Εκδίκηση

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

    Η εκδίκηση λένε πως είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο,μα θα μου επιτρέψετε να έχω την αίσθηση,σωστή ή λάθος,πως εντέλει ζημειωμένοι/ες βγαίνουν όλοι κι όλες που εμπλέκονται κατά κάποιον τρόπο σε αυτήν. Οι ρόλοι αλλάζουν καί ο θύτης γίνεται θύμα καί το αντίστροφο. Καί το χείριστο όλων; Μετά την όποια εκδικητική πράξη το άτομο που επιθυμούσε να πονέσει έναν άλλον άνθρωπο για ό,τι κακό του έχει προκαλέσει,έχει καταλήξει να νιώθει ένα μεγαλύτερο κενό στην δική του ψυχή καί η πολυπόθητη λύτρωση να μην έρχεται ποτέ. Μην σας πώ ότι ίσως να αισθάνεται χειρότερα κι από πρίν γιατί έχει ''χάσει'' ένα κομμάτι του εαυτού καί της ανθρωπιάς του. Κι αυτό γιατί η συγχώρεση,καί όχι οι εκδικητικές τάσεις,συνάδει με την ανθρωπιά καί την ορθή,πρέπουσα συμπεριφορά. Εύλογα θα αναρωτιέστε γιατί σας κάνω αυτόν τον πρόλογο. Θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως...

   Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ελκυστής το νέο βιβλίο της συγγραφέως κυρίας Μαρίας Μελεμενή με τίτλο ''Εκδίκηση''. Πρόκειται για μία νουβέλα που μέσα από την ιστορία των ηρώων της θα προσπαθήσει να αναδείξει καί να αναλύσει το ζήτημα της εκδίκησης καί τον τρόπο με τον οποίο αυτή επηρεάζει καί διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό πολλές φορές τον τρόπο σκέψης καί συμπεριφοράς πολλών ατόμων στις διαπροσωπικές σχέσεις με τους γύρω τους. ''Μια νουβέλα που μιλά στην καρδιά για έρωτα, πάθος, προδοσία, εκδίκηση αλλά και κάθαρση…'' Ένα βιβλίο που μου άφησε αμφίρροπα συναισθήματα κι εντυπώσεις αλλά καί την επιθυμία να διαβάσω μελλοντικά κι άλλα έργα της συγγραφέως.

   Ποιά η δική σας γνώμη για την εκδίκηση; Για ποιόν λόγο θα επιτρέπατε στον εαυτό σας να δράσει κάπως έτσι; Υπάρχουν όρια στην εκδίκηση καί τί μπορεί να τη ''δικαιολογήσει''; Προσωπικά θεωρώ ότι η εκδίκηση είναι ένα δίκοπο μαχαίρι που πληγώνει καί αυτόν/η που έχει πρόθεση να πληγώσει ένα άλλο άτομο,ταυτόχρονα με το άτομο που γίνεται ο αποδέκτης μίας εκδικητικής συμπεριφοράς. Ένα δώρο άδωρο,αφού η όποια ικανοποίηση είναι στιγμιαία. Mην σας πώ πως δεν έρχεται καί ποτέ ως επακόλουθο... Το ''τραύμα'' εξακολουθεί να αιμορραγεί αόρατα καί δεν κλείνει με ψευτομπαλώματα. Άραγε,αξίζει όλος αυτός ο πόνος να γιγαντώνεται μέσα μας αντί να αφήσουμε τον χρόνο να κάνει τη δουλειά του καί να μας προσφέρει την γιατρειά όπως εκείνος ξέρει;

    Η συγγραφέας μπαίνει μέσα στα παπούτσια των ηρώων της καί τους αφήνει ελεύθερους να εκφραστούν όπως εκείνοι στο σύνολό τους επιθυμούν χωρίς να τους βάζει όρια. Χρησιμοποιεί οικείο λεξιλόγιο,σύντομες προτάσεις καί μικρά κεφάλαια που βοηθούν τόσο το κείμενο να είναι κατανοητό,όσο καί να υπάρχει μία ομαλή,γρήγορη εξέλιξη των γεγονότων. Εστιάζει στην ψυχογράφηση των χαρακτήρων των ηρώων της με σκοπό να αναδείξει το τι κρύβει ο ανθρώπινος ψυχισμός καί τον τρόπο που επιλέγουν να αντιδρούν κάποιοι άνθρωποι απέναντι στο αίσθημα του πόνου. Αυτό ειδικά θα γίνει περισσότερο σαφές σε εμάς μέσα από τον εσωτερικό μονόλογο των ηρώων. Θα μας αποκαλυφθούν πολλά...

   Ένας μονόλογος μπροστά σε ένα καθρέφτη είναι ικανός να αποκαλύψει τα πάντα. Ακόμη κι αυτά τα μυστικά,τα πάθη,τα λάθη καί τις μύχιες σκέψεις που κρύβει καλά μέσα στην ψυχή του ένας άνθρωπος καί τα έχει καμουφλάρει με τέτοιον τρόπο ώστε να μην γίνονται ορατά από τους άλλους. Ίσως από φόβο να μην φανεί λίγος/η,ή,ευάλωτος/η μπροστά σε άλλους ανθρώπους μα κυρίως στο αίσθημα του πόνου. Αντιμέτωποι/ες μπροστά στον καθρέπτη που λέει αλήθειες που δεν θέλουμε να ακούσουμε γιατί πληγώνουν αλλά πρέπει να τις δούμε κατάματα θα έρθουμε όλοι κι όλες κάποια στιγμή στη ζωή μας. Το ερώτημα,όμως,είναι αν αντέχουμε να ακούσουμε τη συνείδησή μας. Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο...

   Επίτηδες άφησα τον σχολιασμό του τίτλου καί του εξωφύλλου προς το τέλος της αναφοράς μου στο βιβλίο. Ο τίτλος ''Εκδίκηση'' τα λέει όλα. Μία λέξη με τόσο μεγάλη δύναμη καί σημασία. Έπειτα η εκόνα του εξωφύλλου. Ένα ζευγάρι σε μία έντονη χορευτική φιγούρα με την οποία κάλλιστα θα μπορούσε να παρομοιαστεί η εκδίκηση. Σαν ένας φλογερός ερωτικός χορός που παρασύρει καί αφήνει σχεδόν ''άδειους/ες'' όσους/ες τον χορεύουν.

   Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου καί κλείνοντάς το,πέρασαν διάφορες σκέψεις από το μυαλό μου καί είμαι βέβαιη πως θα με συντροφεύσουν για πολύ καιρό. Αυτό που κράτησα ως παρακαταθήκη από την ιστορία του βιβλίου καί θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι πως η συγχώρεση έχει μεγαλύτερη δύναμη από την εκδίκηση. Εσείς τί πιστεύετε;

                                                               Καλές σας αναγνώσεις!

                                                                       ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Ήταν αρχές Δεκεμβρίου και η Αθήνα είχε αρχίσει να στολίζεται γιορτινά. Ξεκίνησε να βαδίζει και όπου την έβγαζε ο δρόμος. Το ίδιο έκαναν και μαζί τις χειμωνιάτικες Κυριακές, έβγαιναν και γυρνούσαν όλη την Αθήνα. Το ίδιο έκανε και εκείνη εκείνο το απόγευμα, στα ίδια μονοπάτια περπάτησε… Μοναστηράκι, Θησείο! Θαρρείς και το έκανε επίτηδες να πάει και πάλι να περπατήσει στους ίδιους δρόμους, δεν ήθελε τελικά να ξεφύγει από τις αναμνήσεις της. Μάλλον τις αναζητούσε απελπισμένη… Όταν γύρισε μετά από ώρες, δεν αποζητούσε τίποτα άλλο από το να καθίσει και πάλι στον μικρό εκείνο καναπέ, δίπλα στο παράθυρο. Είχε αρχίσει να ψιχαλίζει κι εκείνη ένιωθε μία απέραντη μοναξιά, μία ατελείωτη θλίψη. Το δωμάτιο φώτιζε λίγο από το φως του δρόμου. Και αυτό ήταν αρκετό για να καταφέρει να πλησιάσει το τραπεζάκι δίπλα στον καναπέ και με τον αναπτήρα της να ανάψει τα κεριά, μόνο αυτά ήθελε να φωτίζουν το δωμάτιο. Μόλις ακούμπησε κάτω τα πράγματά της, πλησίασε και άναψε και τα κεριά που υπήρχαν πάνω στο πιάνο. Ο ελάχιστος μα συνάμα και ο τέλειος φωτισμός Ήταν ελάχιστη διαφορά από το σκοτάδι. Γέμισε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και κάθισε και πάλι στον καναπέ. Δεν ήθελε φώτα, δεν ήθελε να βλέπει την εικόνα του, προτίμησε να παραμένει στο ημίφως με το φως των κεριών.

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΜΑΡΙΑ ΜΕΛΕΜΕΝΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΕΛΚΥΣΤΗΣ