Εγώ μεγάλωνα για σένα...

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

  Μπορείτε να θυμηθείτε την ζωή σας,πρίν τον ερχομό των κοινωνικών μέσων δικτύωσης καί τον κατακλεισμό της από αυτά; Πώς προέκυπταν οι φιλίες καί οι έρωτες; Πώς γινόντουσαν ουσιαστικές συζητήσεις καί ανταλλαγές απόψεων; Τότε που η ψυχαγωγία πρέσβευε αυτό ακριβώς που λέει το όνομά της καί οι φωτογραφίες έμεναν για να μας θυμίζουν τις ευχάριστες στιγμές,κι όχι μόνο για να κάνει κάποιος/α επίδειξη,ή,να μαζέψει περισσότερα likes σε σχέση με άλλους/ες καί να καυχιέται γι'αυτό του/της το ''κατόρθωμα''... Το θέμα είναι πιο βαθύ κι ουσιαστικό,από όσο νομίζουμε καί χρειάζεται να κοιτάξουμε βαθειά μέσα μας καί να δούμε τι είναι αυτό που πραγματικά μας ''γεμίζει'' καί μας κάνει ευτυχισμένους/ες.
  Ο συγγραφέας κύριος Θεόδωρος Λιμήτσιος συστήνεται στο αναγνωστικό κοινό μέσα από το πρώτο του βιβλίο,με τίτλο ''Εγώ μεγάλωνα για σένα...''. Πρόκειται για ένα πολύ γλυκό,αισθηματικό μυθιστόρημα που μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ως ένας ύμνος στην αγνότητα του έρωτα καί της αληθινής,άδολης φιλίας. Δεν σας το κρύβω πως εκπλήσσομαι ευχάριστα,όταν βλέπω άνδρες συγγραφείς να καταπιάνονται με μυθιστορήματα του συγκεκριμένου είδους. Κατά κάποιον τρόπο σπάνε ''ταμπού'' σχετικά με το τι επιτρέπεται,ή όχι,να γράφουν οι άνδρες καί οι γυναίκες συγγραφείς. Επιτρέψτε μου να μην συμφωνήσω με αυτούς τους άτυπους ''κανόνες''. Καθένας/καθεμία έχει δικαίωμα καί την ελευθερία να γράψει όλα όσα κρύβει στην ψυχή του/της καί θέλει να τα μοιραστεί με τους αναγνώστες.
  Το βιβλίο δεν ήταν ευχάριστη έκπληξη μόνο εξαιτίας της υπόθεσής του,μα καί από την γραφή του συγγραφέα. Έχει μία αρκετά καλή βάση,πάνω στην οποία χτίζει ένα μεστό κείμενο,με ωραίο αδιάκοπο λόγο καί γρήγορη εξέλιξη των γεγονότων. Η εξιστόρηση θα γίνει παράλληλα σε παρόν καί παρελθόν καί θα λύσει απορίες καί θα δικαιολογήσει πρόσωπα καί καταστάσεις.
  Η χρήση γνωστών ποιημάτων διακεκριμένων ποιητών δίνουν μία λυρικότητα στο κείμενο,η οποία ταιριάζει απόλυτα με το νόημά του. Τα συναισθήματα που θα γεννηθούν μέσα μας πολλά. Θα περάσουμε από την χαρά καί τον έρωτα,στον πόνο της απώλειας. Το λεξιλόγιο είναι οικείο,καθημερινό καί ταιριαστό με τους ήρωες. Ήρωες που τους διακρίνει μία αληθοφάνεια καί θα μπορούσαμε να τους συναντήσουμε σε μία παλαιότερη εποχή.
  Λένε πως χάνουμε την αθωότητά μας μεγαλώνοντας. Θα συμφωνήσω ως ένα βαθμό με αυτήν την άποψη. Δεν φταίει η ηλικία καί τα χρόνια που περνούν,αλλά οι καταστάσεις που ζούμε. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής μας έχει κάνει να τα ζούμε όλα αστραπιαία καί επιφανειακά. Έχουμε χάσει την ουσία καί είναι καιρός να την ξαναβρούμε.
  Εγώ κλείνοντας το βιβλίο,αποφασίζω να κρατήσω το γεγονός πως είτε το πιστεύουμε,είτε όχι,υπάρχουν καρμικές αγάπες που γεννιούνται μαζί με τους πρωταγωνιστές τους καί παραμένουν άσβεστες κι αναλλοίωτες στον χρόνο,όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ακόμη,κι αν ο ένας από τους δύο φύγει από την ζωή. Γιατί,όπως πολύ εύστοχα λέει ένα τραγούδι,''Αχ για να γεννηθείς εσύ κι εγώ,γι'αυτό,για να σε συναντήσω.Γι'αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου,γι'αυτό,για να σε συναντήσω''...
   Δεν έχω να σας πώ κάτι άλλο,πέρα από το να το αναζητήσετε καί να το διαβάσετε. Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ. Είναι ένα από τα καλύτερα αισθηματικά βιβλία που διάβασα φέτος.
                                                         Καλές σας αναγνώσεις!

                                                               ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Πριν από τα κινητά τηλέφωνα και τα androids υπήρχαν οι επιστολές, που έκαναν ημέρες ή και εβδομάδες να φθάσουν στον παραλήπτη... Πριν από την άνεση του αυτοκινήτου και την ταχύτητα του αεροπλάνου υπήρχαν το μουλάρι και το άλογο και πορείες ημερών σε σκληρές καιρικές συνθήκες... Πριν από τις φιλίες των socialmedia υπήρχαν η γειτονιά, το παιχνίδι στις αυλές και στις αλάνες, οι κουβέντες με τα μάτια να κοιτούν στα μάτια και όχι στην οθόνη... Πριν από τους γάμους με drones και πυροτεχνήματα υπήρχε το αυθόρμητο γλέντι συγγενών και φίλων σε σπίτια και πλατείες χωριών, με το κλαρίνο να σέρνει τον χορό... Πριν από τη βιαστική και επιπόλαιη «αγάπη» της μιας εβδομάδας ή του ενός μήνα υπήρχε η ΑΓΑΠΗ, με τους στίχους του Ελύτη να γίνονται ερωτόλογα και τη φράση "θα σ’ αγαπώ ΠΑΝΤΑ" να κυριολεκτεί... Πριν από τα ογκώδη ρομαντικά μυθιστορήματα με τη δαιδαλώδη πλοκή και τις λογοτεχνικές φιοριτούρες υπήρχε η απλή καθημερινή γλώσσα, με την κάθε λέξη να βαραίνει σαν μολύβι με το καθαρό νόημά της... Γι’ αυτό μ’ αρέσει η μυθιστορία του Θοδωρή· γιατί ερεθίζει την οσφρητική μνήμη φέρνοντας μυρωδιές παιδικού σύμπαντος... όταν η μαγεία δεν ήταν μαγγανεία και η μεταφυσική δεν ήταν κλάδος της φιλοσοφίας, αλλά ο μοναδικός τρόπος ερμηνείας του κόσμου· και αυτό μου λείπει στις μέρες μας. - Βησσαρίων Μπουσιόπουλος

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΛΙΜΗΤΣΙΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ