Διάφανη ψυχή

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Η ψυχή είναι άυλη καί άχρωμη... Βέβαια,συνηθίζουμε να της δίνουμε τον χαρακτηρισμό ''καθαρή'',ή,''μαύρη'' ανάλογα με τον χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου. Πότε θεωρείται,όμως,διάφανη; Μήπως όταν κάποιος/α επιλέγει να επιτρέψει σε κάποιον άλλον άνθρωπο να κοιτάξει βαθειά μέσα στην ψυχή του/της καί να του δοθεί απλόχερα χωρίς όρια καί ενδοιασμούς; Ή μήπως όταν στέκει μπροστά μας απογυμνωμένη από σκέψεις καί συναισθήματα σαν μία λεηλατημένη πόλη,που μόνο συντρίμμια την περιβάλλουν; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου καί εύκολα κάποιος/α μπορεί να ''χαθεί'' ακόμη καί μέσα στα μονοπάτια της δική του/της ψυχής...
   Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Υδροπλάνο,το νέο μυθιστόρημα της συγγραφέως κυρίας Αναστασίας Κορινθίου,με τίτλο ''Διάφανη ψυχή''. Ευχαριστώ πολύ τις εκδόσεις που μου έστειλαν το βιβλίο καί για την ευκαιρία που μου έδωσαν να το διαβάσω καί να σας το παρουσιάσω στο blog μου. Αυτή η χρονιά δεν θα πάψει να με εκπλήσσει καί να μου χαρίζει δυνατές συγκινήσεις μέσω των βιβλίων που διαβάζω. Το εν λόγω μυθιστόρημα είναι ένα από τα πιο συγκλονιστικά που διάβασα από τις αρχές του χρόνου έως καί σήμερα. Ένα βιβλίο πιο επίκαιρο από ποτέ,που πρέπει να διαβαστεί από όλο το αναγνωστικό κοινό. Μία υπόθεση βιβλίου που κάλλιστα θα μπορούσε να έχει συμβεί καί στην πραγματικότητα.
  Υπάρχουν,άραγε,όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα καί την μυθοπλασία; Πολλοί συγγραφείς επιλέγουν να γράψουν βιβλία των οποίων οι ιστορίες να βασίζονται σε αληθινά γεγονότα. Είναι,όμως,δίκοπο μαχαίρι. Τί εννοώ με αυτό; Για να γράψει κάποιος/α τα γεγονότα,θα πρέπει να το κάνει με τον απαραίτητο σεβασμό καί προσοχή. Να τα καταγράψει όπως ακριβώς συνέβησαν κι όχι όπως εκείνος/η θα ήθελε να είχαν συμβεί. Καί το κυριότερο! Ποτέ να μην το κάνει απλά καί μόνο για να τραβήξει το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού. Ο ανθρώπινος πόνος δεν είναι αντικείμενο προς πώληση καί εκμετάλλευση για ικανοποίηση προσωπικών συμφερόντων. Δεν ξεπουλάμε έτσι ασύστολα τις ανθρώπινες ψυχές.
   Αγαπώ να διαβάζω βιβλία των οποίων οι ιστορίες να βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Κι αυτό,όχι γιατί δεν έχω δική μου ζωή,ή,γιατί μου αρέσει να κρυφοκοιτάζω τις ζωές των άλλων,μα επειδή η ίδια η ζωή μας δίνει τα καλύτερα μαθήματα για το πως πρέπει να πορευτούμε,να μας σκληραγωγήσει για να μπορούμε να επιβιώσουμε,για να μας ''ανοίξει'' τα μάτια σχετικά με το τι επικρατεί γύρω μας καί να μας προφυλάξει/ενημερώσει για τους κινδύνους που ελλοχεύουν... Οι ήρωές τους είναι παραδείγματα προς μίμηση καί προς αποφυγή. Βλέπετε,ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος,ούτε ζούμε σε ροζ συννεφάκια. Δεν είμαστε ήρωες παραμυθιών με δεδομένο ένα ευτυχισμένο τέλος.
   Η καραντίνα εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού,όχι μόνο μας ανάγκασε να παραμείνουμε μέσα στα σπίτια μας,μα μας έβαλε στην διαδικασία να σκεφτούμε πολύ με τον εαυτό μας,να φτάσουμε στα όριά μας,να κάνουμε την αυτοκριτική μας,να δούμε τι θα κρατήσουμε καί τι θα αφήσουμε,μας έκανε πιο ευρηματικούς καί γέννησε νέες ιδέες. Έτσι,καί ο ήρωας του βιβλίου,όντας συγγραφέας κι αυτός,θα δεί να περνά από μπροστά του όλη του η ζωή. Θα ζυγίσει τα υπέρ καί τα κατά. Θα ασκήσει δριμεία κριτική στον εαυτό του καί θα έρθει αντιμέτωπος με τα λάθη καί τις ενοχές του. Με την υπόθεση του βιβλίου του θα προσπαθήσει να αποτινάξει από πάνω του όλες τις λάθος επιλογές καί ενοχές. Το αν θα τα καταφέρει,ή όχι,δεν πρόκειται να σας το αποκαλύψω. Δεν διαγράφονται με μία μονοκοντυλιά όλα τα κακά που μπορεί να έχει προξενήσει στην ζωή του ένας άνθρωπος. Ειδικά,όταν μιλάμε για άλλους ανθρώπους κι όχι άψυχα αντικείμενα.
   Θα σας τα πώ για πολλοστή φορά καί δεν με πειράζει καθόλου,αν με θεωρήσετε γραφική. Πρώτον,ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει κανένας να σηκώνει το δάκτυλο,να δείχνει καί να κρίνει έναν άλλον άνθρωπο για τις επιλογές καί την ζωή του. Εάν δεν ξέρουμε τι έχει συμβεί στην ζωή του/της καί τον/την έχει αναγκάσει να φέρεται καί να ζεί αναλόγως,δεν μπορούμε να εκφέρουμε γνώμη,ούτε καν να δώσουμε κάποια συμβουλή. Δεύτερο καί εξίσου σημαντικό είναι πως κανένα θύμα βιασμού,ενδοοικογενειακής,λεκτικής,ή,σωματικής βίας,καμία πόρνη καί κανένα άτομο που το εκμεταλλεύονται τρίτοι εξαιτίας της ανάγκης του για χρήματα,ή,εργασία δεν βρέθηκε οικειοθελώς σε αυτήν την δεινή θέση. Ποιός νοήμων άνθρωπος θα επέλεγε να αφήσει κάποιον να ασελγήσει πάνω στο κορμί καί στην ψυχή του,αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδια καί πληγές που πάντα αιμορραγούν αόρατα; Ποιός/α θα ήθελε να γίνει ένα άδειο από ψυχή καί συναισθήματα κουφάρι που περιφέρεται νεκρο-ζώντανο ανάμεσά μας; Πρέπει ο κόσμος να πάψει να είναι τόσο επικριτικός καί κακός.
 Οι ''λεκέδες'' που βρωμίζουν τις ψυχές των ανθρώπων δεν είναι σαν τους λεκέδες πάνω στα ρούχα,που θα πλυθούν με απορρυπαντικό στο πλυντήριο καί θα γίνουν πεντακάθαρα όπως ήταν πρίν. Δεν πιστεύω ότι μία ''συγγνώμη'' είναι πάντα αρκετή για να γιατρέψει καί να ''κλείσει'' τις πληγές. Δυστυχώς,κάποιες πληγές δεν είναι ιάσιμες... Υπάρχουν άνθρωποι που τις κουβαλούν εφ'όρου ζωής.
  Ο λόγος της συγγραφέως είναι ορμητικός. Μας παρασύρει σε μία δείνη που θέλουμε να μας πνίξει,χαρίζοντάς μας την λύτρωση καί να γλιτώσουμε από αυτήν την ίδια στιγμή. Οι γλαφυρές περιγραφές,το πλούσιο λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί,η πληθώρα των καταιγιστικών συναισθημάτων καί η εξαιρετική,διεισδυτική σκιαγράφηση των χαρακτήρων των ηρώων έχουν ως αποτέλεσμα ένα καθηλωτικό κι ευανάγνωστο βιβλίο. Ένα βιβλίο που με συγκλόνισε. Ένα βιβλίο που κατά την διάρκεια της ανάγνωσής του,ένιωσα πως μου στέρευαν την παροχή του οξυγόνου καί την επόμενη στιγμή έπαιρνα βαθειές ανάσες που με γέμιζαν από την κορυφή έως τα νύχια των ποδιών. Ένα βιβλίο που εντέλει με έκανε να νιώσω ανάμεικτα συναισθήματα,όπως ακριβώς είναι καί η ίδια η ζωή.
  Τί είναι τελικά το βιβλίο ''Διάφανη ψυχή''; Είναι ένας λιγμός... Μία άηχη,εκκωφαντική κραυγή... Μία λύτρωση...
   Είθε όλα τα προβλήματα στις ζωές όλων των ανθρώπων να είναι ένας λεκές από παγωτό πάνω σε ένα λευκό μπλουζάκι...
                                                          Καλές σας αναγνώσεις!

                                                                   ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ο Αλέξανδρος, διάσημος συγγραφέας, βιώνει την καραντίνα μιας απρόσμενης πανδημίας εντελώς διαφορετικά! Ένα σκάνδαλο που ξεσπά με αφορμή το νέο του βιβλίο θα τον φέρει αντιμέτωπο με ό,τι είχε κλείσει σε… «καραντίνα» στην ψυχή του χρόνια τώρα.
Πόσο νόμιμο είναι να κλέβεις ζωές και να τις βαφτίζεις τέχνη;
Πόσο εγκληματικό είναι να βιάζονται ψυχές, σώματα και συνειδήσεις στον βωμό του χρήματος;
Τι κοινό έχει μία σύζυγος, μία ερωμένη, μία κόρη, μία μάνα, μια αδελφή και μία πόρνη;
Τι συμβολίζει ένα XL μπουφάν αν φοριέται χειμώνα- καλοκαίρι από ένα κορίτσι στο μετρό και τι ένα μαύρο αυστηρό ταγέρ που θα φορεθεί Αύγουστο μήνα σε μια εκκλησία;

Τελικά ποια είναι η τιμωρία εάν τολμήσεις να θυμηθείς έναν λεκέ από παγωτό φράουλα σε ένα λευκό μακό παιδικό μπλουζάκι;

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ