Θανάσιμα φεγγάρια

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Από την αρχαιότητα μέχρι καί τις μέρες μας απασχολούν πολύ έντονα,κυρίως τους επιστήμονες που ειδικεύονται σε ανάλογα θέματα,οι αλλαγές που παρατηρούνται στο ηλιακό μας σύστημα καί τα διάφορα,πρωτόγνωρα φυσικά φαινόμενα που κάνουν σπάνια την εμφάνισή τους καί πάντα μας προκαλούν δέος. Πολλά εξ αυτών δε,είναι συνδεδεμένα με πεποιθήσεις αρκετών λαών καί δογμάτων που τυγχάνει να τα συνδυάζουν ακόμη καί με την αριθμολογία καί να προσπαθούν να ''σπάσουν'' τους όποιους κώδικες καί κρυφά μηνύματα εμπεριέχονται μέσα τους. Το τι από όλα αυτά ισχύει ή όχι,μόνο η επιστήμη μπορεί να το αποδείξει. 

   Συνεχίζω σήμερα με ένα βιβλίο που μου άφησε αρκετά καλές εντυπώσεις καί μπόρεσε καί κάλυψε σε μεγάλο βαθμό τις αναγνωστικές μου απαιτήσεις καί με κράτησε ''δέσμια'' της ιστορίας του απ'την αρχή έως καί τον επίλογο. Ο λόγος για το αστυνομικό μυθιστόρημα του συγγραφέα κυρίου Μιχάλη Νικολάου,με τίτλο ''Θανάσιμα φεγγάρια'',που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές. Ένα γρήγορο,έντονο κι ενδιαφέρον βιβλίο που διαβάζεται με μία ανάσα.

   ''«Το πτώμα του άντρα ήταν άγρια κακοποιημένο και φρικτά κομματιασμένο […] Το στόμα του ορθάνοιχτο ήταν κομμένο στις δύο άκριες, που οι χαρακιές έφταναν μέχρι τους κροτάφους, ενώ το στομάχι του, όπως αποδείχτηκε απ' την πρόχειρη εξέταση, ήταν γεμάτο χρυσά νομίσματα! Ήταν ημίγυμνος και στο στήθος του είχε βαθιές χαρακιές, όπως στα χέρια και στην πλάτη. Το αίμα έσταζε ακόμη πηχτό απ' τα μάτια που άρχισε να ξεραίνεται, ενώ μερικές μύγες κάθισαν επάνω προκαλώντας αηδία σ' έναν αστυνομικό, που έκανε εμετό έξω απ' το παράθυρο. Στο πάτωμα υπήρχε πολύ αίμα, που έκανε ένα κύκλο γύρω απ' την καρέκλα, ενώ τα γυμνά ποδάρια του κολυμπούσαν μέσα στο κόκκινο παχύρευστο υγρό. Για μια στιγμή το πρόσωπο του Οδυσσέα τσάκισε. Έδειχνε να χάνεται μέσα σε μια βαθιά άβυσσο σκέψεων και μια ήττα που δεν ξαναγνώρισε. Του το αναγνωρίζω. Με φρίκαρε πραγματικά!» Όταν ο αστυνομικός διευθυντής του τμήματος εγκλημάτων της μικρής μεσαιωνικής καστροπολιτείας ζητά τη συμβολή του ιδιωτικού ντετέκτιβ Οδυσσέα Πέλοπα στην εξιχνίαση μιας σειράς από φρικιαστικούς φόνους, αυτός αποδέχεται πιστεύοντας πως βρίσκεται ενώπιον ενός καινούριου μανιακού δολοφόνου. Η πορεία των ερευνών του, όμως, αποδεικνύει το τρομερό μυστικό που υποκρύπτεται πίσω από αυτά τα εγκλήματα. (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Είναι αλήθεια πως το άκουσμα καί μόνο της ύπαρξης ενός μανιακού,κατά συρροή δολοφόνου στην πόλη που ίσως να ζούμε,φαντάζει άκρως τρομακτικό καί η ιδέα που μας γεννάται στο μυαλό πως εμείς είμαστε εν δυνάμει πιθανά θύματά του,προκαλεί ρίγη ανατριχίλας σε όλο μας το κορμί. Σαν να μας βρέχουν,ξαφνικά,με παγωμένο νερό. Επειδή,ευτυχώς,στην χώρα μας δεν είναι τόσα τα ανάλογα περιστατικά,το να διαβάζουμε ένα βιβλίο που να διαπραγματεύεται ένα τέτοιο ζήτημα,μας τρομάζει ακόμα περισσότερο. Το αίσθημα της επιβίωσης υπάρχει μέσα μας από την στιγμή που γεννιόμαστε καί θεωρώ πως είναι ίσο,ίσως καί ισχυρότερο,με το αίσθημα του φόβου. Τί γίνεται όταν συνδυάζονται αυτά τα δύο μαζί;

   Ο λόγος του συγγραφέα είναι ομαλός καί συνεχόμενος. Χρησιμοποιεί άφθονο,οικείο λεξιλόγιο καί εικόνες περιγραφικές καί ρεαλιστικές που βοηθούν τους αναγνώστες να τις προσεγγίσουν με την φαντασία τους. Δεν θα σταθώ σε 2-3 μικρά ορθογραφικά λάθη που είδα,καθώς δεν επηρέαζαν σε κανέναν βαθμό το νόημα της ιστορίας. Προφανώς έγιναν από κεκτημένη ταχύτητα. Ευτυχώς,δεν υπάρχουν περιττές επαναλήψεις,ή,''κοιλιές''που θα καθιστούσαν μονότονο καί κουραστικό το βιβλίο. Κατά τ'άλλα το βιβλίο είναι ευανάγνωστο καί προσιτό. Σε αυτό βοηθά πολύ καί η αληθοφανής σκιαγράφηση των χαρακτήρων των ηρώων. Θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Θα μπορούσαν να ήταν εμείς...

   Κυρίαρχα συναισθήματα καθ'όλη την διάρκεια της ανάγνωσης είναι το μυστήριο,η αγωνία,ο φόβος,η απελπισία καί η ελπίδα πως κάποια στιγμή ο εφιάλτης θα τελειώσει. Όλα αυτά εντείνονται παραπάνω από τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει ο συγγραφέας να μας παρουσιάσει όλη την πλοκή. Θέλει να μας δώσει την αίσθηση ότι είμαστε κι εμείς πρωταγωνιστές σε αυτήν την αστυνομική ιστορία καί θα βοηθήσουμε με τον τρόπο μας για να διελευκανθεί η υπόθεση. 

   Για να είμαι ειλικρινής κοντά στην μέση της ανάγνωσης του βιβλίου μπόρεσα να καταλάβω το που ήθελε ο συγγραφέας να οδηγήσει την υπόθεση καί τι μοτίβο χρησιμοποιούσε καί πάνω στο οποίο στηρίχθηκε. Αυτό,αντί να με αποτρέψει να ολοκληρώσω το βιβλίο,με έκανε να θέλω να φτάσω μέχρι το τέλος για να δώ αν είχα σωστή ή λανθασμένη άποψη. Βέβαια,σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε καί το σκηνικό που είχε στήσει ο συγγραφέας καί δεν μου άφηνε περιθώρια να αφήσω το βιβλίο στην άκρη. Δικαιώθηκα με την απόφασή μου να το πάω μέχρι τέλους,αφού ο επίλογος μου άρεσε πάρα πολύ. Καί ξέρετε πως δίνω μεγάλη βαρύτητα στους επιλόγους των βιβλίων.

   Εν κατακλείδι,έχουμε να κάνουμε με μία αξιόλογη συγγραφική προσπάθεια. Είτε είστε λάτρεις ανάλογων μυθιστορημάτων,είτε όχι,αξίζει της προσοχής σας. Πού ξέρετε; Μπορεί να σας αρέσει. Καί μην ξεχνάτε κι αυτό. Κάποιες φορές οι άνθρωποι είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που πιστεύουμε πως είναι. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει απόλυτα τον άλλο που έχει απέναντί του. Πάντα θα υπάρχουν καλά κρυμμένα μυστικά. Ίσως καί θανάσιμα... Αντέχετε να τα μάθετε;

                                                          Καλά σας αναγνώσματα!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ