Η ΜΟΝΩΔΙΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΣ - Μίνι αφιέρωμα στην σύγχρονη ελληνική ποίηση(μέρος 4ο)

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

  Προτελευταία ημέρα του μίνι αφιερώματος στην σύγχρονη ελληνική ποίηση καί συντροφιά μου κράτησε η ποιητική συλλογή του ποιητή κυρίου Ζήση Αϊναλή,με τίτλο ''Η μονωδία της έρημος''. Μία ποιητική συλλογή αλλιώτικη καί κάπως ''ριζοσπαστική'' σε σχέση με όσες έχω διαβάσει μέχρι σήμερα,μα ταυτόχρονα τόσο ενδιαφέρουσα καί θελκτική.

   Τί κάνει αυτή την ποιητική συλλογή να ξεχωρίζει; Μα φυσικά η μορφή που δίνεται στα ποιήματα καί ο τρόπος με τον οποίο αποτυπώνονται πάνω στο χαρτί από τον ίδιο τον συγγραφέα. Δεν έχουν την χαρακτηριστική μορφή τους. Δεν αποτελούνται από ελεύθερο ή από παραδοσιακό -κατά κόρον έμμετρο- στίχο,αλλά έχουν την μορφή μικρών αποσπασμάτων/διηγημάτων,κρατώντας όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που μας προδιαθέτουν ότι έχουμε να κάνουμε με ποιήματα.

   Ο ποιητής με συνεχόμενο καί μεστό λόγο κάνει μια βουτιά στα βάθη της ψυχής του ήρωά του καί συμπαρασύρει κι εμάς μαζί του. Θα δούμε μύχιες σκέψεις καί προβληματισμούς που τον ταλανίζουν χρόνια καί τα συναισθήματα που είναι πάντα παρόντα καθ'όλη την διάρκεια του βίου του. Έχω την αίσθηση πως ο πρωταγωνιστής κάνει έναν δικό του απολογισμό ζωής. Προσπαθεί να καταφέρει να επιτύχει τους στόχους του καί να πολεμήσει τους προσωπικούς του δαίμονες. Είναι μία εσωτερική πάλη ενάντια στο ''εγώ'' του.

   Ουσιαστικά αυτό που θέλει να μεταφέρει ο ποιητής στους αναγνώστες,μέσω της ιστορίας του ήρωά του,είναι η ανάγκη που νιώθει ο καθένας καί η καθεμία από εμάς για ένα καλύτερο καί πιο ελπιδοφόρο αύριο. Να έχουν εξαληφθεί όλα τα δεινά καί η ασχήμια που αντικρίζουμε καθημερινά γύρω μας. Να επιστρέψουν όλα πάλι πίσω στην αθωότητα με την οποία γεννήθηκαν,ή,φτιάχτηκαν. Τότε που το άπλετο φως μας περιέβαλε καί μας αγκάλιαζε στοργικά. Τότε που δεν υπήρχε χώρος για τον φόβο καί το σκοτάδι. Τότε που όλα ήταν όμορφα καί αρμονικά. Ποιός το ξέρει; Αν μπορέσουμε να αντισταθούμε σθεναρά,να απαλλαγούμε από αυτά τα κακά που συμβαίνουν...

   Γεμάτα από περιγραφικές εικόνες τα ποιήματα θα ''ζωντανέψουν'' μπροστά μας κατά την διάρκεια της ανάγνωσης καί θα αισθανόμαστε σαν να παρακολουθούμε μία κινηματογραφική ταινία με έναν μόνο πρωταγωνιστή,ή,έναν θεατρικό μονόλογο. Η συναισθηματική μας φόρτιση θα είναι παρούσα από την αρχή έως καί το κλείσιμο της συλλογής. 

   Από ό,τι κατάλαβα,η ποιητική συλλογή ''Η μονωδία της έρημος'' μπορεί να θεωρηθεί ως μία άτυπη ''συνέχεια'' της ποιητικής συλλογής του συγγραφέα,με τίτλο ''Τα παραμύθια της έρημος''. Εγώ μην έχοντας διαβάσει την προηγούμενη συλλογή,δεν αντιμετώπισα κάποιο πρόβλημα κατανόησης κατά την διάρκεια της ανάγνωσης της παρούσης συλλογής για την οποία σας μιλάω σήμερα. Είναι γραμμένες με τέτοιον τρόπο ώστε να μπορούν να σταθούν επάξια ξεχωριστά. Εγώ,βέβαια,θα σας πρότεινα να αναζητήσετε καί να διαβάσετε καί τις δύο μαζί. Για να έχετε μία συνολική εικόνα της πένας του ποιητή. Εμένα,πάντως,μου άρεσε πολύ.

                                                             Καλές σας αναγνώσεις!

                                                                   ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Ίσως και να δεις τότε την πόλη

Ίσως και να δεις τότε την πόλη που για σένα ονειρεύτηκα να παίρνει σάρκα κι οστά, να υψώνεται σιωπηλά λιθαράκι λιθαράκι στην ερημιά, μακριά απ’ το σκοτάδι τα τσακάλια τον φόβο την παγωνιά. Ίσως και να δεις τότε την πόλη που για σένα ονειρεύτηκα να συνθλίβει την αθλιότητα, τους μισθοφόρους νομάδες που εφορμούσανε κατά κύματα πάνω μας έφιπποι για χίλιες χιλιάδες χρόνια πολλά, τα όρνια τις ύαινες και τ’ άλλα πτωματοφάγα κτηνά. Ίσως και να δεις τότε σύσσωμο το σώμα της πόλης να ορθώνεται και να προτάσσει τα δόντια στους δράκοντες γυμνά – έρκος πυρίκαυστο η αξιοπρέπεια στη σκοτεινιά. Ο φόβος είναι μια αρρώστια που τρωγαλίζει την καρδιά. Μην πάρεις τούτο τον δρόμο – φέρνει σε μέρη απάνθρωπα, σκληρά. Φώναξε, ούρλιαξε, με νύχια γυμνά χίμα και χτύπα, δάγκωσε το χτήνος στ’ αχαμνά.

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Ζ.Δ. ΑΪΝΑΛΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΚΕΔΡΟΣ