Η γυναίκα που αγάπησα

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

  Ανέκαθεν αγαπούσα κι εξακολουθώ να αγαπώ τις ασπρόμαυρες ταινίες καί φωτογραφίες καί τα ασπρόμαυρα εξώφυλλα που κοσμούν πολλά βιβλία. Στα μάτια μου φαντάζουν σαν την ζωή,που έχει δύο όψεις. Την λευκή που αντιπροσωπεύει την καλή πλευρά,με όλη την χαρά καί την αγάπη καί την μαύρη που αντιπροσπεύει,με την σειρά της,την δύσκολη καί σκοτεινή πλευρά,με όλον τον πόνο καί τις κακουχίες. Όμως,αν θέλουμε πραγματικά να ζήσουμε κι όχι απλά να επιβιώνουμε,πρέπει να αποδεχθούμε καί τις δύο πλευρές της καί εντέλει να ψάχνουμε το θετικό αποτέλεσμα.
  Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ελκυστής το νέο μυθιστόρημα της συγγραφέως κυρίας Μαρίας Ιωάννου,με τίτλο'' Η γυναίκα που αγάπησα''. Πρόκειται για μία συλλογή έντεκα ιστοριών διαφορετικών γυναικών με κοινούς παρανομαστές την αγάπη καί τον πόνο,τον συνεχόμενο αγώνα για επιβίωση κι αποδοχή καί το δικαίωμα στο όνειρο καί την ελπίδα. Έντεκα ιστορίες απλών,καθημερινών γυναικών,που κάλλιστα στο πρόσωπό τους θα αντίκριζε η καθεμία μας τις δικές της εμπειρίες ζωής.
   Το βιβλίο κατέστη θελκτικό στα μάτια μου από το πρώτο κοίταγμα. Ήθελα να ανακαλύψω τι κρύβεται πίσω από το βλέμμα της γυναίκας. Λένε πως τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής κι αντικρίζοντάς τα,μπορούμε να δούμε βαθειά μέσα σε κάθε άνθρωπο καί να δούμε όσα έχουν συμβεί καί τον έχουν σημαδέψει. Μην μου πείτε,πως δεν έχετε προσέξει πως υπάρχουν μάτια μελαγχολικά,ή,μάτια γελαστά,γιατί δεν θα σας πιστέψω. Αν συμβαίνει αυτό,κυρίως,οφείλεται στο γεγονός πως οι καταστάσεις που ζούμε,μας κάνουν να εγκλωβιζόμαστε στα δικά μας προβλήματα καί να μην δίνουμε τόση προσοχή στους γύρω μας. Μήπως,θα έπρεπε κάποια στιγμή να αλλάξει αυτό;
  Έπειτα,είναι αυτή η κατακόκκινη πεταλούδα που κεντρίζει το ενδιαφέρον μας. Οι πεταλούδες είναι η ζωντανή απόδειξη πως ό,τι αρχίζει άσχημα,μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι πολύ όμορφο κι αγνό. Όπως,ακριβώς,καί η ζωή. Μπορεί για αρκετές γυναίκες από την αρχή να τους δείχνει το κακό της πρόσωπο καί μετά να τις ανταμείβει με όλα τα καλά. Αρκεί να υπάρχει δύναμη,θέληση,ελπίδα καί πίστη.
  Ο λόγος της συγγραφέως είναι ομαλός καί οικείος. Ταυτόχρονα,εμπλουτίζεται από μία λυρικότητα που αφήνει τους αναγνώστες με μία γλυκειά αίσθηση στο τέλος. Το πλούσιο λεξιλόγιο καί οι περιγραφικές εικόνες καθιστούν το βιβλίο ευανάγνωστο καί αρεστό στους αναγνώστες. ΄Ολες οι ιστορίες είναι περιεκτικές καί δομημένες σωστά. Είμαι,βέβαιη,πως διαβάζοντας το βιβλίο,θα αποκτήσετε κι εσείς,σαν κι εμένα,την δική σας αγαπημένη ιστορία.
  Τέλος,ένα αγαπημένο μου σημείο του βιβλίου είναι πως ''ανοίγει'' καί ''κλείνει'' η ιστορία με τον ίδιο τρόπο. Σε μία πιο ελεύθερη μετάφραση,μοιάζει σαν τους κύκλους που κάνουμε στην ζωή μας. Αυτούς που περιλαμβάνουν κρίσιμες αποφάσεις καί σημαντικές στιγμές. Που μόλις ολοκληρωθεί ο ένας,αυτόματα αρχίζει ένας άλλος. Το σημαντικότερο,όμως,είναι να κοιτάμε το μέλλον με αισιοδοξία καί με την σκέψη πως θα τα καταφέρουμε.
   Είναι ένα ιδιαίτερο βιβλίο,που αξίζει της προσοχής σας. Αναζητήστε το. Καλές σας αναγνώσεις.

                                                                  ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Έντεκα γυναίκες, έντεκα ιστορίες. Ή μήπως μια γυναίκα, μια ιστορία; Η δική μου, η δική σου. Γυναίκες που αγαπούν, που πονούν, γυναίκες που αγωνίζονται, που ονειρεύονται.

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΜΑΡΙΑ ΙΩΑΝΝΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΕΛΚΥΣΤΗΣ