Το σπίτι με τις κλειδαριές

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

  Ως αναγνώστες/τριες επιλέγουμε να διαβάζουμε,περισσότερα του ενός,βιβλία κάποιου συγγραφέα με βάση κάποια κριτήρια. Κάποια εξ αυτών είναι η γραφή του,το είδος που ''υπηρετεί'',το νόημα που περνάει σε εμάς μέσα από τις ιστορίες των,όπως κι άλλα που ποικίλουν ανα αναγνώστη. Για μένα,επίσης,πολύ βασικός λόγος είναι το τι μου ''γεννάει'' μέσα στην ψυχή μου κάθε φορά ο εκάστοτε συγγραφέας. Εάν μπορεί να με ''κατακτήσει'' ολάκερα,ή,μονομερώς. Νομίζω,πως αυτό γίνεται αντιληπτό κι από εσάς,όταν σας μιλάω για το βιβλίο που έχω διαβάσει εκείνη την στιγμή. Δεν μπορώ να κρυφτώ κι ούτε επιθυμώ κάτι τέτοιο. Θέλω να είμαι όσο πιο αντικειμενική κι αληθινή γίνεται κι ελπίζω να το καταφέρνω.
   Δεν έχει πολλές μέρες που κυκλοφόρησε το νέο κοινωνικό μυθιστόρημα του συγγραφέα κυρίου Γιάννη Φιλιππίδη,με τίτλο ''Το σπίτι με τις κλειδαριές''. Η χαρά μου όταν έφτασε στα χέρια μου καί είχα την ευκαιρία,πλέον,να το διαβάσω ήταν απερίγραπτη. Αν καί έχω διαβάσει μόνο τρία έργα του,μαζί με αυτό,ο συγγραφέας έχει καταφέρει να με ''αιχμαλωτίσει'' με την πένα του.
  Τα έργα του κυρίου Φιλιππίδη τα διακρίνει ένα οξύμωρο καί ταυτόχρονα απόλυτα φυσικό πάντρεμα του ονείρου με την πραγματικότητα. Από την μία μεριά,νομίζω ότι αιθεροβατώ από την πολλή ευφορία καί από την άλλη,ότι πατάω γερά τα πόδια μου στην γη καί έχω πλήρη συναίσθηση το τι συμβαίνει γύρω μου. Πάντα μου αφήνουν μία γλυκόπικρη γεύση. Μα θα μου πείτε,εύλογα,πως έτσι είναι η αληθινή ζωή. Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σας. Ειδικά,όταν ένας συγγραφέας γράφει κοινωνικά μυθιστορήματα,πρέπει μέσα από τις σελίδες τους να εκπέμπει όλα όσα γίνονται γύρω μας στις πραγματικές τους διαστάσεις.
   ''Το σπίτι με τις κλειδαριές'' ο τίτλος του βιβλίου καί όσο απλός,ίσως να σας φαίνεται στο πρώτο άκουσμα,τόσα μηνύματα κρύβει μέσα του. Ας τα πιάσουμε,όμως,καλύτερα από την αρχή. Τα κλειδιά είναι χρήσιμα για να ανοίγουμε καί να κλείνουμε τις κλειδαριές σε διάφορα μέρη του σπιτιού μας,καθώς καί σε πολλά χρηστικά μας αντικείμενα. Δεν παύει,παρ'όλα αυτά,πέρα από την χρηστικότητά τους να συμβολίζουν κι άλλα πράγματα. Δεν είναι τυχαίο πως οι ερωτευμένοι χρησιμοποιούν την φράση ''πάρε το κλειδί,για να ανοίξεις την καρδιά μου'',ή,''σου δίνω το κλειδί της καρδιάς/ψυχής μου''. Επίσης,συνηθίζουμε να κρατάμε καλά φυλαγμένα καί κλειδωμένα πολύ αγαπημένα μας αντικείμενα,που δεν θέλουμε να φθαρούν με την πάροδο των ετών,ή,δεν θέλουμε να βρεθούν εκτεθειμένα στα μάτια τρίτων προσώπων. Ένα κλειδί μπορεί να δηλώνει καί τόσα άλλα. Όπως,για παράδειγμα,την ''φυλακή'' μέσα στην οποία είμαστε εγκλωβισμένοι/ες καί εκείνο είναι το μοναδικό πράγμα που μπορεί να μας οδηγήσει έξω από αυτήν.
   Για μία ακόμη φορά,ο συγγραφέας κύριος Γιάννης Φιλιππίδης μέσα από την ιστορία του βιβλίου του,επιθυμεί να μιλήσει στους αναγνώστες για δύο πολύ σοβαρά κοινωνικά ζητήματα που επηρέασαν καί επηρεάζουν μέχρι σήμερα την κοινωνία μας.
  Αρχικά,καυτηριάζει με σατιρικό λόγο τα κακώς κείμενα της περιόδου λίγο πριν την πτώση της Χούντας καί έπειτα την περίοδο της μεταπολίτευσης. Ευτυχώς,δεν εμμένει εκεί παραπάνω από όσο χρειάζεται. Τα αναφέρει με ταιριαστό,για την υπόθεση,τρόπο για να είναι πιο ομαλό καί κατανοητό για τους αναγνώστες το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθούν οι ήρωες. Εξ ου καί η αναφορά στις αναχρονιστικές καί παλαιωμένες αντιλήψεις των ανθρώπων της επαρχίας,εκείνης της περιόδου,σχετικά με την θέση των κοριτσιών καί των γυναικών στην οικογένεια καί την εκμετάλλευσή τους από άλλα πρόσωπα. Όλα αυτά βοηθούν στην σκιαγράφηση ενός μέρους των ηρώων του βιβλίου.
   Έπειτα,καταπιάνεται με το ζήτημα των ψυχικών ασθενειών καί το πως επηρεάζουν τόσο τους πάσχοντες,όσο καί το περίγυρό τους. Δεν το κάνει με τρόπο γραφικό,ή,για τάσεις εντυπωσιασμού. Αναφέρεται με τρόπο αθώο καί γλυκό,σαν ένα μικρό παιδί που είναι γεμάτο ευαισθησίες καί νοιάζεται αληθινά για τον συνάνθρωπό του. Γιατί δεν πρέπει ποτέ κανείς να ξεχνά,ότι μιλάμε για ανθρώπινες ψυχές. Δεν είναι λιγότερο άνθρωποι από εμάς,επειδή είναι άρρωστοι. Κανείς δεν το επέλεξε οικειοθελώς να βρεθεί σε αυτήν την θέση. Κάνουν καθημερινή προσπάθεια να τα βάλουν με αυτόν τον γίγαντα καί να τον νικήσουν. Δεν είναι εύκολο καί γι΄αυτό χρειάζονται την κατανόηση καί την στήριξή μας. Είναι ένας μακρύς καί δύσβατος δρόμος,που πρέπει να διαβούν.
  Ένα κομμάτι του βιβλίου που αξίζει να εστιάσουμε την προσοχή μας είναι η σκιαγράφηση καί τοποθέτηση των χαρακτήρων των ηρώων μέσα στην ιστορία. Όλοι κι όλες τους,ακόμη κι αν το κρύβουν καλά,φέρουν μέσα τους ένα βαρύ φορτίο που τους ακολουθεί σε όλη την διάρκεια του βίου τους. Αποδεικνύεται για πολλοστή φορά πως δεν πρέπει να κρίνουμε έτσι απόλυτα έναν άνθρωπο χωρίς να γνωρίζουμε τα πάντα για εκείνον. Για μένα δεν υπάρχει κάτι που θα επιθυμούσα να αλλάξει πάνω τους. Άλλωστε,με έκαναν να αισθανθώ ποικίλα συναισθήματα για εκείνους. Από αγάπη καί συμπόνοια,έως λύπη καί θυμό. Εκπέμπουν μία αληθοφάνεια που τους καθιστά,σχεδόν,απτούς στα χέρια μου.
   Ο λόγος του συγγραφέα είναι ομαλός καί συνεχόμενος. Τρέχει σαν ένα ορμητικό ποτάμι που αναζητά να βρεί την θάλασσα. Κάποιες φορές μοιάζει πιο αγνός καί άλλες πιο σκληρός κι ωμός. Προσαρμόζεται σαν γάντι στο χέρι εκείνου/ης που μιλά την εκάστοτε στιγμή. Το πλούσιο από περιγραφικές εικόνες καί χρήση άφθονου λεξιλογίου κείμενο έχει ως αποτέλεσμα ένα βιβλίο ευανάγνωστο καί προσιτό για τους αναγνώστες.
  Επειδή,υπάρχει πιθανότητα να μην έχετε διαβάσει ακόμη το βιβλίο,κάπου εδώ θα κλείσω την κριτική μου,προτρέποντάς σας να το αναζητήσετε καί να το διαβάσετε. Για μένα είναι εγγύηση η πένα του συγγραφέα. Πάντα με αφήνει με τις καλύτερες των εντυπώσεων καί την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.
                                                             Καλά σας αναγνώσματα!

                                                                    ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Στην ελληνική επαρχία των τελών της δεκαετίας του ’50, γεννιέται η Κατερίνα σηματοδοτώντας ταυτόχρονα την απώλεια της μάνας της εξαιτίας της δύσκολης γέννας. Το άτυχο κορίτσι, έχοντας νιώσει μονάχα μια φορά τη θαλπωρή του μητρικού κόρφου, θα μεγαλώσει μέσα στην απόρριψη, την επίρριψη δυσανάλογων ευθυνών και τον εκφοβισμό όχι μόνο από τον κοινωνικό περίγυρο, αλλά και από την ίδια της την οικογένεια με εξαίρεση τον πατέρα της. Στα χρόνια της δικτατορίας, σε μια καθεστωτική, μεγαλοαστική οικογένεια μεγαλώνει ο Παύλος, ένας έφηβος στερημένος από τη γονική στοργή, βυθισμένος στις αντιφάσεις και τα ξεσπάσματα του διπολικού χαρακτήρα του, περιορισμένος μέσα σ’ ένα σπίτι γεμάτο κλειδαριές, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα. Όμως η ζωή που χαμογελάει μόνο στις φωτεινές ψυχές, θα οδηγήσει τις μοίρες των δύο εφήβων, ενώνοντάς τους με τρόπο απρόβλεπτο και ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, ωθώντας τους να ερωτευτούν με απόλυτη σφοδρότητα, μέσα σε ένα απειλητικό περιβάλλον όπου ελλοχεύουν απρόβλεπτοι κίνδυνοι. Οι δυο τους θα χρειαστεί να παλέψουν με τα φαντάσματα του παρελθόντος για να δημιουργήσουν την κοινή ζωή που ονειρεύονται. Θα κατορθώσουν να λειάνουν τις παλιές προσωπικές τους πληγές και ν’ αφεθούν στο μέλλον που η καλή Μοίρα έχει ορίσει γι’ αυτούς; Ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα από τον Γιάννη Φιλιππίδη με εκρηκτικούς χαρακτήρες, καταιγιστική πλοκή, άφθονο σασπένς και καυστικό χιούμορ, που μένει αλησμόνητο.

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ