Παραμύθα

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Τίτλος: Παραμύθα,ή,αλλιώς,Εισαγωγή στην Καθημερινότητα

Συγγραφέας: Αντιγόνη Σιώμου

Εκδόσεις: Λυκόφως

   

  Το πρώτο της βιβλίο κυκλοφόρησε απ΄τις εκδόσεις Πατάκη σε ηλικία μόλις 19 ετών κι αυτό καί μόνο ήταν άξιο λόγου καί προσοχής. Λίγα χρόνια μετά,επανέρχεται δυναμικά με το νέο της μυθιστόρημα με τίτλο ''Παραμύθα,ή,αλλιώς,Εισαγωγή στην Καθημερινότητα" -από το νέο της εκδοτικό σπίτι τις εκδόσεις Λυκόφως- για να μας αποδείξει πως δεν επρόκειτο για ένα πυροτέχνημα που έσκασε μπροστά στα μάτια μας για μία στιγμή καί μας θάμπωσε,αλλά πως έχει ένα ατόφιο ταλέντο που ήρθε για να μείνει στον χώρο της λογοτεχνίας στη χώρα μας. Βλέπετε,ως αναγνώστρια έχω την ''ιδιοτροπία'' -όσο κι αν θαυμάζω την γραφή ενός/μίας συγγραφέα/έως- να μην με ενοχλεί το γεγονός το πόσος χρόνος μεσολαβεί ανάμεσα στις εκδόσεις των έργων του/της. Για μένα σημασία έχει να γράφει καί να μας προσφέρει καλά,ποιοτικά βιβλία -ακόμη κι αν αργεί- παρά να έχω ένα νέο βιβλίο κάθε χρόνο που μπορεί να γίνεται μία ανακύκλωση των ίδιων πραγμάτων.

   Όχι,δεν έχω διαβάσει το πρώτο έργο της συγγραφέως,αλλά αν κρίνω από αυτό που διάβασα καί θα σας μιλήσω σήμερα,είμαι βέβαιη πως θα το αναζητήσω. Έχει μία αυθεντικότητα καί αρτιότητα η γραφή της που με γοητεύει καί με εξέπληξε ευχάριστα. Για κάποιους/ες ίσως να ακουστεί υπερβολικό αυτό που θα πω,μα θεωρώ πως έχουμε να κάνουμε με μία ολοκληρωμένη συγγραφέα με συνεχόμενες δυνατότητες εξέλιξης. Είναι κάτι πολύ ενθαρρυντικό για τον τομέα της λογοτεχνίας στη χώρα μας καί αξίζει να το επικροτούμε. Από το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί,τους ρεαλιστικούς διαλόγους,την σωστή χρήση των εκφραστικών μέσων έως καί τον τρόπο που δομείται όλη η υπόθεση έχουμε στα χέρια μας ένα άκρως ικανοποιητικό,ουσιαστικό βιβλίο. Ένα βιβλίο γεμάτο από νοήματα,που θέτει τους ορθούς προβληματισμούς καί διαβάζεται με μία ανάσα. 

   ''Παραμύθα,ή,αλλιώς,Εισαγωγή στην Καθημερινότητα" όπως προείπα ο τίτλος του βιβλίου κι αυτόματα πέρασε από το νού μου η σκέψη πως η ζωή δεν είναι παραμύθι. Ή μήπως όχι; Η απάντηση είναι πως ναι μεν είναι ένα παραμύθι,αλλά δεν έχει καμία σχέση με αυτά που διαβάζαμε όταν ήμασταν παιδιά. Εδώ οι δράκοι καί τα άλλα τρομακτικά τέρατα έχουν ανθρώπινη μορφή καί κυκλοφορούν γύρω μας. Τα κακώς κείμενα των σύγχρονων κοινωνιών είναι αυτά που καθημερινά μας ''απειλούν'' καί μας προκαλούν φόβο. Οι πρίγκηπες καί οι πριγκίπισσες δεν φορούν αστραφτερά ρούχα,ούτε ζούν πάντα μία ευτυχισμένη ζωή. Παλεύουν για να επιβιώσουν καί πολλές φορές αρέσκονται στο να ονειρεύονται για να μπορούν να ξεφεύγουν από την πνιγηρή πραγματικότητα. Ναι,θέλουμε να ζήσουμε το παραμύθι μας καί δεν είναι κακό,αφού αυτό σαν σκέψη μας δίνει ελπίδα καί δεν μας επιτρέπει να βαλτώνουμε μέσα σε άσχημες πάντα σκέψεις. Τί γίνεται,άραγε,όταν η πραγματικότητα μας χτυπήσει με σφοδρότητα στο πρόσωπο; Πώς θα αισθανθούμε αν σκάσει η ''φούσκα'' μέσα στην οποία ζούμε καί νιώθουμε ασφαλείς καί προστατευμένοι/ες; Ακριβώς,όλα τα παραπάνω θίγει η συγγραφέας μέσα από την πλοκή του βιβλίου της. 

   ''Ένας τριαντάχρονος βρέθηκε πεταμένος στα σκουπίδια. Όταν ξυπνάει πλέον στο νοσοκομείο, έχει χάσει εντελώς τις αναμνήσεις του –αρχικά, ακόμη και τη γνώση της μητρικής του γλώσσας. Του δίνουν το όνομα «Τζο Μπράουν», ένα κοινότοπο όνομα, αφού κανείς δεν ξέρει ούτε μπορεί να ανακαλύψει τίποτα για το παρελθόν του. Σαν ένας νέος πρωτόπλαστος, ο Τζο Μπράουν έρχεται αντιμέτωπος με τον κόσμο γύρω του. Πώς μπορεί όμως ένας τέτοιος αμόλυντος άνθρωπος, τόσο αγνός και αθώος όσο ένα μικρό παιδί, να ενταχθεί μέσα στη σύγχρονη, αδίστακτη κοινωνία;" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Τα παιδιά όταν γεννιούνται είναι σαν μία λευκή κόλλα χαρτί όπου εκεί πάνω μπορούμε να επέμβουμε καί να αποτυπώσουμε ό,τι επιθυμούμε. Παρόμοια κι ένας άνθρωπος που έχει χάσει παντελώς την μνήμη του κι αναγκάζεται να μάθει όλον τον κόσμο γύρω του από την αρχή. Σκεφτείτε πόσο τρομακτικό θα είναι να πρέπει να μάθεις τα πάντα σε μία μεγαλύτερη ηλικία. Πόσα συναισθήματα καί πόσες σκέψεις μπορεί να περάσουν από το μυαλό ενός ανθρώπου που βρίσκεται σε ανάλογη θέση. Η συγγραφέας έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται το όλο ζήτημα καί την σκιαγράφηση του χαρακτήρα,όχι μόνο του βασικού ήρωα,αλλά καί των λοιπών προσώπων. Εμβαθύνει στις ψυχές καί στις σκέψεις τους. Πότε με πρωτοπρόσωπη καί πότε με τριτοπρόσωπη αφήγηση,έρχεται καί καλύπτει όλη την ιστορία. Δεν αφήνει κανένα κενό. Δεν πλατιάζει. Δεν γίνεται γραφική,ούτε προσπαθεί να πείσει με άλλα τεχνάσματα. Ξέρετε,είναι δύσκολο μέσω του απλού λόγου να έχουμε ένα τόσο δυνατό αποτέλεσμα που να καθηλώνει καί να μιλάει για αλήθειες που πρέπει να ειπωθούν. Κι αυτό η συγγραφέας το πετυχαίνει στον απόλυτο -πάντα κατά τη δική μου άποψη- βαθμό.

   Εν κατακλείδι,μιλάμε για ένα βιβλίο που μιλάει για τα πάντα γύρω μας κι ό,τι σχετίζεται με την ανθρώπινη ύπαρξη καί ζωή. Από την ανάγκη για να έχουμε μία ταυτότητα,την αυτογνωσία,τον έρωτα,την αξία της φιλίας καί της οικογένειας,τις κοινωνικές ανισότητες καί την αδικία έως τον πόνο καί την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Όλα είναι μέσα στη ζωή κι οφείλουμε να τα αντιμετωπίσουμε. 'Ίσως καί με κάποιο κόστος. Ναι,είναι ο ορισμός του κοινωνικού βιβλίου γιατί αναδεικνύει όλα τα παραπάνω. Σας προτρέπω,λοιπόν,να το αναζητήσετε κι εσείς.

                                                              Καλές σας αναγνώσεις!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΣΙΩΜΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΛΥΚΟΦΩΣ