Το σπίτι με τις φοινικιές

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

    Γιατί αναπολούμε καί νοσταλγούμε τόσο έντονα καί επιτακτικά παλαιότερες εποχές που δεν τις έχουμε καν ζήσει; Τί είναι αυτό που αναζητάμε καί μας ελκύει τόσο πολύ σε αυτές; Μήπως η αγνότητα των ανθρώπων εκείνης της εποχής; Μήπως η αίσθηση πως όλα ήταν πιο αληθινά καί δυνατά; Από τα συναισθήματα καί τις σχέσεις των ανθρώπων έως ακόμη καί τον τρόπο σκέψης καί ντυσίματος,οι παλαιότερες εποχές πάντα θα μας γοητεύουν. Οι επιρροές τους είναι φανερές,ακόμη καί στις μέρες μας,τόσο στα ρούχα που ίσως επιλέγουμε να φορέσουμε έως καί τα βιβλία που επιλέγουμε να διαβάσουμε. Άλλωστε,πολλοί/ες αναγνώστες/στριες μα καί συγγραφείς αρέσκονται στο να διαβάζουν,ή,να γράφουν ανάλογα μυθιστορήματα. Κάτι που προσωπικά δεν με βρίσκει αντίθετη. Άν καί δεν ανήκουν στην πιο αγαπημένη μου κατηγορία βιβλίων,τα διαβάζω με ευχαρίστηση όταν ''πέσουν'' στα χέρια μου. Όπως καταλάβατε σειρά σήμερα είχε το νέο ιστορικό μυθιστόρημα εποχής της συγγραφέως Τίτσας Πιπίνου με τίτλο ''Το σπίτι με τις φοινικιές" που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.

   Η συγγραφέας Τίτσα Πιπίνου έχει στο ενεργητικό της αρκετά έργα που έχουν αγαπηθεί απ΄το αναγνωστικό κοινό. Εγώ,αν καί γνώριζα το όνομά της καί την ειδικότητά της ως συγγραφέα,μέχρι σήμερα δεν είχε τύχει να διαβάσω κάποιο έργο της. Να λοιπόν που μου δόθηκε η ευκαιρία να την ''γνωρίσω'' για πρώτη φορά. Διαβάζοντας,αρχικά,το βιογραφικό της κι έπειτα την περίληψη του βιβλίου της,αισθάνθηκα πως ήθελε να αποδώσει έναν φόρο τιμής στο νησί της τη Ρόδο που τόσο πολύ την αγαπά. Βλέπετε,είναι αρκετοί οι άνθρωποι που εμπνέονται καί γράφουν τραγούδια,ποιήματα καί βιβλία έχοντας κατά νου ένα πολύ αγαπημένο μέρος. Όχι,δεν το παρεξηγώ! Αντιθέτως,το βρίσκω πολύ γλυκό καί τρυφερό. Όμοια με την πένα της συγγραφέως που αποπνέει αυτόν τον αέρα του ρομαντισμού καί την αίγλη των παλαιότερων εποχών. Μιλά αβίαστα μέσα από τους ήρωες καί τις ηρωϊδες της. Δεν υπερβάλλει,αλλά ούτε είναι καί φειδωλή στα όσα θα πεί καί θα μας κάνει να αισθανθούμε. 

    Χωρισμένο σε δύο μεγάλα μέρη το κείμενο θα μπορούσε να μοιάζει σαν το παρελθόν καί το μέλλον των προσώπων που θα συναντήσουμε μέσα σε αυτό. Τα περιεκτικά κεφάλαια,η παράλληλη αφήγηση των ξεχωριστών ιστοριών των ηρώων καί των ηρωϊδων,οι εναλλαγές στον χρόνο με ορθό τρόπο,το άφθονο λεξιλόγιο καί οι περιγραφικές εικόνες καθιστούν στο σύνολό τους το κείμενο ευανάγνωστο καί προσιτό. Μπορεί να μην υπάρχουν οι μεγάλες ανατροπές καί το έντονο σασπένς,αλλά το βιβλίο μας προσφέρει πληροφορίες για τον τρόπο ζωής καί σκέψης αυτών των ανθρώπων σε κρίσιμες περιόδους της ιστορίας της Ευρώπης κι όχι μόνο. Από προκαταλήψεις καί ένοχα μυστικά έως τα δυνατά πάθη καί τις επιθυμίες τους. Δείτε το σαν μία απεικόνιση της κοινωνίας του τότε. Μην προσπαθήσετε να το συγκρίνετε με το τώρα,όσο κι αν κάποια πράγματα φαντάζουν το ίδιο,το ειδικότερο πλαίσιο που διεξήχθησαν τα γεγονότα είναι διαφορετικό.

   ''Ρόδος, 1927. Όταν η οικογένεια του Φιλήμονα Σαλίβερου μεταναστεύει απ’ το μικρό άγονο νησί τους στη Ρόδο για να συνεχίσουν τα τρία παιδιά το σχολείο, κανείς τους δεν διανοείται τις επιπτώσεις που θα έχει αυτό στη ζωή τους. Κάιρο, 1934. Η Μαρίνα, η όμορφη και περήφανη κόρη της οικογένειας Σαλίβερου, ταξιδεύει με προορισμό το Κάιρο για να μείνει στην εύπορη οικογένεια των θείων της. Εκεί θα γνωρίσει τον Ανδρέα Λίντον, έναν ανεξάρτητο και παθιασμένο με την περιπέτεια άνδρα, ο οποίος κατά τη διάρκεια του πολέμου θα γίνει ήρωας. Η ιστορία των οικογενειών Σαλίβερου και Λίντον ορθώνεται με αξιοπρέπεια μπροστά στη ματαίωση των ονείρων τους, στις διαψεύσεις, στα πάθη, στις φιλοδοξίες και στις απώλειες κατά τα δύσκολα χρόνια της Ιταλοκρατίας –σαν τις δύο πανύψηλες φοινικιές που στέκονται αγέρωχες μπροστά στην παλιά έπαυλη, δίνοντας μια ψευδαίσθηση αρχοντιάς ανάμεσα στα ρημαγμένα φτωχόσπιτα της γειτονιάς." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

    ''Το σπίτι με τις φοινικιές'' ο τίτλος του βιβλίου κι αμέσως δύο σκέψεις γεννήθηκαν στο μυαλό μου. Η πρώτη είναι πως πολλές φορές παρατηρούμε γύρω μας διάφορα οικίσματα που μας αποτυπώνονται στο νου βάσει κάποιου χαρακτηριστικού τους. Αφήστε που γίνονται συχνά-πυκνά καί τόπος συνάντησης,ή,χρησιμοποιούνται σαν σημείο αναφοράς. Η δεύτερη σκέψη έχει να κάνει με το πως η επιβλητικότητα ενός σπιτιού δύναται να εξάψει την φαντασία μας καί να πλάσουμε διάφορα σενάρια σχετικά με τους ανθρώπους που το κατοικούσαν καί τις ζωές τους. Πόσα έχουν ειπωθεί καί συμβεί μέσα σε αυτά τα σπίτια; Πόσο πόνο,ή,χαρά κρύβουν πίσω από τις βαριές κουρτίνες; Άραγε,έζησαν μία ευτυχισμένη ζωή αυτοί οι άνθρωποι,ή,έμειναν συντροφιά με τα απωθημένα τους; Ποιος/α ξέρει περισσότερο από εκείνους/ες;

     Εν κατακλείδι,έχουμε να κάνουμε με ένα μυθιστόρημα που κάλλιστα θα μπορούσε να βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Η συγγραφέας έχει προβεί σε μία αναλυτική,ενδελεχή σκιαγράφηση των χαρακτήρων των ηρώων καί των ηρωϊδων τους με σκοπό να ταυτιστεί το αναγνωστικό κοινό μαζί τους. Να τους συμπονέσουν,να τους κατανοήσουν καί να βρούν πάνω τους ένα κομμάτι της δικής τους ψυχής. Αγαπημένο μου κομμάτι του βιβλίου ο επίλογος καί το επιμύθιο που τον ακολουθεί στις τελευταίες σελίδες. Ήταν η έξτρα πινελιά που χρειαζόταν ώστε να είναι αρμονική όλη η εικόνα. Σαν ένας άλλος πίνακας ζωγραφικής που σου τραβά το βλέμμα πάνω του. Άν είστε λάτρεις αυτών των βιβλίων,θεωρώ πως θα σας ικανοποιήσει.

                                                              Καλά σας αναγνώσματα!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΤΙΤΣΑ ΠΙΠΙΝΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ