Το φευγιό - Πάντα μας μαθαίνανε να μετράμε αλλά ποτέ να ζυγίζουμε

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   ''Το φευγιό - Πάντα μας μαθαίνανε να μετράμε αλλά ποτέ να ζυγίζουμε''  ο τίτλος του πρώτου βιβλίου του ανερχόμενου -καί πολλά υποσχόμενου κατά την άποψή μου- συγγραφέα κυρίου Γιάννη Μανίκα που κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Άνεμος εκδοτική καί έχω την χαρά να σας το παρουσιάζω σήμερα μέσα από το blog μου. Ένα βιβλίο που από τον τίτλο του,κιόλας,με έβαλε στην διαδικασία να σκεφτώ πολλά πράγματα.

   Η πένα του συγγραφέα ήταν μία πολύ ευχάριστη έκπληξη για εμένα. Άν καί αρκετά νέος στην ηλικία,ο λόγος του έχει μία ''αυστηρότητα'' καί ωριμότητα που καθιστά στιβαρό καί ουσιαστικό όλο το περιεχόμενο του βιβλίου,χωρίς να υπάρχει στιγμή που να χάνει κάτι από την φρεσκάδα καί ζωντάνια της νιότης. Χρησιμοποιεί άφθονο λεξιλόγιο καί γεμίζει όλα τα κείμενα του βιβλίου με πολλές,γλαφυρές εικόνες που  βοηθούν να έχουμε ένα ευκολοδιάβαστο καί προσιτό βιβλίο. Ταυτόχρονα,θα σχηματίσουν κομμάτι-κομμάτι το παζλ,δίνοντάς μας την εικόνα ολοκληρωμένη.

  Κάθε ιστορία είναι κι ένα ξεχωριστό ''κεφάλαιο'' στην ζωή του ήρωα. Είναι ένα εσωτερικός μονόλογος. Μία εκ βαθέων άτυπη εξομολόγηση. Είναι μία διαρκής πάλη για να βγούν προς τα έξω όλα όσα νιώθει ένας άνθρωπος καί να αποτινάξει από πάνω του τα δεσμά που τον κρατούν αιχμάλωτο. Είναι η ανάγκη για συντροφικότητα κι ελευθερία. 

  Άν καί πρόκειται για εσωστρεφή -κατά κόρον- πεζογραφήματα,όλοι οι αναγνώστες μπορούν να ταυτιστούν είτε σε μικρότερο,είτε σε μεγαλύτερο βαθμό τοποθετώντας τον εαυτό τους στην θέση του αφηγητή. Χάρη,λοιπόν,στην χρήση α΄ ενικού προσώπου όλοι κι όλες γινόμαστε μέρος της υπόθεσης. Την οικειοποιούμαστε καί την κάνουμε προσωπική. Θα νιώσουμε ποικίλα συναισθήματα που θα μας σημαδέψουν σαν άλλες χαρακιές πάνω στο κορμί καί στην ψυχή μας.

   Η ζωή μας δεν είναι μόνο άσπρο ή μαύρο. Υπάρχουν καί οι γκρίζες ζώνες καί οι ημέρες που τις ζωγραφίζουμε με ανεξίτηλα φωτεινά χρώματα. Στο χέρι μας είναι το πως θα επιλέξουμε να την ζήσουμε καί με τι χρώματα θα επιλέξουμε να την ''στολίσουμε''. Ναι,η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας. Ένας αγώνας επιβίωσης,μα καί αναζήτησης καί αποδοχής του εαυτού μας.

   ''Όλα όσα αγάπησα τα βλέπω να μεταναστεύουνε. Στέκονται δίπλα μου ή το πολύ πολύ μετατοπίζονται ελάχιστα πιο πέρα. Όμως για εμένα τίποτα πια δεν είναι το ίδιο. Δεν με αφορά και τόσο το πρακτικό του θέματος. Περισσότερο με συγκλόνισε το γεγονός ότι σκέφτηκες την οποιαδήποτε αλλαγή στη ζωή σου δίχως να είμαι παράγοντας επιρροής. Η ύπαρξή μου δεν έχει τη δυναμική ώστε να φρενάρει ή να επισπεύσει την πραγμάτωση του όποιου πλάνου. Δεν σε άρπαξε ποτέ από τον λαιμό η ανάγκη να με φιλήσεις ή να με σκοτώσεις. Να γίνεσαι στέρηση. Να γίνεσαι αγωνία. Αυτό μου έμαθαν οι ταινίες. Σε αυτές θέλω να μοιάσω...''(Περίληψη οπισθοφύλλου)

  Παιχνίδι πεζογραφίας αναφέρει το εξώφυλλο του βιβλίου,αλλά εγώ έχω την αίσθηση πως μας παρέχει μαθήματα για το παιχνίδι της ζωής... Μπορεί πάντα να μας μαθαίνουν να μετράμε,όπως λέει ο τίτλος του βιβλίου,μα υπάρχουν φορές που έχουμε μάθει να τα ζυγίζουμε όλα. Τότε αποφασίζουμε αν φυγή είναι η μόνη διέξοδος,ή καί όχι... Γιατί όσο καί να τρέξουμε να αποφύγουμε τα προβλήματα,ή,να τα προλάβουμε όλα,πάντα κάτι μπορεί να μας προσπεράσει,ή,να μας ξεφύγει...

   Μου άρεσε πάρα πολύ αυτός ο πεζός λυρισμός που διακρίνει όλο το βιβλίο,τουλάχιστον σε μένα αυτήν την εντύπωση άφησε. Εάν επιθυμείτε να διαβάσετε κάτι πιο εναλλακτικό κι εξίσου ενδιαφέρον,σας προτείνω το εν λόγω βιβλίο. Μην ξεχνάτε πως κάθε αναγνώστης/στρια λαμβάνει από την ανάγνωση του εκάστοτε βιβλίου ό,τι εκείνος/η επιθυμεί κι εκεί έγκειται άλλωστε η ομορφιά της λογοτεχνίας.

                                                           Καλές σας αναγνώσεις!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΝΙΚΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ