Ο αλεξιπτωτιστής ήταν δικός μας

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

    Το όνομα του συγγραφέα κυρίου Θοδωρή Δεύτου αναφέρεται συχνά-πυκνά σε συζητήσεις βιβλιόφιλων. Κάπως έτσι τον ''γνώρισα'' κι εγώ. Άν καί μέχρι σήμερα,δεν είχε τύχει να διαβάσω κάποιο έργο του,ήξερα πως τα βιβλία του -κατά κόρον ιστορικού περιεχομένου- έχουν διαβαστεί κι αγαπηθεί πολύ από το αναγνωστικό κοινό. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το καινούργιο του ιστορικό μυθιστόρημα με τίτλο ''Ο αλεξιπτωτιστής ήταν δικός μας'' από το νέο του εκδοτικό σπίτι τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Σήμερα,λοιπόν,έχω την χαρά να σας το παρουσιάσω μέσα από το blog μου.

   Η ιστορία πάντα θα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης καί του πολιτισμού της χώρας μας. Έχω ξαναπεί πως αν ξεχάσουμε όλα όσα συνέβησαν,καλά καί κακά,θα χάσουμε ένα μεγάλο μέρος της ύπαρξής μας... Η ιστορία πρέπει να έχει την θέση που της αξίζει καί να μην παραγκωνίζεται. Αγαπώ να διαβάζω ιστορικά κείμενα,είτε αυτά είναι γραμμένα από έγκυρους ιστορικούς καί ακαδημαϊκούς,είτε από συγγραφείς που έχουν μελετήσει σε βάθος καί μπορούν να καταγράψουν πάνω στο χαρτί μία όσο πιο αντικειμενική άποψη γίνεται,σε σχέση με τα εκάστοτε γεγονότα. 

  ''Κρήτη 1937. Στον μυστηριακό αρχαιολογικό χώρο της Κνωσού δύο νέα παιδιά, μια Κρητικοπούλα μαθήτρια κι ένας Γερμανός φοιτητής της αρχαιολογίας, ερωτεύονται. Οι ζωές τους θα περάσουν μέσα από τον λαβύρινθο των γεγονότων και των συνεπειών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σε μια Ελλάδα που φλέγεται μέσα στις σελίδες της Ιστορίας. Μπορεί να επιβιώσει ο έρωτας σε καιρό πολέμου; Μπορούν να αναγεννηθούν η ζωή και η ελπίδα μέσα από τις στάχτες του θανάτου; Αρκεί η αγάπη για να βρει ο άνθρωπος το μονοπάτι προς το φως;'' (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Έχω μεγαλώσει με την άποψη πως παντού υπάρχουν οι καλοί καί οι κακοί άνθρωποι. Δεν πρέπει να γαλουχηθούν τα παιδιά από μικρή ηλικία με την σκέψη πως η καταγωγή ενός ανθρώπου ορίζει τον χαρακτήρα του. Ο χαρακτήρας καί το ήθος ενός ανθρώπου δεν περιορίζονται καί ούτε δέχονται ''ταμπέλες'' που λανθασμένα μερίδα ανθρώπων επιλέγουν να τις ''φορέσουν'' σε άλλους πολίτες. Ούτε η θρησκεία,ούτε οι πολιτικές πεποιθήσεις,ούτε το φύλο,ούτε η καταγωγή,ευτυχώς,ή,δυστυχώς,δεν θα ορίσουν το πως ένας άνθρωπος θα συμπεριφέρεται. Η λογική καί η ανθρωπιά είναι αυτά που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε ως άνθρωποι από τα άγρια θηρία. Ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή καί στα δικαιώματα που όλοι κι όλες πρέπει να έχουμε.

   Ο συγγραφέας κύριος Θοδωρής Δεύτος με απόλυτο σεβασμό καί προσοχή μας προσφέρει ένα αντιρατσιστικό ιστορικό μυθιστόρημα όπου ο άνθρωπος είναι το επίκεντρο. Προσέχει καί δεν ''πέφτει'' σε τυχόν αστοχίες. Δεν παίρνει πολιτική θέση,μα μέσω την ηρώων του εκφέρει όλες τις απόψεις στον ίδιο βαθμό χωρίς να υπερισχύει η μία της άλλης. Τους αφήνει ελεύθερους να εκφραστούν καί να επιχειρηματολογήσουν. Το ποια άποψη θα ''υιοθετήσουμε'' ή όχι,αυτό επαφίεται στον/στην κάθε αναγνώστη/στρια. 

   Ο λόγος του συγγραφέα είναι στρωτός καί συνεχόμενος. Δεν αρέσκεται στο να χρησιμοποιεί βερμπαλισμούς,ή,άλλες μεθόδους πειθούς απλά καί μόνο για να εντυπωσιάσει. Προτιμά να εμμένει στην καθαρή ουσία των πραγμάτων καί το εκτιμώ αυτό. Τα κεφάλαια είναι σύντομα καί περιεκτικά καί ξεκινούν με μία μαντινάδα. Μία μαντινάδα που αν την προσέξουμε καλά,θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε το τι θέλει να μεταδώσει ο συγγραφέας μέσα από το κείμενό του. Στα επιπλέον θετικά θα πρόσθετα το άφθονο λεξιλόγιο καί τις περιγραφικές,''ζωντανές'' εικόνες που περιέχονται μέσα στο κείμενο.

  Μέσα στις σελίδες του βιβλίου θα ''συναντήσουμε'' ένα περίτεχνο υφαντό κατασκευασμένο από τον συγγραφέα. Θα πλέξει με πολλή δουλειά καί λεπτούς χειρισμούς γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία της χώρας μας από την γερμανική απόβαση στην Κρήτη καί την αντίσταση του ντόπιου πληθυσμού,τον λιμό που έπληξε την Αθήνα καί στέρησε τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους καί την μεταπολεμική περίοδο στην Ελλάδα μέχρι την οικονομική κρίση του σήμερα. 

   Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος καί η Γερμανική κατοχή έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους στους ανθρώπους που τα έζησαν καί τα διηγούνταν μέχρι το τέλος της ζωής τους. Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος/α που να μην γνωρίζει τον πόνο των ανθρώπων καί τις κακουχίες που βίωσαν οι πολίτες της χώρας μας εκείνη την μαύρη καί φρικτή περίοδο που στιγμάτισε τον 20ο αιώνα. Έχετε,άραγε,αναρωτηθεί τί συνέβαινε στον υπόλοιπο κόσμο; Ποιές οι επιπτώσεις για τον γερμανικό λαό όταν πλέον ο Χίτλερ έχασε τον πόλεμο καί οι Ρώσοι αντεπιτέθηκαν; Σε αυτό το σημείο ο συγγραφέας επιλέγει να αναφερθεί στον βομβαρισμό της Δρέσδης για να μας δείξει το πόσο υπέφεραν κι άλλοι άνθρωποι από αυτόν τον παράλογο πόλεμο.

   Επιτρέψτε μου να έχω την άποψη,σωστή ή όχι,πως ο λαός δεν φταίει για τις επιλογές των κατεχόντων την εξουσία σε απόλυτο βαθμό. Ναι,μπορεί να πλανεύτηκαν από τον ρητορικό λόγο καί τις φρούδες -όπως αποδείχθηκαν ύστερα- υποσχέσεις,αλλά δεν επέλεξαν εκείνοι τον πόλεμο,ούτε όλα τα δεινά που αυτός έφερε στο πέρασμά του. Δυστυχώς,η ιστορία πολλάκις έχει αποδείξει πως ο αθώος πληθυσμός πάντα ''πληρώνει'' τις συνέπειες των επιλογών των κυβερνούντων. Ανθρώπινες ζωές,περιουσίες καί ολόκληρες χώρες γίνονται θυσία στον βωμό των συμφερόντων των λίγων... Μέχρι πότε όμως θα επιτρέψουμε να συμβαίνει αυτό;

    Όπως ήδη ανέφερα παραπάνω,η καταγωγή δεν συνάδει με τις επιλογές καί τον χαρακτήρα των ανθρώπων. Ακόμη καί στην φασιστική Γερμανία του Χίτλερ,υπήρξαν άνθρωποι που ύψωσαν το ανάστημά τους καί εναντιώθηκαν σε όλη αυτήν την παράλογη καί εξωφρενική πολιτική καί σκέψη του τότε ηγέτη τους Χίτλερ. Καί εκεί πάνω θα στηριχθεί ο συγγραφέας για να μας μιλήσει για το πως οι άνθρωποι κάτω από αντίξοες συνθήκες προσπαθούν να βοηθήσουν τον συνάνθρωπό τους καί να κρατούν μία πιο αντικειμενική στάση. Άλλο είναι το να αγαπώ καί να σέβομαι την πατρίδα μου κι άλλο να έχω την λαθασμένη άποψη πως είμαι ανώτερος κάποιου άλλου κι ότι αυτό μου δίνει το δικαίωμα να κυριαρχήσω πάνω του,ή,να τον εξαφανίσω παντελώς...

   Πρέπει να έχουμε κατά νού ότι ο πόλεμος δεν κάνει διακρίσεις. Δεν κοιτά αν είσαι από την μεριά των νικητών,ή,των ηττημένων... Για μένα όλοι είναι χαμένοι,όταν επιλέξουν να εμπλακούν σε έναν πόλεμο. Μην αυταπατώνται τάχα μου,όταν κερδίζουν έστω καί προσωρινά. Τα αποτελέσματα είναι δεινότερα από τα αναμενόμενα...

   Εν κατακλείδι,θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το βιβλίο ως μία ωδή στην ειρήνη καί στην αξία της ανθρώπινης ζωής. Με την ελπίδα καί την ευχή πως δεν θα ξαναγίνει μελλοντικά κάτι ανάλογο,ο συγγραφέας δίνει μαθήματα καί χρήσιμες συμβουλές ζωής. Καταδικάζει τον πόλεμο καί αποδεικνύει πως η ανθρωπιά δεν χάνεται έτσι εύκολα. Ναι,το βιβλίο μου άρεσε πολύ καί σας προτείνω να το διαβάσετε. Όσο μακρινή κι αν είναι αυτή η εποχή,πολλά από τα κακώς κείμενά της απειλούν να βγούν πάλι στο φώς,αν δεν είμαστε προσεκτικοί/ες...

                                                              Καλά σας αναγνώσματα!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΕΥΤΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ