Εκεί που ανθίζουν οι κραυγές

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

''Την ώρα που χιλιάδες μαχαιριές προσγειώνονται στην καρδιά της απάθειας. Την ώρα που η αποχαύνωση κάνει περιπολία στα σπίτια των αστών και η συνήθεια χαράζει τις πρώτες ρυτίδες στη ζωή τους, βαθιά μέσα στη νύχτα ανατέλλει μια κραυγή. Και η σιωπή βρυχάται σαν νεογέννητη κατάρα για όλες τις λέξεις που μπόλιασαν στο υποδόριο στρώμα της δειλίας. Ουρλιάξτε πριν σας βρουν στον ύπνο οι ενοχές κι απαλλαχτείτε από τη δικτατορία της ευτυχίας, φτύνοντας τα αγκάθια του βολέματος.''
                                                        (Περίληψη οπισθοφύλλου)

  Οι άνθρωποι συνηθίζουμε να κλείνουμε τα μάτια καί τα αυτιά μας σε ό,τι μας ενοχλεί. Μόνο όταν φτάσουμε στο σημείο που νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να αντέξουμε άλλο,τότε ξεσπάμε καί όλη η καταπίεση που αισθανόμαστε μετατρέπεται σε μία ''γροθιά'' συσσωρευμένης οργής που χτυπάει στο πρόσωπο ό,τι μας ενοχλεί.
 O συγγραφέας κύριος Νίκος Βαρδάκας στο νέο του βιβλίο,με τίτλο ''Εκεί που ανθίζουν οι κραυγές'',καταπιάνεται με όλα όσα σας προανέφερα παραπάνω. Με ένα άηχο εξώφυλλο σε μαύρο φόντο που σκίζει την ηρεμία σαν άλλο ουρλιαχτό αγωνίας,θα αιχμαλωτίσει τους αναγνώστες καί θα φέρει στην επιφάνεια σκέψεις καί φόβους που κατοικούν μέσα στην ψυχή τους.
  Πρόκειται για ένα κοινωνικό πεζογράφημα που απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους εκεί έξω. Δεν αφήνει κανέναν πίσω του. Από εκείνους που αισθάνονται φυλακισμένοι μέσα στην καθημερινή τους ζωή καί τους αισιόδοξους έως τους καλλιτέχνες καί τους υποταγμένους αλλά καί τα μικρά παιδιά που δεν θέλουν να μεγαλώσουν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία,μας επηρεάζει όλους/ες ανεξαιρέτως φύλου,κοινωνικής τάξης,χαρακτήρα καί καταγωγής.
  ''Εκεί που ανθίζουν οι κραυγές'' o τίτλος του βιβλίου καί θεωρώ σωστό να σταθώ στην αλληγορία που κρύβεται μέσα του. Η κοινωνία καί ο χώρος που ζούμε μοιάζει σαν ένα λιβάδι που αντί για λουλούδια φυτρώνουν οι κραυγές των ανθρώπων που ασφυκτιούν καί δεν μπορούν να ανασάνουν. Φωνάζουν για να ακουστούν τα παράπονά τους καί να διεκδικήσουν όσα τους αξίζουν.
  Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη καί θεωρώ αυτήν την κίνηση του συγγραφέα πολύ εύστοχη καί σωστή. Στο πρώτο μέρος ο λόγος είναι αδιάκοπος καί γρήγορος. Οι ιστορίες μικρές,περιεκτικές κι άκρως ουσιαστικές. Τις χαρακτηρίζει το άφθονο λεξιλόγιο,τα ποικίλα συναισθήματα καί οι ζωντανές εικόνες. Εδώ,ο συγγραφέας εστιάζει στο να αναδείξει ό,τι υπάρχει μέσα στις ψυχές των ανθρώπων καί τις όποιες ταμπέλες τους ακολουθούν εξαιτίας αυτών. Στο δεύτερο μέρος ο λόγος γίνεται πιο αυστηρός καί καυστικός,μπορώ να πώ. Kάθε άνθρωπος ταυτίζεται με κάποιο ζώο καί τα χαρακτηριστικά που εκείνο φέρει,εξαιτίας του χαρακτήρα του καί των συνηθειών του. Είναι σαν να έχουμε στα χέρια μας δύο κομμάτια ενός παζλ,που το ένα κουμπώνει τέλεια με το άλλο.
  Εν ολίγοις,εδώ έχουμε ένα βιβλίο που δεν θα περάσει αδιάφορο σε όποιον/α τύχει να το διαβάσει. Όχι μόνο θα το διαβάσετε με μία ανάσα,μα θα σας ταρακουνήσει καί θα μείνει καιρό νωπό στην μνήμη σας. Εγώ το διάβασα μέσα σε πολύ λίγη ώρα καί το βρήκα πολύ ενδιαφέρον καί σας προτείνω να το διαβάσετε.
                                                              Καλά σας αναγνώσματα!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: GROTESQUE