Ψιτ, ψιτ, ακούει κανείς;

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   ''Ψιτ, ψιτ, ακούει κανείς;'' είναι ο τίτλος του βιβλίου που διάβασα καί σας παρουσιάζω σήμερα μέσω του blog μου. Ένας τίτλος ασυνήθιστος καί μη αναμενόμενος για ένα βιβλίο,μα τόσο εύηχος καί ελκυστικός στο άκουσμα,που σε κάνει να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω του καί να το επιλέξεις. Είναι το δεύτερο βιβλίο της συγγραφέως κυρίας Βαρβάρας Βαγιάκου-Βλαχοπούλου,που διαβάζω καί για ακόμη μία φορά μου άφησε αρκετά καλές εντυπώσεις. 

   Με βάση τί κριτήρια επιλέγετε να αγοράσετε καί να διαβάσετε ένα βιβλίο; Κάνετε την επιλογή σας εξαιτίας του ονόματος του συγγραφέα,ή,από την περίληψη που κοσμεί το οπισθόφυλλό του; Έχει για εσάς βαρύνουσα σημασία ο τίτλος,ή,το εξώφυλλό του; Είναι ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω,ή,κάθε φορά είναι διαφορετικά; Είμαι σίγουρη πως ο καθένας/η καθεμία από εσάς θα έχει μία διαφορετική απάντηση να μου δώσει σε αυτά τα ερωτήματα. Αν με ρωτήσετε,εγώ κοιτάω πρώτα τον τίτλο καί έπειτα την περίληψη,κι αν μου φαίνεται αρεστό ένα βιβλίο,το επιλέγω.

   ''Ψιτ, ψιτ, ακούει κανείς;'',όπως προείπα είναι ο τίτλος του βιβλίου καί αυτομάτως πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη αν ακούμε τον εαυτό μας. Ναι,καλά διαβάσατε. Ακούμε αυτά που θέλει η ψυχή μας; Ακούμε τις βαθύτερες σκέψεις μας; Ή επιλέγουμε να αγνοούμε,επειδικτικά,ό,τι λαχταράει η καρδιά μας; Κι αυτό είτε από φόβο,είτε επειδή έχουμε μάθει να ζούμε ''εγκλωβισμένοι/ες'' στα ''πρέπει'' που ορίζει η κοινωνία,ακόμη κι εμείς οι ίδιοι/ες...

   Η συγγραφέας με απλό,γλυκό τρόπο καταφέρνει μέσα από τις 29 ξεχωριστές ιστορίες που περιέχονται στο βιβλίο να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές στις ψυχές των αναγνωστών. Μιλάει για ρεαλιστικές,καθημερινές καταστάσεις καί εμπειρίες ζωής,που κάλλιστα ο καθένας καί η καθεμία από εμάς θα μπορούσε να ζήσει. Ο λόγος της είναι ανάλαφρος καί τόσο ουσιαστικός που δύσκολα κάποιος/α θα μείνει ανεπηρέαστος/η απ'όσα διαβάσει. Πλημμυρισμένη η γραφή της συγγραφέως από δυνατά καί ποικίλα συναισθήματα θα χρωματίσει με διάφορα χρώματα τις μικρές αυτές ιστορίες. Εξ ου καί η ταιριαστή,πολύχρωμη εικονογράφηση του εξωφύλλου... Τουλάχιστον εγώ έτσι το αντιλαμβάνομαι. Δεν ξέρω αν είναι σωστή,ή,λανθασμένη αυτή η σκέψη μου.

   Η επιλογή λιτού,προσιτού λεξιλογίου καί η σωστή χρήση των εκφραστικών μέσων από την συγγραφέα σε συνδυασμό με την σωστή δομή καί έκταση των ιστοριών έχουν ως αποτέλεσμα ένα βιβλίο καλογραμμένο,που διαβάζεται αβίαστα,χωρίς να κουράζει καθόλου τους αναγνώστες. Ένα βιβλίο πλούσιο από μηνύματα με τελικούς αποδέκτες όλους κι όλες που θα αποφασίσουν να προχωρήσουν στην ανάγνωσή του.

   ΄Ενα θετικό στοιχείο,επίσης,του συγκεκριμένου βιβλίου,κι όλων βασικά των βιβλίων που αποτελούνται από πολλές ιστορίες,είναι πως εξαιτίας αυτού του χαρακτηριστικού του,γίνεται πιο αγαπητό από το αναγνωστικό κοινό. Σίγουρα θα βρεθούν ιστορίες που θα ικανοποιήσουν τους μεν κι άλλες που θα ικανοποιήσουν τους δε. Κι εγώ,δεν σας το κρύβω,ξεχώρισα κάποιες από αυτές περισσότερο από άλλες. Δεν είναι απαραίτητα αρνητικό αυτό. Απλά έγκειται στο προσωπικό μας γούστο. Κι ούτε σημαίνει πως οι λοιπές είναι λιγότερο καλές.

   Επειδή το βιβλίο δεν είναι πολύς καιρός που έχει κυκλοφορήσει,κάπου εδώ θα κλείσω την αναφορά μου σε αυτό. Απομένει μόνο ένα ερώτημα. Μου άρεσε εντέλει σαν βιβλίο; Ναι,μου άρεσε καί σας προτρέπω να το αναζητήσετε κι εσείς.

                                                             Καλές σας αναγνώσεις!

                                                                     ΠΕΡΙΛΗΨΗ

29 διηγήματα από μια πέννα που πάλλεται με τον σεισμογράφο της καθημερινότητας. Τα δέκα εξ αυτών Χριστουγεννιάτικα, στολισμένα με αστερόσκονη και γεύση νοσταλγίας.

Όλα είναι αφιερωμένα σ’ αυτούς που ονειρεύονταν τις αγριοβιολέτες στα λιβάδια και η ζωή τούς έμαθε να μαζεύουν κυκλάμινα στους γκρεμούς.

Σ’ αυτούς τους διακριτικά ΔΙΑΚΡΙΤΟΥΣ.

Στους ξεχωριστούς.

Στους πρωταγωνιστές του παρασκηνίου.

Σ’ αυτούς που αξίζουν το χειροκρότημα της ζωής!!!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΒΑΡΒΑΡΑ ΒΑΓΙΑΚΟΥ-ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΜΙΧΑΛΗ ΣΙΔΕΡΗ