Ημιζωές

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Τί είναι αυτό που μας κάνει να αναζητάμε καί να διαβάζουμε διαρκώς νέα βιβλία; Η ανάγκη μας για ψυχαγωγία,για να ξεφύγουμε -έστω καί για λίγο- από τα προβλήματα της καθημερινότητας,ή,γιατί θέλουμε να δούμε τα πάντα γύρω μας μέσα από μία άλλη οπτική,στη συγκεκριμένη περίπτωση,αυτή των εκάστοτε συγγραφέων; Η μυθοπλασία δύναται να διευρύνει τους πνευματικούς μας ορίζοντες καί να μας καταστήσει πρωταγωνιστές/στριες σε υποθέσεις που έως σήμερα δεν είχε τύχει να λάβουμε μέρος,ή,που δεν υπάρχει πιθανότητα να συμβεί μελλοντικα. Για μένα αυτοί είναι μερικοί από τους λόγους που η ανάγνωση βιβλίων καταλαμβάνει ένα σημαντικό μερίδιο του ελεύθερου χρόνου μου. Συνεχίζοντας,λοιπόν,το επόμενο βιβλίο που μου κράτησε συντροφιά ήταν το μυθιστόρημα ''Ημιζωές'' του συγγραφέα Νίκου Αγαθαγγελίδη που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Ένα βιβλίο που συνδυάζει το αστυνομικό με το κοινωνικό στοιχείο. Άλλωστε,είναι δύο έννοιες συνυφασμένες μεταξύ τους. Τί εννοώ με αυτό; Ένα,ή καί περισσότερα εγκλήματα,που μπορεί να λάβουν κατά καιρούς χώρα,έχουν μεγάλο αντίκτυπο στην κοινωνία καί στους πολίτες αυτής. Αρκεί να ρίξουμε μία ματιά γύρω μας καί να το αντιληφθούμε.

   ''Ημιζωές'' όπως προείπα ο τίτλος του βιβλίου καί ήθελα πολύ να ρωτήσω τον συγγραφέα για ποιον λόγο τον επέλεξε. ''Ημιζωές'' μία λέξη που τη συνθέτουν το ''ημί'' καί η λέξη ''ζωές''. Άραγε,δε ζούμε μία ολοκληρωμένη ζωή; Η ζωή μας είναι μισή μέχρι να βρούμε έναν άνθρωπο να πορευτούμε μαζί μέχρι το τέλος,ή,αυτό θα ισχύει όταν βρούμε ποιος είναι ο προορισμός/σκοπός που πρέπει να επιτελέσουμε; Καί ύστερα τί; Εκεί ολοκληρώνεται καί παύει να έχει νόημα; Οι όποιες απορίες μου,βέβαια,απαντήθηκαν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης,αλλά φυσικά δεν θα σας τις αναφέρω εδώ. Θα πρέπει να τις βρείτε κι εσείς με τη σειρά σας διαβάζοντας το βιβλίο.

   Ο συγγραφέας έχει μία αρκετά καλή πένα στην οποία στηρίζεται κι αρχίζει να ξεδιπλώνει πάνω στο χαρτί την υπόθεση του βιβλίου του. Καί αυτό με κάνει να είμαι πιο αυστηρή κι απαιτητική απέναντί του γιατί θεωρώ πως έχει δυνατότητες εξέλιξης. Ας περάσουμε,όμως,στα περαιτέρω. Ο συγγραφέας μας δίνει μία δυνατή -κατ'εμέ- εισαγωγή κι έπειτα συνεχίζει με πιο ήπιο τρόπο. Το λεξιλόγιο είναι άφθονο,η δομή του κειμένου ορθή,η χρήση των εκφραστικών μέσων γίνεται στον βαθμό καί με τον τρόπο που πρέπει καί οι περιγραφές των εικόνων άκρως γλαφυρές. Σταδιακά καθώς κυλούν οι σελίδες παρατηρούμε να αυξάνονται σε ένταση τα γεγονότα καί τα συναισθήματα ολοκληρώνοντας αυτό το πρώτο βιβλίο με ένα φινάλε που αφήνει ερωτήματα καί αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι στην πορεία. 

   Άν καί μέχρι πριν κάποια χρόνια δεν μου ήταν τόσο αγαπητές οι πολυπρόσωπες ιστορίες,πλέον,μπορώ να πω ότι μου αρέσουν πολύ γιατί μέσα από την ποικιλία των προσώπων που θα συναντήσω λαμβάνω περισσότερα απ'όσα περίμενα. Έτσι συνέβη κι εδώ. Ο συγγραφέας επιλέγει να εντάξει αρκετά πρόσωπα μέσα στο πλαίσιο της ιστορίας του. Άνθρωποι διάφορων ηλικιών,κοινωνικών καί οικονομικών τάξεων,με τα όποια προβλήματα,πάθη,λάθη,σκέψεις καί επιθυμίες. Άνθρωποι παντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους θα πρέπει να ενωθούν ηθελημένα,ή μη,κάτω από αυτό το παράδοξο παιχνίδι της μοίρας. Οι ζωές τους μοιάζουν να είναι δεμένες με αόρατα δεσμά που δεν είναι εύκολο να σπάσουν. Οι ήρωες καί οι ηρωϊδες θα το προσπαθήσουν. Θα τα καταφέρουν,ή όχι; Ένιωθα την αγωνία τους καί την ανάγκη τους να πετύχουν το σκοπό τους. Το μόνο που ίσως να άλλαζα να ήταν ο χρόνος ο οποίος δόθηκε στον καθένα καί στην καθεμία. Για μένα χρειαζόταν να ακούσω μερίδα αυτών λίγο παραπάνω. Βέβαια,δεν ξέρουμε τι θα γίνει στο επόμενο βιβλίο. Οπότε αναμένουμε.

    "Νομίζω πως τα άψυχα μάτια της κοιτούν εμένα. Θέλουν να ουρλιάξουν. Πώς αισθάνθηκες όταν είδες τον Θάνατο να πλησιάζει, μικρή μου;» Το Βέλβετ Ρόου έχει μείνει στην ιστορία ως «η πόλη των χιλίων χαμόγελων». Ωστόσο, πίσω από τα ψεύτικα χαμόγελα ελλοχεύουν σκοτεινά μυστικά. Όταν ο εγκληματολόγος Άλαν Ράσελ αναλαμβάνει την υπόθεση δυο δολοφονημένων κοριτσιών, γνωρίζει ότι η ζωή του θα αλλάξει για πάντα. Τούτη η ιστορία θα είναι η τελευταία του δοκιμασία και ο μοναδικός δρόμος προς την προσωπική του εξιλέωση. Σε έναν αγώνα ενάντια στον χρόνο, αλλά και σε όσα στοιχειώνουν το παρελθόν του, ο Άλαν θα κληθεί να αντιμετωπίσει ένα κακό που καλπάζει ξέφρενο. Ο δολοφόνος βρίσκεται κάπου εκεί έξω και δε θα αργήσει να χτυπήσει ξανά… Συμφέροντα και ολέθρια πάθη, ψέματα και δίψα για εξουσία συνυφαίνουν έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, τον κόσμο των Ημιζωών." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

    Στο βιβλίο πέρα από το αστυνομικό κομμάτι,υπάρχει καί το κοινωνικό. Ο συγγραφέας μέσα απ΄τις προσωπικές εμπειρίες ζωής των ηρώων καί των ηρωϊδων του θα μιλήσει για ζητήματα που απασχολούσαν καί συνεχίζουν καί το κάνουν μέχρι καί τις μέρες μας,πολύ πιθανόν καί μελλοντικά,αν εμείς δεν δώσουμε οριστικές λύσεις. Ζητήματα όπως ο ρατσισμός,οι προκαταλήψεις απέναντι σε ανθρώπους με ψυχικές ασθένειες,σε ανθρώπους με ιδιαίτερα χαρίσματα,οικογενειακοί δεσμοί,φιλικές καί ερωτικές σχέσεις κι ό,τι μπορεί να σχετιστεί με τους ανθρώπους όλα θα τεθούν υπό εξέταση. Πώς μπορούν όλα αυτά να σχετίζονται με τα εγκλήματα; Ποιος ο κοινός παρανομαστής; 

   Εν κατακλείδι,έχουμε στα χέρια μας ένα ενδιαφέρον βιβλίο που παρά τον σχετικά μεγάλο του όγκο (500 + σελίδες) διαβάζεται άκοπα καί με γρήγορο ρυθμό. Εγώ δε σας το κρύβω πως επιθυμώ να διαβάσω καί το επόμενο βιβλίο καθώς ο συγγραφέας εύστοχα ρίχνει μία αόρατη γέφυρη ανάμεσα στο πρώτο καί στο δεύτερο κι έχω την αίσθηση πως στέκομαι στη μέση αυτής κι θέλω να βρεθώ στην άλλη μεριά. Αν,λοιπόν,θέλετε κι εσείς να μάθετε τι κρύβεται πίσω από τον αινιγματικό τίτλο ''Ημίζωες'',δεν έχετε παρά να αναζητήσετε το βιβλίο.

                                                              Καλές σας αναγνώσεις!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΝΙΚΟΣ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΙΔΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΛΥΚΟΦΩΣ