Χωρίς να πούμε Σ’ αγαπώ

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

    Επικρατεί γύρω μας μία προκατάληψη απέναντι στον έρωτα καί στην αγάπη που μπορούν να γεννηθούν σε ανθρώπους λίγο μεγαλύτερης ηλικίας,παρ'όλ'αυτά ακμαίους καί ζωντανούς. Συχνά αναρωτιέμαι πως θεωρείται αρνητικό ένα τόσο όμορφο συναίσθημα. Ποιός/α ορίζει το μέχρι πότε μπορούν να γεννηθούν συγκεκριμένα συναισθήματα στην ψυχή ενός ανθρώπου ενώ άλλα δεν επιτρέπονται; Γιατί μοιάζουν καταδικασμένα εξ αρχής τα όποια θετικά συναισθήματα; Γιατί η λογική πάει τόσο κόντρα σε αυτά; Γιατί μας ενδιαφέρει τόσο πολύ το τι θα πεί ο κόσμος αντί να έχουμε ψυχική γαλήνη καί να τα βρούμε με τον εαυτό μας; Παύει το δικαίωμα κάποιων επιλογών κατά τη διάρκεια της ζωής μας όταν περάσουμε κάποια ηλικία; Είναι προτιμότερο να ζήσουμε μία ζωή χωρίς να γνωρίσουμε ποτέ τον έρωτα απ΄το να έρθει αυτός -έστω κι ακάλεστος- απρόσμενα σε μία προχωρημένη φάση του βίου μας; Για μένα εδώ ταιριάζει η λαϊκή ρήση ''Κάλλιο αργά,παρά ποτέ''...

   Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Αγγελάκη το νέο αισθηματικό μυθιστόρημα της συγγραφέως Θελξινόης Κοντογιάννη-Φιλιππίδου. Ένα αισθηματικό βιβλίο εξ ολοκλήρου αντίθετο από όσα έχω διαβάσει έως καί σήμερα,που έμελλε να με κάνει να δώ την συγκεκριμένη κατηγορία μυθιστορημάτων με άλλα μάτια μα καί γενικότερα να σκεφτώ πράγματα για τη ζωή που δεν είχαν περάσει ποτέ από το νού μου. Ναι,διαβάζω αισθηματικά βιβλία αλλά από αυτά είμαι άκρως απαιτητική καί αναζητώ κάτι πέρα από τα κλισέ καί χιλιοειπωμένα κάθε φορά. Η συγγραφέας,λοιπόν,κατάφερε καί με έπεισε καί με ικανοποίησε μέσω της ιστορίας της σε μεγάλο βαθμό. Δεν είναι τυχαίο,άλλωστε,που φέρει το όνομα ''Θελξινόη''. Εκείνη που σαγηνεύει την καρδιά καί το μυαλό...

   ''«Κάποιος πρέπει να γράψει την ιστορία µας» µου είπες µια µέρα. Μ’ άρεσε η ιδέα. Με παίδευε η ανάγκη να δώσω ένα όνοµα σ’ αυτό που αποκαλούσες η «ιστορία µας». Να δώσω ένα όνοµα που να προσδιορίζει πιο συγκεκριµένα αυτό που συνέβαινε µεταξύ µας. Ώσπου κατάλαβα πως για µένα δεν είχε σηµασία να τ’ ονοµάσω, όσο να το κρατήσω.'' '' (Από το οπισθόφυλλο)

    Την πένα της συγγραφέως δεν την γνώριζα,αφού δεν έχω διαβάσει κάποιο προγενέστερο έργο της,αλλά μπορώ να σας πώ με απόλυτη σιγουριά πως γοητεύτηκα από εκείνη. Είναι δεινή χρήστρια της γλώσσας. Χρησιμοποιεί πλούσιο λεξιλόγιο,πολλά εκφραστικά μέσα,γρήγορες εναλλαγές σκηνών,εστιάζει στο ''είναι'' καί στην δύναμη των συναισθημάτων κι όλα αυτά ενισχύονται από την λυρικότητα που εκπέμπουν οι στίχοι,ακόμη καί οι τίτλοι των τραγουδιών που αναφέρονται μέσα στο κείμενο. Εγώ είχα την αίσθηση πως παράλληλα με την ανάγνωση του βιβλίου,ακουγόταν μία υπέροχη μελωδία που προκαλούσε μία γλυκειά αίσθηση καί ταραχή σαν το πρώτο καρδιοχτύπι αλλά κάπως διαφορετικά...

    Όπως λέει καί η ίδια η συγγραφέας θέλησε να αποτυπώσει πάνω στο χαρτί τη συγκεκριμένη ιστορία γιατί συνδυάζει με αθώο καί όχι αισχρό,ή,κακόβουλο τρόπο το αίσθημα του πλατωνικού έρωτα με την αγνή,ουσιαστική φιλία που μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που οδεύουν σταδιακά προς τη δύση της ζωής τους. Μέσα στην ιστορία τους δεν θα βρούμε τίποτα μεμπτό. Τίποτα που να ασχημαίνει αυτό το τόσο μεγάλο συναίσθημα. Καμία κακία,ή,υστεροβουλία. Βλέπετε,το πότε ένας άνθρωπος θα συναντήσει αυτό που λένε ''αδερφή ψυχή'' είναι κάτι που κανείς δεν το γνωρίζει με σιγουριά. Μπορεί να συμβεί σε μικρή,ή,μεγαλύτερη ηλικία,ή καί ποτέ. Όταν,όμως,αυτό συμβεί,είναι σαν να πλημμυρίζει το μέσα τους από φώς κι αγάπη. Συνετό,λοιπόν,θα ήταν να μην το καταδικάζουμε αλλά να το περιβάλλουμε με όση στοργή γίνεται...

   Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση κυρίως από την μεριά της κύριας πρωταγωνίστριας θα μας βοηθήσει όχι μόνο να μάθουμε τα περισσότερα γεγονότα που έλαβαν χώρα αλλά να κάνουμε καί μία βαθειά ενδοσκόπηση στην ψυχή της. Οι γυναίκες αναγνώστριες θα ταυτιστούν ως έναν βαθμό μαζί της καί οι άνδρες αναγνώστες θα μπορέσουν να κατανοήσουν έστω ένα κομμάτι της γυναικείας ψυχολογίας. Ναι,η συγγραφέας δίνει περισσότερο χρόνο στην ηρωϊδα της να μιλήσει από ότι στον ήρωά της. Ίσως γιατί οι γυναίκες φημιζόμαστε για την τάση μας να εξωτερικεύουμε περισσότερο τα όσα νιώθουμε καί να μιλάμε πιο πολύ γι'αυτά από τους άνδρες που είθισται να είναι πιο λακωνικοί στον τρόπο έκφρασή τους. Προσωπικά βρήκα αρκετά καί άκρως περιεκτικά κι ουσιώδη τα λεγόμενα του ήρωα. Ήρθαν καί κάλυψαν απορίες που μου γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης καί έθεσαν το τέλειο φινάλε. Ένα φινάλε όπως άρμοζε να είναι.

    Οι ήρωές μας θα έρθουν αντιμέτωποι με τον ίδιο τους τον εαυτό. Τα ''πρέπει'' θα κονταροχτυπηθούν με τα ''θέλω'' σε μία μάχη που εξ αρχής έμοιαζε η πλάστιγγα να γέρνει υπέρ των ''πρέπει''. Θα προκύψουν διλήμματα,πόνος,απώλειες καί αρκετές ακόμη δυσκολίες μέχρι να φτάσει στο σημείο να ολοκληρωθεί ο κύκλος που είχε ανοίξει χρόνια πρίν. Βλέπετε,η ζωή δεν αφήνει εκκρεμότητες. Αργά,ή,γρήγορα σε όλα μπαίνει μία τελεία...

   ''Χωρίς να πούμε Σ'αγαπώ'' ο τίτλος του βιβλίου κι εσκεμμένα άφησα τον σχολιασμό του για το τέλος. Οι άνθρωποι έχουν την τάση να λένε τόσο εύκολα το ''σ'αγαπώ'' που με ενοχλεί. Ναι,με ενοχλεί η αλόγιστη χρήση μίας τόσο σημαντικής φράσης καί συναισθήματος από τον περισσότερο κόσμο χωρίς καν να αντιλαμβάνονται την ουσία της. Να που εδώ δεν με ενόχλησε αν ειπώθηκε,ή όχι. Καί ξέρετε γιατί; Γιατί πολύ απλά τα μάτια καί οι ψυχές έλεγαν τα πάντα. Ακόμη κι αυτά που δεν λέχθηκαν με λόγια... Πολλοί/ες θα ήταν εκείνοι/ες που θα επωφθαλμιούσαν μία τέτοια ευτυχία καί πολλοί/ες αυτοί/ες που θα εύχονταν να ζήσουν κάτι ανάλογο...  Η αγάπη μόνο καλό μπορεί να κάνει. Μην την καταδικάζετε έτσι εύκολα. 

                                                 Αναζητήστε το! Καλά σας αναγνώσματα!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΘΕΛΞΙΝΟΗ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗ-ΦΙΛΙΠΠΙΔΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΓΓΕΛΑΚΗ