Ως το τέλος του κόσμου

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

    Αναγνώσεων συνέχεια καί ξανασυναντώ μετά από καιρό την συγγραφέα κυρία Μαίρη Μαγουλά μέσα από το νέο της κοινωνικό-υπαρξιακό μυθιστόρημα με τίτλο ''Ως το τέλος του κόσμου'' που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ένα βιβλίο που ολοκλήρωσα την ανάγνωσή του πιο γρήγορα απ'ό,τι υπολόγιζα,καθώς οι σελίδες του κυλούσαν σαν τρεχούμενο νερό μέσα από τα χέρια μου. Ένα μυθιστόρημα που θα μπορούσε να απευθύνεται σε πολύ κόσμο όπου αναζητά να βρεί κάτι βαθύτερο στη ζωή του...

   Υπάρχουν ταξίδια που πραγματοποιούνται με απώτερο σκοπό την αναζήτηση νέων εμπειριών καί γνώσεων,άλλα που είναι νοερά καί η ψυχή ταξιδεύει μέσα από τις ιστορίες των βιβλίων σε τόπους καί χρόνους μακρινούς καί ενίοτε φανταστικούς κι άλλα που στοχεύουν στο να βρεί ένας άνθρωπος ό,τι αποζητά,ακόμη καί τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτά τα ταξίδια μπορεί να διαρκούν από λίγες ώρες έως καί μία ολόκληρη ζωή που πιθανώς ούτε κι αυτή να είναι αρκετή. Κάποιοι/ες ίσως χρειαστεί να φτάσουν ως το τέλος του κόσμου για να βρούν τις απαντήσεις κι άλλοι/ες που κατά την διάρκεια του ταξιδιού να λάβουν περισσότερα από όσα περίμεναν καί να γεμίσουν με ποικίλα αποθέματα την ψυχή τους καί με σημαντικά μαθήματα για την πορεία της ζωής τους από εδώ καί πέρα. Καλώς,ή,κακώς η διαδικασία του ταξιδιού είναι πιο οφέλιμη καί ουσιαστική από τον ίδιο τον προορισμό. Οι προσλαμβάνουσες από τα ταξίδια είναι πολύτιμα εφόδια,αρκεί να είμαστε δεκτικοί/ες σε αυτά καί να μην τα απορρίψουμε είτε από φόβο,είτε επειδή δεν επιθυμούμε να χάσουμε την άνεσή μας καί τις συνήθειές μας...

     Καλά θα μου πείτε όλα αυτά,μα τί γίνεται με τους ανθρώπους που ταξιδεύουν προσπαθώντας να ξεφύγουν από την πραγματικότητα,τα προβλήματα καί ό,τι άλλο τους ''πνίγει'' σαν θηλιά στο λαιμό καί τους στερεί το πολύτιμο οξυγόνο; Βλέπετε,υπάρχει κι αυτή η μερίδα των ανθρώπων που τα ταξίδια είναι η μοναδική ευκαιρία για να αποκτήσουν ψυχική ηρεμία καί να ζήσουν ελεύθεροι χωρίς δεσμά που τους κρατούν αιχμαλώτους καί δεν μπορούν να ''πετάξουν'' προς την ελευθερία. 

   Η συγγραφέας,με λόγο στρωτό κι αδιάκοπο,αποτυπώνει πάνω στο χαρτί μία ιστορία που θα μπορούσε να έχει περισσότερους πρωταγωνιστές από αυτούς που αναφέρονται μέσα καί δεν εννοώ πως είναι ελλειπές από άποψη χαρακτήρων το κείμενο. Αλλά αναφέρομαι σε όλους κι όλες που θα ταυτιστούν,είτε σε μεγαλύτερο είτε σε μικρότερο βαθμό,με τα πρόσωπα της ιστορίας καί θα δούν τα δικά τους βιώματα καί σκέψεις μέσω των ιστοριών των ηρώων. Θα τους κατανοήσουν καί θα αναπτύξουν συναισθήματα για εκείνους. Θα προβληματιστούν καί θα προσπαθήσουν να δώσουν λύσεις στα δικά τους προβλήματα παίρνοντας παραδείγματα από εκείνους/ες.

   Το κείμενο είναι γραμμένο σαν μία άτυπη μορφή ημερολογίου όπου εκεί καταγράφονται όλα όσα βιώνει καί αισθάνεται η κύρια πρωταγωνίστριά μας. Το λεξιλόγιο προσαρμοσμένο άψογα στο ύφος της συγγραφέως,απαλλαγμένο από βερμπαλισμούς,ή,πομπώδεις εκφράσεις δίνει την ουσία της υπόθεσης. Οι περιγραφικές εικόνες,επίσης,προσδίδουν έναν τόνο οικείοτητας καί βοηθούν να προσαρμοστούν οι αναγνώστες/στριες στον τόπο που θα διεξαχθούν τα γεγονότα. 

   Επιτρέψτε μου να έχω την άποψη,σωστή ή λάθος,πως αν δεν αντιμετωπίσουμε τους όποιους προσωπικούς μας ''δαίμονες'' καί δεν συμφιλιωθούμε καί δεν αποδεχθούμε το παρελθόν μας καί όλα όσα επηρέασαν τη ζωή μας μέχρι τώρα,δεν μπορούμε να προχωρήσουμε με ασφάλεια καί ελπίδα στο μέλλον. Η αβεβαιότητα,ο φόβος,η αναβλητικότητα καί η απαισιοδοξία θα είναι μόνιμοι συντροφοί μας. Ας τολμήσουμε να πάρουμε ρίσκα καί να ξεβολευτούμε από τις αναπαυτικές μας θέσεις. Ας πάρουμε επιτέλους τη ζωή μας στα χέρια μας.

   ''Ως το τέλος του κόσμου'' ο τίτλος του βιβλίου καί δεν ξέρω αν είναι απαραίτητα το τέλος του κόσμου τα όρια ή μη,για να βρεί ένας άνθρωπος ό,τι αποζητά. Για κάποιους ίσως είναι υπεραρκετό καί για άλλους λίγο. Για την πρωταγωνίστριά μας αυτό το ταξίδι ως το τέλος του κόσμου ήταν πιο ευεργετικό από όσο νόμιζε όταν το ξεκινούσε. Για μένα θα μπορούσε να μοιάζει ως ένα ταξίδι προς την ενηλικίωση καί την τελική αποδοχή κι αγάπη για τον εαυτό της. Μία συγχώρεση καί μία λύτρωση που ήρθαν έστω καί καθυστερημένα...

   Ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια του βιβλίου είναι ο τρόπος που η συγγραφέας προβαίνει στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων όχι μόνο της βασικής πρωταγωνίστριας αλλά καί των λοιπών ηρώων που την πλαισιώνουν. Κανείς καί καμία δεν είναι αδιάφορος/η. Όλοι κι όλες θα βάλουν το δικό τους λιθαράκι για την ομαλή εξέλιξη των γεγονότων μα καί να λάβουμε ό,τι επιθυμεί η συγγραφέας να μας ''κοινωνήσει'' μέσα από την πλοκή του βιβλίου. 

    Εγώ,κάπου εδώ,θα ολοκληρώσω την αναφορά μου στο βιβλίο. Μου άφησε αρκετά καλές εντυπώσεις καί μου κράτησε καλή συντροφιά όση ώρα πέρασα μαζί του. Άν αναζητάτε κι εσείς ένα βιβλίο που θα σας κάνει να δείτε τη ζωή κι άπο άλλες σκοπιές,αναζητήστε το. Προς το παρόν παρακάτω σας παραθέτω την περίληψη που κοσμεί το οπισθόφυλλό του.

  ''Η µέρα της αναχώρησης πλησίαζε κι ένιωθε πως όλα µέσα της της έδιναν, µε το χαρακτηριστικό της επείγουσας ανάγκης, την ώθηση να πραγµατοποιήσει αυτή της την επιθυµία. Υπήρχαν σηµάδια για την αναγκαιότητα αυτού του ταξιδιού, σηµάδια που δεν έπρεπε να αγνοήσει. Πρώτα ο Λαέρτης, που µπήκε εκείνη την ηµέρα στο παλαιοβιβλιοπωλείο, αναζητώντας κάτι τόσο σπάνιο, κρατώντας στην ανοιχτή παλάµη του το κοχύλι του παππού του. Ύστερα η θύµηση και ο συσχετισµός µε το τούλι και τα κοχύλια της Έλεν, καθώς και η ανεξήγητη κίνηση που έκανε να τα πάρει µαζί µε ελάχιστα άλλα πράγµατα φεύγοντας από το νησί. Και, τέλος, η συζήτηση µε τον Βλαδίµηρο για τον φίλο του που ήθελε να κάνει το Καµίνο για να βρει τον εαυτό του. ?εν µπορεί όλα αυτά να ήταν τυχαία. Κάτι της έλεγε καθαρά πως ήταν σηµάδια που της έδειχναν έναν άλλο δρόµο από αυτόν που είχε ακολουθήσει µέχρι τώρα. Η Στελλίνα επιστρέφει έπειτα από χρόνια στο αποµονωµένο κυκλαδονήσι, όπου η µητέρα της κατηγορείται για τη δολοφονία της ηλικιωµένης «Εγγλέζας», στην οποία δούλευε για πολλά χρόνια ως οικονόµος. Η τεταµένη σχέση µητέρας και κόρης, µε µνήµες που αναδύονται από το επώδυνο παρελθόν, οδηγεί σε απρόβλεπτες εξελίξεις. Τα χρόνια περνούν και η µνήµη έχει κρατήσει επιλεκτικά τις πρώτες εικόνες που έχουν αποµείνει φυλακισµένες στα αθώα παιδικά της µάτια. Μια λύπη όµως την πνίγει, µια φωνή µέσα της εξακολουθεί να τη βασανίζει. Έντονη επιθυµία να φύγει την κυριεύει. Να φύγει ναι, αλλά για πού; Και τότε ένα τυχαίο όπως πιστεύει συναπάντηµα έρχεται να σπείρει µέσα της την επιθυµία για «τον δρόµο των αστεριών». Αποφασίζει να διανύσει το Καµίνο, τον πασίγνωστο από τον Μεσαίωνα δρόµο προσκυνήµατος προς τον ναό του Αγίου Ιακώβου στο Σαντιάγο ντε Κοµποστέλα της Ισπανίας. Ένα ταξίδι γεωγραφικό, ιστορικό, πνευµατικό, όπου η Στελλίνα οδηγείται βήµα βήµα, µέσα από συνεχείς αναδροµές στο οδυνηρό παρελθόν, σ’ ένα υπαρξιακό ταξίδι αυτογνωσίας.''

                                                               Καλές σας αναγνώσεις!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΜΑΙΡΗ ΜΑΓΟΥΛΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ