Η τάξη του ‘82

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Τα μαθητικά χρόνια για κάποιους ανθρώπους είναι μία αξιομνημόνευτη καί πολύ ευχάριστη περίοδος της ζωής τους καί δύσκολα θα απαρνηθούν τις μνήμες που τα συνοδεύουν. Συνοδοιπόροι τους σε εκείνα τα χρόνια οι συμμαθητές/τριες με τους οποίους/ες ανέπτυξαν φιλίες με γερά θεμέλια. Δεν υπήρχαν πάντα οι καλές στιγμές. Mα κι οι άσχημες ήταν κι αυτές παρούσες καί διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα τους,παίζοντας σημαντικό ρόλο στις μετέπειτα επιλογές τους. Για χάρη της γλυκειάς εκείνης ανάμνησης,πολλοί/ες αποφασίζουν να διοργανώνουν μία εκδήλωση σαν επανένωση των παλαιών συμμαθητών/τριων καί να να αναβιώνουν θύμησες καί συναισθήματα που τους σημάδεψαν.
  Η συγγραφέας κυρία Τόνια Κυριφίδη επανέρχεται δυναμικά με το νέο βιβλίο της με τίτλο ''Η τάξη του '82'' καί όπως,εύλογα,αντιλαμβάνεστε η βασική ιδέα του βιβλίου είναι η επανένωση δέκα παλαιών συμμαθητριών με σκοπό τον ''εορτασμό'' της αποφοίτησής τους από το σχολείο. Ένα βιβλίο που απευθύνεται σε όλους τους αναγνώστες καί εμπεριέχει πολλά μηνύματα μέσα στην υπόθεσή του.
  Στο δεύτερο αυτό βιβλίο της συγγραφέως,ο λόγος της,πλέον,είναι πιο ώριμος καί μεστός. Δομεί πιο σωστά την σκέψη της καί αποτυπώνει πάνω στο χαρτί μία ιστορία πιο περίτεχνη καί πολυεπίπεδη. Εδώ,το λεξιλόγιο είναι πιο άφθονο. Διαφοροποιείται καί προσαρμόζεται κάθε φορά ανάλογα με το ποια εκ των πρωταγωνιστριών μιλάει. Θα συναντήσουμε καί πιο λαϊκό λόγο καί πιο εκλεπτυσμένο,χωρίς αυτό να συνεπάγεται χρήση επιβλητικών,στο άκουσμα,λέξεων καί φράσεων. Επειδή,έχουμε ουσιαστικά να κάνουμε με τις εξομολογήσεις των ζωών εννέα ξεχωριστών γυναικών,ο λόγος τους μοιάζει άλλες φορές πιο ήπιος κι άλλες πιο ασυγκράτητος κι ορμητικός. Σε όλες,όμως,τις εξιστορήσεις κοινά μοτίβα είναι η ανάγκη για ξαλάφρωμα όλων όσων τις καταπιέζουν,τα άπλετα συναισθήματα καί η κατανόηση προς το πρόσωπο της καθεμίας από τις υπόλοιπες.
  Οι σχέσεις είναι αντικειμενικά δύσκολες να διατηρηθούν καί να επιβιώσουν,παρά το πέρασμα των ετών,των προβλημάτων κι όλων των άλλων συγκυριών που θα προκύψουν. Χρειάζονται πολλή αγάπη,σεβασμό,υπομονή,κατανόηση,αλληλοεκτίμηση καί να είναι εμφανή τα όρια του καθενός καί να γίνονται αποδεκτά. Προσωπικά δεν θεωρώ κατόρθωμα το να παντρευτεί κάποιος/α. Για μένα σπουδαιότερο είναι να παραμείνει αλώβητος ένας γάμος καί να βρεί την ευτυχία ένας άνθρωπος παρά τα όποια προβλήματα. Για να μην παρεξηγηθώ,είμαι υπέρ στην λύση ενός γάμου,όταν τίθενται άκρως σοβαρά ζητήματα όπως η ενδοοικογενειακή βία κ.α.
   Ένα αρνητικό της ανθρώπινης φύσης είναι πως επιλέγουμε να νοιαστούμε για το ''περιτύλιγμα'' καί όχι για το ''είναι''. Άλλοι ζηλεύουν καί άλλοι θαυμάζουν την ωραία καί πλούσια,από άποψη χρημάτων καί υλικών αγαθών, ζωή κάποιων ανθρώπων γύρω τους,μα ποτέ δεν έχει περάσει από το νού τους η σκέψη για το τι κρύβεται πίσω από τις κλειστές πόρτες καί μέσα στις ψυχές αυτών των ανθρώπων. Ότι,δηλαδή,υπάρχει πολλή δυστυχία καί πόνος,που όλα τα χρήματα του κόσμου δεν μπορούν να γεμίσουν αυτό το άπλετο κενό. Μάθετε πως η κακοτυχία καί τα προβλήματα δεν κάνουν διακρίσεις. Δεν έχετε μόνο εσείς μερίδιο σε αυτά. Για ρίξτε μια ματιά γύρω σας καί θα καταλάβετε. Τολμάτε να διανοηθείτε πώς θα ήταν η ζωή χωρίς τα αγαπημένα σας πρόσωπα; Γι'αυτό να είστε πάντα ευγνώμονες για όσα έχετε. Να χαμογελάτε καί να μην αναλώνεστε άδικα.
  Το βιβλίο θα μπορούσε,κάλλιστα,να λάβει τον τίτλο ''Εξομολογήσεις γυναικών'' γιατί όλη του η υπόθεση βασίζεται,όπως έχετε αντιληφθεί,στην εξιστόρηση των προσωπικών ιστοριών εννέα γυναικών που κάποτε υπήρξαν συμμαθήτριες. Προσέξτε! Αν κι έχουμε παρούσες δέκα γυναίκες,η συγγραφέας πολύ έξυπνα επιλέγει να βάλει τις εννέα εξ αυτών να εκμυστηρευτούν μυστικά,πάθη,φόβους,έννοιες κι όλα όσα τις βαραίνουν τόσα χρόνια. Η πρωταγωνίστρια καί η υπεύθυνη γι'αυτήν την συνάντηση θα κάνει ένα εθελούσιο βήμα πίσω,για να έρθουν μπροστά εκείνες καθιστώντας τες πρωταγωνίστριες του βιβλίου. Εσκεμμένα,κατ'εμέ,πράττει έτσι η συγγραφέας καί την επικροτώ γι'αυτήν της την απόφαση. Μοιάζει σαν να δίνει το λόγο σε όλες τις γυναίκες εκεί έξω που έχουν να πούν τόσα πολλά καί να δώσουν σπουδαία μαθήματα ζωής καί να γίνουν πρότυπα για άλλες γυναίκες που βίωσαν,ή,βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις. Ναι μεν,μιλάμε για μυθοπλασία,αλλά δεν παύει αυτές τις γυναίκες να τις χαρακτηρίζει μία αληφοθάνεια καθιστώντας αναμενόμενη μία πιθανή ταύτιση μεγάλης μερίδας του αναγνωστικού κοινού μαζί τους.
   Το βιβλίο,παρ'όλα αυτά δεν παύει να απευθύνεται καί στους άνδρες αναγνώστες. Είναι ένας τρόπος για να προσεγγίσουν την γυναικεία ψυχολογία καί σκέψη. Θα κατανοήσουν τις πράξεις τους καί θα δούν τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία. Εδώ,να τονίσω πως η συγγραφέας μιλάει με πολύ καλά λόγια για τους συντρόφους που αγαπούν,νοιάζονται καί στηρίζουν πραγματικά τις συζύγους τους. Διότι υπάρχουν κι αυτοί καί δεν είναι τόσο λίγοι όσο νομίζετε. Δεν φταίνε πάντα οι άνδρες,ούτε κι οι γυναίκες. Η αλήθεια καί η ευθύνη είναι κάπου στην μέση. Πλην κάποιων εξαιρέσεων που δεν παύουν,αναπόφευκτα,να υπάρχουν.
  Επειδή το βιβλίο δεν έχει πολύ καιρό που κυκλοφόρησε,κάπου εδώ θα κλείσω την κριτική μου. Για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με αυτό,μπορείτε παρακάτω να διαβάσετε την περίληψη που κοσμεί το οπισθόφυλλό του. Εμένα το βιβλίο μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Το διάβασα σε μόλις τρείς ώρες. Είναι ευανάγνωστο καί προσιτό. Αναζητήστε το!
                                                               Καλές σας αναγνώσεις!

                                                                      ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Μία παρέα δέκα γυναικών, συμμαθήτριες από το Λύκειο, αποφασίζουν να περάσουν την ετήσια συνάντηση της τάξης τους, πηγαίνοντας εκδρομή στο εξοχικό σπίτι της μίας από
αυτές. Σε αυτή την ξεχωριστή συνάντηση, η καθεμία τους θα ξετυλίξει το κουβάρι της ζωής της, ξεκινώντας από την εποχή της αποφοίτησης έως την τωρινή τους επανένωση, μετρώντας τριάντα πέντε χρόνια εμπειριών. Θα συστηθούν και πάλι μεταξύ τους. Θα μιλήσουν για λάθη… για πάθη… Θα ζητήσουν συγνώμη. Θα αναζητήσουν λύσεις. Θα ακούσουν συμβουλές. Θα επαναπροσδιορίσουν τη στάση τους σε σχέση με ορισμένα άτομα που τις πλήγωσαν βαθιά. Και στο τέλος, κάνοντας την αυτοκριτική τους, θα έρθουν αντιμέτωπες με τους δαίμονές τους. Κάποιες, θα καταφέρουν να τους πολεμήσουν και κάποιες άλλες, απλώς θα συμβιβαστούν. Μέσα στις δύο μέρες που έχουν στη διάθεσή τους, εκτός από αναπολήσεις, θα βρουν χρόνο για να διασκεδάσουν, να γελάσουν, να κλάψουν… Να θυμώσουν και να μαλώσουν, μα στο τέλος να μονοιάσουν. Θα μπορέσουν να ξεφύγουν από την καθημερινότητά τους. Θα νιώσουν και πάλι έφηβες. Το σίγουρο πάντως είναι πως μετά από αυτή την εκδρομή, κάποιες από αυτές δεν θα είναι ίδιες ξανά…


«Τι θα ήταν το παρελθόν μας εάν δεν είχαμε τις αναμνήσεις να μας το θυμίζουν; Και τι θα είναι το μέλλον μας αν σταματήσουμε να κάνουμε όνειρα…»

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΤΟΝΙΑ ΚΥΡΙΦΙΔΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΜΙΧΑΛΗ ΣΙΔΕΡΗ