Οι γυναίκες εδώ δεν τραγουδάνε

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Αναγνώσεων συνέχεια συντροφιά με το βιβλίο του συγγραφέα κυρίου Σπύρου Καπώνη,με τίτλο ''Οι γυναίκες εδώ δεν τραγουδάνε'',που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Αγγελάκη. Ένα μυθιστόρημα που παντρεύει το ιστορικό στοιχείο με το αισθηματικό καί το κοινωνικό,με αποτέλεσμα να καθίσταται πολύ ενδιαφέρον για το αναγνωστικό κοινό.

   Μέσα από την πλοκή του βιβλίου θα γυρίσουμε,έστω καί νοερά,πίσω στον χρόνο καί πιο συγκεκριμένα λίγο πρίν την κρητική επανάσταση,την μεγάλη σφαγή των χριστιανών καί των Εβραίων από τους Τούρκους στα Χανιά καί την απελευθέρωση κι ένωση του νησιού με την υπόλοιπη Ελλάδα. Θα δούμε τις δυσκολίες της ζωής των απλών ανθρώπων,τα ήθη καί τα έθιμά τους,την ανάγκη τους να νιώσουν ελεύθεροι,τις θυσίες που έκαναν καί το πόσο αντιστάθηκαν καί πολέμησαν για την τιμή καί τα ιδανικά τους. 

  ''Οι γυναίκες εδώ δεν τραγουδάνε'' όπως προείπα ο τίτλος του βιβλίου καί μέσα του κρύβει μία ''αλληγορία''. Ουσιαστικά,μιλάει για την θέση καί τα όποια δικαιώματα της γυναίκας εκείνη την εποχή. Δυστυχώς,οι γυναίκες δεν αντιμετωπιζόντουσαν με ίδιο τρόπο με τους άνδρες. Έμοιαζαν σαν να είναι αντικείμενα με προορισμό τον γάμο καί την τεκνοποίηση. Δύσκολα κάποιες ξέφευγαν καί μπορούσαν να ζήσουν έξω από τα κλειστά όρια των μικρών κοινωνιών των χωριών καί να λάβουν γνώσεις. Κι αν τα κατάφερναν,πάντα στο τέλος θα υπέκυπταν στα ''πρέπει'' της κοινωνίας καί θα ακολουθούσαν αγόγγυστα τον δρόμο που θα τους χάραζαν μπροστά τους.

   Ο κώδικας τιμής ήταν πάνω από οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα. Ακόμη καί από την αγάπη των γονιών για τα παιδιά τους. Μπορεί η προσήλωση σε αυτόν να σβήσει με μία μονοκοντυλιά τα πάντα; Κι ύστερα; Τί θα γίνει ύστερα; Μπορεί να σταματήσει ο πόνος καί να γίνουν όλα πάλι όπως ήταν πρίν; 'Η οι συνέπειες θα είναι τόσο τραγικές καί οι αόρατες πληγές θα αιμορραγούν εσαεί καί τίποτα δεν θα δύναται να τις επουλώσει καί γιατρέψει; Θα καταφέρει ο χρόνος να επαναφέρει το χαμόγελο στο πρόσωπο των πρωταγωνιστών; Θα συνειδητοποίησουν τα λάθη τους; Θα μετανιώσουν για ό,τι έκαναν,έστω κι αργά;

   Ο λόγος του συγγραφέα είναι μεστός καί συνεχόμενος. Δομεί με σωστό τρόπο όλο το πλαίσιο πάνω στο οποίο θα στηριχθεί η ιστορία καί θα λάβουν χώρα τα γεγονότα. Το λεξιλόγιο είναι απλό καί οικείο. Προσαρμόζεται άψογα στον χρόνο καί τόσο διεξαγωγής των γεγονότων. Οι γρήγοροι διάλογοι,οι παραστατικές εικόνες καί η συνεχόμενη δράση καθιστούν το βιβλίο ευανάγνωστο. Παραλείπονται οι περιττές επαναλήψεις καί δεν κάνει ''κοιλιά'' πουθενά. Καθ'όλη την διάρκεια της ανάγνωσης είχα την αίσθηση πως έβλεπα μία κινηματογραφική ταινία με πολύ καλή σκηνοθεσία.

   Στα θετικά,επιπλέον,στοιχεία του βιβλίου μπορεί να προστεθεί η πολύ καλή σκιαγράφηση των χαρακτήρων των ηρώων. Ο συγγραφέας τους ντύνει με όλα εκείνα τα απαραίτητα καί ταιριαστά στοιχεία που έπρεπε να φέρουν εξαιτίας της καταγωγής καί της όποιας θέσης κατείχαν. Δεν υπάρχει κάτι το οποίο θα επιθυμούσα να αλλάξω πάνω τους. Ο τρόπος με τον οποίο διεισδύει ο συγγραφέας στις ψυχές των ηρώων του,με βοήθησε άλλους να τους συμπαθήσω καί να κατανοήσω τις πράξεις καί σκέψεις τους καί άλλους να τους αντιπαθήσω. Το θεωρώ μεγάλο προτέρημα ενός βιβλίου να γεννά συναισθήματα μέσα μου κι αυτό εδώ το πέτυχε απόλυτα. Ένιωσα τον πόνο καί την χαρά,την αδικία καί την ταπείνωση,τον έρωτα καί την προδοσία.

   Ο συγγραφέας δίνει τον λόγο σε όλους τους ήρωες. Δεν φιμώνει κανέναν. Δεν ωραιοποιεί καταστάσεις,ούτε δικαιολογεί. Βλέπετε,δεν πρέπει να είναι απόλυτοι καί κοντόφθαλμοι. Καί από τις δύο αντίπαλες πλευρές έγιναν φρικτά πράγματα. Η εκδίκηση δεν είναι καλή. Όταν επιλέγουμε να κάνουμε στους άλλους,ό,τι έκαναν σε εμάς,έχει ως αποτέλεσμα να χάνουμε ''κομμάτι'' της ψυχής μας καί να γινόμαστε χειρότεροι από εκείνους. Καί να μην ξεχνάτε ποτέ,πως πάντα ο αθώος πληθυσμός πλήρωνε τις συνέπειες...

   Από την ανάγνωση του βιβλίου επιλέγω να κρατήσω τις γνώσεις που απέκτησα για μια δύσκολη περίοδο της ελληνικής ιστορίας καί το ότι η χαρά καί ο πόνος είναι αδέρφια καί μαζί συμπορεύονται σε όλη μας την ζωή. Εμείς οι ίδιοι πρέπει να παλέψουμε από μόνοι/ες μας για όσα αγαπάμε καί αναζητάμε. 

   Αν αγαπάτε να διαβάζετε ανάλογα μυθιστορήματα,το βιβλίο ''Οι γυναίκες εδώ δεν τραγουδάνε'' είναι μία πολύ δυνατή πρόταση καί αξίζει της προσοχής του αναγνωστικού κοινού. Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ καί το διάβασα με μία ανάσα. Μόνο όταν έφτασα στο τέλος,μπόρεσα να αποφορτιστώ από την ένταση που ένιωθα.

                                                               Καλές σας αναγνώσεις!

                                                                     ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Από πολύ νωρίς ο καπετάν Μανούσακας κατάλαβε πως η νεογέννητη κόρη του θα χρειαζόταν την προστασία του, αφού η γυναίκα του είχε χαθεί για πάντα. Αν μάθαιναν οι μουσουλμάνοι για την ύπαρξη αυτού του παιδιού, θα ήξεραν το αδύνατο σημείο του και θα κινδύνευαν και οι δυο. Έπρεπε να μεγαλώσει με άλλους γονείς. Η έμπιστή του είχε γεννήσει την ίδια εποχή το αγοράκι της. Αυτή μαζί με τον άντρα της θα μεγάλωναν τα παιδιά σαν δίδυμα. Δεν χόρτασε το «κόρη μου» ο καπετάν Μανούσακας. Ακόμα κι όταν αναγκάστηκε να της ομολογήσει την αλήθεια, πως ήταν ο πατέρας της, έπρεπε να τη λογοδώσει με τον γιο του ανθρώπου που του έσωσε τη ζωή, να την αποχωριστεί και να τη στείλει στα Χανιά να σπουδάσει μέχρι το λύκειο. Μα και σαν τελείωσε και την περίμενε να γυρίσει για να τιμήσει την «κόκκινη κλωστή» και τον λόγο των καπεταναίων, η ζωή είχε αρχίσει να παίρνει έναν άλλον δρόμο… Έναν δρόμο που κανένας δεν περίμενε και κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει… Γιατί όλοι έκαναν το σωστό… Όμως η μοίρα και ο έρωτας αλλιώς διατάζουν… Αλλού σε πάνε και αλλού σε φέρνουν… Κι όταν ορίζει η καρδιά τα πράγματα, οι άνεμοι και οι θύελλες ξεσπάνε πάνω στους ανθρώπους, χωρίς κανένας να μπορεί να προβλέψει το τι θα απογίνουν…

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΠΩΝΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΓΓΕΛΑΚΗ