Η ΓΚΙΛΟΤΙΝΑ ΤΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

    Μου δίνει ιδιαίτερη χαρά το γεγονός πως ''αγκαλιάζετε'' με θέρμη τα άρθρα που αφορούν βιβλία που σας παρουσιάζω στο blog καί έχω ξεχωρίσει κι εγώ η ίδια. Είναι αλήθεια πως τα γούστα του αναγνωστικού κοινού ποικίλουν,όπως άλλωστε διαφέρουν μεταξύ τους όσοι κι όσες αγαπούν να διαβάζουν βιβλία. Πάντα υπήρχε,υπάρχει καί θα υπάρχει μία υποκειμενική ματιά όσον αφορά την πλειονότητα των βιβλίων,μα είναι αρκετά που με πάσα βεβαιότητα μπορώ να πω πως πρόκειται για αντικειμενικά καί κοινώς αποδεκτά καλά βιβλία. Τα χαρακτηριστικά που καθιστούν ένα βιβλίο καλό είναι πολλά,αλλά θα μου επιτρέψετε να θεωρώ πως ο λόγος του/της εκάστοτε δημιουργού καί η υπόθεση του βιβλίου είναι δύο εκ των βασικοτέρων καί απαραιτήτων.

   Για ένα ανάλογο βιβλίο έχω σκοπό να σας μιλήσω σήμερα. Δεν έχει πολύ καιρό που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος το πρώτο ιστορικό μυθιστόρημα του συγγραφέα κυρίου Φαίδωνα Κυριακού,με τίτλο ''Η γκιλοτίνα του Ναυπλίου''. Ένα βιβλίο που με συνεπήρε από την αρχή έως καί το εκπληκτικό του φινάλε καί δύσκολα θα ξεχαστεί από την σκέψη μου. Θαυμάζω τους νέους συγγραφείς που μέσα από τις πλοκές των βιβλίων τους επιθυμούν να αναδείξουν κομμάτια της ιστορίας του τόπου μας καί να μας δώσουν τη δυνατότητα να κάνουμε ένα νοερό ταξίδι πίσω στο χρόνο καί να συναντήσουμε πρόσωπα που γνωρίζουμε ακουστά από τα βιβλία ιστορίας. Θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν ένας άτυπος φόρος τιμής. Μία μνεία σε ανθρώπους καί γεγονότα που σημάδεψαν με ανεξίτηλο τρόπο τη σύγχρονη ιστορία του τόπου μας. Μία παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.

   Άν δεν είχα διαβάσει στο βιογραφικό του συγγραφέα πως πρόκειται για το πρώτο του μυθιστόρημα,για να είμαι ειλικρινής,δε θα μπορούσα να το αντιληφθώ τόσο εύκολα. Ο λόγος του είναι σωστά δομημένος,με αρχή,μέση καί τέλος. Δεν πέφτει σε τυχόν αστοχίες. Παρ΄όλο που έχουμε μία παράλληλη αφήγηση από την μεριά των δύο κύριων πρωταγωνιστών σε παρόν καί παρελθόν,δεν υπάρχουν περιττές επαναλήψεις,ή,''κοιλιές''. Όλα ρέουν με μία φυσικότητα που επιτρέπουν στο αναγνωστικό κοινό να προβεί στην ανάγνωση του βιβλίου με ευχαρίστηση,χωρίς να κουραστεί κανείς. Το λεξιλόγιο προσαρμόζεται στην εποχή καί στον τρόπο καταγωγής καί στο επίπεδο μόρφωσης των ηρώων. Αποφεύγονται περίτεχνα οι φιοριτούρες καί οι βερμπαλισμοί. Οι περιγραφές των εικόνων ήταν τόσο παραστατικές που μας δίνουν την εντύπωση πως μπορούμε να δούμε τα πάντα καί να τα αγγίξουμε με τα χέρια μας. 

   Ο εξομολογητικός χαρακτήρας της αφήγησης των γεγονότων από την μεριά των δύο πρωταγωνιστών βοηθά ποικιλοτρόπως. Αρχικά,θα μπορέσουμε να προβούμε σε μία άρτια σκιαγράφηση των χαρακτήρων τους. Να κατανοήσουμε τους ίδιους,τις επιλογές καί τις πράξεις τους. Έπειτα,θα μας φανερωθούν αρκετές απόψεις σχετικά με το τι συνέβαινε τότε καί το πως όλα αυτά επηρέασαν όχι μόνο τους δύο ήρωες,αλλά καί τον ρού της ιστορίας. Τέλος,δε θα υπάρξουν κενά καί απορίες σχετικά με τα πρόσωπα που εμφανίζονται μέσα στην υπόθεση καί θα έχουμε ολοκληρωμένη την εικόνα του παζλ. Δε θα λείπει ούτε το πιο μικρό,ίσως καί ασήμαντο για κάποιους/ες,κομμάτι.

  ''Φυλακές Ναυπλίου, 1872. Στο αθλιότερο δεσμωτήριο της χώρας, δύο θανατοποινίτες περιμένουν την εκτέλεσή τους. Ο Πάρις και ο Λιανός, δύο απόκληροι που δεν έχουν τίποτα κοινό, βλέπουν το κοινό τέλος τους να πλησιάζει χωρίς να γνωρίζουν πόσες μέρες τούς έχουν απομείνει. Κλεισμένοι μέσα σε πέτρινα τείχη, προσπαθώντας να ξορκίσουν το επικείμενο τέλος, θα αναβιώσουν το παρελθόν τους με όλη τη λαμπρότητα και την τραγωδία του. Το μακρινό Παρίσι του φιλελληνισμού, έργα τέχνης και προσωπικότητες που διαμόρφωσαν τον κόσμο μας, τραγικές σκηνές της Ελληνικής Επανάστασης και ο αγώνας για επιβίωση, όλα θα αναδυθούν κι όλα θα μπλεχτούν μέσα στο μικρό κελί – ένα κελί όπου θα γεννηθεί μια αναπάντεχη φιλία.''(Περίληψη οπισθοφύλλου)

    Μπορείτε να μου βρείτε έναν άνθρωπο που δεν φοβάται το θάνατο; Ακόμη κι αν υπάρχει κάποιος/α που δε δειλιάζει μπροστά στο δικό του/της επερχόμενο θάνατο,η σκέψη καί μόνο πως μπορεί να φύγει από τη ζωή ένα αγαπημένο του πρόσωπο δύναται να τον/την ταράξει συθέμελα καί να προκαλέσει πανικό καί τεράστιο πόνο. Έχω την,σωστή ή λάθος,γνώμη πως μόνο όσοι κι όσες δεν έχουν να χάσουν κάτι σημαντικό καί αναντικατάστατο στη ζωή τους,δεν φοβούνται. Κι αυτήν μου την άποψη έρχεται να την ενισχύσει/επιβεβαιώσει εν μέρει η φράση που κοσμεί το εξώφυλλο του βιβλίου,η οποία λέει: ''Το τίμημα της ζωής είναι ο θάνατος· όχι ο δικός μας θάνατος,παρά ο θάνατος των ανθρώπων που αγαπάμε.''

    Άραγε υπάρχει πιθανότητα εμείς οι άνθρωποι να συμφιλιωθούμε ποτέ με το πεπρωμένο μας καί το θάνατο; Μήπως,τελικά,ο θάνατος ως ιδέα μας κρατάει αιχμαλώτους/αιχμάλωτές του με αόρατα δεσμά από την στιγμή της γέννησή μας μέχρι τη δύση της ζωής μας; Ίσως η ελευθερία μας να είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την έννοιά του. Άν επιθυμούμε να ζούμε ελεύθερα καί χωρίς φόβο,θα πρέπει να πάψουμε να του επιτρέπουμε να μας γεννά αρνητικά συναισθήματα. Να τον κοιτάξουμε κατάματα καί να σταθούμε αγέρωχοι/ες μπροστά του. Η ψυχική μας δύναμη είναι μεγαλύτερη απ'όσο νομίζουμε. Για σκεφτείτε το λίγο...

   Θα μπορούσα να σας μιλάω ατελείωτες ώρες για το συγκεκριμένο βιβλίο χωρίς να πάρω ανάσα,όπως ακριβώς καί το διάβασα. Αλλά επειδή δε θέλω ούτε να σας κουράσω,ούτε να χάσει κάτι από την ομορφιά του,κάπου εδώ θα ολοκληρώσω την αναφορά μου σε αυτό. Επειδή,όπως προείπα,το βιβλίο είναι νέα κυκλοφορία καί δεν ξέρω πόσοι/ες έχετε προλάβει να το προμηθευτείτε και να το διαβάσετε,εγώ σας προτρέπω να το κάνετε πρίν ακόμα τελειώσει η χρονιά,μα κι αν δεν τα καταφέρετε,βάλτε το ως αναγνωστικό στόχο τη νέα χρονιά. Εμένα μου άφησε τις κάλλιστες εντυπώσεις!

                                                                  Καλές σας αναγνώσεις!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΦΑΙΔΩΝ ΚΥΡΙΑΚΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΚΕΔΡΟΣ