Ο μύθος του εαυτού

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

    Οι αναμνήσεις καί οι εμπειρίες της ζωής μας αποτελούν ένα μεγάλο κι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας. Αυτές παίζουν καίριο ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μας,στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα γύρω μας καί στην πορεία που θα επιλέξουμε να ακολουθήσουμε. Άν για τον οποιονδήποτε λόγο τις στερηθούμε,θα μείνουμε ''μισοί/ες''... Θα έχουμε την αίσθηση πως η ύπαρξή μας,πλέον,θα έχει χάσει ένα μέρος απ΄την ουσία της. Υπάρχουν,βέβαια,κι εκείνοι/ες που ισχυρίζονται πως θα ήθελαν να διαγράψουν με μία μονοκοντυλιά τα πάντα από την μνήμη τους καί να μην γυρίσουν ποτέ ξανά πίσω. Προφανώς οι δύσκολες καταστάσεις που έχουν ζήσει τους/τις έχουν κάνει να σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο,αλλά κι η ολική διαγραφή της μνήμης δεν είναι μονόδρομος. Μαζί με τα άσχημα,θα χαθούν κι όλα τα όμορφα. Αξίζει,λοιπόν,αυτό το ρίσκο;

   Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ελκυστής το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα κυρίου Βαγγέλη Κατσούπη,με τίτλο ''Ο μύθος του εαυτού''. Ένα βιβλίο πολύ ενδιαφέρον που με ''τράβηξε'' από την αρχή κιόλας της ανάγνωσης καί μου έθεσε προβληματισμούς που μέχρι πρότεινος δεν είχα σκεφτεί καί αποδείχθηκαν πολύ εύστοχοι από μεριάς του συγγραφέα. Άλλωστε,έχω ξαναπεί πως τα βιβλία πέρα από τον ψυχαγωγικό τους χαρακτήρα,θα πρέπει -ανάλογα με το είδος στο οποίο ανήκουν- να προβληματίζουν τους αναγνώστες καί να αφυπνίζουν την κριτική ικανότητα καί σκέψη. 

   Η αρκετά καλή καί συγκροτημένη γραφή του συγγραφέα δεν μας επιτρέπει να αντιληφθούμε πως πρόκειται για ένα πρωτόλειο δείγμα γραφής καί εντέλει μας αφήνει πολύ καλές εντυπώσεις. Ο λόγος του είναι στιβαρός καί συνεχόμενος. Κάνει χρήση ενισχυμένου λεξιλογίου,πολλών εκφραστικών μέσων,περιεκτικών κφαλαίων,παραστατικών εικόνων καί γρήγορων,ρεαλιστικών διαλόγων μεταξύ των ηρώων.

   Είπα ''ήρωες'' καί θα ήταν μεγάλη μου παράλειψη να μην αναφερθώ σε αυτούς. Ο συγγραφέας,εσκεμμένα,δεν τοποθετεί πολλούς ήρωες μέσα στην υπόθεση του βιβλίου του,αλλά γύρω από τον κεντρικό ήρωα βάζει όσους χρειάζονται ώστε να διεξαχθούν ομαλά όλα τα γεγονότα που θα βοηθήσουν όχι μόνο τον πρωταγωνιστή,αλλά καί τους ίδιους. Η σκιαγράφηση των χαρακτήρων τους γίνεται με εξαιρετικό τρόπο. Θα έρθουν αντιμέτωποι/ες με την αλήθεια που τόσο πολύ απέφευγαν. Θα συνειδητοποιήσουν τι πραγματικά θέλουν,τι τους ''γεμίζει'',τι αξίζει καί τι όχι. Θα βρούν τον εαυτό τους καί θα τον κατανοήσουν. Άν θα τον αποδεχθούν καί τον αγαπήσουν,είναι ένα άλλο ζήτημα....

   ''Σε ποιο βαθμό ανταποκρίνεται στην αλήθεια η ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας; Άραγε, υπάρχει μια τέτοιου είδους αλήθεια, ή η ακλόνητη βεβαιότητα των βιωμάτων αποτελεί μια αυταπάτη; Μήπως τελικά η ύπαρξη πραγματώνεται μέσα από προσωπικούς μύθους; Μ’ αυτά τα ερωτήματα έρχεται αντιμέτωπος ο Χρήστος, ένας μονήρης και αντικοινωνικός άνδρας, όταν έπειτα από ένα ατύχημα τον χτυπάει σαν κατάρα μια ιδιότυπη αμνησία. Στο μυαλό του παραμένουν άθικτες οι γνώσεις, οι δεξιότητες, οι κάθε λογής προτιμήσεις του και η πρόσφατη καθημερινότητά του, ωστόσο τα παιδικά του χρόνια, η εφηβεία και η πρώτη του νεότητα, βουλιάζουν στα σκοτεινά νερά της λήθης. Ανήμπορος να βρει πληροφορίες για τα χαμένα του χρόνια, ή να ζήσει αγνοώντας τα, με μόνη συνθήκη αυτοκαθορισμού το ανεξήγητο παρόν, αποφασίζει να δημιουργήσει ένα πλαστό παρελθόν και να το υιοθετήσει. Οι συνέπειες της πράξης του αποδεικνύονται βαθύτερες απ’ όσο νόμιζε, καθώς οι αναμνήσεις του, φευγαλέες, αποσπασματικές και ακατανόητες, καραδοκούν κυοφορώντας την ανατροπή.''(Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Όταν ένας άνθρωπος χάνει την μνήμη του,''παλεύει'' καθημερινά ώστε να μπορέσει να επανέλθει. Επηρεάζεται απόλυτα από τα ερεθίσματα που λαμβάνει από τους γύρω του,ψάχνοντας διακαώς τις απαντήσεις στα όποια ερωτήματα τον ταλανίζουν. Υπάρχουν οι περιπτώσεις των ανθρώπων που εξαιτίας αυτής της απώλειας,προσπαθούν να έχουν μία διαφορετική στάση ζωής καί να προσαρμόσουν αναλόγως καί τον χαρακτήρα τους. Το βλέπουν σαν μία δεύτερη ευκαιρία για να αλλάξουν καθετί που τους ενοχλούσε πρίν επάνω τους. Υπάρχουν,όμως,κι εκείνοι/ες που όταν συνειδητοποιούν το πως ήταν ο χαρακτήρας τους πρίν την απώλεια της μνήμης,τρομάζουν μπροστά στο μέγεθος της αποκάλυψης. Επιθυμούν,τότε,να διορθώσουν τα όποια αρνητικά καί να γίνουν καλύτεροι/ες.

  ''Ο μύθος του εαυτού'' ο τίτλος του βιβλίου καί αμέσως γεννήθηκαν κάποια ερωτήματα στο μυαλό μου. Άραγε έχουμε απόλυτη γνώση του εαυτού μας,ή,είναι μία λανθασμένη αντίληψη που έχουμε όλοι κι όλες; Μήπως ηθελημένα ωραιοποιούμε μέσα στο κεφάλι μας πρόσωπα καί καταστάσεις,ακόμη κι εμάς τους ίδιους/ες,ώστε να μην μπορεί κάτι να μας πληγώσει; Είναι ένα είδος αυτοάμυνας καί προστασίας,ή,μήπως είμαστε παραπάνω αλαζόνες/νάρκισσοι απ'όσο νομίζουμε,ή,θα θέλαμε; Θα είμαστε ποτέ έτοιμοι/ες να αποδεχθούμε μία ανάλογη διαπίστωση καί ποιά η πιθανή αντίδρασή μας;

   Εν κατακλείδι πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο κι ουσιαστικό βιβλίο που διαβάζεται με μία ανάσα. Θέτει τους σωστούς προβληματισμούς καί μέσα από την αληθοφάνεια των χαρακτήρων των ηρώων μερίδα του αναγνωστικού κοινού μπορεί να ταυτιστεί μαζί τους καί να μπούν στην διαδικασία να σκεφτούν πολλά που ίσως μέχρι πρότεινος δεν είχαν περάσει από τον νού τους. Για μένα ήταν μία πολύ ευτυχής συγκυρία η ανάγνωση του παρόντος βιβλίου. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα.

                                                            Καλές σας αναγνώσεις!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΑΤΣΟΥΠΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΕΛΚΥΣΤΗΣ