστρεψε στη θέση του…
Την ίδια στιγμή ο ήλιος είχε μόλις ανατείλει. Σαν από θαύμα γινομένο, οι ακτίνες του έγλειφαν τις επάλξεις του κάστρου για να πέσουν κατόπιν στη γης, ανάμεσα στα πόδια μου…” Για την οικογένεια Βαφέα, το χειρόγραφο Χρονικό του Μιχαήλ Ζαπαντιώτη, ενός από τους γραμματικούς του Κωνσταντίνου Δραγάση Παλαιολόγου, που το κατέχει εδώ και αιώνες, σημαίνει πολύ περισσότερα από μια ιστορική κληρονομιά ή ένα κυνήγι θησαυρού. Αναζητώντας το σπαθί του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα, οι ήρωες έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με την ταραχώδη διαχρονική πορεία του ελληνισμού και τις -καλά κρυμμένες στο συλλογικό μας ασυνείδητο- ενοχές για την απώλεια της βασιλεύουσας. Όσο αγωνίζονται να υπερβούν και τα δικά τους προσωπικά τραύματα, διαπιστώνουν την ανάγκη ενός νέου ξεκινήματος που συνδέεται με την ταυτότητα των σύγχρονων Ελλήνων.''
  Είτε αγαπάτε να διαβάζετε ιστορικά μυθιστορήματα,είτε όχι,εγώ σας προτρέπω να το αναζητήσετε καί να το διαβάσετε. Εγώ το διάβασα σε δύο μέρες καί μου άφησε αρκετά καλές εντυπώσεις.
                                                       Καλά σας αναγνώσματα!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΒΥΡΩΝ ΑΘΑΝΙΤΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΓΡΑΦΗΜΑ