Τα Βλέπω

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Φράσεις όπως ''τα βλέπω'',''τα ρέστα μου'',''πάσο'',''κέντα'',''φλος ρουαγιάλ'',''δικαίωμα'' καί πολλές ακόμη είναι γνωστές σε αυτούς που παίζουν χαρτιά καί πιο συγκεκριμένα πόκερ. Για να είμαι ειλικρινής,η μόνη μου επαφή με την τράπουλα είναι όταν έπαιζα μικρή ''αγωνία'',ή,''ξερή'' με τον αδερφό μου. Μέχρι εκεί φτάνουν οι όποιες γνώσεις μου. Ξέρω,όμως,πως για να πάρει κάποιος μέρος σε μία παρτίδα πόκερ,χρειάζεται προσήλωση,στρατηγική κι ευφυϊα. Είναι ένα απαιτητικό ''παιχνίδι'' καί δε συνηθίζουν πολλοί/ες να συμμετέχουν.

   Από τις εκδόσεις Γράφημα κυκλοφόρησε πρόσφατα το πρώτο βιβλίο της ανερχόμενης συγγραφέως κυρίας Γιώτας Καλαμαρά με τίτλο ''Τα Βλέπω''. Ένα βιβλίο που με έλκυσε από το άκουσμα κιόλας του τίτλου του καί να που σήμερα μου δόθηκε η ευκαιρία να το διαβάσω καί να σας το παρουσιάσω μέσα από το blog μου. Πρόκειται για μία νουβέλα με καθαρό το κοινωνικό στοιχείο,με ψήγματα φανταστικής λογοτεχνίας,που διαβάζεται με γοργό καί άκοπο ρυθμό. Μία νουβέλα μικρή σχετικά σε όγκο,αλλά μεγάλη από άποψη μηνυμάτων.

   Η συγγραφέας με λόγο λιτό καί προσιτό καταπιάνεται με τρία πολύ σοβαρά ζητήματα που ταλάνιζαν,ταλανίζουν καί θα εξακολουθούν να το κάνουν καί μελλοντικά μεγάλη μερίδα του πληθυσμού,αν εμείς δεν βρούμε την κατάλληλη λύση. Στο προσκήνιο,λοιπόν,η χαρτοπαιξία,η ενδοοικογενειακή βία καί κακοποίηση καί ο αλκοολισμός. Έχοντας ως βασικό πυλώνα τον κύριο πρωταγωνιστή της η συγγραφέας θα μιλήσει για τους παραπάνω εθισμούς καί τα κακώς κείμενα της κοινωνίας. Δεν δικαιολογεί καταστάσεις καί δίνει τα πάντα στις πραγματικές τους διαστάσεις.

   ''Ο Δημήτρης είναι ένας άντρας εθισμένος σε καταστροφικά πάθη. Στο δρόμο του βρίσκεται ο Νίκος, στο πρόσωπο του οποίου διακρίνει τον νεότερο εαυτό του. Ένας περίεργος δεσμός πλέκεται μεταξύ τους καθώς τα πάθη ξετυλίγονται το ένα μετά το άλλο. Ένα τουρνουά πόκερ, ένα πτώμα με θρυμματισμένο κεφάλι και ένοχα μυστικά που απειλούν να αποκαλυφθούν,υπό το άγρυπνο βλέμμα μια σκιάς.''(Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Η συγγραφέας αποτυπώνει πάνω στο χαρτί μία ιστορία που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι κι αληθινή. Βασισμένο το κείμενο κυρίως στην εξαιρετική σκιαγράφηση των χαρακτήρων των προσώπων που θα παρελάσουν από μπροστά μας,στοχεύει στο να μας ''ξυπνήσει'' από την γλυκειά λήθη,να μας γεμίσει με ποικίλα συναισθήματα όπως ανακούφιση έως κι αγανάκτηση καί τέλος,να μας δείξει μία άλλη πραγματικότητα παράλληλη με τη δική μας. Απογυμωμένοι από στολίδια καί ενδεδυμένοι/ες οι πρωταγωνιστές/στριες του βιβλίου με τα κατάλληλα καί ταιριαστά για το φύλο,χαρακτήρα καί ηλικία τους στοιχεία παίρνουν ''σάρκα καί οστά'' καί γίνονται απτοί/ες από εμάς.

   Οι εθισμοί καί με ό,τι αυτοί σχετίζονται έχουν μία αρνητική χρειά κι αντίκτυπο όχι μόνο στους εθισμένους,μα καί στους οικείους τους. Ο όποιος εθισμός μεταβάλλει σε μεγάλο βαθμό την σκέψη καί τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Λένε πως μπορούμε να καταλάβουμε τα πάντα για έναν άνθρωπο είτε έχει χάσει στα χαρτιά,είτε είναι μεθυσμένος. Εξαιτίας του θυμού καί τη ζάλης αποκαλύπτονται κρυφές,σκοτεινές πλευρές του εαυτού του. Ένας εαυτός που τρομάζει καί απομακρύνει τους αγαπημένους από δίπλα τους. Κι επειδή λίγο-πολύ όλοι/ες γνωρίζουμε τι συνέπειες φέρνει ένας εθισμός στη ζωή κάποιου,δε νομίζω πως χρειάζεται να επεκταθώ παραπάνω καί να σας κουράσω με αναλύσεις.

   Είναι φανερό πως η συγγραφέας έχει ''δουλέψει'' πάνω στο κείμενό της. Έχει καταθέσει μεγάλο μέρος του εαυτού της για να έχει ένα άρτιο αποτέλεσμα. Οι λιτές γραμμές σε συνδυασμό με τα μικρά κεφάλαια,τους γρήγορους διαλόγους καί το απλό λεξιλόγιο προσδίδουν άλλη αξία στην ουσία της ιστορίας. Δεν επιθυμεί να τραβήξει το ενδιαφέρον του κοινού με φανταχτερά τρικ,ή,άλλα κόλπα. Το μόνο που ίσως θα άλλαζα,θα ήταν να υπάρχουν κάποιες επιπρόσθετες πληροφορίες λίγο πρίν το φινάλε. Χωρίς,βέβαια,αυτό να σημαίνει πως είναι λιγότερο καλό το βιβλίο.

   Άν καί το βιβλίο ξεκινάει με κάπως περίεργο τρόπο,όταν φτάσει κάποιος/α στο τέλος αντιλαμβάνεται για ποιον λόγο το έχει κάνει έτσι η συγγραφέας. Ένας επίλογος που αποδεικνύει πως όντως στο τέλος ο καθένας/η καθεμία παίρνει ό,τι του/της αξίζει κι αναλογεί βάσει των πράξεών του/της. Πείτε το θεία δίκη,δράση καί αντίδραση,ή,όπως αλλιώς επιθυμείτε,μα η ζωή μας έχει αποδείξει πως τίποτε δε μένει ατιμώρητο...

   Για το τέλος άφησα εσκεμμένα τον σχολιασμό του εξωφύλλου. Άν κι αρχικά μου έμοιαζε κάπως λιγότερο ταιριαστό,όταν διάβασα το βιβλίο,αντιλήφθηκα για ποιον λόγο επιλέχθηκε. Θεωρώ -μπορεί να είμαι σωστή,μπορεί καί λάθος- πως αν το παρατηρήσουμε καλά μαζί με τον τίτλο του,θα δούμε πως μας δίνονται κάποια στοιχεία. Δεν είναι τυχαία η επιλογή να αντικατασταθεί το ''ωμέγα'' στο τέλος της λέξης ''βλέπω'' από το σήμα του άσσου. Αφού η φράση ''τα βλέπω'' είθισται να ειπώνεται κατά τη διάρκεια ενός χαρτοπαιγνίου καί ο άσσος είναι χαρτί της τράπουλας με βαρύτητα. Για σκεφτείτε το.

   Εν ολίγοις,το βιβλίο μου άφησε αρκετά καλές εντυπώσεις καί μελλοντικά επιθυμώ να διαβάσω κι άλλα έργα της συγγραφέως καί μία πιθανή εξέλιξή της θα με χαροποιούσε ιδιαίτερα. Εσείς τολμάτε να πείτε ''Τα βλέπω'';

                                                            Καλές σας αναγνώσεις!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΓΙΩΤΑ ΚΑΛΑΜΑΡΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΓΡΑΦΗΜΑ