Συνέντευξη με τον συγγραφέα Αλέξανδρο Μπούφεση
Σημερινός μου καλεσμένος στην στήλη των συνεντεύξεων ο συγγραφέας Αλέξανδρος Μπούφεσης. Τον ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο καί τις απαντήσεις του. Από τις εκδόσεις Λιβάνη κυκλοφορεί το νέο του βιβλίο με τίτλο ''Άρχων Η χαραυγή του υπερανθρώπου''. Του εύχομαι να είναι καλοτάξιδο. Για όσους/ες επιθυμούν να το διαβάσουν,μπορούν να το προμηθευτούν είτε από το επίσημο site του εκδοτικού,είτε από κάποιο βιβλιοπωλείο.
Για να δούμε τι μοιράστηκε μαζί μας...
ΕΡΩΤΗΣΗ 1: Πώς πρόεκυψε η ενασχόλησή σας με τη συγγραφή; Ποιά τα οφέλη της στην ψυχή σας;
Α.Μ. Δεν θα απαντήσω τα τετριμμένα “Από μικρός είχα πάθος με το γράψιμο",“Κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα”,και άλλα άκρως συναισθηματικά,που δεν μου πάνε. Άρχισα να αρθογραφώ στο Τρίτο Μάτι το 2009 και λίγους μήνες αργότερα ξεκίνησα τους Θεούς του Πολέμου. Τους Θεούς τους έγραψα ως φόρο τιμής στους μεγάλους συντελεστές του Β Παγκοσμίου πολέμου,τον Στρατηγό Χάιντς Γκουντέριαν και τον Στρατάρχη Ζούκοφ,οι οποίοι παρόλο που ανήκαν σε διαφορετικά στρατόπεδα,πρέσβευαν τις ίδιες αξίες και τα ίδια ιδανικά. Γενικά γράφω όταν θέλω να κάνω μια δήλωση ή ένα αιχμηρό σχόλιο,όπως πολύ σωστά αναφέρατε στην κριτική σας στο Άρχων. Δεν γράφω για την ψυχή μου. Όπως πολύ σωστά έχουν αναφέρει επιτυχημένοι συγγραφείς του εξωτερικού,“γράφουμε όταν έχουμε να διηγηθούμε μια καλή ιστορία” και το Άρχων εκτός από αιχμηρό σχόλιο είναι και συνάμα μια πολύ καλή ιστορία,μια τακτοποιημένη αλληλουχία γεγονότων. Θα επιθυμούσα,όχι μόνο για μένα,αλλά και για τους υπόλοιπους ποιοτικούς συγγραφείς,κάποια στιγμή να υπάρξουν ΚΑΙ οικονομικές απολαβές από την συγγραφή,αλλά δυστυχώς ζούμε στην Ελλάδα -σε μια αγορά για δυο τρεις συγγραφείς συγκεκριμένου είδους- και αυτομάτως οι επιθυμίες τέτοιου είδους καθίστανται ευσεβείς πόθοι.
EΡΩΤΗΣΗ 2: Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λιβάνη το δεύτερο βιβλίο σας με τίτλο ‘’Άρχων Η χαραυγή του υπερανθρώπου’’. Να είναι καλοτάξιδο. Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια γι’αυτό;
Α.Μ. Θα αναφερθώ και πάλι στην κριτική σας,θα μου το επιτρέψετε! Το Άρχων είναι ένα αιχμηρό σχόλιο στο σάπιο κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο και όχι μόνον. Στο κατεστημένο ενός όχλου που έχει ψευδαισθήσεις πως απολαμβάνει ελευθερία και δημοκρατία,και αυτό γιατί -ακόμα- ο καθείς μπορεί να ενεργεί όπως του “γουστάρει” και επειδή μια φορά στα τέσσερα χρόνια ρίχνει μια ψήφο σε μια κάλπη και έχει ονειρώξεις πως είναι ο “κυρίαρχος λαός”. Το Άρχων είναι ένα μάλλον προσωποκεντρικό μυθιστόρημα ή να το θέσω καλύτερα “προσωποκεντρικά ορμώμενο”,μιας και ο κύριος χαρακτήρας,ο Νικήτας,επικρατεί σε όλη την έκταση του κειμένου. Το λέω αυτό γιατί κάποιοι παραπονέθηκαν πως δεν εμπλούτισα το κείμενο από την σκοπιά άλλων χαρακτήρων και των συναισθημάτων αυτών. Στην Ελλάδα,φαίνεται,επικρατεί πολύ το συναίσθημα και δυστυχώς χάνουμε την ουσία. Μέσα από τις εμπειρίες του Νικήτα,ο αναγνώστης γνωρίζει -ίσως λίγο ανιαρά στα πρώτα δύο κεφάλαια- την ζωή ενός έκπτωτου αναλυτή του Ρόιτερς,ο οποίος μέλει να αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο στην πτώση ενός σάπιου κοινωνικοπολιτικού κατεστημένου. Στο Άρχων ο αναγνώστης μπορεί κάλλιστα να βρει μια γκάμα αίτιων και αιτιατών στο πώς φτάσαμε ως εδώ αφενός και αφετέρου πώς θα έπρεπε να μοιάζει ένας μάχιμος δημοσιογράφος,ο οποίος δεν φοβάται να έρθει σε άμεση ρήξη με τους παντοδύναμους διαχειριστές του παγκόσμιου πλούτου. Ο Νικήτας τα έχει χάσει όλα και έτσι ακριβώς συμπεριφέρεται από την αρχή μέχρι το τέλος. Ως κάποιος που έχει φτάσει στον πάτο του πηγαδιού και δεν φοβάται να αρχίσει την πολυπόθητη και εξαιρετικά δύσκολη και επικίνδυνη αναρρίχηση. Ο Νικήτας όπως τόσοι άλλοι συμπολίτες μας,πάσχει από τους δικούς του δαίμονες,μια αγχωτική διαταραχή -την λεγόμενη Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή- που συχνά πυκνά παίρνει τον έλεγχο και τον αφοπλίζει. Το Άρχων αποτελεί επίσης μια ψήφο εμπιστοσύνης σε όλους αυτούς που παλεύουν με την “αρρώστια της εποχής”,τις πλείστες όσες αγχωτικές διαταραχές,πως μπορούν να τα καταφέρουν να δαμάσουν τους προσωπικούς τους δαίμονες και να προχωρήσουν μπροστά. Να μην φοβούνται να μιλήσουν για τα άγχη τους στους ειδικούς και να μην φοβούνται να καταφύγουν ακόμα και σε φαρμακευτική αγωγή προκειμένου να βοηθηθούν. Δυστυχώς ζούμε ακόμα σε μια βαλκανικού τύπου κοινωνία που “βάζει στάμπες”,αλλά αυτό διόλου θα πρέπει να είναι αποτρεπτικό,έτσι κι αλλιώς αυτή η κοινωνία πεθαίνει. Γενικά,το Άρχων είναι φόρος τιμής στους σύγχρονους “υπερανθρώπους” που καλούνται να ζήσουν σε μια αρένα,σε ένα σενάριο τύπου “Επτά επί Θήβας”,καθώς εργάζονται για πενιχρές αποδοχές,συχνά όχι στο πεδίο των σπουδών τους,με εξωφρενικούς ρυθμούς και ωράρια και καλούνται συνάμα να επιβιώσουν στην ίδια αρένα των διαπροσωπικών σχέσεων,που επικρατεί το πούλημα και η προδοσία. Ας είναι το blog σας μια ακόμα ευκαιρία να χαιρετίσω όλα αυτά τα νέα παιδιά και να εκφράσω για ακόμα μια φορά τον αστείρευτο θαυμασμό μου.
ΕΡΩΤΗΣΗ 3: Πώς γεννήθηκε στο μυαλό σας η ιστορία του βιβλίου;
Α.Μ. Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση σε ένα σύνθετο θέμα. Το Άρχων το συνέλαβα το 2010 και άρχισα να γράφω τα πρώτα κεφάλαια στα Αγγλικά,αλλά είχε μια τελείως διαφορετική και ως ένα βαθμό,λάθος,θα τολμούσα να πω,δομή. Είχε να κάνει πάλι με τον υπεράνθρωπο και τον Κβαντικό Θεό. Ένα ζήτημα το οποίο ούτε αρχή έχει ούτε τέλος και που ούτως ή άλλως διακεκριμένοι θεολόγοι δεν μπορούν να το θίξουν. Το 2019,όταν άρχισα να εργάζομαι στα πλοία ως δόκιμος αξιωματικός,έπρεπε να περατώσω διάφορες αγγαρείες. Ήταν αυτές όμως οι αγγαρείες που μου έδωσαν έμπνευση -τον μηχανισμό ακριβώς δεν ξέρω να σας τον εξηγήσω- στο να αλλάξω την δομή όλου του σεναρίου και να αρχίσω να γράφω στο μυαλό μου τα πρώτα κεφάλαια. Ο λόγος που αναφέρω τις αγγαρείες είναι επειδή είδα πρόσφατα μια συνέντευξη μιας ξένης συγγραφέως που έδινε συμβουλές στους συγγραφείς για το τι να κάνουν όταν τους τελειώνει η έμπνευση. Τους έλεγε ακριβώς αυτό. Κάντε ό,τι αγγαρεία σιχαίνεστε. Έτσι λοιπόν κατά τη διάρκεια των αγγαρειών δούλευα και σκεπτόμουν.
ΕΡΩΤΗΣΗ 4: Πόσος χρόνος καί έρευνα χρειάστηκε για να το ολοκληρώσετε;
Α.Μ. Έρευνα δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη καθότι το Άρχων περιέχει εμπειρίες ζωής μου ως επί το πλείστον και αρκετή,όντας πολύ τυχερός,έμπνευση σεναρίου. Η οποιαδήποτε έρευνα έγινε “on the spot” σε κάθε κεφάλαιο μέσω του διαδικτύου. Αναλογικά έγραφα πέντε σελίδες την ημέρα και αν δεν έγραφα δυο ή τρεις μέρες την τέταρτη μπορεί να έγραφα είκοσι. Συνολικά χρειάστηκα τέσσερις μήνες για να το ολοκληρώσω. Περίπου όσο χρόνο μου πήρε και η συγγραφή των Θεών του Πολέμου,μόνο που στους Θεούς προηγήθηκε έρευνα έξι μηνών,καθότι πρόκειται για ιστορικό πολεμικό μυθιστόρημα.
ΕΡΩΤΗΣΗ 5: Το τέλος του αφήνει να εννοηθεί πως ίσως υπάρξει καί συνέχεια σε επόμενο βιβλίο,ή,βιβλία... Είναι κάτι που έχετε κατά νου;
Α.Μ. Προσωπικά θα ήθελα να αποτελέσει το πρώτο κομμάτι μιας τριλογίας. Αυτό,όμως,δεν εξαρτάται από μένα. Αν το αναγνωστικό κοινό το απαξιώσει,το Άρχων θα σταματήσει εδώ. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όπως έγραψα πιο πάνω,δεν ανήκω στους ρομαντικούς συγγραφείς που “κάνουν το όνειρό τους”. Κάποια στιγμή θα ήθελα να δω και μια οικονομική αναγνώριση για τις προσπάθειές μου. Όπως λένε και στο εξωτερικό,άλλωστε,“η καλή δουλειά θα πρέπει να αμείβεται”.
ΕΡΩΤΗΣΗ 6: Θεωρείτε πως θα μπορούσε -αν καί εφιαλτικό ως σενάριο- να συμβούν στην πραγματικότητα όλα όσα αναφέρονται μέσα στο βιβλίο σας;
Α.Μ. Μα ήδη συμβαίνουν όλα αυτά τα οποία αναφέρονται στο Άρχων. Ένα σάπιο κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο,ανεξαρτήτου κυβερνήσεως. Ένα σύστημα αξιών το οποίο αποτυγχάνει είτε στις σχέσεις είτε κάθε φορά που κάποιος που κάνει κάτι ποιοτικό θα πρέπει να αμειφθεί και αντ’αυτού απαξιώνεται. Κάθε φορά που ο χρηματιστηριακός τζόγος βαφτίζεται ανάπτυξη και κάθε φορά που η αναρχία βαφτίζεται σαν Νέα Τάξη Πραγμάτων. Η αναρχία,όπως και στην ύλη,αποτελεί μια ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ της καταστροφής και της αναδόμησης και όσοι πιστεύουν πως αυτό το κατεστημένο θα κρατήσει για πάντα,πλανώνται και θα εκπλαγούν αρκετά όταν “τουμπάρουν όλα” και από ό,τι βλέπω αυτό θα γίνει σύντομα. Εφιαλτικότατο είναι το σενάριο των διαχειριστών του παγκοσμίου πλούτου,διαχειριστές οι οποίοι δεν έχουν κατεβεί στο περίπτερο να πάρουν τσιγάρα και κάθονται και σχεδιάζουν νέες οικονομικές θεωρίες και συστήματα που κατά βάση έχουν τον χρηματιστηριακό τζόγο. Μιας και βρισκόμαστε σε νέο παροξυσμό εξοπλισμών σαν χώρα,ναι εφιαλτικότατο είναι το σενάριο να υπάρχουν εξοπλιστικές ιδέες από Έλληνες φοιτητές και να καταλήγουν στα σκουπίδια επειδή θέλουμε δουλεπρεπώς να τα “σκάσουμε” στον τάδε ή στον δείνα με απώτερο σκοπό να λάβουμε σαν χώρα στο μέλλον την οποιαδήποτε Γεωπολιτική υποστήριξη. Εφιαλτικό είναι να σε παρατάει μετά από πόσα χρόνια ο σύντροφός σου στην αναζήτηση του καλύτερου -που είναι ο εχθρός του καλού κατά τον Βολταίρο- και στο τέλος να καταλήγετε μόνοι και οι δυο σας. Εφιαλτική είναι η λατρεία της ύλης και της σάρκας από την στιγμή που οικογένειες παλεύουν και ο κόσμος πεθαίνει από την πείνα στους δρόμους. Πάντως,ένα είναι σίγουρο. Το οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα και ο οποιοσδήποτε ηγέτης προκύψουν από αυτή την αναρχία,εμείς οι ίδιοι θα τους χαιρετίσουμε σαν λυτρωτές μας. Στην τελική,είναι αυτό το πιο εφιαλτικό σενάριο; Δεν ξέρω,αναρωτιέμαι και εγώ ο ίδιος.
ΕΡΩΤΗΣΗ 7: Για ποιόν λόγο ένας αναγνώστης/μία αναγνώστρια να επιλέξει να διαβάσει το βιβλίο σας;
Α.Μ. Να σας πω ποιοι δεν θα ήθελα να το διαβάσουν καλύτερα; Όσοι αναζητούν κάτι ελαφρύ με μπόλικη δόση αμπελοφιλοσοφίας ή όσοι πάνε να αυτοβελτιωθούν και προτιμήσουν ένα ακόμα βιβλίο που θα πάει να τους πείσει πως αν σκεφτούν τα πράγματα θετικά,τότε θα έρθουν θετικά. Γι΄αυτούς σίγουρα το Άρχων δεν είναι το ιδανικό βιβλίο.
ΕΡΩΤΗΣΗ 8: Ποιό το όραμά σας ως συγγραφέας;
Α.Μ. Να καταξιωθώ είτε εδώ είτε στο εξωτερικό και τα βιβλία μου να αποφέρουν ένα κέρδος. Είμαι πολύ ρεαλιστής.
ΕΡΩΤΗΣΗ 9: Ο Αλέξανδρος Μπούφεσης,ως αναγνώστης,τί είδους βιβλία επιλέγει να διαβάσει;
Α.Μ. Από ξένους Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι,Μάικλ Κέρτις Φορντ,Ρόμπερτ Χάρρις και Στήβεν Πρέσφιλντ. Από Έλληνες διαβάζω Αντώνη Αντωνιάδη,με συνεπήρε το Νεκρονομικόν,το έργο του που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ,μόνο που εγώ το είχα πρωτοδιαβάσει όταν είχε κυκλοφορήσει στα Αγγλικά. Διαβάζω επίσης Κωνσταντίνο Γρίβα,Στρατιωτική Ιστορία,αναγνώσματα που άπτονται της παγκόσμιας γεωπολιτικής,αλλά δεν σας κρύβω την προτίμησή μου και στα κόμικς και ειδικά στον Κόναν.
ΕΡΩΤΗΣΗ 10: Τέλος,ήθελα να σας ρωτήσω αν έχετε ξεκινήσει την συγγραφή του επόμενου βιβλίου σας. Αν ναι,πότε περίπου να το περιμένουμε καί σε ποιό λογοτεχνικό είδος θα ανήκει;
Α.Μ. Έχω ήδη στα σκαριά το δεύτερο μέρος του Άρχων. Στο μυαλό μου δηλαδή,όπως ο Μότσαρτ με τους Γάμους του Φίγκαρο. Όπως είπα,όμως,δεν εξαρτάται από μένα,αν δεν καταξιωθεί από το κοινό τότε δεν θα παρουσιαστεί άλλο μέρος. Υπάρχει ένα backup plan για την συγγραφή ενός θρίλερ,στον πυρήνα του οποίου θα είναι η Πατριαρχεία,όπως πολεμάται από τις Φεμινίστριες. Έχω και γι'αυτό το θέμα πολλά και καυστικά σχόλια,κυρίως για την πόλωση που μας χαρακτηρίζει ως Έλληνες: Αριστερός/Δεξιός, Πατριαρχία/Μητριαρχία. Ειπώθηκαν ήδη κάποια πράγματα στο Άρχων,αλλά έχουν ακόμα να ειπωθούν πολλά με τον γνωστό και καυστικό μου τρόπο.
Α.Μ. Τιμή μου που με φιλοξενήσατε! Να είστε καλά να μας διαβάζετε και να απολαμβάνουμε το blog σας.
Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας καί τις απαντήσεις σας.
Με εκτίμηση,Κυριακή Γανίτη από το blog Dominica Amat
Reviewed by Dominica
on
Απριλίου 23, 2021
Rating:
Δεν υπάρχουν σχόλια: