ΣΤΑΚΑ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ-ΤΟ ΤΟΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΤΩΡΑ

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

    Η αγάπη μας για έναν τόπο δύναται να μας κάνει να εθελοτυφλούμε στα όποια ''κακά'' χαρακτηριστικά μπορεί να φέρει; Εσκεμμένα ωραιοποιούμε πρόσωπα καί καταστάσεις που συνδέονται με αυτόν,ή,είναι κάτι το οποίο γίνεται ακούσια από μεριάς μας; Πώς μία εργασία για την λαογραφία του τόπου μπορεί να μας επηρεάσει,φέρνοντας στον νού θύμησες καί κρυμμένα συναισθήματα; Μήπως τελικά είναι κάτι πιο βαθύ απ'ό,τι πιστεύουμε; Έχουμε το θάρρος να το δούμε κατάματα,ή,θα ''λιποτακτήσουμε'';

   Ο χρόνος είναι πολύ λίγος σχετικά με τον όγκο των βιβλίων που έχουν εκδοθεί καί πρόκειται να κυκλοφορήσουν μελλοντικά,ώστε να μπορέσουμε να τα διαβάσουμε όλα. Μέσα σε αυτήν την πληθώρα,δυστυχώς,''χάνονται'' πολλά,καλά βιβλία καί δεν καταφέρνουμε να μάθουμε γι'αυτά. Αισθάνομαι ιδιαίτερη τέρψη όταν φτάνει στα χέρια μου ένα βιβλίο που δεν γνώριζα την ύπαρξή του -με συγχωρείτε αλλά δεν έχω γνώση των πάντων- καί μπορώ να βουτήξω μέσα στις σελίδες του καί να οδηγηθώ σε έναν άλλον κόσμο. Για ένα ανάλογο βιβλίο πρόκειται να σας μιλήσω σήμερα. 

   Κυκλοφορεί σε 2η έκδοση το βιβλίο της συγγραφέως κυρίας Νέλλης Σπαθάρη με τίτλο ''Στάκα καρδιά μου-Το τότε μέσα στο τώρα'' το οποίο έχει λάβει έπαινο του Ομίλου Unesco Τεχνών,Λόγου κι Επιστημών το 2018. Ένα βιβλίο που παντρεύει αρμονικά καί με απόλυτα φυσικό τρόπο εμπειρίες ζωής της συγγραφέως-αν έχω καταλάβει σωστά- καί την ιστορία των προσώπων του νησιού της Ύδρας. 

   Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω εκφράσει την επιθυμία να επισκεφτώ την Ύδρα,αλλά μέχρι σήμερα δεν τα έχω καταφέρει. Να λοιπόν,που ταξίξεψα,έστω καί νοερά,στο νησί,περπάτησα στα σοκάκια του,''συνάντησα'' τον ντόπιο πληθυσμό,άκουσα ιστορίες,έμαθα ήθη κι έθιμα μίας άλλης εποχής καί έμεινα με μία γλυκόπικρη αίσθηση στα χείλη. Άραγε,γνωρίζουμε απόλυτα τον τόπο μας; Τον αγαπάμε με όλα τα χαρακτηριστικά του,ή,μόνο εξαιτίας αυτών που θεωρούμε καλά; 

   Είχα πολύ καιρό να αισθανθώ τόσο μεγάλη ταύτιση με την ηρωϊδα ενός βιβλίου. Αντιλήφθηκα απόλυτα την αγάπη που τρέφει για τον τόπο της καί τον τρόπο με τον οποίο είναι δεμένη μαζί του. Το ίδιο,ίσως καί περισσότερο,λατρεύω τον τόπο της καταγωγής της γιαγιάς μου. Έχοντας περάσει τα περισσότερα καλοκαίρια της ζωής μου από μωρό εκεί,θεωρώ πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχής καί της ύπαρξής μου... Δύσκολο να σας το περιγράψω με λόγια... Θα το καταλάβετε κι εσείς διαβάζοντας το βιβλίο.

   ''Κάποιο Τριώδιο της δεκαετίας του '70. Μια φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής αποβιβάζεται στην Ύδρα εξοπλισμένη με ένα κασετόφωνο, μια φωτογραφική μηχανή κι ένα ερωτηματολόγιο. Αποστολή της να κάνει μια επιτόπια έρευνα για το μάθημα της Λαογραφίας. Νιώθει σαν τον Δον Κιχώτη που βγαίνει σε περιπέτεια. Μόνο που ο Δον Κιχώτης βγαίνει σε έναν κόσμο που δεν αναγνωρίζει πια, όπου οι αλήθειες είναι διασκορπισμένες και αμφίσημες, ενώ η ίδια νιώθει πως κατέχει τις αλήθειες της μικρής νησιώτικης κοινωνίας, αφού έχει καταγωγή από το νησί και έχει περάσει εκεί όλα τα καλοκαίρια της ζωής της. Ωστόσο θα διαψευσθεί. Η ζωή είναι πιο πολυσήμαντη απ' ό,τι φαίνεται.''(Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Ο λόγος της συγγραφέως είναι άρτιος κι ακατάπαυστος. Εκπέμπει μία εσάνς λυρικότητας που μας ''αγκαλιάζει'' με μία στοργή σαν ένα μαλακό ρούχο που μας κρατάει ζεστούς/ες κι ασφαλείς. Το λεξιλόγιο είναι άφθονο,χωρίς κάτι το επιτηδευμένο καί οι περιγραφές των εικόνων τόσο καλά αποτυπωμένες πάνω στο χαρτί που έχουμε την αίσθηση πως ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας. Το βιβλίο,επίσης,είναι χωρισμένο σε τέσσερα μέρη με σκοπό να είναι πιο ευκολοδιάβαστο μα καί για να μπορούν οι αναγνώστες να πάρουν μικρές δόσεις ανάπαυσης κατά την διάρκεια της ανάγνωσης.

   Ως ένα ηθογράφημα του τόπου καί των ανθρώπων θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το βιβλίο. Ένα υφαντό κεντημένο με πρόσωπα,μυρωδιές,μέρη καί συναισθήματα του τόπου. Μία εξαιρετική σκιαγράφηση των γυναικών εκείνης της εποχής,με τα όποια πιστεύω,σκέψεις καί αντιλήψεις είχαν. Μία έμμεση αρνητική θέση της συγγραφέως απέναντι στην λανθασμένη άποψη για την γυναίκα καί την θέση της στην κοινωνία εκείνα τα χρόνια. 

   Η ιστορία καί ο όγκος του βιβλίου μου απέδειξαν,για ακόμα μία φορά,πως δεν παίζει σημαντικό ρόλο το πόσες σελίδες περιλαμβάνει ένα βιβλίο,αλλά πιο σπουδαίο χαρακτηριστικό είναι η ουσία της υπόθεσής του. Ναι,το βιβλίο μου άρεσε πολύ. Δεν βρήκα κάποιο αρνητικό στοιχείο που θα με ενοχλούσε τόσο πολύ,ώστε να θέλω να το αλλάξω. Αναζητήστε το κι εσείς.

                                                             Καλά σας αναγνώσματα!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΝΕΛΛΗ ΣΠΑΘΑΡΗ