ΟΙΜΟΙ, ΛΕΓΟΥΣΑ - Μίνι αφιέρωμα στην σύγχρονη ελληνική ποίηση(μέρος 3ο)

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Φτάσαμε αισίως στην μέση του αφιερώματος στην σύγχρονη ελληνική ποίηση καί σήμερα θα σας μιλήσω για την ποιητική συλλογή της ποιήτριας κυρίας Αγγελικής Σιδηρά,με τίτλο ''ΟΙΜΟΙ, ΛΕΓΟΥΣΑ''. Μία συλλογή ποιημάτων που με άγγιξε βαθύτατα καί θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη καί την ψυχή μου.

Η λογοτεχνία καί πιο συγκεκριμένα η ποίηση είναι η πιο κατάλληλη για να μιλήσει για τα συναισθήματα που γεννιόνται μέσα στις ψυχές μας. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλος πιο ταιριαστός τρόπος έκφρασης αυτών. Η ποίηση μοιάζει σαν μία αγκαλιά που εκεί μέσα συνυπάρχουν αρμονικά όλα τα συναισθήματα καί όταν ανοίξει διάπλατα τα χέρια της,αυτά θα ξεχυθούν σαν τα ορμητικά νερά ενός χειμάρρου,πλημυρίζοντάς μας είτε με ευτυχία καί έρωτα,είτε με πόνο καί θλίψη.

Η ποιήτρια μέσω των ποιημάτων της καταπιάνεται με ένα επώδυνο καί δύσκολο ζήτημα,που δεν είναι άλλο από την απώλεια ενός αγαπημένου ανθρώπου. Δεν μπορώ να διανοηθώ τον πόνο ενός γονιού να χάνει το παιδί του... Ακόμη καί η τόσο πλούσια από λέξεις ελληνική γλώσσα δεν δύναται να δώσει έναν ''ορισμό'' που να περιγράφει όλο αυτό. Είναι κάτι που δεν μπορεί να το συλλάβει ο νούς μου καί να το εκφράσει με λέξεις.

Η επιλογή της πρωτοπρόσωπης αφήγησης των ποιημάτων βοηθά εμάς τους αναγνώστες να γίνουμε έστω καί για λίγο οι ίδιοι/ες το πρόσωπο που μιλάει. Να βιώσουμε τα ίδια συναισθήματα καί να ''πιούμε'' από τον ίδιο αβάσταχτο πόνο. Η ένταση κλιμακώνεται ποίημα με το ποίημα καί οι ανάσες λιγοστεύουν... Εν ολίγοις,έχουμε στα χέρια μας ένα σπαρακτικό μονόλογο που θα μας κλωνίσει συθέμελα...

Η ποιήτρια καί όλοι/ες εμείς μαζί θα γίνουμε κοινωνοί αυτού του ανείπωτου δράματος. Θα ψάξουμε πιθανούς τρόπους για να απαλύνουμε,έστω καί προσωρινά,τον πόνο,μα είναι κάτι ακατόρθωτο. Έναν πόνο που όποιος/α δεν το έχει βιώσει,εύχομαι κανείς στον κόσμο να μην τον ''γνωρίσει'' ποτέ,δεν μπορεί να τον συμμεριστεί. Οι άνθρωποι περιφέρονται σαν άδεια από ψυχή κουφάρια καί δεν βρίσκουν πουθενά παρηγοριά....

Δεν ξέρω τι άλλο να πώ κι αν πρέπει να επεκταθώ παραπάνω. Είναι ένα ζήτημα που χρήζει απόλυτου σεβασμού καί σοβαρότητας. Όλοι κι όλες φαντάζουμε πολύ μικροί/ες μπροστά του...

Υποκλίνομαι μπροστά στην ποιήτρια καί στην μαγευτική γραφή της. Μπροστά στο θάρρος καί την αξιοπρέπεια της ψυχής της. Μπροστά στο τολμηρό εγχείρημά της να ατενίσει,εντέλει,την ζωή με ελπίδα.

Δεν ξέρω αν ή ποια ποιητική συλλογή από αυτές που θα σας παρουσιάσω στο αφιέρωμα,τελικά θα επιλέξετε,μα πιστεύω ακράδαντα πως την συλλογή της κυρίας Σιδηρά,επιβάλλεται να την ''γνωρίσετε''. Θα δείτε όλα τα πράγματα γύρω σας από άλλη ματιά. Πολλά θα μοιάσουν ξαφνικά ασημάντα καί μικρά...

Καλές σας αναγνώσεις!

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Προσφωνήσεις

Ο μικρός μου γιός

παίρνει τον ρόλο του πατέρα μου.

«Κουλιὼ» με αποκαλεί

και ξαναγίνομαι μικρή

κι εκείνος μεγαλώνει, ο προστάτης μου.

Ο πιο μεγάλος αποφεύγει να με προσφωνεί,

κι αν υποχρεωθεί

«μαμά» με λέει

ντροπαλά σχεδόν