ΠΑΝ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

  Από την αρχαιότητα μέχρι καί τις μέρες μας,οι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να πιστέψουν σε κάτι ανώτερο από εκείνους καί με αυτόν τον τρόπο να εξηγούν όσα δεν μπορούν να συλλάβουν με τον νού τους. Ίσως,έτσι,να δικαιολογούν τρόπο τινά τον εαυτό τους για τις όποιες πράξεις καί σκέψεις των. Είναι πιο εύκολο να ρίχνεις την ευθύνη σε κάποιον άλλον κι όχι σε σένα. Γι'αυτό,άλλωστε,''δημιούργησαν'' τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου καί στον καθένα ξεχωριστά έδωσαν ιδιότητες καί χαρίσματα που δήλωναν την ''ταυτότητά'' τους. Ανάμεσα τους,βέβαια,υπήρχαν κι άλλοι θεοί με λιγότερη σημασία,καθώς καί άλλα πλάσματα της φαντασίας.
  Ο συγγραφέας κύριος Παναγιώτης Αράπης κάνει το ντεμπούτο στον χώρο της λογοτεχνίας με το πρώτο του βιβλίο,με τίτλο ''ΠΑΝ''. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα φαντασίας που συνδυάζει την αρχαία ελληνική μυθολογία με την φαντασία με έναν πιο εκσυγχρονισμένο τρόπο,καθιστώντας το βιβλίο ευχάριστο καί οικείο στην ανάγνωση.
  Αν καί πρωτόλειο δείγμα γραφής,το κείμενο έχει μία πολύ καλή βάση με δυνατότητες εξέλιξης. Μία εξέλιξη που επιθυμώ να δώ μελλοντικά σε επόμενα έργα του συγγραφέα. Η εισαγωγή της ιστορίας χαρακτηρίζεται από μία λυρικότητα καί θεατρικότητα που προκύπτει από την χρήση του ορφικού ύμνου προς τον θεό Πάνα,σε μία ελεύθερη διασκευή από γνωστή μετάφραση. Προσωπικά βρήκα αυτό το στοιχείο πολύ θελκτικό καί ίσως ψαρωτικό για τους αναγνώστες. Το υπόλοιπο κείμενο εμπλουτίζεται από απλό,καθαρό λόγο,ο οποίος σε κάποιες στιγμές γίνεται πιο χιουμοριστικός καί σε άλλες πιο σοβαρός. Το λεξιλόγιο είναι προσιτό για τους αναγνώστες,απαλλαγμένο από τάσεις βερμπαλισμού καί οι διάλογοι,ανάμεσα στους δύο ήρωες,γρήγοροι καί αληφοθανείς. Οι δε εικόνες άκρως περιγραφικές δίνουν έναν τόνο ζωντάνιας σε όλο το κείμενο.
   Η υπόθεση του βιβλίου βασίζεται στην εξιστόρηση της ιστορίας του θεού Πάνα σε μία εναλλακτική προσέγγιση. Διαφορετική από ό,τι μπορεί να έχουμε συνηθίσει έως τώρα. Ήταν σωστή η κίνηση του συγγραφέα να παραληρήσει τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου με τον χριστιανικό Θεό καί τον Πάνα με τον διάβολο κι ό,τι εκείνος αντιπροσωπεύει. Μοιάζει σαν από την μία μεριά να έχουμε το καλό κι από την άλλη το κακό. Βλέπετε,πάντα θα υπάρχει η ανάγκη να υπάρχει ισορροπία. Καί για να κρατηθεί αυτή η ισορροπία,χρειάζονται καί τα αντίθετα. Μην σας πώ,πως για να δικαιολογείται η ύπαρξη του ενός καί να αναδεικνύεται η αξία του,πρέπει να υφίσταται καί το άλλο.
  Μέσα από την πλοκή του βιβλίου θα μας δοθεί η δυνατότητα να ταξιδέψουμε πίσω στον χρόνο καί να γίνουμε μέρος της αρχαίας Ελλάδας. Να μυηθούμε λίγο στα μυστήρια του αρχαίου κόσμου καί να κατανοήσουμε τον τρόπο σκέψης καί δράσης των  ανθρώπων εκείνης της εποχής. Για πολλοστή φορά θα αποδειχθεί ότι η θεϊκή φύση δεν διαφέρει τόσο πολύ από την ανθρώπινη. Καθένας καί καθεμία κρύβει μέσα του/της έναν θεό ή μία θεά. Αρκεί να πιστέψει στον εαυτό του/της καί στις δυνάμεις του/της. Άλλωστε καί οι θεοί φέρουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά καί πάθη. Είναι πολύ επιρρεπείς στο να υποκύπτουν σε αυτά καί να μην υπολογίζουν τις συνέπειες. Όμοια με τους ανθρώπους.
  Σύντροφοί μας σε αυτό το ταξίδι είναι το μυστήριο,η πλούσια φαντασία καί η μαγεία του αρχαίου πολιτισμού. Θεωρώ ότι είναι από εκείνα τα βιβλία που θα σας κρατήσουν πολύ καλή παρέα. Εμένα,όπως καταλάβατε,μου άρεσε πάρα πολύ καί σας το προτείνω να το διαβάσετε.
                                                              Καλές σας αναγνώσεις!

                                                                      ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Τις σελίδες που κρατάς, μια νύχτα με φεγγάρι να ανοίξεις. Να τις χυμήξεις! Η Πανσέληνος για σένα φως θα ρίξει, πριν οι θνητοί αποκοιμηθούν. Από τον λήθαργο οι θεοί ξυπνούν. Μιλούν. Δεν είναι μόνοι! Το χθες παγώνει. Τα χρονικά ο μύθος λιώνει, δεν τα ξεχνά. Δε συγχωρεί, μα ούτε εκδίκηση ζητά. Μονάχα… αντανακλά: Εμένα. Κι εσένα. Κι ολάκερη την πλάση. Έχεις ξεχάσει; Έρωτα βλέπεις; Πόλεμο; Λατρεία; Ιστορία; Αθωότητα ή βία; Όσοι έφτιαξαν Θεούς, μετά Διαβόλους βρήκαν. Μάλλον χαθήκαν! Έτσι κι εγώ; Έτσι κι εσύ; Ανάμεσα στους ίσκιους που σκοτεινιάζουν την ύπαρξή μας, γίνεται να υπάρξουν κάποιες αχτίνες αληθινής ελευθερίας, μα μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να τις δημιουργήσουμε…

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Ε. ΑΡΑΠΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ