Η γυναίκα που λαχταρούσε να αγαπήσει

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

    Επανακυκλοφορεί,δεκατέσσερα χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση,από τις εκδόσεις Κάκτος το μυθιστόρημα της συγγραφέως Εκατερίνα Γκραφ με τίτλο ''Η γυναίκα που λαχταρούσε να αγαπήσει''. Για να είμαι ειλικρινής μέχρι πρότεινος δεν γνώριζα ούτε τη συγγραφέα,ούτε το παρόν έργο της. Σήμερα,λοιπόν,μου δόθηκε η δυνατότητα να το διαβάσω καί να σας το παρουσιάσω μέσα από το blog μου. Στο πρώτο άκουσμα του τίτλου θεώρησα πως επρόκειτο για ένα αμιγώς αισθηματικό μυθιστόρημα καί δεν το κρύβω πως δεν έδειξα τον ίδιο ενθουσιασμό. Είμαι,όμως,''ανοικτή'' στο να διαβάζω ποικίλα λογοτεχνικά είδη ανάλογα με την ψυχική μου διάθεση καί την παρούσα στιγμή δεν αναζητούσα ένα αισθηματικό βιβλίο. Παρ'όλ'αυτά,του έδωσα την ευκαιρία να με πείσει ( ; ) για το αντίθετο. Βλέπετε,επιλέγω να είμαι όσο πιο αντικειμενική γίνεται απέναντι στα βιβλία καί να μην επηρεάζομαι είτε θετικά,είτε αρνητικά από το είδος στο οποίο ανήκουν. Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις,θεωρώ συνετό από μεριάς μου να σας πληροφορήσω πως το παρόν βιβλίο αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας ''Η γυναίκα που λαχταρούσε να αγαπήσει'' κι όπως θα διαπιστώσετε ξεφυλλίζοντας τις πρώτες του σελίδες ο υπότιτλός του είναι ''Το ξύπνημα''. Κι αφού ξεκαθαρίσαμε κι αυτό,ας περάσουμε στα περαιτέρω...

    Η ιστορία του βιβλίου βασίζεται στην ζωή της όμορφης,ταλαντούχας καί φιλελεύθερης Ελισαβέτα Τροπίνινα. Τί είναι αυτό το συστατικό που κάνει ή όχι το βιβλίο να ξεχωρίζει; Σας είπα στον πρόλογό μου πως νόμιζα πως επρόκειτο για ένα αισθηματικό βιβλίο. Η αλήθεια είναι πως η πρώτη μου σκέψη ήταν λανθασμένη καί δεν έχω πρόβλημα στο να το παραδεχθώ. Το βιβλίο δεν είναι μόνο αυτό. Μέσα στις σελίδες του,παράλληλα με την εξιστόρηση της ζωής της κεντρικής ηρωϊδας θα μάθουμε πολιτικά καί κοινωνικά γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας μέχρι το 2000 περιλαμβάνοντας την κατάρρευση της ΕΣΣΔ καί τον τρόπο με τον οποίο αυτά επηρέασαν τις ζωές των πολιτών εκείνων των χωρών. Καί πάλι,όμως,δεν μιλάμε για ένα αυτούσιο ιστορικό μυθιστόρημα. Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω πιο πολύ ως κοινωνικό αφού θα η υπόθεσή του θα θίξει ζητήματα που απασχολούσαν καί εξακολουθούν να το κάνουν μέχρι σήμερα πολλούς ανθρώπους.

    Η γυναίκα από την αρχή της δημιουργίας της έως καί σήμερα είναι ένα πλάσμα που έχει εκδιωχθεί,βασανιστεί,πολεμηθεί,κατηγορηθεί,υποβιβαστεί,στερηθεί των δικαιωμάτων της ακόμη καί την ίδια της τη ζωή απλά καί μόνο γιατί δεν έχει γεννηθεί καί να ανήκει στο ανδρικό φύλο. Πολλά που για τους άνδρες θεωρούνται ως δεδομένα,οι γυναίκες τα είχαν ως ζητούμενα -αυτό ισχύει σε κάποιες χώρες μέχρι καί σήμερα- καί έδωσαν πολλούς αγώνες ώστε να τα κατακτήσουν. Ποιός,λοιπόν,είναι αυτός που θα τολμήσει να έχει το δικαίωμα να την υποτάξει καί να την υποδουλώσει; Από πού αντλεί αυτήν την λανθασμένη εντύπωση; Ούτε το φύλο,ούτε η καταγωγή,ούτε η οικονομική κατάσταση,ούτε το επίπεδο μόρφωσης,ούτε τίποτα άλλο δεν είναι ικανό να επιτρέπει διαχωρισμούς καί ρατσιστικές συμπεριφορές απέναντι στους ανθρώπους. Όλοι κι όλες είμαστε ίσοι/ες καί με αυτό ως κεντρικό άξονα πρέπει να φερόμαστε καί να σκεφτόμαστε.

    Στο πρόσωπο της κεντρικής ηρωϊδας της η συγγραφέας συγκεντρώνει όλες τις γυναίκες. Τις ενώνει όλες μαζί απέναντι σε παγιωμένες αντιλήψεις καί συμπεριφορές που στόχο είχαν -καί δυστυχώς έχουν ακόμη καί στις μέρες μας- να τις ταπεινώσουν καί να τις μεταμορφώσουν σαν άλλα εξιλαστήρια θύματα όπου ο καθένας θα ''εκδικείται'' καί θα ''τιμωρεί'' με απώτερο σκοπό να θεωρεί εαυτόν ανώτερο,ικανότερο καί δυνατότερο. Η γυναίκα,όμως,δεν παύει να είναι προικισμένη από την φύση με μεγάλη δύναμη κι αντοχή. Είναι εκείνη που δίνει ζωή. Είναι εκείνη που χρωματίζει τα πάντα γύρω μας. Αδάμαστο πλάσμα που το μόνο που ζητά είναι να μπορέσει να αγαπήσει καί να αγαπηθεί καί να γίνει αποδεκτή από τον κόσμο. Αυτό που πραγματικά θέλουν οι γυναίκες είναι η αληθινή,ανιδιοτελής αγάπη καί στοργή. Ναι,υπήρξαν φορές που κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης με ενόχλησε κάπως η επιμονή της ηρωϊδας σε κάποια υπερβολικά υλικά αγαθά αλλά μπόρεσα να κατανοήσω τη σκέψη της. Ίσως έτσι να θεωρούσε πως θα μπορούσε να ''γεμίσει'' το συναισθηματικό της κενό,ή,ό,τι είχε στερηθεί τόσα χρόνια.

   Όσον αφορά τα πιο τεχνικά κομμάτια του βιβλίου έχω να σας πώ τα ακόλουθα. Το βιβλίο είναι αρκετά μεγάλο σε όγκο,αφού ξεπερνά τις 900 σελίδες καί θα χρειαστεί να αφιερώσετε χρόνο για να το διαβάσετε καί να το ευχαριστηθείτε. Όχι,βέβαια,πως αυτό είναι κάτι αρνητικό απλά εγώ θα ήθελα να είναι κάπως πιο μικρό,ή,να έχει ''σπάσει'' σε δύο ξεχωριστά βιβλία. Από εκεί καί πέρα,τα κεφάλαια είναι μικρά καί περιεκτικά καί βοηθούν στη συνοχή του κειμένου. Το λεξιλόγιο είναι κατανοητό καί οι σκηνές άκρως περιγραφικές. Αγάπησα τον πρόλογο του βιβλίου. Δεν έμεινα τόσο ικανοποιημένη μέχρι την μέση του βιβλίου αλλά από εκεί μέχρι καί τον επίλογο μπορώ να πώ πως το βρήκα αρκετά αρεστό για τα αναγνωστικά μου γούστα. Ένιωσα σαν να απελευθερώθηκα μαζί με την συγγραφέα καί την πρωταγωνίστρια. Όλα κυλούσαν πιο ομαλά καί πιο γρήγορα. Μας οδήγησαν σε ένα τέλος που αφήνει ερωτηματικά για το τι πρόκειται να γίνει στη συνέχεια καί ρίχνει αόρατες γέφυρες με το επόμενο βιβλίο. Ένα βιβλίο που θα ήθελα μελλοντικά να διαβάσω καί να δω πως θα εξελιχθεί τόσο η ηρωϊδα,όσο καί η πένα της συγγραφέως. Άραγε,η εκδίκηση μπορεί να αντικαταστήσει την αγάπη καί να προσφέρει την ίδια ευφορία στην ψυχή της ηρωϊδας; Αυτό δεν έχει παρά να το ανακαλύψετε διαβάζοντας το βιβλίο.

                                                               Καλές σας αναγνώσεις!

                                                                     ΠΕΡΙΛΗΨΗ

«Η γυναίκα που λαχταρούσε να αγαπήσει» είναι μια τριλογία που μιλά για τη ιστορία της όμορφης, ταλαντούχου και φιλελεύθερης Ελισαβέτα Τροπίνινα. Γεννημένη στη μικρή πόλη του Ισμαήλ, ζει την παιδική της ηλικία μέσα στη θαλπωρή της οικογένειάς της, όπου διδάχτηκε την αγάπη και την ατομικότητα. Μετά τον θάνατο του παππού της, αποχαιρετά την παιδική ηλικία και ξεκινά η επίμονη επιθυμία της να ξαναβρεί εκείνη την αγάπη των παιδικών της χρόνων. Στα δεκαοχτώ της παντρεύεται τον ανιαρό και στενόμυαλο Αλεξέι Γκάλιτς, που τον παρατάει μετά από δεκατρία χρόνια, μεγαλώνοντας ολομόναχη τον γιο της Ιγκνάτ. Δουλεύει σαν διερμηνέας στην περίφημη Σοβιετική Ιντουρίστ, από όπου στρατολογείται στην ΚαΓκεΜπε. Συναντά τον Έλληνα συνταξιούχο πτέραρχο Δημήτρη Ζάγκο, που της υπόσχεται πολλά, στην πραγματικότητα όμως δεν χρειάζεται δίπλα του μια όμορφή, έξυπνη και ανεξάρτητη γυναίκα, αλλά μια ερωμένη δίχως απαιτήσεις. Ερωτεύεται τον Έλληνα επιχειρηματία Τζωρτζ Αλιάγα, έναν χαρισματικό, μα ήδη παντρεμένο άνδρα, με τον οποίο η Λίζα δουλεύει σκληρά για πέντε ολόκληρα χρόνια, πιστεύοντας τις υποσχέσεις του ότι θα ζήσουν κάποτε μαζί. Η μοίρα στη συνέχεια φέρνει στο δρόμο της τον ευγενούς καταγωγής Άνταμ Ερατεινό, τον οποίο παντρεύεται, έναν άνθρωπο γεμάτο σκοτεινά μυστικά και διεστραμμένους εθισμούς. Ο Άνταμ, αφού βούλιαξε στα χρέη, παρατά τη γυναίκα του και την οικογένειά της στο έλεος εκείνων που έχει καταληστέψει. Τότε η Λίζα παίρνει την απόφαση να εκδικηθεί όλους όσους πρόδωσαν τις προσδοκίες και την αγάπη της. Μέσα σ’ εκείνη τη συμφορά, εμφανίζεται ξανά στη ζωή της ο Δημήτρης Ζάγκος. Τον εξαναγκάζει να την παντρευτεί, μα ύστερα από οκτώ μήνες εκείνος πεθαίνει. Δεν τον σκότωσε η ίδια. Η μοίρα το έκανε για λογαριασμό της. Τέλος η Λίζα, αφού ξεμπέρδεψε με τον πρώτο, αρχίζει να πλάθει τα σχέδιά της για τη μελλοντική της ζωή και την εκδίκησή της για όσους απέμειναν…

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΕΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΚΡΑΦ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΑΝΤΩΝΗΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΚΑΚΤΟΣ