Μακρύ, φωτεινό ποτάμι

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Αγαπάτε τα ψυχολογικά θρίλερ; Είναι,αντικειμενικά,μία ιδιαίτερη κατηγορία βιβλίων που είτε τα λατρεύεις,είτε λατρεύεις να τα μισείς. Εγώ ανήκω στην μερίδα του αναγνωστικού κοινού που τα αγαπά. Όχι μόνο γιατί κάθε φορά με γεμίζουν με πολλά κι έντονα συναισθήματα,αλλά κι επειδή με προειδοποιούν καί μου αποδεικνύουν πως αυτό που θα πρέπει να φοβάμαι είναι το σκοτάδι που υπάρχει μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Αυτό το αόρατο κακό που αν βγεί στην επιφάνεια,οι συνέπειες θα είναι ολέθριες. Στο σημερινό αναγνωστικό ταξίδι παρέα είχα το νέο μυθιστόρημα της συγγραφέως Λιζ Μούρ,με τίτλο ''Μακρύ,φωτεινό ποτάμι'' που κυκλοφόρησε πρόσφατα καί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Μίνωας. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ με εμφανή τα στοιχεία της αστυνομικής λογοτεχνίας όπου η μυθοπλασία δανείζεται στοιχεία από την αληθινή ζωή καί μας παρασύρει σε ένα μακρύ,φωτεινό ποτάμι. 

   ''Μακρύ,φωτεινό ποτάμι'' ο τίτλος του βιβλίου κι αμέσως σκέφτηκα το γιατί ήταν φωτεινό κι όχι σκοτεινό αυτό το ποτάμι. Σωστή,ή,λάθος η παρατήρησή μου,είναι κάτι που το είχα κατά νου καθ'όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης. Θα μου φαινόταν πιο ταιριαστό ( ; ) να έχει χρησιμοποιηθεί το επίθετο ''σκοτεινό'' αλλά καί πάλι η συγγραφέας ίσως καί να είχε κάποιον σκοπό πίσω απ'όλο αυτό. Μήπως,τελικά,υπάρχει ελπίδα καί ένα καλύτερο αύριο για τα πρόσωπα της ιστορίας; Ή το κάνει για να μας παραπλανήσει; Η καχυποψία μου είχε φτάσει στα ύψη καί αναζητούσα,διακαώς,απαντήσεις. Απαντήσεις που θα μου δινόντουσαν,απλόχερα,μόνο αν άρχιζα την ανάγνωση του βιβλίου. Όπως κι έπραξα.

   Αρχικά,θα βρούμε την παράθεση ενός αποσπάσματος από κάποιο έργο άλλου συγγραφέα καί ένα ποίημα από γνωστό ποιητή που τρόπο τινά θα προσπαθήσουν να μας εντάξουν με φυσικό τρόπο μέσα στο κλίμα της υπόθεσης. Έπειτα,ξαφνικά μπροστά μας θα εμφανιστεί ένας κατάλογος με πολλά ονόματα. Άραγε,όλοι κι όλες που αναφέρονται μέσα στον κατάλογο θα μας απασχολήσουν κατά την διάρκεια της εξιστόρησης της πλοκής; Για ποιον λόγο τους/τις αναφέρει η συγγραφέας; Αυτό θα το μάθουμε πολύ αργότερα,αφού εύστοχα η συγγραφέας μας δελεάζει από την αρχή για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μας μέχρι το τέλος. 

   ''Λεωφόρος Κένσινγκτον, Φιλαδέλφεια, ΗΠΑ. Σε μία γειτονιά της Φιλαδέλφειας που μαστίζεται από την κρίση των οπιοειδών, δύο κάποτε αχώριστες αδελφές κινούνται πλέον σε εντελώς διαφορετικά μονοπάτια. Η μία, η Κέισι, ζει στους δρόμους εγκλωβισμένη στη μέγγενη των ναρκωτικών. Η άλλη, η Μίκι, κάνει περιπολίες για το 24ο αστυνομικό τμήμα με το περιπολικό της. Η Μίκι έχει χρόνια να μιλήσει με την αδελφή της, όμως ποτέ δεν έχει πάψει να ανησυχεί γι’ αυτήν. Όταν στη Λεωφόρο αρχίζουν να εμφανίζονται οι σοροί δολοφονημένων ιερόδουλων, ο αρχηγός της αστυνομίας θέλει να θάψει την είδηση. Όμως, καθώς η μυστηριώδης σειρά από φόνους παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις, η Μίκι είναι αποφασισμένη να ανακαλύψει τον ένοχο και να βρει την αδελφή της προτού να είναι πολύ αργά και γίνει η Κέισι το επόμενο θύμα. Ποιος είναι ο δολοφόνος της Λεωφόρου; Γιατί η Κέισι και η Μίκι έχουν χάσει κάθε επαφή;" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση που επιλέγει η συγγραφέας δεν αναδεικνύει μόνο την πλευρά της κύριας πρωταγωνίστριας,αλλά κατά ένα μοναδικό τρόπο,δίνει τον λόγο καί στα υπόλοιπα πρόσωπα της ιστορίας. Όλοι κι όλες θα βρεθούν μπροστά μας καί θα μπορέσουμε να προβούμε σε μία άρτια σκιαγράφηση του ψυχισμού τους. Άνθρωποι σαν εμάς. Άνθρωποι ετερόκλητοι,μα τόσο άρρηκτα συνδεδεμένοι μεταξύ τους θα μας γεννήσουν πολλά -αντιφατικά κυρίως θα πω- συναισθήματα. Όχι,δεν είναι απλοί περαστικοί μέσα στην ιστορία. Καθενάς καί καθεμία θα έρθει καί θα δώσει ένα κομμάτι της δικής του/της αλήθειας καί θα έχουμε μπροστά μας ολόκληρη την εικόνα. Διεισδύει μεθοδικά η συγγραφέας μέσα στον τρόπο σκέψης,στις επιθυμίες καί στις πράξεις των ηρώων καί των ηρωϊδων της. Θέτει τα σωστά ερωτήματα καί προβληματισμούς. Θίγει σοβαρά κοινωνικά ζητήματα που ταλανίζουν τη ζωή των ανθρώπων κι επιλέγουν να εθελοτυφλούν,ή,να τους γυρνούν την πλάτη θεωρώντας -κατ'εμέ εσφαλμένα- πως δεν τους αφορούν.

   Η δράση ξεδιπλώνεται σε δύο χρόνους σε παράλληλη τροχιά. Το παρόν λαμβάνει το μαύρο χρώμα καί το παρελθόν το λευκό. Γιατί,όμως,γίνεται αυτή η διάκριση ανάμεσα τους; Μήπως μας δίνουν περισσότερες πληροφορίες κι εμείς πρέπει να τις αφουγκραστούμε; Μήπως για να τονιστούν οι διαφορές ανάμεσα στο τότε καί στο σήμερα σε όλα τα επίπεδα; Στο επίκεντρο η σχέση μεταξύ δύο αδελφών από την παιδική καί εφηβική έως καί την ενήλικη,πλέον,ζωή τους. Η οικογένεια ήταν,είναι καί θα είναι πάντα η ασφαλιστική μας δικλείδα. Το ακλόνητο σημείο αναφορά μας που πάντα θα το αποζητάμε καί θα επιστρέφουμε σε αυτό όταν νιώθουμε την ανάγκη για μια αληθινή αγκαλιά,να νιώσουμε ασφάλεια,παρηγοριά καί αγάπη. Οτιδήποτε έξω από αυτήν δε δύναται να αναπληρώσει πλήρως αυτές τις ανάγκες μας. Τουλάχιστον,έτσι θα πρέπει να συμβαίνει. Μόνο που κι αυτό δεν είναι πάντα δεδομένο,αλλά παραμένει ζητούμενο.

   Εν κατακλείδι,έχουμε στα χέρια μας ένα βιβλίο που διαβάζεται με αμείωτο ρυθμό έντασης καί προσοχής. Οι ανατροπές μπορεί να μην είναι πολλές,αλλά περιέχονται μέσα στο κείμενο στον βαθμό που πρέπει,καθιστώντας το ενδιαφέρον καί αγωνιώδες. Ένα βαθειά συγκινητικό μυθιστόρημα που αποδίδει φόρο τιμής στην αδελφική αγάπη που μοιάζει να μην κλωνίζεται καί να παραμένει παρούσα καί δυνατή παρά τις όποιες δυσκολίες καί μπόρες θα ξεσπάσουν στο πέρασμα των χρόνων. Η οικογένεια είναι ο πυρήνας της ύπαρξής μας καί πάντα θα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνιών. Ναι,έμεινα αρκετά ικανοποιημένη από την ανάγνωσή του. Σίγουρα,θα μείνει καιρό νωπό στην μνήμη μου. Εάν θέλετε να μυηθείτε στην ομορφιά των ψυχολογικών θρίλερ,δεν έχετε παρά να το αναζητήσετε.

                                                                Καλά σας αναγνώσματα!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΛΙΖ ΜΟΥΡ(LIZ MOORE)

ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ:  Long Bright River

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΑ ΦΑΚΙΝΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΜΙΝΩΑΣ